ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 893
บทที่ 893 แมงมุมยักษ์
เฉินเกอรีบตักเตือนเล๋ยเล่และอีกสามคน
ความโลภของมนุษย์ไม่มีที่สิ้นสุด แต่ความโลภไม่ได้หมายความว่าจะควบคุมไม่ได้
คนที่ไม่มีความโลภในใจเท่านั้นที่จะอยู่รอดได้
ประมาณครึ่งชั่วโมงผ่านไป ก็เห็นว่าพื้นที่กว้างด้านนอกเต็มไปด้วยสมบัติต่างๆ เรียกได้ว่าสามารถบรรทุกไว้ในรถสองคัน
จะเห็นได้ว่า ในดินแดนเผ่าผีมีสมบัติล้ำค่ามากมาย ไม่น่าแปลกใจเลยที่มันดึงดูดคนได้ขนาดนี้
ในเวลานี้จางเล่เดินออกจากห้องลับพร้อมกับคนอื่น
“เฉินเกอ นี่คือสมบัติทั้งหมดในห้องลับ ครั้งนี้สามารถเข้าไปได้ พวกเราทั้งสองฝ่ายต่างมีผลงาน ดังนั้นพวกเราจะแบ่ง
สมบัติส่วนหนึ่งให้คุณ!”
จางเล่เดินไปตรงหน้าเฉินเกอ ยิ้มให้เฉินเกอและบอกข้อเสนอของตัวเอง
เฉินเกอยิ้มจางๆ และตอบจางเล่ “พี่จาง ขอบคุณสำหรับความหวังดี พวกเรามาตรงนี้ไม่ใช่เพื่อสมบัติเหล่านี้ ดังนั้นสมบัติ
ทั้งหมดนี้ให้คุณ”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเกอ จางเล่ก็ประหลาดใจทันที เขาไม่คาดคิดว่าเฉินเกอจะปฏิเสธสมบัติเหล่านี้
ถ้าเฉินเกอและคนอื่นๆไม่ได้มาเพื่อสมบัติ แล้วพวกเขามาเพื่ออะไร?
ในตอนนี้ จางเล่มีคำถามมากมายในใจ
“ในเมื่อน้องเฉินเกอมีความหวังดี พวกเราให้ความเคารพนับถือและจะทำตามคำแนะนำ!”
หลังจากหยุดชั่วครู่ จางเล่ก็ยิ้มและขอบคุณเฉินเกอ
พูดจบ จางเล่ก็หันหลังเดินจากไป
“หัวหน้า พวกเขาไม่สนใจสมบัติพวกนี้จริงๆ เพราะอะไร? แล้วพวกเขามาที่นี่มีจุดประสงค์อะไร?”
สมาชิกในกลุ่มที่ติดตามจางเล่ได้ถามจางเล่ด้วยความประหลาดใจ
“หึ!”
ได้เห็นจางเล่หัวเราะเยาะ สีหน้าของเขาเคร่งขรึม
“ถ้าไม่ใช่เพื่อสมบัติเหล่านี้ ก็หมายความว่าพวกเขาไม่ได้มาเพื่อสมบัติจริงๆ หรือมีของล้ำค่ามากกว่าสมบัติเหล่านี้!”
ในเวลานี้จางเล่มีความคิดที่แน่วแน่ในใจของเขา
อันที่จริงการคาดเดาของจางเล่ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล และเขาก็เดาถูกเล็กน้อย
ประการแรกคือ เฉินเกอและทั้งห้าไม่สนใจสมบัติเหล่านี้ อย่างที่สองคือพวกเขามาถึงดินแดนแห่งเผ่าผีนี้ แน่นอนพวกเขา
มาเพื่อสิ่งของสำคัญอย่างหนึ่งจริงๆ
แต่ของสิ่งนี้ไม่มีประโยชน์สำหรับจางเล่และคนอื่น ๆ
เพียงแต่ว่าเฉินเกอและทั้งห้าคนนี้ ไม่เคยคิดว่าจางเล่จะมีความคิดเห็นเช่นนี้
“อ๊ะ!”
