ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 1650 ขโมยของเล็ก ๆ น้อย ๆ
“หัวขโมย เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” น้ำเสียงอันเย็นชาเสียงหนึ่งดังขึ้น และโจมตีไปที่มู่เฉียนซีทันที
มู่เฉียนซีไม่ได้หลบหลีกแต่อย่างใด แต่กลับพุ่งออกไปที่เขาด้วยซ้ำ
ปัง ปัง ปัง! การโจมตีกระแทกลงบนร่างของมู่เฉียนซี
แสงสีเงินสว่างวาบขึ้น เข็มยาหลายเข็มปักลงตรงคอของคนผู้นั้น ก่อนที่ร่างของคนผู้นั้นจะล้มลงไปกับพื้น
“เจ้า…” เขาเบิกตากว้างจ้องมองมู่เฉียนซี
แม้ว่าพลังของเขาจะไม่แข็งแกร่ง แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นระดับของสัตว์เทพ
คนผู้นี้รับการโจมตีของนาง นึกไม่ถึงเลยว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด
การบุกข้ามาในวังจักรพรรดิในยามรัตติกาลเช่นนี้มู่เฉียนซีย่อมมีการเตรียมการมาก่อนหน้านี้อยู่แล้วแน่นอน นางแปลงร่างเป็นคนหน้าตาธรรมดา เมื่อถูกจับได้ก็ได้ไม่ส่งผลกระทบต่อนาง
เสี่ยวหงกับอู๋ตี้ล่อองครักษ์เหล่านั้นไปได้หลายคนแล้ว หลังจากที่มู่เฉียนซีจัดการคนเหล่านี้ไปได้แล้ว นางก็เข้าไปในห้องตำราของราชาโม่ได้อย่างราบรื่น
ตูม เปรี้ยง เปรี้ยง!
ในขณะที่นางเพิ่งจะย่างเท้าก้าวเข้าไป มู่เฉียนซีก็ได้ยินเสียงประตูกลไกลับเปิดขึ้น
มู่เฉียนซีคิดในใจว่า ‘ที่องครักษ์เฝ้ายามกันอย่างเข้มงวดเช่นนี้ หรือว่าสถานที่ที่ราชาโม่เก็บตัวฝึกบำเพ็ญนั้นจะเป็นที่ห้องตำราแห่งนี้!’
ร่างในชุดม่วงเคลื่อนไหวออกไป มู่เฉียนซีเตรียมเสี่ยงและไปพบกับราชาโม่
ตูม！
ราชาโม่เดินออกมาจากห้องลับ ฉับพลันข้างกายก็ปรากฏร่างของคนผู้หนึ่งถือเข็มยาเข็มหนึ่งจี้คอของเขาอยู่
นักฆ่า! แววตาของราชาโม่เคร่งขรึมขึ้น
มู่เฉียนซีทำได้อย่างราบรื่นมาก นี่ทำให้ราชาโม่รู้สึกประหลาดใจมาก
ไหนบอกว่าราชาโม่เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งเผ่าหงส์นิล ต่อให้นางสามารถเคลื่อนย้ายภายในชั่วพริบตาได้ แต่ก็ไม่อาจทำได้อย่างราบรื่นได้เร็วถึงเพียงนี้
มู่เฉียนซีกล่าว “ท่านอย่าได้ขยับมั่วซั่วเชียว เข็มยาของข้ามีพิษร้ายแรง ตราบใดที่ท่านอยู่นิ่ง ๆ มันก็จะไม่ทำร้ายท่าน”
“เหอะ! นักฆ่าไม่ทำร้ายข้า เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่ออย่างนั้นเหรอ”
“ข้าไม่ใช่นักฆ่าอย่างที่ท่านคิดแน่นอน อย่างมากก็แค่ขโมยของบางอย่าง ท่านคือราชาโม่ใช่หรือไม่?” มู่เฉียนซีมองชายชุดคลุมยาวสีดำอย่างพิจารณา
ใบหน้าของเขาดูไม่แก่เลย อีกทั้งยังดูหล่อเหลามากอีกด้วย แต่ร่างกายทั่วทั้งร่างกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่ผันผวน
ในฐานะที่เป็นหมอ มู่เฉียนซีรับรู้ได้ว่าพลังชีวิตของเขาอ่อนแอมาก ราวกับชายชราที่กำลังจะหมดอายุขัยในเร็ว ๆ นี้แล้วก็มิปาน
นึกไม่ถึงเลยว่าร่างกายของราชาโม่จะย่ำแย่ถึงเพียงนี้ และไม่เพียงเท่านี้…
ยิ่งดู มู่เฉียนซีก็ยิ่งมองเห็นอะไรหลายอย่าง
ราชาโม่ถูกวางยาพิษ ไม่เพียงแค่ยาพิษเท่านั้น แต่เขายังโดนคำสาปอีกด้วย!
