ท่านประธานที่รัก - บทที่ 238 ดิ้นรนจนเหมือนตาย (1)

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอประสบพบเจอกับเรื่องแบบนี้ เธอพยายามอย่างเต็มที่และใช้แรงของเธอ เธอก็สามารถคว้าเข้าที่แขนของชายที่จับเธอเอาไว้ได้และบีบคนจนเลือดไหลไม่หยุด

แต่ผ้าเช็ดหน้าที่ปิดปากเธออยู่ เห็นได้ชัดว่ามันถูกโรยด้วยอะไรสักอย่าง และในไม่ช้าเธอก็เริ่มรู้สึกเวียนหัว

ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามกัดลิ้นของเธออย่างหนักเพื่อให้ตัวเองตื่นตัว แต่ในที่สุดเธอก็หมดสติลงไป

“เชี่ย ผู้หญิงคนนี้แรงเยอะเกินไป”ชายคนที่ขว้างเธอเข้ามาในรถยิ้มแสยะและเห็นรอยเล็บขนาดใหญ่ในมือของเขา ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ

“โอเค รีบขับรถไป เดี๋ยวก็มีโอกาสให้นายได้แก้แค้นทีหลัง”ผู้หญิงที่นั่งด้านหลังกล่าว

น้ำเสียงของเธออ่อนโยนและไพเราะแต่ไม่มีความรู้สึก

เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นกลัวเธอ เขารีบเปิดประตูรถและขึ้นรถ และไม่นานเขาก็หายไป

ผู้หญิงที่นั่งด้านหลังมองไปที่สภาพที่งัวเงียของเฉินเฉียว มือเรียวและขาวของเธอแตะที่ใบหน้าของเธอเบา ๆ เล็บยาวของเธอจิกไปที่แก้มและหน้าผากของเธอ ทำให้อีกคนมีเลือดไหลออกมา จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

หลังจากรอมานานในที่สุดเธอมีโอกาสที่ดีเช่นนี้

เวลาที่เหมาะสมและสถานที่ที่เหมาะสม

เฉินเฉียวเธอหลีกเลี่ยงไปได้หลายครั้ง ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะสามารถหลบหนีได้อย่างปลอดภัยในครั้งนี้

เธอถอดแว่นที่สวมอยู่ และเธอก็ดูคุ้นเคยเป็นอย่างดี เธอคือเถียนเถียนที่ยุ่งอยู่กับการดูแลพ่อของเธอในโรงพยาบาล

เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับแผนการที่สมบูรณ์แบบนี้ เธอจึงส่งคนจำนวนมากไปติดตามผู้ที่เกี่ยวข้องกับเฉินเฉียวอย่างลับๆ

ในที่สุดฉันก็มาถึงที่นี่ ไปทีละขั้นตอน

ไม่ว่าจะเป็นซังหลินจวินที่ปู้อี้เฉินให้เธอไปต่อสู้กับเขาอย่างบ้าคลั่ง ไม่ว่าหลักฐานของบริษัทหรือความจริงของอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในวันแต่งงานของเธอ เธอได้รวบรวมและส่งไปที่ตระกูลซัง หรือแม้ความจริงที่เฉินเฉียวเป็นของแม่ของโย่วอี ซึ่งนั่นทำให้เธอประหลาดใจ

อย่างไรก็ตามเธอรู้เกี่ยวกับพ่อของซังหลินจวิน เป็นไปไม่ได้อย่างยิ่งที่เขาจะปล่อยให้ผู้หญิงที่ก่อให้เกิดปัญหามากมายต่อบริษัทยืยอยู่เคียงข้างซังหลินจวิน

นอกจากนี้ยังมีรูปถ่ายของน้องชายของซังหลินจวินกับเธอ เธอรู้สึกว่าพวกเขาจะไม่สามารถกลับมาอยู่ด้วยกันได้อีกแล้ว

เพียงแค่สิ่งเหล่านี้ก็ยังไม่เพียงพอ

เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ พ่อก็ป่วย สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง เธอจะสามารถแยกพวกเขาออกจากกันได้อย่างไร

