ท่านประธานที่รัก - บทที่324 โลกของคนสองคน

หลังจากการตรวจสอบอย่างรอบคอบจะพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับเอกสารแล้ว ยิ้มให้หลินจวินที่รอมานานแล้ว “ไปกันเถอะ”

เพราะมันนานมากแล้วที่ไม่ได้ไปข้างนอกกันสองต่อสอง

แม้ว่าจะต้องซื้อสมุดที่จำเป็นของเหมิงเหมิงดินสอขนาดเล็กและของเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าสนใจ แต่ ซังหลินจวินก็พาเฉินเฉียวไปเยี่ยมชมร้านค้าหลายแห่งด้วยความสุข

หลังจากเลิกงาน เฉินเฉียวที่ไม่ค่อยมีพลังอยู่แล้วก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยล้า

เมื่อเห็นว่าเฉินเฉียวอยู่ในสภาพนั้นจึงกล่าวว่า: “เฉินเฉียว เดี๋ยวผมไปจ่ายเงินก่อนนะ คุณยืนรอแปปนึง”

ไปเถอะ เฉินเฉียวโบกมือให้เขาอย่างอ่อนแรงจากนั้นก็พิงกระจก

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นแบบว่างๆ หันไปเห็นร่างสูงที่กำลังยืนต่อแถว เธอจึงเชื่อมต่อไวไฟร้านและกดเข้าเกม เซินซิงจิ่วเทียน

ในความเป็นจริงเซินซิงจิ่วเทียนเวอร์ชันทดลอง สำหรับNPCแล้วไม่ได้มีความหมายอะไร

เพราะว่ามันก็เป็นแค่NPC ทุกๆวันก็ยืนอยู่ตรงที่เดิม

อย่างไรก็ตามเฉินเฉียวพบว่า NPC ของเธอแปลกๆและเธอเดินออกจากพื้นที่ของเธอและเดินไปรอบ ๆ

แผนที่ใหม่เกี่ยวข้องกับทะเล

หญิงสาวในชุดสีชมพูที่เฉินเฉียวกลายเป็น NPC ชื่อ เมิ้งเฉียวกำลังเดินไปที่ทะเล

บนพื้นทรายหยาบๆสามารถเห็นเต่าฝูงใหญ่และเปลือกหอยที่โผล่ขึ้นมาและในบางครั้งก็มีปูสองสามตัวเดินไปมาบนพื้นทราย

เฉินเฉียวก้มลงเอามือจิ้มไข่ที่เต่าวางไว้จากนั้นเธอก็ตกใจเมื่อพบว่าไข่แตก

ยังไม่ทันไรเสียงของหลินจวินก็ดังเข้ามาในหูของเขา: “เฉียวเฉียวกลับบ้านกันเถอะ”

โอเคเฉินเฉียวตอบจากนั้นก็ปิดหน้าจอบนโทรศัพท์

หลังจากกลับบ้านเฉินเฉียวนำของที่เหมิงเหมิงต้องการไปไว้ในห้องเหมิงเหมิง

ไม่กี่วันต่อมา

ซังหลินจวินพบว่า เฉินเฉียวแปลกๆในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ปกติทุกคืนเฉินเฉียวจะสวีทกับเขาทุกคืน

ตอนเขาไปทำงานและดูเอกสารเขาก็พบว่าเฉียวเฉียวเข้าห้องน้ำบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ เกือบทุกครึ่งชั่วโมง

“ เฉียวเฉียว!

เมื่อเฉินเฉียวลุกขึ้นอีกครั้งและวางแผนที่จะไปห้องน้ำซังหลินจวินก็หยุดเธอ

“เฉียวเฉียว สองสามวันนี้คุณเป็นอะไร ท้องเสียหรอ?”ซังหลินจวินเดินเข้ามาหาเธอและลูบท้องของเธออย่างเป็นห่วง

ร่างกายของเฉินเฉียวสั่นเมื่อถูกสัมผัสด้วยมือของซังหลินจวินแต่เธอก็ยังแสร้งทำเป็นพูดว่า “ฉันไม่ได้ป่วยแค่อยากไปห้องน้ำ”

เธอไม่ได้ป่วยจริงๆแค่อยากเห็นเต่าตัวน้อยของเธอคิดว่าเต่าตัวน้อยของเธอรอให้เธอมาให้อาหาร เธอคิดแล้วก็ยิ่งอยาก

ซังหลินจวินไม่เชื่อคำพูดของเฉินเฉียว มองไปที่ดวงตาของเธอ

ซังหลินจวินก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอม: “งั้นคุณไปก่อนผมจะรอคุณกลับมา”

เมื่อเห็นซังหลินจวินพูดขนาดนั้นเฉินเฉียวก็รู้สึกผิดในใจ เพื่อเต่าน้อยทำให้เธอต้องโกหกซังหลินจวินแบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่

อย่างไรก็ตามความคิดนี้มีอยู่ในใจของเฉินเฉียวเพียงชั่ววินาทีก่อนที่เธอจะสะบัดออกไปอย่างรวดเร็ว

เต่าน้อยยังคงรอกินปลาและกุ้ง ปล่อยให้พวกมันหิวไม่ได้

รีบมาก

เมื่อซังหลินจวิน เห็น เฉินเฉียว แวบหายไปเร็วขนาดนี้เขามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เขาเดินตามไปที่ห้องน้ำจากนั้นเขาก็เห็นป้ายการบำรุงรักษาสีเหลืองที่มุมซึ่งแสดงว่าอยู่ระหว่างการซ่อมบำรุง

