ท่านประธานที่รัก - บทที่308 พวกเขาคบกันแทบจะเป็นไปไม่ได้

“ผมจำมันได้และไม่มีวันลืม”

ทันใดนั้นเสียงอันแผ่วเบาของเจียงอี้ฝานก็ดังก้อง

เห็นได้ชัดว่าเสียงนั้นนุ่มนวลมาก แต่มันดังราวกับสายฟ้าจากท้องฟ้าสีครามในโลกของเจียงฉยงฉยง

เธอรู้สึกว่าโลกที่มั่นคงตรงหน้าเธอดูเหมือนจะสั่นไหวไม่อย่างนั้นเธอจะได้ยินคำพูดที่ไร้สาระเช่นนี้ได้อย่างไร

ใช่จะไม่เหลวไหลได้อย่างไร

เขาบอกว่าไม่เคยลืม

กล่าวคือความใกล้ชิดระหว่างเขากับคนอื่น ๆ นั้นไม่ใช่ความจำเสื่อมแต่เป็นการแสดงฉากหนึ่ง

มีเพียงเธอเท่านั้นที่หลงเชื่อ

ไม่ว่าเจ้าตัวจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้ยินเรื่องนี้ในฐานะคนดูเฉินเฉียวรู้สึกว่าเธอกำลังจะระเบิดออกมา ทำไมคนที่พูดโกหกแบบนี้ทำร้ายผู้อื่นได้โดยไม่รู้สึกผิด

เจียงอี้ฝานรู้ว่าพวกเธอสองคนเข้าใจผิดโดยดูจากท่าทางพวกเธอ สำหรับเฉินเฉียวท้ายที่สุดเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอตั้งแต่ต้นจนจบไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เธอฟัง

อย่างไรก็ตาม ฉยงฉยงนั้นแตกต่างออกไป เขาไม่สามารถปล่อยให้เธอเข้าใจผิดได้

ก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวเขาก็คว้าแขนของเจียงฉยงฉยง

มากับผมด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยว.

ไม่ดวงตาที่เยือกเย็นอย่างและเล็บที่แหลมคมของเธอข่วนอย่างแรงใส่ฝ่ามือเขาเลือดจาง ๆ เริ่มไหลออกจากฝ่ามือของเขา แต่เขาก็ยังคงนิ่ง

เขาไม่วางใจใจของเขาบอกว่า ถ้าปล่อยมือเธอ ก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

เขาเกือบจะพูดด้วยน้ำเสียงขอร้อง: “ฉยงฉยง ฟังผมอธิบายก่อน อย่าเอาแต่พูดอยู่ฝ่ายเดียวแล้วตัดสินสิ”

เฉินเฉียวได้สติ ฉยงฉยงก็โดนเขาลากไปแล้ว

เฉินเฉียวต้องการที่จะก้าวไปข้างหน้าและดึงเธอกลับมา

รถสปอร์ตจอดอยู่ตรงหน้าพวกเขา

“ เฉียวเฉียว!ซังหลินจวินลงจากรถในทันทีแล้วตะโกน

“ คุณเลิกงานเร็วจัง”มีประกายในดวงตาของเธอเมื่อเธอมองไปที่หลินจวิน หลังจากนั้นเธอก็บอกว่าเธอจะไม่ยุ่ง แต่ทำไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียว

ซังหลินจวินเห็นความรู้สึกผิดของเธอจึงยื่นมือออกไปกวักมือเรียกเธอ: “มานี่”

เฉินเฉียวต้องการที่จะเข้มแข็ง ทำได้แค่ค่อยๆขยับไปทีละก้าว

เมื่อเห็นเฉียวเฉียวเชื่อฟังซังหลินจวินก็รู้สึกได้ว่าหัวใจของเขาอ่อนลง

เขาลูบหัวเธอเบาๆ ซังหลินจวินโอบเอวเฉินเฉียวแล้วกระซิบข้างหู: “เรื่องของพวกเขาก็ให้เขาจัดการเอง เรากลับบ้านกันเถอะ”

“แต่ว่า…”

เฉินเฉียวยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็โดนเขาจ้อง

ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็รู้สึกผิดมาก เผชิญหน้ากับคนที่แคร์ เธอก็เป็นคนที่รังแกคนที่อ่อนแกกว่าแต่กลัวคนที่แข็งแรงกว่า

“ถ้าไม่อยากกลับบ้านงั้นพวกเราไปรับโย่วอีกันเถอะ”โย่วอีเปิดเทอมได้สองสามวันแล้ว ตอนนี้โย่วอีเป็นเด็กมัธยมแล้ว เขาสมัครเรียนโรงเรียนประจำ

ตอนนี้มีนักเรียนมัธยมต้นจำนวนมากที่อยู่โรงเรียนประจำ ซังหลินจวินก็ไม่ได้ขัด

แม้ว่าเขาจะได้เรียนรู้สิ่งต่างๆที่ควรเรียนในโรงเรียนมัธยมต้นตั้งนานแล้วแต่ซังหลินจวินก็ไม่เคยคิดที่จะขัดขวางการไปของโรงเรียน ให้เขาเข้าสู่โลกของผู้ใหญ่ ก่อนเวลาอันควร

