ท่านประธานที่รัก - บทที่ 419 เจอกันโดยบังเอิญ

“คุณหนูเซิ่งชิงคะ ฉันเรียกคุณว่าเสี่ยวชิงได้ไหมคะ?” ถ้าอยากให้คนที่โลกส่วนตัวสูงยอมรับเธอ เฉินเฉียวเลยต้องเลือกวิธีพูดอย่างระมัดระวัง

เซิ่งชิงเห็นเฉินเฉียวออกห่างจากเธอหนึ่งเมตร ในใจค่อยระแวงน้อยลงแล้วพยักหน้า

เห็นว่าก้าวแรกสำเร็จแล้ว เฉินเฉียวเลยให้กำลังใจตัวเอง

เธอที่ไม่มีเพื่อนในประเทศเลย เฉินเฉียวรู้สึกเหงามาก

เธอไม่อยากเป็นผู้หญิงที่วิ่งรอบผู้ชาย การงาน เธอมีแล้ว ตอนนี้กำลังขาดเพื่อนรู้ใจพอดี

ตามหลักแล้ว เธอมีแค่ฉยงฉยงก็น่าจะพอแล้ว

แต่โทรไปหลายครั้ง กลับได้ยินแค่เพื่อนดูแลลูกอยู่ เธอเลยไม่อยากไปรบกวน

ตอนนี้เจอคนที่รู้สึกดีด้วย เฉินเฉียวเลยอยากรู้จักเธอ แต่เฉินเฉียวก็ไม่ปฏิเสธ ที่เธออยากตีสนิทเซิ่งชิง ไม่ใช่ไม่มีจุดประสงค์

ถ้าเธอสนิทกับเซิ่งชิง อีกหน่อยซูเยี่ยนก็จะสนิทกับหลินจวินเยี่ยนเฟิงมากขึ้น

ตอนที่รับช่วงC&J เฉินเฉียวเรียนรู้วิธีรับมือเรื่องต่างๆ กับคนที่มีประโยชน์ ต้องสนิทห้ามสร้างศัตรู

ฟังดูแบบนี้อาจจะแปลกๆ แต่นี่เป็นเรื่องจริง นี่เป็นชีวิตจริง ถ้าอยากดำเนินชีวิตอยู่ในสังคมแบบนี้ ไม่ใช่เอาแต่จินตนาการเอาแต่ฝัน ตื่นแล้วอะไรที่ต้องเผชิญก็ต้องเผชิญ

ซูเยี่ยนที่อยู่ใกล้เซิ่งชิงมองออก แต่เขาก็ไม่มีทีท่าจะห้าม

เพราะเขาเข้าใจ โลกของเซิ่งชิงมีแค่เขาคนเดียวไม่ได้

เธอยังต้องการเพื่อน แล้วเฉินเฉียวก็เป็นคนที่เหมาะสมด้วย

เฉินเฉียวเดินไปข้างเซิ่งชิง เอาแต่คุยเล่นกับเธอ อาจจะเพราะเป็นคนขี้อายด้วย ตอนที่เฉินเฉียวทำให้ยิ้ม เธอก็แค่ยิ้มมุมปาก

ตอนที่อยากเล่นด้วย เธอก็ทำแค่พยักหน้า

มองออกว่าเธอเริ่มปล่อยวางแล้ว อาจจะเพราะยังระแวง แต่ถ้าเทียบกับตอนแรกที่พูด ตอนนี้เธอดูดีขึ้นเยอะเลย “เธอรู้สึกไม่โอเคหรือเปล่า” เยี่ยนเฟิงที่เดินไปข้างๆอยู่ห่างจากซูเยี่ยนเอ่ย

“ไม่โอเค?” โม่อวี่ถามเขาอย่างสงสัย

เยี่ยนเฟิงมองไปทางเฉินเฉียวที่กำลังคุยกับเซิ่งชิง เหมือนกำลังหมายถึงเฉินเฉียว

“ไม่” โม่อวี่เข้าใจที่เยี่ยนเฟิงพูด ก็แค่ตอนที่เธอเดินกับเฉินเฉียว เฉินเฉียวไม่ได้กระตือรือร้นขนาดนั้น

แต่เธอก็ไม่แปลกใจ เพราะตอนนั้นเธอเคยพูดอะไรไม่ดีกับเฉินเฉียว ถึงแม้เธอจะกลับมาคืนดีกับเยี่ยนเฟิงแล้วสนิทกับพวกเขา นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าเรื่องนั้นไม่เคยเกิด เพราะฉะนั้นโม่อวี่รู้สึกว่าเธอไม่สนใจก็ไม่แปลก ถ้าอยู่ๆมาดีกับเธอ เธอจะแปลกใจมากกว่า

เพราะถ้ามีคนทำแบบนั้นกับเธอจริง เธอคงจะไม่สนใจคนคนนั้น เมื่อเทียบกันแล้ว เฉินเฉียวไม่ได้เมินเธอ นี่เธอก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน

ถ้าเรียกร้องอย่างอื่นอีก ไม่จำเป็นจริงๆ

เห็นว่าโม่อวี่ก็ไม่ค่อยใส่ใจ เยี่ยนเฟิงเลยรู้สึกว่าเขาคิดมากไปเอง อาจจะเพราะนิสัยเขาเอาแต่ใจ เลยไม่ชอบให้คนอื่นทำกับเขาแปลกๆ

