ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 156 วิญญาณกู่พิษ

ร่างในชุดสีขาวพระจันทร์เดินเข้ามาขวางหน้ามู่เฉียนซีไว้ “เหล้าจอกนี้ข้าดื่มแทนเฉียนซีเอง เจ้าจะว่าอย่างไร ?”

“ช้าก่อน! แผลของเจ้ายังไม่หายดี จะดื่มได้อย่างไร ?” ซวนหยวนหลี่เทียนรีบกล่าวแทรกขึ้น สีหน้าเคร่งขรึมระคนไม่พอใจ จากนั้นก็หันไปกล่าวกับมู่เฉียนซีด้วยเสียงต่ำลึก “มู่เฉียนซี มารยาเจ้ายอดเยี่ยมยิ่งนัก ยั่วยวนเยวี่ยเจ๋อกับราชาโอสถไม่พอ ยังทำให้อวิ๋นอ๋องบุรุษผู้นิ่งสงบดั่งสายน้ำเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้”

ทันใดนั้น มู่หรูอวิ๋นเดินเข้าไปพิงร่างซวนหยวนหลี่เทียน นางกล่าวพลางทำท่าทีออดอ้อน “ท่านพี่หลี่เทียน บาดแผลยังไม่หายดีเหตุใดถึงออกมาเดินเยี่ยงนี้เล่า ข้าคารวะให้ซีเอ๋อร์จอกนี้เรียบร้อยแล้ว ข้าจะพาท่านกลับไปพัก”

มู่หรูเหยียนกล่าว สีหน้านางกลัดกลุ้มเล็กน้อย “ซีเอ๋อร์ ถึงอย่างไรวันนี้ก็เป็นวันที่น่ายินดี เจ้าดื่มรับคารวะจากอวิ๋นเอ๋อร์สักจอกเถอะ ขืนชักช้ากว่านี้ ประเดี๋ยวร่างกายหลี่อ๋องเห็นทีจะไม่ไหว”

มู่เฉียนซีค่อย ๆ ยกจอกเหล้าขึ้นจรดริมฝีปากอย่างช้า ๆ “อา… คำพูดนี้ของเจ้าดูเหมือนว่าหากข้าไม่ดื่ม อาการหลี่อ๋องจะกลายเป็นความผิดของข้า เช่นนั้นข้าคงต้องดื่ม”

มู่หรูอวิ๋นปั้นหน้าจริงจัง กล่าวว่า “ซีเอ๋อร์ ข้าขอคารวะเจ้าหนึ่งจอก”

หลังจากที่ทั้งสองกระดกเหล้าจอกนี้หมด มู่หรูอวิ๋นพาซวนหยวนหลี่เทียนกลับไปพักอย่างเบิกบานสราญอารมณ์ นางนั้นจัดเป็นสตรีผู้หนึ่งที่มีพรสวรรค์ จัดเป็นอัจฉริยะ ร่างของนางรายล้อมไปด้วยพลังและพรสวรรค์ด้านต่าง ๆ มากมาย

ซวนหยวนชิงอวิ๋นกล่าวกับมู่เฉียนซี “เฉียนซี ข้ารู้ว่าเจ้ามีวิธีในการจัดการยาพิษ ทว่าเจ้าไม่ควรดื่มอะไรที่มีพิษมั่วซั่วเช่นนี้”

มู่เฉียนซี “อืม ไหวพริบเจ้ายอดเยี่ยมยิ่งนัก เจ้ารู้ว่ามีบางอย่างผิดแปลกในเหล้าจอกที่นางนำมาให้ข้ากระดกดื่มนั่น”

ซวนหยวนชิงอวิ๋นกล่าว “ไม่ ข้าดูไม่ออก แต่เหล้าที่นางยื่นให้เจ้า ชัดเจนว่านางคงไม่ได้มีเจตนาดี ข้าอาศัยอยู่ในวังหลวงมานาน อุบายเช่นนี้ข้าเห็นมานักต่อนัก”

