ท่านประธานที่รัก - บทที่478 หึงเหรอ
ชู่จี้ลูบจมูกของเธอเบา ๆ “โอเค ผมจะฟังคุณ” เขาลุกขึ้นกอดร่างเล็กๆของเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา “ทำไมคุณถึงน่ารักอย่างนี้”
ดวงตาที่อ่อนโยนซึ่งดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความรักและซังอี๋ก็หลับตาลง “ทำไมคุณถึงดีนัก…”
เธอมักจะอิจฉาความรักที่สวยงามและมีความสุขของพ่อแม่ของเธอมาตลอดชีวิตและตอนนี้เธอมีความรักแบบนี้แล้ว แม้ว่าเธอจะรู้สึกมีความสุขแต่เธอก็ยังปรับตัวไม่ค่อยได้
ชู่จี้ลูบผมที่นุ่มสลวยของเธอน้ำเสียงของเธอดูผ่อนคลายและอบอุ่น “เดี๋ยวคุณก็ชิน ที่รัก”
เมื่อชู่จี้ออกจากห้อง ซังอี๋ที่นั่งอยู่ข้างๆสีหน้าของเธอดูเหงาๆ มีหลายสิ่งที่ไม่ชัดเจนในความทรงจำของเธอที่เธอจำไม่ได้แต่สิ่งต่างๆไม่ได้เรียบง่ายขนาดนั้น
เมื่อมองไปที่ซุปอุ่นๆที่ยังกินไม่เสร็จ ซังอี๋รู้สึกว่าเธอคิดมากเกินไป ชู่จี้…น่าจะจริงใจกับเธอแหละมั้ง
“ประธานชู่ ผู้อาวุโสหลายท่านมีข้อติเตียนกับคุณมากมายผมรู้สึกว่าการประชุมจะไม่ค่อยดี”อวี้เฟิงกล่าวด้วยท่าทางกังวล
ชู่จี้หวนคืนสู่ความเฉยเมย สายตาที่เย็นชาของเขาดูเหมือนจะทำให้ทุกสิ่งในโลกเย็นลง “ถอนรากถอนโคนไม่ดีกว่าหรือ?”
เขาหยุดกะทันหันแล้วหันกลับมาและพูดว่า “ตามดูซังอี๋อย่างใกล้ชิด ดูว่าเธอมีปัญหาอะไรไหม”
อวี้เฟิงเงยหน้าขึ้นทันที “คุณหมายถึงคุณซัง?”น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
“มีอะไร？ คุณจะยุ่งเรื่องของฉันเหรอ? “คำพูดของชู่จี้เต็มไปด้วยความดุดัน
เหอะไม่ว่าเธอจะความจำเสื่อมจริงๆหรือแกล้งความจำเสื่อมเขาก็ไม่สนใจผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขา
ความจริงเล่นงานเขาอย่างหนัก ผู้หญิง？ ชู่จี้หรี่ตาที่อันตรายของเขา เขาต้องการดูว่าจะมีลูกไม้อะไรอีก
“ประธานชู่ พวกเรารอคุณตั้งนาน!”หัวหน้าจ้าวปั๋วยืนขึ้นจากที่นั่งดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
“รองประธานจ้าวคุณพูดอย่างนี้ได้ยังไง?”อวี้เฟิงลากเก้าอี้ที่นั่งหลักให้ชู่จี้นั่ง เขานั่งไขว่ห้างขาทั้งสองข้างซ้อนทับกันอย่างสง่างาม
“พวกเราจะกล้าพูดได้ยังไง”จ้าวปั๋วนั่งลงด้วยความโกรธน้ำเสียงของเขาไม่พอใจอย่างชัดเจน
“ไหนๆก็ไม่กล้าแล้ว ก็ไม่ต้องพูด”ประโยคนี้ทำให้จ้าวปั๋วโกรธจนหายใจไม่ออก
นิ้วเรียวยาวของเขาทุบโต๊ะด้วยเสียงดัง เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “ฉันรู้ว่าที่พวกคุณมาครั้งนี้เพราะอะไร พวกคุณทำอะไรลับหลังผม อย่าคิดว่าผมตาบอดไม่เห็นอะไร”
เขาเงียบไปชั่วขณะ ดวงตาของเขาเย็นชาราวกับยาพิษแล้วเขาก็พูดว่า “ฉันไม่สนเรื่องก่อนหน้านี้หรอก ก่อนอื่นพวกคุณต้องเข้าใจกฎเกณฑ์เสียก่อน”
ชู่จี้ส่งสัญญาณให้อวี้เฟิงเอาหลักฐานที่เขาเคยรวบรวมออกมา เขาค่อยๆงัดหลักฐานทั้งหมดออกมา จ้องไปที่จ้าวปั๋วจนหน้าชา
ทันทีที่เปิดหน้าแรกใบหน้าของเขาก็ซีด จ้าวปั๋วเหงื่อไหลท่วม “ชู่…”
พวกเขาอยู่ในตำแหน่งนี้มาหลายปีแล้ว และผลประโยชน์ที่พวกเขาได้รับนั้นนับไม่ถ้วน ความมั่งคั่งและอำนาจในมือทำให้พวกเขาลืมว่าเขาเป็นใคร ความโลภและความปรารถนาทำให้พวกเขาหลงระเริงไปกับมันทำให้พวกเขาอยากได้อยากมีมากขึ้นเรื่อยๆ
“แล้วมีอะไรอีกที่ไม่พอใจกับการตัดสินใจของฉัน”เขาพูดช้าๆ
จ้าวปั๋วและคนอื่นๆอีกสองสามคนลุกขึ้นทันทีพยักหน้าและพูดว่า “พอใจ พอใจ”พูดพลางเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก
“อื้อ” ชู่จี้พยักหน้าแสดงความสง่างามในท่าทางของเขา “ผู้ช่วยอวี้”
อวี้เฟิงยื่นเอกสารอีกฉบับหนึ่งซึ่งเป็นสัญญา “โปรดดู ถ้าเห็นด้วยกรุณาเซ็นชื่อ”
หลายคนได้เห็นข้อความข้างต้นอย่างชัดเจน การแสดงออกของพวกเขาเริ่มแข็งกระด้างและพวกเขาต้องเซ็นสัญญา
หลังจากจัดการกับผู้อาวุโสของบริษัทหลายคนแล้ว ทุกคนก็ออกไป ชู่จี้นั่งบนเก้าอี้มองดูทิวทัศน์นอกหน้าต่างด้วยความเย็นชา
เขาจิบชาขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง
ประตูห้องประชุมถูกผลักให้เปิดออก
หลิงเย่ว์ก้าวอย่างรวดเร็วและเดินไปหาอย่างโกรธเคือง “ชู่จี้!”เธอถูกผู้ชายคนนี้หลอกจริงๆ!