ลานสกีในเป่ยเฉิงอยู่กลางเมือง

ตอนที่พวกเขาไปถึงลานสกี หน้าประตูก็มีคนเบียดกันเยอะแล้ว

เพราะวันนี้อากาศดี มีคนที่เหงื่อออกไม่น้อย พอกลิ่นลอยมาพร้อมอากาศ เลยทำให้รอบๆมีกลิ่นเหงื่อ

เยี่ยนเฟิงปิดจมูกทันที แล้วขมวดคิ้วเหมือนรังเกียจ

เฉินเฉียวไม่คิดเลยว่าที่ลานสกีคนจะเยอะขนาดนี้ แต่ก่อนเธอไม่เคยมาที่แบบนี้เลย ครั้งนี้เปิดโลกจริงๆ

แต่เมื่อเทียบกันแล้ว เธอที่รักสะอาด ทนไม่ได้กับกลิ่นที่โชยมาจริงๆ

“เราเปลี่ยนที่กันไหม ที่นี่รู้สึกแปลกๆ เสี่ยวชิงก็น่าจะไม่ชอบ” เฉินเฉียวหันไปหาทุกคน เลยเห็นเซิ่งชิงที่ตัวสั่นจับเสื้อซูเยี่ยน

ซังหลินจวินไม่รู้สึกอะไร เพราะถ้าเฉียวเฉียวอยู่ที่ไหน เขาก็อยู่ที่นั่น

คนอื่นๆก็ยังไงก็ได้

แต่ทุกคนขับรถมาตั้งไกล คงไม่ไปจากที่นี่แบบนี้หรอก

สุดท้ายทุกคนเลยตัดสินใจจะเดินชม เดินอยู่ข้างทาง มองคนที่เล่นสกี บนตัวพวกเขาใส่ชุดที่เหมือนกัน แค่ดูก็รู้ว่าต้องเช่ามาแน่นอน

พอคิดว่าชุดพวกนั้นมีคนใส่มาตั้งกี่คน สีหน้าทุกคนก็เริ่มไม่ดี

ในใจเลยรู้สึกโชคดี ยังดีที่ไม่ได้เข้าไป

ตอนที่พวกเขากำลังจะไป เฉินเฉียวยืนปกป้องเซิ่งชิงอยู่นอกสุด

คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็เดินชนกันบ้าง ตอนที่โดนคนที่ใส่ชุดเล่นสกีชน เธอยังไม่ทันลุกขึ้น คนที่ชนเธอก็รีบหันมาขอโทษเธอแล้ว

“ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ คุณไม่เป็นไรอะไรใช่ไหมครับ” พอพูดเสียงอ่อนโยนจบ สีหน้าก็ดูเป็นห่วงมาก

ความจริงใจแบบนี้ทำให้เฉินเฉียวหวั่นไหว เธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ แค่หกล้ม ฉันไม่ใส่ใจหรอกค่ะ”

พอเฉินเฉียวลุกขึ้นแล้ว เลยมองคนที่ขอโทษเธอ เลยเห็นว่าบนใบหน้าคนคนนั้นมีรอยย่น เหมือนโดนน้ำร้อนลวก ดูแล้วน่าสงสารมาก

แต่คนคนนั้นกลับทำตัวไม่ถูก รีบเอาอะไรสักอย่างกับเงินยัดให้เธอโดยไม่ให้เธอปฏิเสธ

“คุณครับ วันนี้ผมยังมีธุระ ไว้ครั้งหน้าจะชดใช้ให้นะครับ” พูดจบ เขาก็รีบไปทันที

รอให้เดินไปกลางผู้คนจนไม่เห็นเงาแล้ว เฉินเฉียวค่อยถอนหายใจ “น่าสงสารจัง ถ้าหน้าเสียโฉม คงต้องเสียใจมากแน่ๆ”

ซังหลินจวินเดินมาหาเธอ “อะไรบนโลกนี้ไม่ธรรมดาขนาดนั้นหรอก ฉันเห็นคนคนคนนั้นลมหายใจหนักแน่นเหมือนแค่ฝึกกังฟู แต่เขาจงใจเดินเซแล้วชนเธอพอดี เฉียวเฉียวเธอลองดูว่าบนตัวมีอะไรหายหรือเปล่า”

ซังหลินจวินพูดกับเฉินเฉียวไปด้วย แล้วมองทางที่คนคนนั้นหาไปด้วย ผ่านไปสักพัก เฉินเฉียวจับกระเป๋า ก็ไม่เห็นว่ามีอะไรหายเลย

ตอนที่เธอคิดว่าไม่มีอะไรหาย กลับมีกระดาษแผ่นเล็กๆ บนนั้นเขียนไว้ว่า เจอกันครั้งหน้า

เฉินเฉียวไม่เข้าใจว่าคนคนนั้นจะเอาให้เธอทำไม แต่ซังหลินจวินที่อยู่ข้างๆดูออก สายตาเลยมองไปทางซูเยี่ยน พออีกฝ่ายพยักหน้าแล้วค่อยเข้าใจ