ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 1461 รอดออกมาแค่สองคน
ตูม เปรี้ยง เปรี้ยง!
มู่เฉียนซีและพวกรับมือกับคนเหล่านี้อย่างไร้ความปรานี คนของเผ่าวิญญาณร้ายสร้างปัญหาวุ่นวายมากเกินไปแล้ว ดังนั้นฆ่าได้มากเท่าไรก็ยิ่งดี
เยี่ยเฉียพบว่าคนที่เขาควบคุมเหล่านั้น ยิ่งนานไป จำนวนก็ยิ่งลดน้อยลงเรื่อย ๆ แล้ว “นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่ ศาลานิรันดร์เสียพลังไปถึงเพียงนั้นแล้ว ไม่มีทางช่วยนางได้แน่นอน ผู้ใดกันที่มาช่วยนาง?”
เวลาได้ผ่านไปอย่างช้า ๆ ในที่สุดคนของเผ่าวิญญาณร้ายก็ถูกกำจัดไปจนหมดสิ้น
และชิงอิ่งเองก็รู้แล้วว่าตอนนี้มีคนผู้หนึ่งที่อยู่ในชั้นสี่กำลังปรารถนาในวิญญาณของมู่เฉียนซี จิตสังหารอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านออกมาจากร่างของเขาทันที
“เฉียน รอข้าอยู่ที่นี่!”
มู่เฉียนซีห้ามเขาเอาไว้และกล่าวว่า “เจ้าเยี่ยเฉียผู้ประหลาดผู้นั้นไม่รู้ว่ามีชีวิตมายาวนานกี่ปีแล้ว แม้แต่อาถิงก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา หากเจ้าขึ้นไปแล้วเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าจะทำเช่นไร?”
“ตอนนี้ข้าอยู่ในฐานที่มั่นของเผ่าวิญญาณร้าย! หากเกิดอะไรขึ้น ข้ายังต้องการให้เจ้าปกป้องข้า ดังนั้นเจ้าห้ามไป!”
ชิงอิ่งพยักหน้าตอบรับพลางกล่าว “เฉียนไม่อนุญาต ข้าก็ไม่ไป!”
มู่เฉียนซีกล่าว “ข้ารู้ดีว่าจะปล่อยเจ้าหมอนั่นเอาไว้ไม่ได้ แต่กลีบดอกของสุ่ยจิงอิ๋งยังอยู่ที่นั่น รอให้พลังของอาถิงฟื้นฟูกลับมาก่อน จะดียิ่งกว่านั้นหากรอให้มังกรวารีตื่นขึ้นมา ถึงตอนนั้นแล้วค่อยว่ากันอีกที!”
ตอนรับมือกับเยี่ยเฉียนางเสียเปรียบมาก รู้ว่าเจ้าหมอนั่นรับมือได้ยากมาก นางจึงไม่กล้าลงมือผลีผลาม
“พี่สาวมู่…เผ่าวิญญาณร้ายเกี่ยวข้องกับเกาะเมฆาจริง ๆ ท่านพ่อ…ท่านพ่อข้า เขา…” ลั่วเหมี่ยวรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย
มู่เฉียนซีกล่าว “คนเหล่านี้สามารถฝึกฝนพลังวิญญาณร้ายของเยี่ยเฉียได้ คาดว่าคนทั้งเกาะเมฆาล้วนแต่อยู่ในความควบคุมของเยี่ยเฉีย! ข้าไม่รู้ว่าเขาสามารถควบคุมคนนอกที่อยู่นอกดินแดนเทพทะเลเมฆาได้หรือไม่ รอเราออกไปจากที่นี่ก่อน ข้าจะคิดหาทางออกไปจากเกาะนี้”
“เจ้า…เจ้ายินยอมที่จะไปกับข้าหรือไม่?”
แม้ว่าตอนนี้ลั่วเหมี่ยวจะเติบโตขึ้นแล้ว แต่นางก็ยังคงรักและเคารพท่านพ่อผู้นั้นของนางมาก!
ลั่วเหมี่ยวกล่าว “พี่สาวมู่ ขอเวลาให้ข้าคิดไตร่ตรองดูก่อน! ข้า…ข้าอาลัยอาวรณ์ท่านพ่อของข้ามาก ท่านพ่อดีกับข้ามาตลอด!”
