ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 920
บทที่ 920 เขตแดนอยู่ไหน
ทั้งสี่คนเดินบนถนน และการเดินทางต่อไปอย่างเรียบง่าย อยู่บนพื้นราบ และไม่มีอันตรายใดๆ
เวลาผ่านไป พวกเขาทั้งสี่คนได้เดินไปไกลแล้ว โดยข้ามทั้งสองยอดเขาและมาถึงอีกด้านหนึ่งของยอดเขา
เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง เฉินเกอทั้งสี่คนก็ต้องหาที่พักผ่อน
ในขณะนี้ มีแสงไฟดึงดูดความสนใจของเฉินเกอทั้งสี่คน
“พี่เฉิน ดูที่นั่น มีบ้านหลังหนึ่งอยู่ที่นั่น!”
ดวงตาอันเฉียบคมของเล๋ยเล่ มองเห็นในทันที และเขาก็หันมาทางเฉินเกอพร้อมอุทาน
เฉินเกอทั้งสามคนก็มองไปทันที มีบ้านหลังหนึ่ง และมีควันลอยออกมา
สิ่งนี้ทำให้พวกเขาทั้งสี่คนประหลาดใจมาก ไม่คาดคิดว่าจะมีครอบครัวอยู่ในป่าลึกเช่นนี้ ซึ่งเป็นเรื่องเหลือเชื่อจริงๆ
พวกเขาทั้งสี่คนไม่คิดอะไร เดินตรงไปยังบ้านใต้หุบเขา
เมื่อเดินมาถึง มันก็มืดแล้ว
“ปังๆๆ!”
เฉินเกอยืนอยู่ที่ประตู และเคาะประตูไม้
หลังจากนั้นไม่นาน ประตูไม้ก็เปิดออก
ทันทีที่ประตูเปิดออก มีเพียงชายชราคนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าเฉินเกอ
“ท่านผู้เฒ่า คืนนี้เราขอพักค้างคืนที่นี่ได้ไหม? ”
เฉินเกอถามชายชราด้วยรอยยิ้ม
หลังจากที่ชายชรามองไปที่เฉินเกอ และมองไปที่เจินจีและหยูซินที่อยู่ข้างหลังเฉินเกอ
จากนั้นชายชราก็พยักหน้าเล็กน้อย
“ได้ เข้ามาสิ!”
หลังจากพูดจบ เฉินเกอทั้งสี่คนก็เดินเข้าไปพร้อมกับชายชรา โดยไม่ลืมที่จะปิดประตู
เฉินเกอและทั้งสี่คนดีใจมาก พวกเขายังกังวลว่าชายชราคนนี้จะไม่ยินยอม?
หลังจากเข้าไปแล้ว เฉินเกอและทั้งสี่ก็มาถึงภายในบ้าน
“นั่งสิ!”
ชายชราพูดและนำเก้าอี้มาให้เฉินเกอทั้งสี่คน
ทั้งสี่คนก็ได้นั่งลง
“ท่านผู้เฒ่า ขอบคุณมาก!”
เฉินเกอยิ้มและรีบพูดขอบคุณชายชรา
หลังจากได้ยินคำขอบคุณของเฉินเกอ เจินจีทั้งสามคนก็รีบกล่าวขอบคุณชายชราผู้นี้
“ยังไม่ได้กินข้าวกันใช่ไหม? ”
ชายชราไม่สนใจคำขอบคุณของเฉินเกอทั้งสี่คน แต่ถามเบาๆ
เมื่อได้ยินคำพูดของชายชรา เฉินเกอทั้งสี่คนก็พยักหน้าด้วยความลำบากใจ
แท้จริงแล้ว เฉินเกอทั้งสี่คนหิวมาก ทั้งวันยังไม่ได้กินอาหารเลย
หลังจากนั้น ชายชราก็นำอาหารและน้ำชามาให้
“ไม่มีอะไรอร่อย มีแค่นี้แหละ พวกคุณก็กินไปก่อน!”
