ท่านประธานที่รัก - บทที่ 475 ฉันต้องการเธอได้ไหม?

“จริงเหรอ?” ทำไมรู้สึกมีความสุขขนาดนี้ เธอกัดปาก ใบหน้าเขินอาย “งั้นฉันจะซื้อมัน”

“ฉันซื้อเอง”

แค่คำง่ายๆ แต่ดูเหมือนไม่สมจริง หลิงเยว่รู้สึกเหมือนเทพเจ้าแห่งโชคโปรดปราน ไม่คิดว่าชู่จี้ออกตัวจะซื้อสร้อยคอให้ตัวเอง

สัมผัสเย็นเฉียบของสร้อยคอนั้นชัดเจนแบบนี้ หลิงเยว่มองสร้อยบนคอตัวเองอย่างอึ้งๆ ราวกับสมบัติ “ชู่จี้ คุณ——”

เขาโน้มตัวลงมา นัยน์ตาล้ำลึกราวกับแม่เหล็ก “สวยจริงๆ เหมาะกับเธอมาก” แววตาจริงจังอย่างนั้น ดวงตาที่มีเงาหลิงเยว่ออกมา ทำให้เธอเกิดภาพลวงตาว่าชู่จี้รักตัวเองอย่างสุดซึ้ง

“ฉัน……” หลิงเยว่สะอึกสะอื้นนิดหน่อย ความอ่อนโยนแบบนี้ เหมือนเป็นฝันที่ตนคาดหวังไว้

“อย่าร้องไห้ เธออยากกินอะไร? ” ชู่จี้เอื้อมมือไปลูบใบหน้าเธอ ปลายนิ้วเย็นเล็กน้อยสัมผัสผิวที่อบอุ่น หลิงเยว่ตัวสั่นอย่างอดไม่ได้

เธอหยั่งเชิงจับมือเขาไว้ “แค่คุณอยู่กับฉัน กินอะไรก็ได้”

เห็นชู่จี้ไม่ปฏิเสธ หลิงเยว่ก็ดีใจในก้นบึ้งจิตใจ จับฝ่ามือใหญ่ชู่จี้ไว้แน่น “ฉัน……นี่คือเรื่องจริงเหรอ? ฉันรอวันนี้มานานมากเลย”

ชู่จี้พยักหน้า ฝ่ามือหวีผมยาวหลิงเยว่ “เธอชอบก็ดีแล้ว”

ในห้องส่วนตัวหรู มีขนมวิจิตรสวยงามยกเข้ามา ชู่จี้ตักขนมลงไปในจานหลิงเยว่ “ชิมดู ให้คนทำให้เธอโดยเฉพาะเลย”

หลิงเยว่แทบคลั่งในความรัก

ทันใดนั้น แรงสั่นของโทรศัพท์ก็ทำให้เธอนึกถึงที่มาของเรื่องนี้ทั้งหมด ทั้งหมดมันเป็นเพราะซังอี๋ผู้หญิงคนนั้น!

ฝ่ามือเธอบีบแน่น เจ็บจนกลับมาสู่ความจริง ถูกต้อง เธอหลงใหลชู่จี้มาก ตามจีบเขามายี่สิบปีเต็ม

แต่ตอนนี้ ทั้งหมดนี้จะถูกผู้หญิงที่ชื่อซังอี๋แย่งไป!

ชู่จี้รู้สึกเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทันใดนั้นก็ยื่นมือไปจับมือเธอ “มีอะไร มีอะไรสำคัญกว่าการอยู่กับฉันอีกเหรอ? ”

ทันใดนั้นหลิงเยว่ก็ลังเลนิดหน่อย

จริงๆ ด้วย ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชู่จี้

ยิ่งไปกว่านั้นทางด้านรีสคงจะจัดการเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ผ่านไปสามชั่วโมง ซังอี๋ เฮอะๆ คงกลับมาไม่ได้อีกแล้ว

หลิงเยว่ไม่สนใจเสียงสั่นของโทรศัพท์อีกต่อไป หลงระเริงในความอ่อนโยนของชู่จี้ ดื่มไวน์แดงไปสองสามแก้ว หัวสมองก็ยิ่งมึน

“วันนี้เธอสวยจริงๆ ” มุมปากชู่จี้ยิ้มเหมือนอ่อนโยน กอดหลิงเยว่ไว้ในอ้อมแขน ฉวยโอกาสตอนที่เธอไม่สนใจแย่งโทรศัพท์ไป กัดหูอ่อนนุ่มของเธอ “ต้องการไหม?”