ครั้งนี้เธอต้องการชีวิตของเธอ

เมื่อเฉินเฉียวตื่นขึ้นมา ทุกอย่างมันมืดและมองไม่เห็น สิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอกมันเป็นเพียงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของเธอ เธอสัมผัสมันด้วยมือของเธอ ทันทีที่เธอลดมือลงก็ไม่มีเลือดไหล แต่เธอก็ไม่ได้โล่งใจ

เพราะว่าเธอรู้สึกว่ามือของเธอสัมผัสกับเลือดที่แข็งตัว มันทำให้เธอรู้สึกวูบวาบเล็กน้อย

ไม่มีใครในโลกนี้ที่ไม่สนใจเรื่องหน้าตาโดยเฉพาะผู้หญิง

“เธอฟื้นแล้ว?”จู่ๆคนที่นั่งอยู่ตรงมุมที่หันหลังให้เธอก็ส่งเสียงมาจากความมืด

เฉินเฉียวถึงกับผงะในใจ แต่เธอก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะรักษาความสงบบนใบหน้าของเธอ เธอหันศีรษะและพยายามจะเดินข้ามไป แต่เธอก็รู้สึกอ่อนแอ

แค่ลุกก็ร่วงผลอย

หลังจากนั้นเธอได้แต่เฝ้าดูผู้คนที่อยู่ตรงมุมเดินเข้ามาหาเธอทีละก้าว

โชคดีที่เธอได้ยินเสียงของเธอ เป็นผู้หญิง

เธอจึงไม่ต้องกังวลว่าจะถูกล่วงละเมิดเหมือนตอนที่เธอถูกลักพาตัวเป็นครั้งแรก

เห็นได้ชัดว่าเธอคิดว่าสถานการณ์มันดีเกินไป แต่จริงๆบางครั้งการถูกลักพาตัวโดยผู้หญิงก็น่าเศร้ายิ่งกว่าผู้ชายเสียอีก

“คือเธอ เถียนเถียน?”จนกระทั่งหลังจากได้เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเฉินเฉียวก็ได้รู้ว่าเธอเป็นคนรู้จัก

มีความประหลาดใจฉายในดวงตาของเธอ แต่ก็ไม่มีความประหลาดใจมากมายขนาดนั้น

ท้ายที่สุดเธอก็รู้ว่าเธอเกลียดตัวเอง จึงไม่แปลกใจเลยที่ลักพาตัวเธอมา

“เธอใจเย็นมากกว่าที่ฉันคิด คิดว่าฉันจะไม่ทำอะไรเธองั้นหรอ?”เถียนเถียนบีบคางของเธอแรงมากและบีบจนคางของเฉินเฉียวช้ำเป็นจ้ำสีเขียว

เฉินเฉียวต้องการหลุดออกไป แต่เนื่องจากความอ่อนแอของร่างกายเธอจึงทำได้เพียงแค่มองการเคลื่อนไหวของเธอ

“เถียนเถียน เธอทำแบบนี้มันผืดกฏหมายนะ ถ้าเธอปล่อยฉันไป ฉันไม่บอกคนอื่นก็ได้”เฉินเฉียวต้องการเจรจากับเธอ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่ามันจะได้ผลไหมแต่เธอก็ต้องลองดู

เถียนเถียนหัวเราะในความโง่เขลาของเธอ

“ วันนี้เธอคิดว่าเธอจะได้ออกไปอย่างปลอดภัยหรือไง? ไม่กลัวที่จะบอกเธอเลยว่า เธอสามารถตื่นขึ้นมามองฉันได้ตอนนี้ แต่ฉันก็ต้องการให้เธอเห็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้เถียนเถียนพูดพลางเดินกลับไปที่ที่เธอนั่ง

มีมีดเล่มเล็กอยู่ในมือ ซึ่งมันมีขนาดเท่ากับมีดปอกแอปเปิ้ลทั่วไป เธอถอดปลอกมีดออกและใบมีดสีเงินก็สว่างวาบขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์