ชายชราวางอาหารลงบนโต๊ะและพูดอธิบายให้เฉินเกอทั้งสี่คน
“ไม่เป็นไร ท่านผู้เฒ่า ท่านให้กินพวกเราก็พอใจมากแล้ว”
เฉินเกอรีบพูดทันที
ใช้สิ เขามีน้ำใจให้พวกเรากินก็ดีขนาดไหนแล้ว ใครจะไปกล้าเรื่องมากอีก
ในไม่ช้า เฉินเกอทั้งสี่คนก็รีบกินทันที
เวลาคุณหิว กินอะไรก็อร่อยหมด
หลังจากกินอย่างรีบร้อน ในที่สุดเฉินเกอทั้งสี่คนก็อิ่ม
“เรอ!”
เล๋ยเล่ยังคงเหมือนเดิมหลังจากกินอิ่มดื่มเสร็จเขาก็จะเรอเป็นเวลานาน
“ท่านผู้เฒ่า ทำไมมาอยู่ที่นี่คนเดียว? ”
ในตอนนี้เฉินเกอมองไปที่ชายชราและถาม
ชายชรานั่งทำงานด้านข้าง ถือไม้ไผ่ไว้ในมือและกำลังสานอะไรบางอย่าง
“ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็ก!”
ชายชราตอบเฉินเกอ
“ท่านผู้เฒ่า จะเรียกท่านว่ายังไง? ”
เฉินเกอยังคงถามต่อไป
“นามสกุลไป๋”
ชายชราพูดนามสกุลของเขา
“สวัสดีท่านไป๋ ฉันชื่อเฉินเกอ ขอบคุณที่ท่านยอมให้พวกเราค้างคืนที่นี่!”
เฉินเกอรีบทักทายท่านไป๋ทันที และแสดงความขอบคุณ
“พวกคุณมาทำอะไรที่นี่? ”
ท่านไป๋ถามและมองไปที่เฉินเกอทั้งสี่คน
เมื่อได้ยินคำถามของท่านไป๋ เฉินเกอทั้งสี่ก็นิ่งไปชั่วขณะ
“หึหึ ท่านไป๋พวกเรามาที่นี่เพื่อท่องเที่ยว แต่หลงทาง”
เฉินเกอยิ้มและอธิบายให้ท่านไป๋
“ท่องเที่ยวเหรอ? พ่อหนุ่ม คุณคิดว่าฉันเหมือนคนโง่เหรอ”
ท่านไป๋สงสัย จากนั้นมองไปที่เฉินเกอและพูดอย่างมีความหมายแอบแฝง
ในตอนนี้เฉินเกอและทั้งสี่คนต่างตกตะลึง พวกเขาไม่คาดคิดว่าท่านไป๋คาดเดาได้
“ท่านไป๋ ท่านหมายความว่าอะไร..”
เฉินเกอแสร้งทำเป็นงุนงงมองไปที่ท่านไป๋และถาม
“พ่อหนุ่ม ฉันอยู่มาเกือบทั้งชีวิต คุณหลอกฉันไม่ได้ พวกคุณไม่ได้มาท่องเที่ยว พวกคุณมาค้นหาเขตเผ่าเส่ส้าใช่ไหม”
ต่อมาท่านไป๋ได้พูดถึงจุดประสงค์ของเฉินเกอทั้งสี่คนโดยตรง
เอ่อ!
สีหน้าเฉินเกอทั้งสี่คนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และพวกเขาก็ประหลาดใจมาก
“ท่านไป๋ ท่าน.. ท่านดูออกได้อย่างไร? ”
เฉินเกอถามอย่างสงสัย
แม้ว่าท่านไป๋จะดูออกจุดประสงค์ของพวกเขา แต่เฉินเกอก็ไม่รู้สึกว่าท่านไป๋จะคิดร้าย
“หึหึ สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยว ผู้คนที่มาที่นี่มีเพียงจุดประสงค์เดียว นั่นคือเพื่อค้นหาเขตเผ่าเส่ส้า!”
