ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 898
บทที่ 898 ประหลาดใจมาก
หลังจากเจินจีได้ฟัง ไม่มีความคิดเห็นใดๆ
จากนั้น เฉินเกอก็จัดการหมาป่า ถอนขนออกให้หมด ขนหมาป่าเป็นสิ่งมีค่า บางทีมันอาจจะขายได้ราคาดี จากนั้นเขาก็
หั่นเนื้อชิ้นใหญ่
เอาไปล้างทำความสะอาดในแม่น้ำ แล้วเฉินเกอก็ก่อกองไฟ และย่างเนื้อหมาป่าไว้บนนั้น
ไม่ใช่เรื่องดีที่จะออกเดินทางด้วยความหิว ยังไงก็กินให้อิ่มก่อนค่อยว่ากัน
ผ่านไปหลายสิบนาที ในที่สุดเนื้อหมาป่าย่างก็สุก และพร้อมที่จะลงมือกิน
เฉินเกอหั่นมาสองสามชิ้นวางบนใบไม้ และส่งให้เจินจี
จากนั้นทั้งสองก็นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ลิ้มรสความอร่อย
“อืม ต้องบอกเลยว่า เนื้อหมาป่านี่สดอร่อยมาก รสชาติแตกต่างจากเนื้อหมูโดยสิ้นเชิง!”
หลังจากกินไปคำหนึ่งเฉินเกอก็อุทานออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขากินเนื้อหมาป่า รู้สึกไม่ธรรมดาจริงๆ
แต่ว่าขอเพียงทำให้อิ่มท้องได้ ไม่ว่าจะเป็นเนื้ออะไรก็ตาม
หลังจากรับประทานอาหารอิ่ม เฉินเกอและเจินจีก็จัดเก็บทำความสะอาด จัดการกับกองไฟเรียบร้อยแล้วก็พร้อมที่จะออก
เดินทางอีกครั้ง
“ฟิ้วๆ!”
จากนั้นในขณะนี้ มีเสียงใบไม้สั่นไหวไปมา ราวกับว่ามีบางสิ่งเคลื่อนไหวอีกครั้ง
เฉินเกอตื่นตัวในทันที คว้าเจินจีและซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้อย่างรวดเร็ว
ทันทีที่ทั้งสองซ่อนตัวเสร็จ ก็เห็นร่างบางและแปลกประหลาดโผล่ออกมาจากป่า หลังจากที่กระโดดออกไปแล้วพวกเขาก็
ล้อมรอบศพของหมาป่า จากนั้นก็เริ่มก้มตัวเพื่อแทะกิน
เมื่อเห็นฉากนี้ เฉินเกอและเจินจีต่างประหลาดใจอย่างมาก
สัตว์ประหลาดเหล่านี้รูปร่างเหมือนมนุษย์ แต่เป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่ใช่มนุษย์จริงมันคืออะไร แล้วพวกมันกินเนื้อดิบและ
ดูดเลือด
อาจเป็นไปได้ว่า .
ทันใดนั้น ความคิดที่เหลือเชื่อก็ผุดเข้ามาในสมองของเฉินเกอ
ใช่ สิ่งมีชีวิตเหล่านี้เรียกว่าเผ่าผี
“เฉินเกอ พวกนี้เป็นสัตว์ประหลาดประเภทไหนกัน?”
เจินจีถามเฉินเกอด้วยความสงสัย
“พวกนี้แหละคือเผ่าผี!”
เฉินเกอตอบเจินจีทันที
“ห๊ะ!”
หลังจากที่เจินจีได้ยินสิ่งนี้ก็อ้าปากกว้าง ไม่น่าเชื่ออย่างยิ่ง และเกือบจะอุทานออกมา
แต่เผ่าผีเหล่านี้ก็เริ่มสังเกตเห็น
เผ่าผีหลายคนเริ่มรู้สึกตัว และเริ่มมองไปรอบๆในป่า
“ไป … พวกเรารีบไปกันเถอะ!”
เฉินเกอรู้ว่าเผ่าผีอาจจะสังเกตเห็นแล้ว เขาจึงรีบเตือนเจินจี
หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็พาเจินจีวิ่งสุดเร็ว
ทันใดนั้น เผ่าผีพบเฉินเกอทั้งสองคน และไล่ล่าพวกเขาอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ไล่ตามพวกเขาตะโกนอยู่ตลอดเวลา
การได้เห็นคนมีชีวิต มันเป็นสิ่งที่ดึงดูดอย่างมากสำหรับเผ่าผี พวกเขาโหยหาเลือดสดๆ ความอยากกินเลือดสดๆ
ด้วยวิธีนี้ เฉินเกอทั้งสองคนและเผ่าผีอีกหลายคนจึงวิ่งหนีและไล่ตามเข้าไปในป่า
อย่างไรก็ตามความเร็วของชนเผ่าผีนั้นเร็วมาก ชั่วพริบตาก็ไล่ตามพวกเฉินเกอจนทัน และล้อมรอบพวกเขาไว้
“เฉินเกอ ตอนนี้เราจะทำอะไรดี?”
เจินจีมองเฉินเกอด้วยความกังวล
“ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่!”
เฉินเกอปลอบใจเจินจี
“ฟู!”