มู่เฉียนซีพยักหน้า กล่าวว่า “เจ้าเดาถูกแล้ว เหล้าในจอกนั่นมีบางอย่างผิดแปลก ข้าหาใช่สตรีโง่เง่าจึงเอาซวนหยวนหลี่เทียนมาดึงดูดความสนใจจากนางแล้วถือโอกาสนั้นสับเปลี่ยนเหล้า คนที่ดื่มเหล้าผิดแปลกนั่นไม่ใช่ข้า”

ซวนหยวนชิงอวิ๋นยิ้มอย่างขบขัน “ดูเหมือนว่าการเป็นห่วงของข้าจะไร้ประโยชน์ หากมีคนหมายจะวางยาพิษเจ้าสุ่มสี่สุ่มห้า มีหวังกรรมตามสนองไม่ต้องรอช้า”

มู่เฉียนซี “งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ช่างน่าเบื่อนัก จัดขึ้นมาให้เดินไปเดินมาก็เท่านั้น ว่าแต่บาดแผลของเจ้าไม่น้อยไปกว่าหลี่อ๋องเลย ข้าว่าเจ้ารีบกลับไปพักผ่อนเสียดีกว่า”

ประกายแสงเย็นเยียบวาบผ่านดวงตานาง “ส่วนข้า ข้าเองก็อยากให้มีคนมาบอกว่าอยากให้ข้ากลับไปเร็ว ๆ เช่นกัน”

……

ภายในโรงเตี๊ยม

มู่หรูอวิ๋นถือน้ำชาไปให้ซวนหยวนหลี่เทียน นางกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ท่านพี่หลี่เทียนดื่มชาสักหน่อยเถอะ” หลังจากที่ซวนหยวนหลี่เทียนดื่มชาไป ไม่นานนักเริ่มง่วง เขาเอนตัวลงนอนทันที

มู่หรูอวิ๋นเดินออกมาจากห้อง นางไปเคาะประตูอีกห้องหนึ่งเบา ๆ

— ก๊อก ๆ ๆ —

อิ๋นเจี้ยนเปิดประตูออกมา เห็นสตรีผู้งดงามปรากฏอยู่ตรงหน้า เขาเข้ามาโอบกอดก่อนจะพานางเข้าไปในห้อง

“แม่นาง แม่นางมาหาข้าเช่นนี้ แสดงว่าแม่นางยอมแล้วใช่หรือไม่ ?”

มู่หรูอวิ๋นรู้สึกอัดอัด ร่างของนางสั่นเล็กน้อย ใบหน้าแดงก่ำ นางกล่าวอย่างเขินอาย “ข้า… อา… ข้ายังไม่ได้เตรียมการอันใดมาเลย ว่าแต่คืนนี้ท่านรอเจอข้าก่อนเที่ยงคืนได้อย่างไร ?”

นางไม่ได้รอเขาตอบ ยัดกล่องใบหนึ่งใส่ในมืออิ๋นเจี้ยน “นี่เป็นของที่ข้าให้คนไปหามาให้ คุณชายอิ๋นอย่าลืมใช้มัน”

อิ๋นเจี้ยนยิ้มมีเลศนัย “แม่นางช่างรอบคอบยิ่งนัก คืนนี้ข้าจะทำให้แม่นางพอใจเป็นแน่”

มู่หรูอวิ๋นพยักหน้า จากนั้นนางย่างเท้าเดินออกมาจากห้อง ขณะที่นางเดินออกมา สายตาพลันเห็นมู่เฉียนซีกับซวนหยวนชิงอวิ๋นกลับมาพอดี

มู่หรูอวิ๋นกล่าวโดยพยายามปั้นแต่งเสียงให้ดูอ่อนโยน “ซีเอ๋อร์ ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้าสักเล็กน้อย เราเข้าไปคุยกันในห้องได้หรือไม่ ?”

