ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 883
บทที่ 883 เกมอย่างอื่น
หลังจากพูดจบ ฉีเซียวหยุนก็หยิบกระเป๋าเงินออกมา ควักเงินออกมาหนึ่งพันหยวนยื่นให้เฉินเกอ
เฉินเกอก็รับมาอย่างเบิกบานใจ เงินนี้เป็นเงินที่เขาสมควรได้ ไม่มีความจำเป็นต้องเกรงใจ
จากนั้น เฉินเกอก็ได้เสนอความเห็นให้กับฉีเซียวหยุนและแล้วก็กลับมานั่งอยู่ข้างกายเจินจี
เห็นเฉินเกอกลับมา เจินจีมองเฉินเกอแล้วถาม: “นายทำไมถึงกลับมาแล้วละ?”
“อ่อ ไม่มีอะไร ก็เล่นกันแป๊บเดียว แล้วก็รู้สึกว่าไม่ค่อยสบายก็เลยกลับมาก่อน!”
เฉินเกอยิ้มให้เจินจีแล้วก็อธิบาย
เจินจีก็ไม่ได้สงสัยอะไร เชื่อคำพูดของเฉินเกอ เธอไม่รู้เลยว่าเฉินเกอกับฉีเซียวหยุนเกิดเรื่องอะไรกันขึ้น
อันที่จริงถึงแม้จะรู้ เจินจีก็ไม่พูดอะไรอยู่แล้ว คงจะรู้สึกว่าเฉินเกอทำได้ดีทีเดียว
ผ่านไปสักพัก ก็เห็นฉีเซียวหยุนได้ถือเหล้าหลายขวดกับลูกเต๋าเดินเข้ามา เดินมานั่งลงตรงหน้าของเฉินเกอโดยตรง
“น้องเฉิน ก่อนหน้านี้เรายังเล่นกันไม่สะใจเลย ตอนนี้เรามาเล่นอะไรใหม่ๆดีมั้ย โอเคมั้ย?”
ฉีเซียวหยุนนั่งลงก็เผยให้เห็นรอยยิ้มมองมาที่เฉินเกอแล้วกล่าว
เจินจีที่อยู่ด้านข้างชายตามองฉีเซียวหยุน อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา คิดในใจทำไมฉีเซียวหยุนมาหาเฉินเกออีกแล้ว
เฉินเกอก็เย้ยหยันในใจขึ้นมา ฉีเซียวหยุนคนนี้เหมือนวิญญาณที่ตามไม่เลิกเลย ก่อนหน้านี้เพิ่งจะแพ้ให้กับตัวเอง ตอนนี้กลับอยากจะมาหาเรื่องตัวเองอีกแล้ว ช่างเป็นคนที่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ
ในเมื่อเป็นแบบนี้ เฉินเกอก็จะไม่ปกปิดความสามารถของตัวเองแล้ว ก็จะเล่นกับฉีเซียวหยุนสักตั้ง ให้ฉีเซียวหยุนรู้ความเก่งกาจของตัวเองหน่อย รู้ว่าตัวเขานั้นไม่ใช่คนที่ใครๆจะมาล่วงเกินได้ง่ายๆ
“ได้สิ ไม่มีปัญหา ไม่รู้ว่าหัวหน้าห้องอยากจะเล่นอะไร?”
หลังจากที่นิ่งไปสักพัก เฉินเกอก็ตอบตกลงโดยตรง ถามฉีเซียวหยุนด้วยรอยยิ้ม
ได้ยินเฉินเกอตอบตกลง ฉีเซียวหยุนก็รีบแบลูกเต๋าในมือออกมาวางไว้ด้านหน้าของเฉินเกอ
“เล่นลูกเต๋า เคยเล่นแล้วมั้ง?”
ฉีเซียวหยุนมองเฉินเกอแล้วถาม
เฉินเกอพยักหน้าเล็กน้อย ตอบกลับ: “อืม เคยเล่นมาบ้าง”!
“งั้นก็ดี งั้นกฎกติกาฉันก็จะไม่บอกนายแล้ว เอางี้ดีกว่า เรามาเดิมพันกันนิดหน่อย ตาละห้าร้อยหยวนเป็นไง? ฉันเชื่อว่าน้องเฉินคงไม่ขาดแคลนเงินแค่นี้ อีกอย่างเมื่อกี้นายก็ชนะได้เงินจากฉันตั้งหนึ่งพันหยวนแล้วนะ!”