สมกับที่เป็นสัตว์เทพเผ่าหงส์จริง ๆ ของเหล่านี้ถูกคัดแยกออกมาและวางไว้ในร่างผู้แข็งแกร่งที่ธรรมดา ๆ ผู้นี้ ที่สำคัญถูกฝังรากจนลึกแล้ว แต่ราชาโม่กลับอดทนมาได้จนถึงตอนนี้
“นายท่าน ท่านปู่ผู้นี้ช่างน่าสงสารยิ่งนัก ฮือ ๆ ๆ…”
มู่เฉียนซีกับเสี่ยวโม่โม่มีพันธสัญญา ในตอนนี้ความคิดความอ่านของนางเสี่ยวโม่โม่ย่อมรู้ได้
มู่เฉียนซีกล่าวถาม “เสี่ยวโม่โม่ เจ้าเป็นห่วงราชาโม่เหรอ?”
“ขะ…ข้า…ข้าไม่รู้ ก็แค่รู้สึกว่าเขาน่าสงสาร”
เสี่ยวโม่โม่ยังเล็ก ดังนั้นจึงตัดสินตามสัญชาตญาณเท่านั้น
มู่เฉียนซีมองราชาโม่อย่างพิจารณา หรือว่าเสี่ยวโม่โม่กับราชาโม่จะมีความสัมพันธ์กัน
แม้ว่าเสี่ยวโม่โม่จะยังเล็ก แต่ก็ไม่เคยแสดงความสงสารออกมาอย่างไร้เหตุผล
ราชาโม่กล่าวกับมู่เฉียนซีว่า “เจ้ามาฆ่าข้า ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ว่าข้าเป็นใครอย่างนั้นเหรอ?”
มู่เฉียนซีกล่าว “ข้าบอกว่าข้าแค่มาขโมยของบางอย่างก็เท่านั้น”
“อ๋อ ข้าไม่รู้ ห้องตำราของข้ามีของล้ำค่าอันใดที่ทำให้เจ้าถึงกับต้องเสี่ยงอันตรายเข้ามาเช่นนี้ล่ะ”
แม้จะถูกมู่เฉียนซีจับเป็นตัวประกันอยู่ แต่ราชาโม่ก็ยังคงนิ่งสงบอยู่
เสียงย่ำเท้าเดินดังขึ้นมาจากด้านนอก ยังคงมีคนมาอีก
หากคนผู้นั้นบุกเข้ามา เรื่องในวันนี้ต้องยุ่งยากมากแน่
นางนึกไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอกับราชาโม่ตัวต่อตัวเช่นนี้
“ฝ่าบาท ราชาโม่ ไม่ว่าท่านจะเชื่อหรือไม่ ข้าก็ยังยืนยันคำเดิมว่าข้าแค่มาขโมยของบางอย่างเท่านั้น ไม่ว่าท่านจะออกจากการเก็บตัวฝึกบำเพ็ญหรือไม่ แต่ข้าก็ไม่มีทางแพ้แน่นอน เรามาทำการค้ากันดีหรือไม่ ข้าจะรักษาอาการป่วยให้ท่าน แต่ท่านต้องมอบของบางอย่างที่ข้าต้องการให้ข้า”
“รักษาข้าอย่างนั้นเหรอ?” ราชาโม่มองมู่เฉียนซีพลางกล่าวด้วยความประหลาดใจ
ร่างกายของเขา เขาย่อมรู้ดี ทั่วทั้งเผ่าหงส์ก็ไม่สามารถรักษาอาการของเขาได้
สาวน้อยที่จู่ ๆ ก็โผล่ออกมาอย่างกะทันหันผู้นี้ นึกไม่ถึงเลยว่านางจะกล่าววาจาเช่นนี้ออกมา
และในตอนนี้เองก็มีคนกำลังจะเข้ามา
ราชาโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ทุกคนไสหัวออกไปให้หมด!”
“ฝ่าบาท!”
“ฝ่าบาท ฝ่าบาทฟื้นแล้ว!”
คนด้านนอกเฝ้าเวรยามด้วยความเคารพ พวกเขากล่าวต่อว่า “ฝ่าบาท เมื่อครู่มีนักฆ่าบุกเข้ามา ข้าน้อยจะเข้าไปตรวจสอบดูสักหน่อย ได้โปรดฝ่าบาทอนุญาตด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
“ข้ามีเรื่องต้องทำ ช่างเถอะ!”
“ร่างกายของฝ่าบาทไม่ค่อยสู้ดีนัก หรือจะให้ข้าน้อยส่งคนมาคอยปรนนิบัติ”
“ไม่จำเป็น ตอนนี้เจ้าไสหัวออกไปไกล ๆ ข้าหน่อย” น้ำเสียงของเขาพลันเย็นชาขึ้น
“ขอรับ!”
แม้อีกฝ่ายจะถอยห่างไป แต่ก็ไม่ได้ถอยออกไปไกลนัก
หลังจากที่ไล่คนเหล่านี้ออกไปแล้ว ราชาโม่ก็กล่าวถามว่า “สาวน้อย สิ่งที่เจ้าพูดคือความจริงเหรอ?”