ดวงตาของมู่เฉียนซีเปล่งแสงวาบเล็กน้อย เรื่องสนุก ๆ กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วรึ ?

มู่เฉียนซีนางตอบไปว่า ‘ได้’ ในขณะที่ซวนหยวนชิงอวิ๋นผู้ซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้เปล่งเสียงพูดแต่อย่างใด เขาคิดว่าถึงอย่างไรมู่เฉียนซีเป็นสตรีเก่งกาจชาญฉลาด เขาจึงมิคิดเป็นห่วง

มู่เฉียนซีเอนตัวพิงเก้าอี้ก่อนจะกล่าวอย่างเกียจคร้าน “มู่หรูอวิ๋น มีอะไรก็พูดมาเร็ว ๆ เถอะ ข้าต้องการกลับไปนอนพักแล้ว”

— กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง! —

มู่หรูอวิ๋นไม่กล่าวคำใด กลับหยิบกระดิ่งขึ้นมาแกว่งเบา ๆ จากนั้นนางยิ้ม กล่าวอย่างนุ่มนวล “มู่เฉียนซี ตอนนี้เจ้ารู้สึกวิงเวียนศีรษะบ้างหรือไม่ ? เจ้าคงจะคิดไม่ถึงสิท่าว่าข้าจะใส่อะไรบางอย่างลงไปในเหล้าจอกนั้น มันไม่ใช่ยาพิษ เพราะฉะนั้นไม่มีใครหาสิ่งแปลกประหลาดในจอกเหล้านั่นเจอแน่”

— กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง! —

“ฮ่า ๆ ๆ ต่อไปนี้เจ้าจะกลายเป็นหุ่นเชิดที่ฟังคำสั่งของข้าแต่เพียงผู้เดียว…”

“อะ… อ๊า!”

ทันใดนั้นเอง มู่หรูอวิ๋นกรีดร้องพลันรู้สึกหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม นางพยายามกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเพื่อเรียกสติ ดวงตาก็เบิกกว้างขึ้น นางกล่าวด้วยใบหน้าไม่อยากเชื่อ “ข้า… ข้าปวดหัวมาก มันเกิดอะไรขึ้น ?”

มู่เฉียนซียื่นมือออกไปฉวยเอากระดิ่งจากมือนางมา ผู้ที่ควบคุมกระดิ่งในเวลานี้กลายเป็นมู่เฉียนซีแทน นางกล่าว เผยรอยยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะฉายชัดไม่ปกปิด

“ถึงแม้ว่าเจ้าจะได้วิญญาณกู่และกระดิ่งสะกดวิญญาณมา แต่ตัวเจ้าเองกลับดื่มด่ำวิญญาณกู่เข้าไปโดยไม่รู้ตัว เจ้าช่างโง่เง่าหาเหาใส่หัวดีแท้!”

“มู่เฉียนซี! เจ้า… เจ้า…”

มู่เฉียนซีแสร้งยิ้มอย่างไม่มีพิษภัย “อืม… ข้าเปลี่ยนจอกเหล้าตอนไหนเจ้าไม่รู้ เจ้าไม่รู้ตัว เฮ้อ! เจ้าไม่ฉลาดเอาเสียเลยหรูอวิ๋น”

มู่หรูอวิ๋นโกรธแทบกระอักเลือด นางกล่าวอย่างกระวนกระวาย “อ๊า! มู่เฉียนซีท่านผู้นำตระกูลผู้สูงส่ง ฮือ ๆ ๆ ข้าสำนึกผิดแล้ว ได้โปรดไว้ชีวิตข้าสักครั้งเถอะ ได้โปรด…”

“ท่านปู่ของข้าพลีทั้งกายทั้งใจทำงานอย่างหนักเพื่อตระกูลมู่ ได้โปรด…”

