ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก - บทที่ 190 สามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย
การกระทำของชางหลิงถูกจำกัดโดยโหมวยู่ และถูกบังคับให้มองโม่โม่ตรงหน้า
“นี่คุณ…” ชางหลิงกำลังคิดจะถามโหมวยู่ว่าเขาต้องการทำจะอะไร? แต่โหมวยู่กลับแย่งสิ่งที่เธอจะพูดไปสะก่อน
“ซูเสี่ยวเฉิงอยู่ที่ไหน?” เสียงของเขาเย็นชาอย่างมาก
ชางหลิงจ้องโหมวยู่ด้วยความประหลาดใจ “คุณรู้ได้ยังไง… ”
“คุณคิดว่ามีใครๆ ก็โง่เหมือนคุณงั้นเหรอ?” โหมวยู่ตอบกลับอย่างอารมณ์ไม่ดี
เขาเดาออกตั้งนานแล้วว่าโม่โม่จะต้องขู่อะไรบางอย่างกับเธอ เมื่อกี้ที่อยู่ในห้อง ที่เขาตั้งใจปล่อยโม่โม่ไว้ เพียงเพราะอยากสร้างโอกาสเพื่อให้ความจริงถูกเปิดเผยออกมา คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่า ผ่านไปแค่ไม่นาน ชางหลิงจะพา นักฆ่าป๋ายจื๋อมาหาถึงที่
“เหอะ” โม่โม่หัวเราะอย่างเลินเล่อ “โหมวยู่ คุณมักจะปกป้องชางหลิงอยู่เสมอ และฉันก็คิดว่าคุณคงเป็นผีหลงจิตใจไปสะแล้ว และแม้แต่ผู้ติดตามข้างกายเธอคุณยังต้องดูแลเหรอ?”
“คุณจับซูเสี่ยวเฉิง มันก็แค่อยากใช้ประโยชน์จากเธอเพื่อให้ชางหลิงปฏิเสธการขอแต่งงานของผมเท่านั้น เพียงแต่ลูกคิดนี้ คุณแค่เริ่มก็ทำผิดพลาดแล้ว” สายตาโหมวยู่เย็นชา
“ผมกับชางหลิง เราได้จดทะเบียนสมรสกันเมื่อไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้แล้ว” โหมวยู่พูดให้โม่โม่ฟังคำต่อคำ “และผมกับเธอ ก็เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้วด้วย”
เมื่อฟังน้ำเสียงที่แน่วแน่ของโหมวยู่แล้ว ชางหลิงก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง
แสงไฟส่องสว่างอย่างเจิดจ้า เธอเงยหน้ามองไปที่ด้านข้างหน้าเขา และใบหน้าของเขาก็ดูเด็ดเดี่ยวหนักแน่นอย่างผิดปกติ
คำพูดแบบนี้ เขาเคยพูดไปแล้วหลายครั้ง และทุกครั้งก็ทำให้เธอหวั่นไหวต่างกันไป
ดูเหมือนว่า เขาจะหนักแน่นในความสัมพันธ์ของพวกเขามาโดยตลอด และไม่เคยมีความลังเลเลยสักนิด
แต่ถ้าเป็นเธอ ดูเหมือนว่าจะมีแต่การโจมตี และคนที่เธอควรเขวี้ยงออกจากชีวิตคนแรกก็คือโหมวยู่…
“คุณพูดอะไรนะ?” ปฏิกิริยาตอบกลับของโม่โม่รุนแรงกว่าชางหลิง สีหน้าของเธอซีด แล้วจ้องโหมวยู่อย่างแน่นหนา
“พวกเธอ…พวกเธอจดทะเบียนสมรสกันแล้วงั้นเหรอ?”