ท่านไป๋พูดตรงๆ
เฉินเกอทั้งสี่คนประหลาดใจมากขึ้น พวกเขาไม่คาดคิดว่าท่านไป๋จะมีสายตาที่แหลมคมเช่นนี้
“เมื่อท่านไป๋รู้แล้ว ฉันก็ไม่ปิดบังแล้ว ถูกต้อง พวกเรามาที่นี่เพื่อค้นหาเขตเผ่าเส่ส้า!”
เฉินเกอไม่ปกปิดต่อไป และยอมรับอย่างหนักแน่น
เมื่อเขาทายถูก มีประโยชน์อะไรที่จะปิดบังต่อไป
“พ่อหนุ่ม เขตเผ่าเส่ส้าไม่ใช่จะไปได้ง่ายๆ ฉันแนะนำให้พวกคุณกลับไปเถอะ”
เฉินเกอทั้งสี่คนได้ยินท่านไป๋ตักเตือนด้วยความหวังดี
เฉินเกอทั้งสี่คนได้ฟัง ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“ท่านไป๋หมายความว่าไง? ”
เฉินเกอถามอย่างสงสัย
“หึหึ แต่ก่อนมีคนมากมายเช่นพวกคุณที่มาที่นี่เพื่อค้นหาเขตเผ่าเส่ส้า สุดท้ายพวกเขาก็ไม่มีชีวิตรอดออกมา ดังนั้นด้วย
ความดีจากฉัน พรุ่งนี้เช้าก็กลับไปเถอะ”
ท่านไป๋ยังคงตักเตือนเฉินเกอทั้งสี่คนด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
“ท่านไป๋ พวกเราไม่ใช่คนธรรมดา และพวกเราก็มาพร้อมกับภารกิจกอบกู้โลกด้วย”
เฉินเกอมองไปที่ท่านไป๋และอธิบาย
“ฮ่าๆๆๆ!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเกอ ท่านไป๋ก็หัวเราะเสียงดัง เสียงหัวเราะนี้เต็มไปด้วยความประชดประชัน
“พ่อหนุ่ม อย่าพูดอะไรเกี่ยวกับการปฏิบัติภารกิจ ตอนแรกคนพวกนั้นก็พูดอย่างนี้ แต่จะมีประโยชน์อะไร ในที่สุดพวกเขาก็
ตายที่นี่”
ท่านไป๋ดูเฉินเกอและพูดทีละคำ และไม่สนใจสิ่งที่เฉินเกอพูด
จากคำพูดเหล่านี้สามารถรับรู้ได้ว่า ท่านไป๋คนนี้จะต้องพบเจอผู้คนมากมาย และการตายของคนเหล่านั้นอาจจะเกี่ยวข้อง
กับท่านไป๋
ในภูเขาป่าลึก เขาอาศัยอยู่เพียงลำพัง ซึ่งเป็นสิ่งที่แปลกและเหลือเชื่อ
“ท่านไป๋ ท่านรู้หรือไม่ว่าเขตเผ่าเส่ส้าอยู่ที่ไหน? ”
หลังจากครุ่นคิดได้สักพัก เฉินเกอมองไปที่ท่านไป๋และถาม
เมื่อเฉินเกอถาม ท่านไป๋ก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เฉินเกอ
หลังจากทั้งสองจ้องมองหน้ากันหลายวินาที ท่านไป๋พูด
“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าเขตเผ่าเส่ส้าอยู่ที่ไหน!”
เมื่อได้ยินท่านไป๋พูดเช่นนั้น เฉินเกอก็ไม่ถามคำถามใดๆ อีก
อย่างไรก็ตามเฉินเกอสามารถรับรู้ได้แล้วว่า ท่านไป๋รู้แน่นอนว่าเขตเผ่าเส่ส้าอยู่ที่ใด เพียงแต่เขาไม่ต้องการบอก