มู่เฉียนซีกล่าว “สิ่งที่ข้าพูดเป็นความจริงแน่นอน สถานการณ์ในตอนนี้ โกหกไปจะมีประโยชน์อันใด”
“แล้วเจ้าต้องการสิ่งใด?” ในตอนนี้ราชาโม่ก็พร้อมที่จะตายกับหมอผู้นี้แล้ว
ไม่ใช่เพราะเขาเรียกร้องความตาย แต่หากเกิดอันใดขึ้นกับเขา สายเลือดราชันย์ของเผ่าหงส์ก็จะถูกตัดขาดโดยสิ้นเชิง
และเขาก็จะกลายเป็นคนบาปแห่งเผ่าหงส์นิล
มู่เฉียนซีตอบกลับ “ข้าต้องการตำราฝึกวิชาที่แข็งแกร่งที่สุดของเผ่าหงส์นิล”
“เจ้าเป็นมนุษย์ จะเอาตำราฝึกวิชาของเผ่าหงส์ไปด้วยเหตุใดกัน”
“ข้าไม่ได้เอามาใช้เอง ข้าเอามาให้หงส์น้อยของข้าใช้”
“เพียงเอ่ยปากก็บอกอยากได้ตำราที่แข็งแกร่งที่สุดแล้ว เจ้าช่างละโมบโลภมากเสียจริง”
“หรือว่าท่านราชาโม่คิดว่าของเหล่านั้นสำคัญยิ่งกว่าชีวิตของท่าน”
มู่เฉียนซีเอายาลูกกลอนขวดหนึ่งออกมาจากมิติก่อนจะกล่าวว่า “ข้ารับประกันว่าข้าทำได้ ตอนนี้ร่างกายของราชาโม่อ่อนแอยิ่งนัก ลองยาลูกกลอนนี้ดู”
แกร่ก!
แม้ว่าจะให้ราชาโม่กิน แต่มู่เฉียนซีก็กัดกินเข้าไปเม็ดหนึ่ง
“ข้ารับรองได้ว่าไม่มีพิษ!”
ราชาโม่กล่าวว่า “ข้าถูกเจ้าจับเป็นตัวประกันแล้ว ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องก็ต้องกินไม่ใช่หรือ?”
ราชาโม่กินยาลูกกลอนนี้เข้าไปอย่างกล้าหาญมาก จากนั้นก็ได้กลิ่นหอมกรุ่นลอยฟุ้งออกมาจนทำให้รู้สึกสบายใจ
หลังจากราชากินยาเข้าไปแล้ว ก็รู้สึกว่าความเย็นยะเยือกภายในร่างกาย ได้ถูกกำจัดออกไปไม่น้อยเลย
ยานี้ดีเสียยิ่งกว่ายาที่นักปรุงยาของพระราชวังจัดให้เสียอีก
มู่เฉียนซีกล่าวว่า “ยาลูกกลอนนี้ มันจะช่วยปรับร่างกายของท่าน! ผ่านไปสักสองสามวันข้าจะกลับมาดูอีกครั้ง เพื่อแสดงให้ท่านได้เห็นผลลัพธ์การรักษาที่น่าทึ่ง เมื่อถึงเวลานั้นท่านค่อยตัดสินใจ ว่าจะทำการแลกเปลี่ยนกับข้าหรือไม่?”
มู่เฉียนซีเอาเข็มยาออก ราชาโม่กล่าวว่า “เจ้าไม่กลัวว่า ข้าจะสั่งคนให้มาจับเจ้าหรือ เหตุใดเจ้าถึงได้ปล่อยข้าอย่างง่ายดายเช่นนี้”
“ในตัวของราชาโม่ ข้าเห็นถึงความปรารถนาอันแรงกล้าที่อยากจะมีชีวิต! ดังนั้นท่านไม่อาจปล่อยผ่านความเป็นไปได้นี้แน่”
ราชาโม่มองไปที่ใบหน้าที่เรียบเฉยของมู่เฉียนซี “เจ้าเป็นเด็กสาวที่เฉลียวฉลาดมาก ต้องการให้ข้าส่งเจ้าออกไปนอกพระราชวังหรือไม่?”
“ไม่ต้องหรอก ท่านเพียงแค่หลอกล่อคนที่อยู่ด้านนอกออกไปก็พอแล้ว”
ราชาโม่กล่าว “ตกลง!”
ราชาโม่เดินออกไปข้างนอกแล้วกล่าวว่า “ข้าอยากจะกลับไปพักผ่อนที่ห้องนอน!”
“พ่ะย่ะค่ะ! ฝ่าบาท!”
หลังจากที่ราชาโม่เดินไปแล้ว องครักษ์ที่อยู่ด้านนอกก็มีไม่มากเท่าไรนัก มู่เฉียนซีจึงแอบพุ่งออกไปได้อย่างง่ายดาย
เดิมทีนางกำลังอยากจะกลับไปรวมตัวกับอู๋ตี้และเสี่ยวหง แต่ผลลัพธ์ก็คือมู่เฉียนซีกลับชนใครอีกคนหนึ่งเข้าเสียแล้ว “ใครกัน?” น้ำเสียงที่เย็นชาเสียงหนึ่งดังขึ้นมา และไล่ตามไปยังทิศทางที่มู่เฉียนซีออกไป