“ใช่แล้ว” โหมวยู่ตอบรับ โดยออกแรงจับไหล่ของชางหลิงอย่างหนักขึ้น “ดังนั้น ไม่ว่าการขอแต่งงานนี้จะสำเร็จหรือล้มเหลวนั้น ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเธอเป็นภรรยาของผมได้”
“เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้…” โม่โม่ไม่อยากจะเชื่อ
“โหมวยู่ คุณชอบเธอ แต่ขอแค่คุณโสดไปช่วงหนึ่งเท่านั้น ฉันสามารถรับได้ แต่คุณจะแต่งงานกับเธอได้ยังไง คุณจะจดทะเบียนสมรสกับเธอได้ยังไงกัน!” โม่โม่เจ้าอารมณ์ “ภรรยาของคุณจะต้องเป็นแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น คุณนายโหมวจะต้องเป็นแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นสิ! ฉันตั้งตารอมาตั้งหลายปีแล้วและคิดมาหลายปีแล้ว คุณจะแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไงกัน!”
โม่โม่น้ำตาคลอเบ้า และเธอก็ไม่สามารถรับกับความจริงนี้ได้เลย
“ผมบอกคุณไปนับครั้งไม่ถ้วนว่า ผมไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับคุณเลย ซึ่งมันก็เป็นเพราะตัวคุณเองที่ยึดติดเกินไป และยังได้ทำเรื่องไร้มโนธรรมมากมายขนาดนี้อีก” โหมวยู่ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ เลย และเขาก็ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“และตอนนี้ตระกูลโม่ ก็ไม่มีความสามารถที่จะช่วยจัดการลงโทษความโกลาหลที่เลวร้ายให้คุณอีกต่อไปแล้ว แต่ผมจะแนะนำให้นะคุณแค่ให้ความร่วมมือสักหน่อย โดยบอกเบาะแสของซูเสี่ยวเฉิง ออกมาเท่านั้น”
สายตาของโม่โม่ค่อยๆ สูญเสียความอบอุ่นไป เธอเหลือบมองโหมวยู่ไปแวบหนึ่ง และในที่สุดสายตาของเธอก็หยุดลงที่ตัวชางหลิง
“ฮ่าๆ…” โม่โม่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา โดยไม่รู้ว่าเธอกำลังหัวเราะให้พวกเขาหรือให้ตัวเอง
“ฉันพูดไปแล้วนิ” เสียงของโม่โม่แข็งทื่อ “ซูเสี่ยวเฉิงตายแล้ว และหลีซินอีกคน ก็กำลังเดินไปตามรอยของซูเสี่ยวเฉิงแล้ว”
“และพวกเขาทั้งสองคน ก็เป็นคนสนิทที่สุดของพวกเธอแต่ละคนด้วยเช่นกัน ซึ่งตอนนี้ ทั้งสองก็ลงนรกไปแล้ว แล้วพวกเธอที่ทำร้ายฉันขนาดนี้ ฉันลำบาก พวกเธอก็อย่าคิดได้ใช้ชีวิตดีๆ เลย ฉันแค่อยากดูว่า พวกเธอที่เหยียบศพของพวกเขา จะไปรักกันได้ยังไง และจะไปอยู่ด้วยกันได้ยังไง!”