เวลานี้เฉินเฉียวถึงได้ตระหนักจริงๆว่าเถียนเถียนต้องการจะเอาชีวิตของเธอ

เธอเริ่มหมดหวัง

มือสั่นพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซ

เธอถูกเตะทิ้งลงอย่างง่ายดายด้วยเท้าเดียว

เถียนเถียนคุกเข่าลงและมีดในมือของเธอก็ค่อยๆพุ่งเข้าหาเธอทีละนิด

เฉินเฉียวมองดูมีดเข้าใกล้เธอมากขึ้น ตาของเธอขยายกว้างขึ้นเพราะความกลัว

เถียนเถียนเฝ้าดูการต่อสู้ของเธอด้วยรอยยิ้มเมื่อเฉินเฉียวคิดว่าเธอจะแทงเธอด้วยมีด

ใบมีดเย็นเฉียบเฉือนไปที่ใบหน้าของเธอ

ความเจ็บปวดจากมีดที่ผสมกับเลือดทำให้เฉินเฉียวตกอยู่ในความสิ้นหวัง

ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนแค่ไหนเธอก็ทำได้เพียงแค่มองดูเถียนเถียน ซึ่งการแสดงออกของเธอเริ่มกลายเป็นคลุ้งคลั่งและดุร้าย เธอเฉือนใบหน้าของเธอด้วยมีด

เป็นเวลานานเมื่อเธอรู้สึกว่าเธอหมดความหวังในชีวิตไปแล้ว ในที่สุดเถียนเถียนก็หยุดการกระทำลง

เธอหัวเราะอย่างบ้าครั่ง จ้องมองไปที่ผู้หญิงซึ่งเป็นที่รักของซังหลินจวินที่นอนอยู่บนพื้น คนที่มีความสุขจนทำให้เธออิจฉา

ในที่สุดเธอก็รู้สึกถึงความสุข

เธออยากรู้จริงๆว่าถ้าซังหลินจวินเห็นเฉินเฉียวในสภาพแบบนี้ เขาจะยังรักเธออยู่ไหม?

ผู้ชายเป็นสัตว์ที่รักความสวยความงาม หากไม่มีรูปลักษณ์ที่เย้ายวน เกรงว่าเขาจะต้องทิ้งเธอไปอย่างรวดเร็วแน่ๆ

เพียงแค่ว่าเถียนเถียนไม่กล้าที่จะพนัน หากเฉินเฉียวไม่มีรูปลักษณ์ที่ดี แต่เขาก็ยังคงรักเธออยู่ล่ะ เธอไม่อยากจะนึกถึงเรื่องนี้อีกต่อไป

เฉินเฉียวนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นราวกับคนตาย

เถียนเถียนยังคงไม่ปล่อยเธอไป

เธอเดินออกไปข้างนอกและหลังจากนั้นไม่นานก็เดินเข้ามาพร้อมคนสองคนจากข้างนอก

“ห่อเธอใส่กระสอบและเมื่อถึงที่หมายก็โยนเธอลงไป”เธอออกคำสั่งกับชายทั้งสอง

ชายวัยกลางคนสองคนมองไปที่ผู้หญิงที่เปื้อนเลือด ยังคงมีร่องรอยของความเห็นใจฉายอยู่ในแววตาของพวกเขา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่จับตัวเธอด้วยตัวเขาเอง ยิ่งดูยิ่งเสียใจ

เดิมทีเขาคิดว่าก่อนที่เขาจะฆ่าเธอ เขายังจะสามารถเล่นสนุกกับเธอได้ เขาไม่คาดคิดว่านายจ้างที่ดูอ่อนโยนแต่การกระทำนั้นเหี้ยมโหด มันตรงข้ามกับรูปลักษณ์ของเธอ กลิ่นเลือดนี้ทำให้เขาไม่กล้าที่จะเปล่งเสียง

นำคนใส่ลงไปในกระสอบ

ความแข็งแรงของมือดูเหมือนจะมากขึ้นด้วยอารมณ์ที่หดหู่