ฉีเซียวหยุนก็ได้เสนอกับเฉินเกออีก ในใจของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจในตัวเฉินเกอ คิดว่ายังไงตัวเองก็ต้องเอาคืนความอัปยศที่แพ้ไปเมื่อกี้กลับมาให้ได้
ก่อนหน้านั้นคือเขาประมาทเกินไป เกมต่อไปนี้เป็นเกมที่เขาถนัดมากอยู่แล้ว สามารถที่จะชนะเฉินเกอได้อย่างแน่นอน
“ได้ ไม่มีปัญหา ในเมื่อหัวหน้าห้องก็พูดขนาดนี้แล้ว ยังไงฉันก็ต้องให้เกียรติอยู่แล้ว!”
เฉินเกอไม่มีความเห็นแม้แต่นิดเดียว ก็ตกลงอย่างสบายอารมณ์ในทันที
เจินจีที่นั่งอยู่ด้านหน้ามองเฉินเกอด้วยความประหลาดใจ ยื่นมือออกไปดึงเสื้อของเฉินเกอ
“เฉินเกอ นายอย่ามามั่วนะ!”
เจินจีมองเฉินเกอแล้วกล่าวตักเตือนด้วยเสียงที่เบา
เฉินเกอมองเจินจีแล้วส่งสายตาที่บ่งบอกให้เธอวางใจ
“วางใจเถอะ ไม่เป็นไร ฉันมีลิมิตของตัวเอง!”
“ใช่ เจินจี เธอต้องเชื่อน้องเฉิน!”
ฉีเซียวหยุนก็มองไปกล่าวกับเจินจี
เจินจีฟังแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรอีกแล้ว ทำแค่เพียงนั่งเงียบๆ เธอเชื่อคำพูดของเฉินเกอ เชื่อว่าเฉินเกอคงไม่ทำอะไรที่ไม่ดี
พูดจบ ฉีเซียวหยุนก็ได้นำลูกเต๋ายื่นให้เฉินเกอ
เฉินเกอรับลูกเต๋ามา จากนั้นก็เขย่าลูกเต๋าขึ้นมาทันที
ลูกเต๋านั้นเฉินเกอเคยเล่นมานานแล้ว ดังนั้นเขาจึงมีความชำนาญในการเล่นอย่างมาก ไม่กลัวที่จะต้องเล่นกับฉีเซียวหยุนเลยแม้แต่นิดเดียว
อีกอย่างเฉินเกอยังมีความสามารถพิเศษที่คนอื่นไม่รู้ นั่นก็คือสามารถฟังเสียงจำนวนแต้มของลูกเต๋าออก
นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถทำได้ มีเพียงเฉินเกอที่ทำได้
ดังนั้นอยากจะเล่นกับตัวเองเหรอ ฉีเซียวหยุนนั้นยังอ่อนหัดเกินไป ไม่มีทางที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของตัวเองได้
หลังจากทั้งสองต่างเขย่าไปหลายวินาทีนั้น ก็ได้นำลูกเต๋าคว่ำไว้บนโต๊ะ
“น้องเฉิน ตานายก่อนละกัน!”
ฉีเซียวหยุนอมยิ้มมองหน้าเฉินเกอแล้วกล่าว ให้โอกาสเฉินเกอก่อน
เฉินเกอก็ต้องรับอยู่แล้ว รีบเรียกทันที: “หกสามตัว!”
“หกสี่ตัว!”
เฉินเกอเรียกเสร็จ ก็ได้ยินฉีเซียวหยุนเรียกทันที เรียกตามเลขที่เฉินเกอเรียกแต่เรียกเพิ่มอีกหนึ่งตัว
ตามเมื่อกี้ที่เฉินเกอได้ฟังเสียงลูกเต๋าแล้ววิเคราะห์ออกมา เขารู้ว่าฝั่งของฉีเซียวหยุนนั้นมีเลขหกสองตัวอย่างแน่นอน ฝั่งของตัวเองมีอยู่สองตัว ดังนั้นเขาจะคนเปิดไม่ได้ มีทางเดียวก็คือตัวเองจงใจแพ้ก่อนหลายๆรอบ ให้ฉีเซียวหยุนได้โอ้อวดสักพัก อย่างนี้แล้วเฉินเกอจะได้สะดวกในการจัดการฉีเซียวหยุนหนักๆ
“ห้าห้าตัว!”