— ตุบ! —

ใบหน้ามู่หรูอวิ๋นซีดขาวราวกระดาษ ทว่ามู่เฉียนซี นางไม่ใช่คนที่จะสงสารและให้อภัยใครง่าย ๆ บทเรียนก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าจะอ่อนโยนเกินไปสำหรับสตรีหน้าไม่อายไม่รู้จักหลาบจำอย่างมู่หรูอวิ๋น วันนี้มู่เฉียนซีคงต้องเล่นใหญ่สักหน่อยแล้ว

— กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง! —

มู่เฉียนซีสั่นกระดิ่งสะกดวิญญาณ ทำให้มู่หรูอวิ๋นเกิดความเจ็บปวดมากขึ้นทวีคูณ

มู่เฉียนซีกล่าวถามว่า… “วิญญาณกู่พวกนี้ เจ้าได้มาจากไหนรึ ?”

“ผู้เฒ่าชุดดำให้ข้ามา เขาบอกวิธีควบคุมมันกับข้า”

เห็นได้ชัดว่ามู่หรูอวิ๋นไม่รู้ที่มาที่ไปมากนัก ผู้เฒ่าชุดดำให้ของล้ำค่าเช่นนี้กับมู่หรูอวิ๋นได้อย่างไรกัน ? มู่เฉียนซีรู้สึกได้ว่าที่มาที่ไปของกู่พิษนี้ ต้องมีความเกี่ยวพันกับมู่หรูเหยียนเป็นแน่แท้ น่าเสียดายที่มู่หรูเหยียนเป็นคนรอบคอบกว่ามู่หรูอวิ๋นมาก ย่อมปิดบังเรื่องนี้ได้แนบเนียนกว่า

“เจ้าบอกข้ามาสิว่าคืนนี้เจ้าคิดจะทำการใด ?”

“ข้านัดอิ๋นเจี้ยนให้มาที่ห้องข้า เราจะควบคุมเจ้า สร้างสถานการณ์ให้เจ้ากับอิ๋นเจี้ยน…”

“เช้าวันรุ่งขึ้น หากท่านพี่หลี่เทียนเข้ามาเห็น เขาจะได้ผิดหวังในตัวเจ้า ตัดใจจากเจ้าไปซะ ท่านพี่หลี่เทียนจะได้กลับมารักข้าอีกครั้ง”

มู่เฉียนซีกล่าวเสียงต่ำทุ้ม “รักเจ้าอีกครั้งเช่นนั้นรึ ? บุรุษอย่างหลี่อ๋องไม่เคยรักใครจริงนอกจากตัวเอง”

“ในเมื่อเจ้าวางแผนมาถึงขนาดนี้แล้ว เช่นนั้นก็มาสนุกด้วยกันเถอะ”

— กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง! —

“มู่หรูอวิ๋น… จำเอาไว้ว่าคนที่เจ้ารักสุดหัวใจคืออิ๋นเจี้ยน เจ้ารักเขาเพียงผู้เดียว ในค่ำคืนนี้ข้าขอให้เจ้าสนุกกับแผนการที่เจ้าได้วางเอาไว้อย่างรอบคอบแล้วกัน” กล่าวจบ มู่เฉียนซีเดินออกไปจากห้องทันที

……

เช้าวันต่อมา รองอาจารย์ใหญ่เรียกทุกคนมารวมตัวกัน

“เอาล่ะ วันนี้พวกเราจะเดินทางกลับแคว้นจื่อเยี่ย เราจะนำเกียรติยศและความภาคภูมิใจกลับไปด้วย”

ซวนหยวนหลี่เทียนกล่าวขึ้น “ท่านรองอาจารย์ใหญ่ อวิ๋นเอ๋อร์ยังไม่ตื่น ประเดี๋ยวข้าจะไปแจ้งให้นางทราบ นางจะได้เก็บข้าวของเตรียมกลับจื่อเยี่ย”