เผ่าผีหลายคนจ้องไปที่เฉินเกอและเจินจี ส่งเสียงดังตลอด
พวกเขาสองคนตกเป็นเป้าหมายโดยสมบูรณ์ของเผ่าผีเหล่านี้
ในวินาทีต่อมา เผ่าผีเหล่านี้ก็เข้าโจมตีพวกเฉินเกอ พวกเขาพุ่งเข้าหาด้วยเขี้ยวและกรงเล็บ
เฉินเกอใช้กระบี่ซิงหยวนของตัวเอง และฟันมันออกไปอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้น เผ่าผีคนหนึ่งที่พุ่งเข้ามาก่อนก็ถูกกระบี่ซิงหยวนของเฉินเกอฟันเป็นสองท่อน ทำให้เลือดสาด
เมื่อเห็นฉากนี้ เผ่าผีอีกสามคนก็รีบถอยหลัง ไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า
เพื่อนของพวกเขาถูกตัดออกเป็นสองท่อน และแน่นอนพวกเขารู้ถึงพลังความร้ายกาจของกระบี่ซิงหยวน
“มาสิ ถ้าไม่กลัวตายก็เข้ามา!”
เฉินเกอจ้องไปที่เผ่าผีที่เหลืออีกสามคน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เผ่าผีทั้งสามดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของเฉินเกอ และรีบหันตัวหนีไปอย่างรวดเร็ว
ในที่สุดก็คลี่คลายวิกฤตได้ ดูเหมือนว่าเผ่าผีเหล่านี้ใจเสาะเหมือนกัน แค่ขู่นิดเดียวก็กลัวจนหนีกันไปหมด
“เอาล่ะ ไม่เป็นไรแล้ว พวกเรารีบไปจากที่นี่ ไปสมทบกับพวกเล๋ยเล่
เฉินเกอเก็บกระบี่ซิงหยวนของเขา พูดและมองไปที่เจินจี
หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็พาเจินจีเดินออกจากป่าอย่างรวดเร็ว
หลังจากเดินมากว่าครึ่งชั่วโมง ในที่สุดทั้งสองก็เดินออกจากป่าภูเขาแห่งนี้
ทันทีที่เขาออกไป เฉินเกอก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาดู และในที่สุดก็มีสัญญาณ
เมื่อกี้อยู่ในป่า โทรศัพท์มือถือไม่มีสัญญาณเลย ไม่สามารถติดต่อกับเล๋ยเล่ได้เลย
ตอนนี้มีสัญญาณแล้ว เฉินเกอต้องรีบติดต่อเล๋ยเล่โดยเร็ว ต้องไปสมทบกันอย่างรวดเร็ว
“ตึ๊ดๆๆ!”
“หลังจากติดต่อได้สักพัก เฉินเกอก็ติดต่อเล๋ยเล่ได้สำเร็จ
“ฮัลโหล พี่เฉินเกอ คุณอยู่ที่ไหน? ตอนนี้พวกเราออกมาจากภูเขาแล้ว และพวกเราอยู่ที่เชิงเขา แล้วพวกคุณสบายดีไหม?”
ได้ยินเสียงของเล๋ยเล่ก็ถามเฉินเกอทันทีด้วยความกังวล
หลังจากเห็นเฉินเกอและเจินจีหล่นลงไปในหน้าผา พวกเขากังวลมาก แต่พวกเขาไม่มีทางเลือก นอกจากต้องลงไปที่เขา
ก่อน แล้วค่อยหาวิธีช่วยเหลือพวกเฉินเกอ
แต่ตอนนี้หลังจากได้ยินเสียงของเฉินเกอ ก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก
“เล๋ยเล่ พวกเราไม่เป็นไร พวกคุณรอเราอยู่ที่เชิงเขา พวกเราจะรีบไปสมทบพวกคุณ!”
เฉินเกอก็พูดแนะเล๋ยเล่ทันที
หลังจากพูดจบ วางสาย เฉินเกอก็รีบพาเจินจีลงเชิงเขา
หลังจากเดินผ่านป่าทึบมานานกว่าหนึ่งชั่วโมง เฉินเกอและเจินจีก็ออกมาจากป่าในที่สุด และมาที่เชิงเขาเพื่อพบเล๋ยเล่
“พี่เฉินเกอ ดีมากที่พวกคุณไม่เป็นไร!”
เมื่อเห็นเฉินเกอทั้งสองคนกลับมาอย่างปลอดภัย เล๋ยเล่ก็ก้าวไปกอดเฉินเกอพูดด้วยความดีใจ
หลังจากนั้น เฉินเกอและพวกเขาก็ออกจากป่าด้วยกัน และกลับไปที่โรงแรมที่พวกเขาเคยพัก
หลังจากกลับมาถึงโรงแรม เฉินเกอก็พูดกับเล๋ยเล่ “เล๋ยเล่ คืนนี้พักผ่อนให้สบาย พรุ่งนี้ตอนเช้าไปทำธุระกับฉัน!”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินเกอพูด เล๋ยเล่ก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย
“จะไปไหน?”
“พรุ่งนี้ไปกับฉันก็จะได้รู้เอง!”
เฉินเกอไม่ได้ตอบรายละเอียดโดยตรง แต่จงใจปิดบัง
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเกอ เล๋ยเล่ก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เขารู้ว่าเฉินเกอต้องมีการวางแผนอยู่แล้ว เขาแค่ทำตามก็พอ
เพราะเฉินเกอไม่ทำร้ายตัวเองอยู่แล้ว
จนกระทั่งตกดึก เฉินเกอและคนอื่นก็กลับห้องเพื่อพักผ่อน
หลังจากการผจญภัยในครั้งนี้ ในที่สุดก็จะได้นอนหลับฝันดี
แต่ก็มีความยากลำบากและปัญหามากมายที่รอให้พวกเขาแก้ไข….