คิดแล้ว เฉินเกอก็ได้เรียกอีกครั้ง เลขที่เรียกครั้งนี้ก็ไม่เหมือนกันแล้ว
ได้ยินตัวเลขที่เฉินเกอเรียก ฉีเซียวหยุนอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างแปลกประหลาดในทันที
“ฉันเปิด!”
วินาทีต่อมา ฉีเซียวหยุนตะโกนเลือกที่จะเปิดลูกเต๋าของเฉินเกอ
เฉินเกอไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงเปิดลูกเต๋าของตัวเอง
มองแล้ว ลูกเต๋าของทั้งสองรวมกันแล้วไม่มีห้าห้าตัว มีเพียงห้าสามตัว นั่นก็หมายความว่าตานี้เฉินเกอเป็นคนแพ้
แน่นอน สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เฉินเกอควบคุมไว้ในกำมือ เป็นสิ่งที่เขาจงใจทำ
“น้องเฉิน ขอโทษที นายแพ้แล้ว!”
ฉีเซียวหยุนมองเฉินเกอแล้วกล่าว
เฉินเกอไม่แยแสเลยสักนิด มันก็แค่เงินห้าร้อยหยวนเท่านั้นเอง พอดีเลยก็เอาเงินที่ชนะมาจากฉีเซียวหยุนคืนให้เขาก็ได้แล้ว
ใช้เงินของฉีเซียวหยุนคือให้ตัวเขาเอง มันเป็นการเย้ยหยันที่สุดยอดวิธีหนึ่ง
เฉินเกอควักเงินห้าร้อยหยวนออกมายื่นให้กับฉีเซียวหยุน ฉีเซียวหยุนรีบรับเงินไปด้วยความเบิกบาน ทำราวกับว่ากลัวมีคนจะมาแย่งไปอย่างนั้น
บ่งบอกให้รู้ว่าฉีเซียวหยุนนั้นเป็นคนเห็นเงินเป็นชีวิตจิตใจ
“น้องเฉิน งั้นเรามาต่อกันเลย!”
ฉีเซียวหยุนที่ได้ลิ้มรสความหวานของการชนะก็มองมาทางเฉินเกอแล้วกล่าว
“ได้!”
เฉินเกอรีบตอบตกลงทันที
พูดจบ ทั้งสองต่างก็หยิบลูกเต๋าขึ้นมาเขย่าอีกครั้ง
หลังจากที่เขย่าไปหลายวินาทีนั้น ทั้งสองก็ได้คว่ำลูกเต๋าลงบนโต๊ะอีกครั้ง
“น้องเฉิน นายก่อนละกัน ตาที่แล้วนายเป็นคนแพ้!”
ฉีเซียวหยุนก็ยังให้โอกาสเฉินเกอเป็นคนเรียกก่อน
เฉินเกอก็เรียกโดยตรง: “ห้าสามตัว!”
เมื่อกี้หลังจากที่เขย่าลูกเต๋าเสร็จ เฉินเกอรู้จำนวนแต้มของลูกเต๋าของฉีเซียวหยุนแล้ว ทั้งหมดคือสามสองตัว ห้าสามตัว
และของตัวเฉินเกอนั้นคือห้าสองตัว สามสามตัว สลับกลับของฉีเซียวหยุนพอดี
ตานี้ เฉินเกอยังคงเลือกที่จะแพ้ให้กับฉีเซียวหยุน
“สี่สี่ตัว!”
ฉีเซียวหยุนนั้นกลับเรียกเลขที่เขาทั้งสองต่างไม่มีเลย
พูดตามจริง เวลานี้เฉินเกออยากที่จะไปเปิดของฉีเซียวหยุนแล้ว แต่ว่าเขาได้อดกลั้นเอาไว้
เฉินเกอไม่อยากที่จะให้ฉีเซียวหยุนแพ้เร็วขนาดนี้ อย่างน้อยต้องได้เล่นกันหลายรอบๆก่อนค่อยว่ากัน ปล่อยให้ฉีเซียวหยุนดื่มด่ำกับความสุขของผู้ชนะก่อน
ด้วยวิธีนี้ สักพักเฉินเกอก็จะสามารถเอาชนะฉีเซียวหยุนอย่างง่ายดาย