หลิงเยว่กรีดร้องอย่างอดไม่ได้ อ้าปากแดง “ชู่จี้ ฉันต้องการ!” เธอทนไม่ไหวอยากเป็นผู้หญิงของชู่จี้แล้ว

ในดวงตาชู่จี้มีแสงดุดัน แต่ปิดไว้อย่างดี “ได้ ฉันจะทำให้เธอพอใจ” สายตาเย็นชาลง ทิ่มแทงไปบนผิวหนังหลิงเยว่ สุดท้ายผู้หญิงตรงหน้าก็ค่อยๆ ล้มลง

ชู่จี้รู้ ถึงหลิงเยว่จะผ่อนคลายความระมัดระวังตน แต่ก็ไม่ได้ผ่อนคลายทั้งหมด อย่างน้อยคนที่อยู่ใต้มือเธอก็กำลังดำเนินการอยู่

เขาปลดล็อกโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว ระบุตำแหน่งซังอี๋ผ่านบันทึกโทรศัพท์ สั่งอวี้เฟิงให้ส่งคนไปช่วยเหลือซังอี๋

และตัวเองต้องจัดการทุกอย่างให้ดี ให้คนของหลิงเยว่ห้ามพบความผิดปกติใดๆ ไม่งั้นถ้าเกิดอะไรผิดพลาดกับซังอี๋ เขาไม่กล้าจะคิดด้วยซ้ำว่าเขาจะต้องเผชิญกับผลที่ตามมาอย่างไร

ซังอี๋ถูกคนพาไปตรงหน้ารีส เขาวางมีดสั้นที่กำลังถูกเช็ด เห็นหญิงสาวมีสายตาพร่ามัว ก็เอ่ยสั่ง “ปล่อยเธอ”

ดูเหมือนยาจะได้ผลแล้ว

เธอไม่เพียงแต่มองตนเป็นชู่จี้ แต่ยังลืมบทสนทนาก่อนหน้านี้ นี่คือยาที่เขาให้คนอื่นทำมานานกว่าจะทำได้ เขาตั้งตารอคอยผลของยานี้

แค่เพราะชู่จี้

ต้องโทษที่เธอเป็นคนที่ชู่จี้ชอบ

ทุกคนถอยออกไปนอกห้อง เหลือแค่ซังอี๋ที่หมดสติครึ่งหนึ่ง กับรีส

เขาก้มมองหญิงสาวบนเตียง จู่ๆ ก็ขมวดคิ้ว หน้าผู้หญิงคนนี้ทำไม——เหมือนสาวน้อยที่เคยช่วยชีวิตตนก่อนหน้านี้เลย?

เขาส่ายหน้า เป็นไปไม่ได้!

ต่อมาเขาส่งคนไปสืบเกี่ยวกับที่อยู่ของสาวน้อยคนนั้น แต่บอกว่าสาวน้อยคนนั้นเสียชีวิตจากหัวใจล้มเหลว

ดังนั้น ก็แค่หน้าตาเหมือนกันเท่านั้น

ในปีนั้น ตัวเองอายุห้าขวบ ในฐานะลูกนอกสมรสของไมล์ก็ไม่ได้รับการดูแล เพราะครอบครัววุ่นวาย เสี่ยงจนเกือบตาย

นางฟ้าตัวน้อยปรากฏตัวต่อหน้าตน ให้พ่อของเธอช่วยเหลือตนไว้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาสาบานกับตัวเองว่าจะต้องทำงานหนักตอบแทนเธอเป็นอย่างดี

แต่อย่างไรก็ตาม ในที่สุดหลังจากที่ตนมีอำนาจพลังมากพอแล้ว สาวน้อยก็หายตัวไปตลอดกาล……

นี่คือมติสวรรค์เหรอ? ตัวเองไม่สมควรมีชีวิตที่มีความสุขเหรอ?

