ท่านประธานที่รัก - บทที่323 ท้องหนึ่งครั้งโง่ไปสามปี

มองไปที่เฉินเฉียวด้วยความสับสนเขาถามว่า: “เฉียวเฉียวคุณตาถึงจริงๆ ภาพวาดที่คุณถือนี้ผมไปประมูลมาจากอิตาลีครั้งที่แล้ว”

เฉินเฉียวกลอกตาแล้วลูบตราประทับสีแดงที่นักวาดทำทิ้งไว้ด้วยปลายนิ้วเรียวๆแล้วพูดว่า “ไม่คิดว่าชื่อนี้คุ้น ๆ หรอ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นซังหลินจวินก็เหลือบมองไปที่บนภาพเป็นสิ่งที่เฉินเฉียวบอกเขาเมื่อไม่นานมานี้ไม่ใช่หรอ?

“เฉียวเฉียวนี่คือภาพวาดของคุณ”ดวงตาของซังหลินจวินเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เขาเคยเห็นแบบการวาดของเธอ แต่เขาไม่ค่อยเห็นเธอวาดภาพจีน

ดูเหมือนว่ากรอบแบบนี้เธอไม่เคยวาด

“เฉียวเฉียวคุณทำให้ผมประหลาดใจมากขึ้นเรื่อย ๆ “เขาจะไม่ภูมิใจกับผู้หญิงของตัวเองที่เก่งขนาดนี้ได้ยังไงเมื่อเห็นว่าเฉียวเฉียวเริ่มโตขึ้นเรื่อย ๆ

เฉินเฉียวฮึดฮัดเบา ๆ พร้อมกับนัยน์ตาไม่พอใจ: “ตอนนี้คุณรู้แล้วหรือยัง?”

ซังหลินจวินต้องการที่จะง้อเธอ แต่เมื่อเขาพบว่าเหมิงเหมิงกระพริบตาและมองพวกเขาอย่างอยากรู้อยากเห็นเขาก็วางมือปิดตาเล็ก ๆ ของเหมิงเหมิงและโน้มตัวเข้ามาและจูบเธอเบา ๆ

ด้วยการจูบที่ยากลำบากเช่นนี้เฉินเฉียว ทำได้เพียงแค่ปล่อยให้ตัวเองเข้าใกล้มากขึ้นเท่านั้นเพื่อป้องกันไม่ให้ซังหลินจวินล้มทับลูกสาวของเธอ

เธอคร่ำครวญในปากทั้งสองคนที่จูบกันนานจนลืมลูกสาวไปแล้วในที่สุดก็ละจากกันหลังจากมองหน้ากันเฉินเฉียว ก็พาลูกสาวของเธอออกไปทันทีและเดินออกจาห้องทำงานของซังหลินจวิน

ซางหลินจุนยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงานเก็บภาพวาดของเฉินเฉียวและต้องการนำภาพเหล่านี้ไปไว้ที่อื่น แต่เสียงของความไม่พอใจของลูกสาวของเขาดังมาจากด้านนอกประตู

“แม่ หนูยังไม่ได้ดูภาพวาดที่พ่อจะให้ดูเลย”น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยคำบ่นเล็ก ๆ

มองไม่เห็นแต่ก็นึกภาพออกตอนนี้ลูกสาวเขา ต้องยืนเท้าเอว เบ้ปาก หน้าบึ้งแน่ๆ

ภาพที่น่าสนใจนี้ทำให้อารมณ์ดี ซังหลินจวินเก็บภาพวาดและเดินลงไปชั้นล่าง

เพราะเรื่องภาพวาดนั้นทำให้ทั้งสองใกล้ชิดกันมากขึ้น

ซังหลินจวินรู้สึกได้แล้วว่าเขาอยู่ห่างจากหัวใจของเฉินเฉียวเพียงก้าวเดียว

เขาไม่รีบร้อนอีกต่อไปเพราะเขารู้ดีว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นความรู้สึกของเขาที่มีต่ออีกฝ่ายจะไม่เปลี่ยนไป

ในที่สุดเจียงฉยงฉยงก็หายไปจากเมืองเป่ยเฉิงเนื่องจากเหตุการณ์ในตอนนั้นถูกเปิดเผยซึ่งทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่

ความผันผวนครั้งใหญ่เกิดขึ้นในครอบครัวของเจียง พ่อเธอซึ่งกำลังตามหาภรรยา กลัยมาถึงก่อน

เจียงอี้เอาแต่สนใจแต่ลูกชายของเขามาโดยตลอดและเขาไม่เข้าใจเรื่องของบริษัท และเนื่องจากมีข่าวเรื่องลูกสาวของเขา พ่อของเจียงอี้ฝานมักจะโดนมองด้วยสายตาแปลกๆ

โชคดีที่เจียงอี้ฝานทิ้งคนที่ไว้ใจได้และช่วยเหลือเขาทำให้บริษัทเจียงอี้กลับมาเสถียรในที่สุด

ท้ายที่สุดก็ขาดเพียงกระดูกสันหลังเท่านั้นการมาของพ่อเจียงอี้ฝานทำให้ทุกคนมีความหวัง

เมื่อซังหลินจวินรู้เรื่องนี้เขาก็ยังค่อนข้างประหลาดใจ

เดิมทีเขาคิดว่าถ้าตระกูลเจียงเกิดปัญหาเขาจะต้องไปช่วย แต่เขาคิดไม่ถึงว่า จะไม่ได้รับโอกาสนั้น

หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้วซังหลินจวินก็ตระหนักได้

เหมือนว่าอี้ฝานจะเตรียมไปตั้งนานแล้ว

ไม่รู้ว่าถ้าวันนั้นถ้าไม่เกิดเรื่อง เขาจะหนีตามกันไปหรือไม่

สามเดือนต่อมา

การพัฒนาส่วนสุดท้ายของเซินซิงจิ่วเทียนซึ่งเป็นความร่วมมือระหว่าง ซังหลินจวินและซังอวิ๋นได้เข้าสู่ช่วงการตรวจสอบขั้นสุดท้ายของตลาดในที่สุด

เกมเริ่มเข้าสู่ช่วงเปิดทดลองให้เล่น

ในวันนี้ขณะที่ เฉินเฉียวกำลังช่วย ซังหลินจวิน แปลเอกสารจู่ๆ ซังหลินจวิน ก็ยื่นโทรศัพท์มือถือให้เธอ

อะไรหรอเฉินเฉียววางเอกสารหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถามอย่างสงสัย

สองสามเดือนนี้งานวาดภาพไม่ได้ทำทุกวันเมื่อเฉินเฉียว ว่างเธอก็จะแปลเอกสารให้ซังหลินจวินเมื่อมีการแปลสิ่งต่างๆมากขึ้นทักษะของเฉินเฉียวก็มีความชำนาญมากขึ้นเรื่อย ๆ

ตอนนี้เธอสามารถแปลเอกสารเหล่านั้นได้โดยตรงโดยไม่ต้องใช้ไป่ตู้

เดิมทีวันนี้เฉินเฉียวต้องการไปซื้อของให้เหมิงเหมิงหลังจากแปลเอกสารเสร็จ

เพราะเหมิงเหมิงจะเข้าโรงเรียนแล้ว

แม้ว่าจะเป็นโรงเรียนอนุบาล แต่ในฐานะแม่ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องเตรียมทุกอย่างล่วงหน้า

ตอนเที่ยงเธอได้พูดกับหลินจวินแล้วดังนั้นเฉินเฉียวจึงไม่เข้าใจว่าทำไม เฉินเฉียวจึงหยิบโทรศัพท์ส่งให้เธอ

“เวอร์ชันทดลองของเซินซิงจิ่วเทียนผมให้รหัสNPCของจีเอ็มคุณอยากลองเล่นไหม”ซังหลินจวินยิ้มมุมปากพร้อมสายตาขี้เล่น

“จริงหรอ?” เวอร์ชันเบต้า ว้าว หลินจวินคุณเก่งจังเลย “ทันทีที่ได้ยินว่าเป็นเวอร์ชันเบต้าของเซินซิงจิ่วเทียน เฉินเฉียวก็รีบไปจุ๊บเขาทันที

เกือบทุกคนจะเล่นเกม “เซินซิงจิ่วเทียน” รหัสทดลองสำหรับเวอร์ชันพัฒนาใหม่จึงขาดตลาด

แต่เนื่องจากเมื่อวางจำหน่ายเพียง 30,000 รหัสเท่านั้น

คนที่แย่งมาได้มี หนึ่งในหมื่นคน

ซังหลินจวินมีความสุขในหัวใจ แต่เขาไม่ได้เปิดเผย

หลังจากที่เฉินเฉียวจูบซังหลินจวินหลายครั้งเธอก็ทุ่มเทให้กับเกมนี้ ซังหลินจวินไม่รบกวนเธอและกลับไปทำงานอีกครั้ง

เขายิ้มมุมปาก

อยากจะทิ้งให้เขาไว้แล้วไปซื้อของให้เหมิงเหมิงคนเดียว ไม่ให้ไปหรอก

ซังหลินจวินไม่บอกเฉินเฉียว ว่าเขาได้รับรหัสนานแล้วและเหตุผลที่เขาเอาออกมาตอนนี้เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ

หลังจากที่ซังหลินจวินจัดการเอกสารที่กองไว้ทั้งหมดแล้วเขาก็ลุกขึ้นและเดินไปที่โต๊ะของ เฉินเฉียวเคาะที่มุมโต๊ะของเธอ

เฉินเฉียว กลับมามีสติอีกครั้งและกระซิบ: “แย่แล้วฉันลืมแปลเอกสารแล้วต้องไปซื้อของเตรียมไว้ให้เหมิงเหมิงไปโรงเรียนอีก”

ซังหลินจวินปลอบเธอและแตะศีรษะของเธอแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมพาคุณไปตอนนี้”

“แต่เอกสารยังไม่ได้แปล”เฉินเฉียวกล่าวด้วยใบหน้าเศร้า

“ไปเถอะพรุ่งนี้ ค่อยแปล เอกสารนี้ไม่รีบหรือไม่ก็เอากลับไปทำที่บ้านก็ได้ซังหลินจวินต้องการเกลี้ยกล่อมให้เฉินเฉียวทำพรุ่งนี้ แต่เมื่อนึกถึงนิสัยดื้อรั้นของเธอเขาจึงพูดเสริม

เฉินเฉียวขมวดคิ้วและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะออกไปยังไงซะก็เหลืออีกไม่มาก ถ้าเอากลับไปทำที่บ้าน อาจจะลืม

ท้ายที่สุดแล้วความทรงจำในช่วงสองสามปีที่ผ่านมาแย่มาก

ไม่น่าละมีคนบอกว่า คลอดลูกแล้วจะโง่ไปสามปี เธอคลอดลูกสองคน น่าจะโง่ไปหกปีเลย

รอจนเฉินเฉียวแปลเอกสารเสร็จหมด ก็ผ่านไปสิบนาทีแล้ว

ไม่ว่าจะรีบแค่ไหน ก็ต้องตั้งใจและจริงจัง

หลังจากการตรวจสอบอย่างรอบคอบจะพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับเอกสารแล้ว