“แมงมุม แมงมุมตัวใหญ่อะไรอย่างนี้!”
ในขณะนี้เสียงกรีดร้องดังขึ้น และสมาชิกในกลุ่มคนหนึ่งก็วิ่งหนีไป
หลังจากนั้น แมงมุมตัวใหญ่ก็กระโดดออกมาจากเหวใต้สะพานหิน และโจมตีสมาชิกกลุ่มของจางเล่โดยตรง
และรอบๆก็มีแมงมุมจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามา ล้อมจางเล่และผู้คนในกลุ่มทั้งหมด
เมื่อเฉินเกอและเล๋ยเล่มองเห็น และต้องการเข้าไปช่วยชีวิต
“อย่าขยับ และอย่าขึ้นไป!”
ท่านฟ่านได้พูดห้ามเฉินเกอและเล๋ยเล่ เพื่อขัดขวางไม่ให้พวกเขาขึ้นไป
“ท่านฟ่าน ทำไมคุณไม่ให้พวกเราขึ้นไปช่วยคน?”
เฉินเกอถามอย่างงุนงง
“พวกคุณดูดีๆ แมงมุมเหล่านี้ไม่ได้เป็นภัยคุกคามใดๆกับพวกเราเลย พวกมันไม่สนใจพวกเราเลย แต่มุ่งหน้าไปหาพวกมัน
นี่แสดงให้เห็นว่าสมบัติต้องคำสาปเริ่มทำงานแล้ว!”
ท่านฟ่านรีบอธิบายให้เฉินเกอฟัง
หลังจากได้ยินคำอธิบายของท่านฟ่าน เฉินเกอก็เข้าใจทันที
ท่านฟ่าน คุณหมายความว่าแมงมุมเหล่านี้จะโจมตีเฉพาะคนที่ได้สัมผัสสมบัติเหล่านั้นเท่านั้น!”
ท่านฟ่านรีบพยักหน้าทันที
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เล๋ยเล่กับเฉินเกอและทั้งสามคนก็แสดงอาการตกใจ
ไม่คาดคิดว่าจะมีสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้
ในเวลานี้ สมาชิกในกลุ่มของจางเล่ถูกแมงมุมกลืนกิน และแมงมุมขนาดใหญ่ก็กัดและกลืนกินสมาชิกในกลุ่มเหล่านี้ทีละ
คน เป็นภาพเหตุการณ์ที่น่าอนาถ
“น้องเฉินเกอ ช่วยฉันด้วย!”
จางเล่ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากเฉินเกอที่ยืนอยู่ที่ประตูบ้าน
“ช่วยด้วย!”
“ช่วยพวกเราด้วย!”
สมาชิกในกลุ่มของจางเล่ทุกคนที่อยู่รอบๆต่างก็กรีดร้อง เสียงของพวกเขานั้นน่าสังเวชมาก
อย่างไรก็ตามเฉินเกอและทั้งห้าคนทำอะไรไม่ได้ พวกเขาไม่มีวิธีช่วยจางเล่และพวกของเขาได้เลย
ใครให้จางเล่และคนพวกนั้นโลภมาก ไปสัมผัสกับสมบัติที่ถูกสาปแช่งเหล่านั้น จึงมีจุดจบเช่นนี้ พวกเขาพูดได้เพียงว่า
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะพวกเขาหาที่ตายเอง
“อ๊ะ!”