หลังจากคิดได้เขาก็วางมันไว้ข้างประตูห้องน้ำ

จากนั้นเขาก็เดินไปที่ประตูบันไดข้างๆและรอเกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็ก้าวเข้าไปที่ห้องน้ำ

เดินเข้าไปในห้องน้ำที่เฉินเฉียวอยู่

เขาเคาะประตูห้องน้ำแต่ละบานเบา ๆ

เขาเคาะประตู 19 บานจากทั้งหมดยี่สิบบาน แต่ไม่มีเสียงตอบรับเหลือเพียงบานเดียวที่อยู่ตรงมุม

ซังหลินจวินลองเคาะ

เสียงที่ไม่เร่งรีบของ เฉินเฉียวดังมาจากข้างในทันที: “เดี๋ยวก่อนค่ะ มีคนอยู่ข้างใน”

จากนั้นซังหลินจวินรออีกสิบนาที แต่ไม่มีใครออกมา

ซังหลินจวินพูดตรงๆ: “เฉินเฉียว คุณเข้าห้องน้ำนานขนาดนี้เลยหรอ? ตกลงคุณไปทำอะไรข้างใน ”

เฉินเฉียวที่กำลังโต้ตอบกับเต่าน้อย ได้ยินเสียงด้านนอกก็คิดว่าเสียงนี้เป็นของซังหลินจวินไม่ใช่หรอ?

คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาที่ห้องน้ำผู้หญิง

เธอมองไปที่เต่าตัวน้อยในโทรศัพท์ด้วยความเสียใจและพูดอย่างเงียบ ๆ : จะโดนฆ่าอยู่แล้ว

ก่อนที่เฉินเฉียวจะเดินออกไปเธอเคยคิดว่าจะเอาโทรศัพท์มือถือไว้ข้างในดีหรือไม่ ทำเป็นว่าคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำไม่ยอมออกมา

แต่เมื่อนึกถึงรหัสทดลองเล่นที่ผูกไว้กับโทรศัพท์มือถือในที่สุดเธอก็เลือกที่จะออกมา

ซังหลินจวินซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของเขามองไปที่เฉินเฉียวซึ่งกำลังพูดความจริงไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ในฐานะผู้ชายเสน่ห์ของเขาไม่น่าดึงดูดเท่าเต่าน้อยในเกมเฉียวเฉียว ทิ้งเขาไว้ข้างนอกเป็นเวลาหลายวันเพื่อให้สัตว์เลี้ยงในเกม

ในตอนนี้เขาอยากจะด่าซังอวิ๋นจริงๆ ทำระบบสัตว์เลี้ยงมาทำไม npcก็มีสัตว์เลี้ยงด้วยหรอ ล้อเล่นหรือไง?

แต่เห็นเฉินเฉียวก้มหน้า ท่าทางเศร้า ในใจก็โกรธไม่ลง

เขาเปิดโทรศัพท์ที่เฉินเฉียวยื่นมาให้และเต่าตัวน้อยบนหน้าจอยังคงคลานอย่างช้าๆบนพื้นทราย ซังหลินจวินกดปุ่ม บนหน้าจอขึ้นคำว่า:คุณสามารถให้อาหารกุ้งกับเจ้าตัวน้อยได้

เดินเล่นกับเต่าได้

เล่นกับเต่าน้อยได้.

น่าสนใจเป็นพิเศษ

ในเวลานี้ซังหลินจวินก็เข้าใจว่าเฉินเฉียวติดเกมนี้

สัตว์เลี้ยงที่ฉลาดเช่นนี้เมื่อเทียบกับความเป็นจริงแล้วต้องกังวลเกี่ยวกับข้อบกพร่องที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของมัน

และมันยังสามารถอยู่กับเฉียวเฉียวได้ ทำให้ตกหลุมรักมันได้ง่ายจริงๆ

ซังหลินจวินคืนโทรศัพท์มือถือให้เธอแล้วพูดเกลี้ยกล่อม:“ เฉียวเฉียว วันหลังพอทำงานเสร็จก็เล่นในห้องทำงานเถอะ ในห้องน้ำอากาศไม่ถ่ายเท อยู่นานๆจะไม่ดี”

เฉินเฉียว มองเขาอย่างสงสัย: “คุณไม่ห้ามให้ฉันเล่นหรอ”

“จะห้ามได้ยังไง ลืมแล้วหรอ ตอนคุณมาทำงานตอนแรก ผมให้คุณเล่นเกม แต่เล่นเกมแล้วต้องบริหารจัดการเวลาให้ดี ผมก็ไม่ห้ามหรอก”

ซังหลินจวินท่าทางแบบนี้ทำให้เฉินเฉียวน้ำตาไหลและพูดว่า “หลินจวิน คุณใจดีจัง”

เดี๋ยวก่อนจู่ๆซังหลินจวินก็ดันเธอออกไป

เฉินเฉียวไม่รู้ว่าทำไม

ซังหลินจวินจงใจโน้มตัวไปที่จมูกของเธอและสูดดมจากนั้นโบกมือของเขาไม่หยุดและพูดว่า “เฉียวเฉียว กลิ่นอะไรอะ รีบๆไปล้างเลยนะ”

เฉินเฉียวโกรธ: “คุณรังเกียจฉันหรอ”

เฉินเฉียโน้มเข้าไปในอ้อมแขนของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่ากำลังจะเอากลิ่นแบบเดียวกับเธอไปติดเขา