มู่เฉียนซีกล่าว “เจ้ารีบตัดสินใจก็แล้วกัน!”
แม้รู้แล้วว่าลั่วเหมี่ยวและสุ่ยจิงอิ๋งมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร แต่นางก็เป็นกังวลใจอยู่ดี ไม่อยากให้ลั่วเหมี่ยวอยู่ในฐานที่มั่นของเผ่าวิญญาณร้ายแห่งนี้ต่อไป
แม้ว่าตอนนี้นางจะมีพลังความแข็งแกร่งแล้ว แต่ก็ใช่ว่านางจะปลอดภัย จะถูกกินเมื่อใดก็ไม่อาจรู้ได้!
และในที่สุดก็ถึงเวลาที่ได้ออกจากดินแดนเทพทะเลเมฆาแล้ว ชิงอิ่งแอบซ่อนตัว ส่วนมู่เฉียนซีและลั่วเหมี่ยวก็เดินออกไป
“เหมี่ยวเอ๋อร์!”
หัวหน้าเกาะเห็นลั่วเหมี่ยวเติบโตสำเร็จแล้วเช่นนี้ก็ดีอกดีใจ ปราบปลื้มใจเป็นอย่างยิ่ง!
สายตาปลาบปลื้มใจนั้นของเขา มู่เฉียนซีรู้สึกไม่ชอบมันเป็นอย่างมาก
ทว่า ลั่วเหมี่ยวไม่ได้สังเกตเห็นอันใด นางเดินไปหาหัวหน้าเกาะลั่วและกล่าวอย่างเป็นกันเองว่า “ท่านพ่อ!”
นางรู้ว่าตนเองไม่ใช่บุตรสาวแท้ ๆ ของท่านพ่อ แต่ในช่วงเวลาที่นางโดดเดี่ยว คนที่อยู่กับนางและเลี้ยงดูนางมาก็คือเขา
คนอื่น ๆ มองไปที่ลั่วเหมี่ยวด้วยความประหลาดใจ คุณหนูน้อยท่านนี้เพิ่งจะเข้าไปในดินแดนเทพทะเลเมฆาได้ไม่นาน เหตุใดเมื่อออกมาถึงได้เติบโตเป็นสิบปีเช่นนี้แล้ว
ลั่วเหมี่ยวกล่าวถามว่า “ท่านพ่อ ข้า จู่ ๆ ข้าก็เติบโตเป็นเช่นนี้แล้ว ท่านพ่อไม่รู้สึกแปลก ๆ หรือเจ้าคะ!”
หัวหน้าเกาะลั่วกล่าว “ไม่ว่าเจ้าจะเปลี่ยนไปเป็นเช่นไร เจ้าก็ยังเป็นลูกของข้าเช่นเดิม!”
เขากล่าวกับมู่เฉียนซีว่า “เจ้าทำได้จริง ๆ ด้วย ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดี”
จากนั้นเขาก็กล่าวกับคนอื่นว่า “เหมี่ยวเอ๋อร์ได้ของที่มีประโยชน์ต่อร่างกายของนางอย่างหนึ่งในดินแดนเทพทะเลเมฆามา จึงทำให้นางเติบโตขึ้น และสามารถฝึกบำเพ็ญได้แล้ว”
คนอื่น ๆ ที่ยืนรออยู่ในที่แห่งนี้ รอมาสักพัก แต่ก็ยังไม่เห็นคนอื่นเดินออกมา!
นั่นหมายความว่า นอกจากมู่เฉียนซีและลั่วเหมี่ยวแล้ว คนอื่นล้วนแต่ตายตกอยู่ข้างในหมดแล้ว
เหล่าบรรดาครอบครัว ญาติพี่น้องของคนเหล่านั้นล้วนตกตะลึงขึ้น “นี่มัน…นี่มันเกิดอะไรขึ้น เหตุใดบุตรชายของข้าถึงยังไม่ออกมา”
“เป็นไปได้ยังไง?”