ในวินาทีต่อมา ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องของจางเล่ จากนั้นก็ถูกแมงมุมตัวใหญ่กัดและโยนลงไปในเหวใต้สะพานหิน
สมาชิกในกลุ่มทุกคนของจางเล่ก็ถูกแมงมุมตัวน้อยกัดกลืนกินและกลายเป็นกองเลือด
ชั่วพริบตา จางเล่และคนอื่นๆก็ถูกฆ่าและหายไปหมด
หลังจากจัดการกับจางเล่และคนอื่นๆจนหมด แมงมุมตัวใหญ่ก็จ้องมองไปที่เฉินเกอและทั้งห้าคน
เฉินเกอและทั้งห้าคนพบกับแมงมุมยักษ์ และจ้องมองหน้าในเวลาเดียวกัน
อย่างไรก็ตามแมงมุมยักษ์ไม่ได้โจมตีเฉินเกอและทั้งห้าคน แต่หลังจากมองไปที่เฉินเกอและทั้งห้าคนแล้วพวกเขาก็มุดลง
ไปในเหวใต้สะพานหินอีกครั้ง และแมงมุมตัวเล็กๆที่อยู่รอบๆก็แยกย้ายกันไป
สิ่งนี้ทำให้เฉินเกอและทั้งห้าคนรู้สึกประหลาดใจมาก พวกเขาคิดว่าเมื่อกี้แมงมุมตัวใหญ่จะโจมตีพวกเขา และมันทำให้
หัวใจของพวกเขาเต้นรัว
“โอ้!”
เล๋ยเล่ก็ทรุดตัวลงบนพื้นพร้อมกับหายใจหอบ
“โอ้พระเจ้า มันน่ากลัวเหลือเกิน เล๋ยเล่ ท่านฟ่าน ยังดีนะที่พวกเราไม่แตะต้องสมบัติเหล่านั้น มิเช่นนั้นพวกเราก็ซวย
แน่ๆ!”
เล๋ยเล่มองไปที่เฉินเกอและท่านฟ่านด้วยความกลัวและถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำให้เขารู้สึกหวาดผวามาก
เฉินเกอและท่านฟ่านเดินออกไปที่ด้านนอก เดินไปที่ข้างคนตายและสมบัติ
“อืม กลิ่นอะไร?”
เฉินเกอก้าวไปข้างหน้า ทันใดนั้นถามด้วยความสงสัย เขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ
“นี่คือกลิ่นธูปไม้จันทน์ชนิดหนึ่ง ซึ่งชาวเผ่าผีเอาไว้ใช้ล่อแมงมุม ดูเหมือนว่าคำสาปที่เรียกว่านี้น่าจะเป็นกลิ่นหอมนี้!”
ท่านฟ่านก็ได้กลิ่น และอธิบายทันที
เมื่อเฉินเกอได้ฟังชั่วขณะก็เข้าใจทุกอย่าง
“ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้ได้สัมผัสสมบัติเหล่านี้ และแปดเปื้อนไปด้วยกลิ่นหอมนี้ ดังนั้นแมงมุมจะเข้ามาโจมตีพวกเขา มิน่า
ล่ะที่แมงมุมไม่โจมตีพวกเรา เพราะเหตุผลนี่เอง!”
ดังนั้น ไม่ใช่ทุกอย่างจะเป็นความจริง สิ่งที่เรียกว่าคำสาปนั้นเพียงแค่ทำให้ผู้คนหวาดกลัว ต้องมีเหตุผลบางอย่างซ่อนอยู่
“เฮ้อ!”
“ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่พวกเขาโลภมาก ถ้าพวกเขาไม่โลภมาก ไม่ไปแตะต้องสมบัติเหล่านี้ แมงมุมพวกนี้ก็จะไม่โจมตีพวก
เขา!”
ท่านฟ่านอธิบายและถอนหายใจอย่างหมดหนทาง
การทำความชั่วก็รอดยาก
ช่างมันเถอะ เฉินเกอก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ บางสิ่งบางอย่างถูกลิขิตให้ถูกทำลาย ได้แต่คิดว่าจางเล่โชคร้าย เจอ
เหตุการณ์ลงเอยอย่างนี้ถือว่าเป็นอุบัติเหตุ