ฝ่ามือใหญ่ของเขาลูบใบหน้าอ่อนโยนราวเปลือกไข่ของเธอ จากคิ้วไปถึงริมฝีปาก จนถึงคอ ผิวใต้ฝ่ามือเหมือนผ้าซาติน ทำให้ผู้คนหลงใหล รีสสูดกลิ่นตัวเธอ กลิ่นลาเวนเดอร์จางๆ ทำให้หลงใหล

ทันใดนั้นเขาก็กัดปากเธอ ซังอี๋เจ็บจนตื่น ลืมตาเห็น “ชู่จี้” กำลังจูบตนอย่างบ้าคลั่ง หน้าตาเหมือนหมาป่าหิวโหย เกือบทำให้ซังอี๋ตกใจกลัว เธออยากผลัก “ชู่จี้” ออก แต่โดนชู่จี้จูบลึกซึ้งกว่าเดิม

รสชาติดีอย่างน่าประหลาด หอมหวาน เสพติดเหมือนดอกป๊อปปี้

รีสะกดลิ้นเธอด้วยปลายลิ้น ชิมน้ำเชื่อมชุ่มฉ่ำของเธอ จูบนี้ อ่อนนุ่มถึงกระดูก

รีสค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าซังอี๋ ผิวด้านในนุ่มนวลดุจกระเบื้องเคลือบขาว ทำให้หลงรัก ซังอี๋เหมือนนางฟ้าตัวน้อย ลมหายใจเขาหนักอึ้งอย่างเลี่ยงไม่ได้ นัยน์ตาแดงก่ำด้วยกิเลสตัณหา

“ชู่จี้ คุณเป็นอะไร? ” ซังอี๋แค่รู้สึกแปลกๆ ถ้าปกติ ชู่จี้จะไม่ทำแบบนี้

นัยน์ตาใสสะอาดของเธอเหมือนน้ำพุจากธารน้ำภูเขา อดไม่ได้ที่จะทำให้ใจสั่น

ทันใดนั้นเขาก็เกลียดนิดหน่อย ทำไมตัวเองไม่เจอผู้หญิงคนนี้ให้เร็วกว่านี้ ไม่งั้นเขายินดีจะให้สถานะบางอย่างกับเธอแน่นอน ให้เธอเป็นคนของตน

การเคลื่อนไหวของรีสกลายเป็นอ่อนโยนขึ้นมากโดยไม่รู้ตัว “ฉันต้องการเธอได้ไหม? ”

ซังอี๋หน้าแดง ก้มหน้าอย่างเขินหาย เสียงเบาเหมือนยุง “อืม ได้”

ซังอี๋ที่เป็นแบบนี้เหมือนดอกกุหลาบที่ละเอียดอ่อน อ่อนโยน มีเสน่ห์ เขาถอดเสื้อผ้าบนร่างกายซังอี๋จนเหลือชิ้นสุดท้าย หุ่นใต้ร่างเป็นรูปปั้นสมบูรณ์แบบจากพระเจ้า ไม่มีข้อบกพร่องใดๆ ควบคู่ไปกับใบหน้าบริสุทธิ์มีเสน่ห์ สวยราวกับปีศาจ

ร่างกายเขาค่อยๆ ปกคลุม “เธอสวยจริงๆ ” เขาอุทานอย่างจริงใจ

น้ำหนักที่ผ่านเข้ามาบนร่างทำให้ซังอี๋รู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ แต่ไม่รู้ว่าผิดปกติตรงไหน