เมื่อสามปีก่อนที่เฉินเฉียวหลงทาง ซังหลินจวินเลี้ยงเขาแบบข้างๆคูๆ พาเขาติดตัวไปด้วย ให้เขาได้เห็นด้านมืดของธุรกิจ

ตอนนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าความเจ็บป่วย หย่วนเซิ้งก็ไม่มีคนที่สามารถประคับประครองบริษัทได้

อยากจะสอนเขาทั้งหมด แต่เขาขัดขืน ถ้าไม่เป็นเช่นนั้นเขาคงไม่พาเขาไปอิตาลี และต้องการที่จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนง่ายขึ้น

ช่วงที่เรื่องการร่วมทุนกำลังเร่งรีบ ถ้าไม่ใช่เพราะโย่วอี เขาจะไปอิตาลีทำไม

แต่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้พบกับเฉียวเฉียว อีกครั้งที่นั่น

อาจะเป็นเพราะโลกนี้ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว

“อ๊า ไปรับโย่วอีหรอ”ความคิดของเฉินเฉียวคิดไปเลยเถิด คิดไปว่าที่บ้านสองสามวันมานี่เงียบๆ ไม่รู้ว่าโย่วอีอยู่ที่โรงเรียนจะเป็นยังไงบ้าง น่าจะไปดูเขาหน่อย

เมื่อเห็นว่าสายตาของเธออ่อนลงซังหลินจวินจึงจูงมือเธอและพาขึ้นรถ

จนกระทั่งเฉินเฉียวรู้สึกตัวอีกทีเธอก็รู้ว่าอยู่บนรถเสียแล้ว แต่ก็ให้เขาหยุดรถไม่ได้ ทำได้แค่เพียงออกออกไปนอกหน้าต่างเงียบๆ .

เฉินเฉียวเก็บไฟโกรธไว้ในใจไฟชั่วร้ายนี้ถูกสร้างขึ้นเมื่อเจียงอี้ฝานกล่าวว่าเขาไม่เคยลืม

เฉินเฉียวคิดว่าไหนๆเจียงอี้ฝานไม่เคยสูญเสียความทรงจำงั้นซังหลินจวินรู้เรื่องนี้ด้วยหรือไม่ ถ้ารู้เขาจะมาแสดงบทบาทอะไรอีก เธอต้องถามให้ชัด

เมื่อรถหยุดและรอสัญญาณไฟจราจร

เฉินเฉียวถามตรงๆ: “หลินจวิน, บอกฉันตรงๆ, คุณรู้ไหมว่าเจียงอี้ฝานแกล้งความจำเสื่อม”

ซังหลินจวินรู้ว่าเฉินเฉียวจะถามแบบนี้และเขาก็ไม่ได้ปิดบังเธอเขาพูดตรงๆ: “เปล่าผมเพิ่งรู้เร็วกว่าพวกคุณนิดเดียว ตอนงานวันเกิดปู่ของเหยียนเฟิงครั้งที่แล้ว”

เฉินเฉียวคิดอย่างถี่ถ้วน ตอนนั้นไม่ได้มีเรื่องอะไรเลยที่ทำให้ซังหลินจวินเดาได้ว่าเจียงอี้ฝานความจำเสื่อม

“ แล้วทำไมไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้”ถ้าเธอรู้ก่อนหน้านี้เธอจะสามารถเตือน ฉยงฉยง ได้ก่อนหน้านี้

ซังหลินจวินไม่จำเป็นต้องมองไปที่ใบหน้าของเฉินเฉียวผ่านกระจกมองหลังเขาก็รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่

เขาถอนหายใจแม้จะคิดในใจว่าครั้งนี้อี้ฝานทำผิดแต่ในฐานะเพื่อน ก็ต้องช่วยเขาอยู่ดี

“เฉียวเฉียวแม้ว่าคุณจะความจำเสื่อมและจำเรื่องก่อนหน้านี้ระหว่างอี้ฝานกับฉยงฉยงไม่ได้ แต่ในฐานะคนที่เฝ้าดูพวกเขามาตั้งแต่ต้นจนมาถึงขั้นนี้ จะเห็นพวกเขาแตกหักกันแบบนี้ไม่ได้”

“คุณเป็นคนสองมาตรฐานคุณคิดว่าเจียงอี้ฝานไม่ได้ช่วยฉยงฉยงตอนเขาความจำเสื่อม”เฉินเฉียวจะไม่แพ้เขาด้วยประโยคง่ายๆแบบนี้แน่

ซังหลินจวินถอนหายใจเขารู้ด้วยว่าถ้าวันนี้เขาพูดไม่ชัดเจนกับเฉียวเฉียวกลัวเฉียวเฉียวจะโกรธหลังจากถอนหายใจเขาก็อธิบายว่า “เฉียวเฉียวสิ่งที่คุณพูดไม่ผิด ตอนนี้ผมไม่ได้ช่วยเจียงฉยงฉยงจริงๆ แต่นั่นเป็นเพราะผมรู้สึกว่าถ้าเขาลืมได้ให้พวกเขาเลิกกันดีซะกว่าให้คบกัน ความสัมพันธ์ครั้งก่อนของพวกเขาแม้ว่าจะไม่ใช่ทุกคนที่รู้ แต่ในแวดวงของผม ไม่มีใครไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ทั้งสองคนจะได้คบกันนอกเสียจาก … ”