เมื่อเธอพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องพักในโรงแรมเมื่อเช้านี้ เธอก็รู้แล้วว่าโดนชู่จี้หลอก
ชู่จี้ชายตามองดูเหมือนไม่แยแส “เมื่อวานฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับคุณ คุณรอไม่ไหวเลยเหรอ?”
หลิงเย่ว์ตกตะลึง แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเธอเล่นงานซังอี๋ถ้าไปหาเรื่องชู่จี้ เธอจะเสียเขาไป
น้ำตาคลอเบ้าไปครู่หนึ่ง
“ฉัน….ชู่จี้ ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้นฉันแค่รักคุณมากไป ทำอะไรไม่คิดผู้หญิงคนนั้นดีกว่าฉันตรงไหน? “เธอร้องไห้หนัก ไม่ว่าผู้ชายหน้าไหนมาเห็นเธอก็คงจะสงสารเธอ
เขาเชยคางของเธอ ดวงตาของเขาเป็นประกาย “คุณชอบผมจริงๆเหรอ?”
“แน่นอน ฉันเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อคุณ”เธอคิดว่าในที่สุดชู่จี้ก็หวั่นไหว เธอคว้าแขนเสื้อของเขาอย่างตื่นเต้นและแทบรอไม่ไหวที่จะแสดงความภักดีต่อเขา
“เฮอะ” เสียงเยาะเย้ยขัดจังหวะจินตนาการของหลิงเย่ว์และเขาบีบคางของเธอ “แล้วจะทำทุกอย่างที่ฉันต้องการหรือไม่? ห๊ะ”
ตลอดชีวิตของเขา เขาเกลียดการทรยศของผู้อื่นมากที่สุดและประการที่สอง เขาเกลียดการโกหกของผู้อื่นด้วย
เกลียดคนที่แตะต้องสิ่งของที่เป็นของเขาเป็นพิเศษ
น่าเสียดายที่เธอทำผิดทั้งสามข้อนี้
ชู่จี้วางชาลงบนโต๊ะหลับตาถูคางของหลิงเย่ว์ด้วยนิ้วหยาบๆ “คุณรู้จักรุ่ยซือไหม”
ความรู้สึกจั๊กจี้จากคางของเธอทำให้หลิงเย่ว์รู้สึกปั่นป่วนเล็กน้อย “ไม่ได้สนิท ฉันกับเขาไม่เคยติดต่อกัน”
“โอ้? เหรอ”เขาลืมตาขึ้นแววตาเย็นชาของเขาฉายแววเศร้า “อย่าให้ฉันรู้ว่าคุณกำลังโกหก ไม่อย่างนั้นเรื่องคงไม่ง่ายขนาดนั้น”
หัวใจของหลิงเย่ว์เต้นแรง ปกปิดความตื่นตระหนกของเธอไว้อย่างสิ้นหวัง “แน่…แน่นอน ฉัไม่โกหกคุณ ”
เมื่อหลิงเย่ว์คิดว่าชู่จี้จะไม่ถามอีก เธอก็ได้ยินประโยคหนึ่งว่า “คุณต้องการร่วมมือกับฉันไหม”
ชู่จี้ค่อย ๆพูดและนิ้วเรียวของเขาก็สง่างามและทรงพลัง
“ร่วมมือ？”หลิงเย่ว์เกือบจะพูดติดอ่าง ไม่เข้าใจชู่จี้ทำไมจู่ๆต้องการร่วมมือกับตัวเอง
เงาปิดบังการแสดงออกบนใบหน้าของเขา กลายเป็นกึ่งสว่างกึ่งมืด “เรื่องเกี่ยวกับซังอี๋ ผมเข้าใจแล้วสิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่ความรัก แต่เป็นผลประโยชน์”
คำพูดก่อให้เกิดคลื่นนับพันลูก!
หลิงเย่ว์ยังสงสัยว่าเธอได้ยินผิด!
แต่ชู่จี้ดูจริงจังมาก เธอไม่มีเหตุผลที่ต้องสงสัย
“ก็ได้ ตราบใดที่คุณต้องการฉันจะพยายามทำเต็มที่”เธอไม่ลังเลอีกต่อไป พยักหน้าอย่างจริงจังและตอบรับ