“…”
ครั้นแล้วพวกเขาก็เริ่มตื่นตระหนกขึ้นแล้ว หัวหน้าเกาะลั่วก็เก็บความปลาบปลื้มใจนั้นเอาไว้ ในตอนนี้เองเขาก็นึกขึ้นได้แล้วว่าบุตรสาวและบุตรชายของเขาก็ยังไม่ออกมาเช่นกัน
หัวหน้าเกาะลั่วกล่าว “เดิมทีดินแดนเทพทะเลเมฆาก็เป็นสถานที่ที่อันตรายอยู่แล้ว ครั้งนี้พวกเขาโชคร้าย ข้าเสียใจกับครอบครัวผู้ที่จากไปในครั้งนี้ด้วย!”
ต่อมา สายตาโกรธแค้นมากมายต่างจ้องมองไปที่มู่เฉียนซีและลั่วเหมี่ยว “เหตุใดพวกเขาถึงตาย และเหตุใดพวกเจ้าสองคนถึงรอดมาได้!”
“จู่ ๆ ลั่วเหมี่ยวก็เติบโตขึ้น อีกทั้งยังแข็งแกร่งขึ้นอีก นางต้องได้ของล้ำค่ามาแน่นอน และเพื่อแย่งชิงของล้ำค่านั้น พวกนางจึงร่วมมือกันฆ่าพวกเขา ต้องเป็นเช่นนี้แน่!”
“ใช่! ต้องเป็นเช่นนี้แน่! หญิงสาวคนนอกผู้นี้ เห็นทีจะเก็บอาไว้ไม่ได้แล้ว!”
ทันใดนั้นเองก็มีคนพุ่งเข้าไปโจมตีมู่เฉียนซี!
พวกเขารู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม จึงได้กล่าวโทษทั้งหมดให้กับมู่เฉียนซีและลั่วเหมี่ยว
มู่เฉียนซีหลบหลีกอย่างรวดเร็ว นางชักกระบี่มังกรเพลิงออกมา “พวกเจ้าไม่มีหลักฐานก็มาลงมือกับข้าแล้วอย่างนั้นเหรอ ช่างไร้เหตุผลยิ่งนัก”
คนที่เข้าไป นอกจากสองคนนั้นที่ร่วมมือกับลั่วซินและลั่วชิงมาลงมือกับพวกนางทั้งสองแล้ว คนอื่น ๆ พวกนางไม่เคยเจอเลย
ดินแดนเทพทะเลเมฆาเป็นสถานที่อันตรายมาก คนของเผ่าวิญญาณร้ายเหล่านั้นฆ่าคนได้อย่างไร้ความปรานี และฆ่าโดยที่ไม่สนใจเลยว่าจะเป็นสายเลือดเดียวกันหรือไม่?
ส่วนนาง ก็คือจัดการกับคนที่มายั่วยุนาง และเข้ามาหาเรื่องนางเท่านั้น!
คนอื่น ๆ ก็คิดจะโจมตีมู่เฉียนซีเช่นกัน แต่ในตอนนี้เองหัวหน้าเกาะลั่วกล่าวขึ้นมาว่า “พอแล้ว! พวกเจ้าหยุดก่อเรื่องวุ่นวายได้แล้ว อย่าได้ไร้เหตุผลเกินไปหน่อยเลย”
อำนาจการกดขี่ข่มเหงของหัวหน้าเกาะลั่วทำให้พวกเขาต้องหยุดการกระทำดหล่านั้นลง
หัวหน้าเกาะลั่วกล่าว “เหล่าบรรดาบุตรสาวและบุตรชายของข้าก็ตายอยู่ในนั้นเหมือนกัน ข้าก็เจ็บปวดทรมานใจไม่ต่างอะไรจากพวกเจ้า ตอนนี้บุตรสาวของข้าหนีรอดมาได้คนเดียว พวกเจ้าก็ไม่พอใจอย่างนั้นเหรอ”
“เรื่องนี้จะต้องถูกตรวจสอบอย่างแจ่มแจ้งแน่นอน เด็กสองคนนี้เพิ่งจะออกมาจากดินแดนเทพทะเลเมฆาคงจะเหน็ดเหนื่อยมามากแล้ว ให้พวกนางกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
การจลาจลของคนเหล่านี้ถูกหัวหน้าเกาะลั่วยับยั้งเอาไว้ได้ แต่ความโกรธแค้นที่อยู่ในใจของพวกเขานั้นกลับไม่อาจลดน้อยลงได้เลย
มู่เฉียนซีและลั่วเหมี่ยวกลับไปพักผ่อน และตอนนี้หัวหน้าเกาะลั่วก็ได้รับรายงานข่าวที่น่าตกตะลึงเรื่องหนึ่ง
“ว่ายังไงนะ! ตายกันหมดแล้วเหรอ เหตุใดถึงได้ล้มตายกันหมด! แม้ว่าดินแดนเทพทะเลเมฆาจะอันตรายมาก แต่ความอันตรายนั้นมันไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับพวกเขาเลยนะ!”
“แต่พวกเขา…ไม่มีใครกลับมาแม้แต่คนเดียวเลยจริง ๆ ขอรับ!”
“ไม่ว่าจะเป็นเกาะด้านหน้าหรือเกาะด้านหลัง ก็มีแต่สาวน้อยผู้นั้นกับลั่วเหมี่ยวที่รอดกลับมาได้ ท่านหัวหน้าเกาะ เรื่องนี้มันผิดปกติมากนะขอรับ!”
หัวหน้าเกาะลั่วกล่าว “เหล่าอัจฉริยะวัยหนุ่มสาวของเกาะเมฆาของพวกเรา นึกไม่ถึงเลยว่าจะไปตายกันในนั้นหมด บัดซบ! เป็นเช่นนี้ไปได้ยังไง!”
หัวหน้าเกาะลั่วโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้น ตอนที่รู้ว่าลั่วชิงและบุตรคนอื่นตายไป เขาก็ไม่ได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟถึงเพียงนี้!
“แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเกิดเรื่องเช่นนี้มาก่อน ข้าชักจะสงสัยสาวน้อยคนนอกผู้นั้นซะแล้วสิ”
หัวหน้าเกาะลั่วกล่าว “แม้ว่ามู่เฉียนซีจะเป็นคนที่เก่งกาจ แต่ก็ไม่มีทางสู้อัจฉริยะยอดฝีมือเกาะด้านหลังได้อย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีทางฆ่าพวกเขาทั้งหมดได้แน่ ต้องเกิดอันใดขึ้นในดินแดนเทพทะเลเมฆาแน่นอน เราคงทำได้เพียงแค่รอคำสั่งของท่านเทพมาร พวกเราทำได้แค่เพียงรอเท่านั้น”
“เขาต้องรู้เรื่องแน่ว่าเกิดอันใดขึ้นในดินแดนเทพทะเลเมฆา!”
“ขอรับ!”
“ตายไปแล้วก็คือตายไปแล้ว! แก้ไขอันใดไม่ได้แล้ว!” แววตาของหัวหน้าเกาะลั่วเปล่งประกายความมืดมนออกมา
“แต่ไม่เป็นไร เพียงแค่ลั่วเหมี่ยวออกมาได้อย่างปลอดภัย อีกทั้งยังเติบโตขึ้นแล้วเช่นนี้ ทุกอย่างก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ลั่วเหมี่ยวสำคัญกว่าคนเหล่านั้นทุกคนมาก”
“ข้าชักจะอดใจรอไม่ไหวแล้วสิ!”
หัวหน้าเกาะลั่วกล่าว “ใครก็ได้เข้ามานี่หน่อย! หากคุณหนูน้อยตื่น บอกนางว่าให้มารับประทานอาหารมื้อค่ำเป็นเพื่อนข้า ส่วนมู่เฉียนซี ส่งคนไปจับตาดูนางเอาไว้ให้ดี”
“ขอรับ!”
ลั่วเหมี่ยวนอนพักผ่อนไปครึ่งค่อนวัน เมื่อตะวันลับขอบฟ้าก็มีคนเข้ามารายงานนางว่าให้ไปพบท่านพ่อ นางตอบรับด้วยความดีอกดีใจ! นางกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าจะบอกเรื่องตัวตนของตัวเองกับท่านพ่อดีหรือไม่ รวมทั้งเมื่อเห็นพี่สาวมู่กำลังพักผ่อนอยู่ นางก็ไม่อยากไปรบกวน
.
.