โม่โม่พูดจนถึงตอนท้ายจนใกล้จะเป็นบ้าแล้ว ด้วยท่าทางที่น่าสะพรึงกลัวและโหดร้ายทารุณนี้ ทำให้ชางหลิงถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างอดไม่ได้
โหมวยู่สัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของชางหลิง เขาปกป้องเธอไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา แต่สายตาที่เฉียบคมอย่างคมดาบเล่มหนึ่งกลับจ้องไปยังใบหน้านั้นของโม่โม่
“ถ้าพวกเขาตาย คุณคิดว่าคุณจะยังมีชีวิตไปได้เหรอ?” โหมวยู่พูดเตือนเธอ
“ที่ฉันอยากมีชีวิตอยู่ ก็เพราะว่าฉันอยากแต่งงานกับคุณ อยากเป็นภรรยาของคุณ แต่ตอนนี้ คุณกลับแต่งงานกับอี คนชั้นต่ำนี้แล้ว ฉันจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรล่ะ? ถ้าฉันอยู่ต่อแล้วต้องเผชิญกับปัญหามากมายตายไปสะเลยยังดีกว่า!” โม่โม่โต้ตอบกลับมาอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ “โหมวยู่ เป็นเพราะคุณทำให้ฉันต้องล้มเหลว ฉันเลยให้พวกเขาตายไง และต่อให้ชีวิตนี้ต้องจบลง ตราบใดที่สามารถทำให้พวกเธอไม่มีความสุข มันก็คุ้มค่าแล้ว”
ชางหลิงฟังสิ่งเหล่านี้ที่โม่โม่พูด ก็ทำทำลายทัศนคติทั้งสามของตัวเองไป
“เธอมันบ้าไปแล้วจริงๆ ” ชางหลิงส่ายหัว “เพื่อคนที่ไม่เคยรักตัวเองเลย มันคุ้มค่าแล้วจริงๆ เหรอ?”
“เธอจะไปเข้าใจอะไรล่ะ?” โม่โม่พูดอย่างเลวทราม “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ คนที่โหมวยู่แต่งงานด้วยคงเป็นฉันแล้ว!”
“พ่อของฉันเคยบอกว่า ฉันควรเป็นภรรยาจองโหมวยู่ตั้งแต่เกิดแล้ว เพราะตั้งแต่เด็กจนโต ฉันมีชีวิตอยู่เพื่อโหมวยู่ และเขาก็เป็นทุกสิ่งอย่างสำหรับฉัน เธอแย่งเอาสิ่งที่ควรเป็นของชีวิตฉันไป และเธอมีคุณสมบัติอะไรมาประเมินค่าของฉันด้วย!”
ชางหลิงพูดไม่ออกกับคำพูดนี้ของโม่โม่
เธอเข้าใจถึงความสำคัญของสภาพแวดล้อมในการเติบโตของคนเป็นอย่างดี และชางหลิงเองก็เป็นตัวอย่างที่ดีมากด้วย ส่วนโม่โม่ตรงหน้าเธอ ก็เป็นเพียงอีกคนหนึ่งที่ถูกครอบครัวสอนล่าช้าไปเท่านั้น
“คุณไม่จำเป็นต้องคุยกับเธอให้มากหรอก” โหมวยู่รู้จักตัวโม่โม่เป็นอย่างดี และตอนนี้เธอก็เป็นแค่ปลาตายที่ตาข่ายขาดแล้วเท่านั้น
เขาจับมือชางหลิง และพาเธอออกไปข้างนอก เมื่อไปถึงที่ประตู เขาก็ออกคำสั่งกับชายชุดดำอย่างเย็นชาว่า “ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน เธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวออกจากประตูห้องนี้ไปแม้แต่ก้าวเดียว และไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้เธอสักคน”
ชางหลิงกำลังจะพูด แต่โหมวยู่กลับเอ่ยปากพูดกับโม่โม่อีกครั้งว่า “ทางที่ดีคุณควรขอให้พระเจ้าคุ้มครองซูเสี่ยวเฉิงให้ปลอดภัยและไม่ได้รับความสูญเสีย ไม่เช่นนั้น ความทุกข์ทรมานที่เธอเคยได้รับ คุณก็จะได้ลิ้มรสด้วยเช่นกัน”
สายตาโหมวยู่เย็นเกินไป โม่โม่จึงสั่นสะท้านอย่างอดไม่ได้
“โหมวยู่” สีหน้าชางหลิงดูกังวล “หลีซินเขา…”
“วางใจเถอะ” โหมวยู่ปิดประตู และตัดขาดสายตาของโม่โม่ “เขาจะไม่เป็นอะไร”
“ทหารที่ผมพาออกมาด้วยตัวเอง เป็นถึงกลุ่มคนถ่อยของเมืองเลยนะพวกเขาสามารถจัดการได้?”