นักฆ่าฮองเฮาของข้า / สุดยอดนักฆ่า มเหสียอดรัก - ตอนที่ 97
บทที่ 97 การแย่งชิงในวังหลัง（2）
แค่ถางเปิ่นขุยเช่นเจ้าปั้นน้ำเป็นตัวก่อกวนตนตระกูลโจว๋!
ในใจฮ่องเต้มีอุบายเป็นร้อย…..
ครั้งนี้ เข้าจะต้องทำลายตำหนักอ๋องโจว๋ให้สิ้น!
หลักฐานของเขา!
ถางเปิ่นขุยกำลังใส่ร้ายป้ายสี!
โอกาสครั้งนี้ มากพอที่จะทำให้ตำหนักอ๋องโจว๋ย่อยยับไม่มีวันฟื้นคืน!
เขาแอบยิ้มเยือกเย็นในใจ…….
ครานี้ยืมมีดฆ่าคน ง่ายไม่ต้องเสียแรง!
ถางเปิ่นขุยหนาถางเปิ่นขุย!
เจ้าเป็นแค่จิ้งจอกเฒ่า!
เจ้าอยากเขี่ยตำหนักอ๋องโจว๋ให้พ้นทาง ถึงมาโกหกปลิ้นปล้อนกับข้า!
แต่นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะถูกข้าใช้ประโยชน์เสียเอง!”
“ฮึ!”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดดั่งสายฟ้าฟาด “มีที่ไหนกัน! หรือว่าตำหนักอ๋องโจว๋คิดก่อกบฏ? ถึงสังหารบุตรอัครเสนาบดีก่อน แล้วสร้างเรื่องก่อกบฏ! คิดไม่ซื่อ! คิดไม่ซื่อ!”
ถางเปิ่นขุยท่าทางยินดี คิดว่าแผนร้ายของตัวเองสำเร็จ รีบพูดคล้อยตาม “ฝ่าบาททรงปรีชา ครั้งนี้จะคอยดูสีหน้าคนตระกูลโจว๋”
ฮ่องเต้อำมหิตตั้งใจถาม “ความหมายของเอกอัครเสนาบดี เรื่องนี้จะทำอย่างไร?”
ถางเปิ่นขุยกล่าว “กระหม่อมขอโปรดฝ่าบาททรงตัดสินพระทัยแทนกระหม่อม”
เขาก็แต่จิ้งจอกเฒ่าตัวหนึ่งเท่านั้น
ตั้งใจจะยืมฮ่องเต้สังหารคน!
แต่เขาไม่ได้คิดว่าฮ่องเต้อำมหิตเจ้าเล่ห์ปลิ้นปล้อนยิ่งกว่าเขาเสียอีก!
ฮ่องเต้อำมหิตครุ่นคิดสักพัก หลังจากนั้นตรัสปลอบใจ “
ฮ่องเต้อำมหิตครุ่นคิดสักพัก แล้วกล่าวปลอบใจ “ท่านเสนาบดีเจ็บปวดใจ ข้าเข้าใจความรู้สึก แต่ในเมื่อคนที่สังหารคุณชายคือโจว๋เจ้าสี่ และโจว๋เจ้าสี่ถูกตระกูลโจว๋ขับไล่ออกไปแล้ว พูดกันตามหลัก เกรงว่าเรื่องร้ายแรงของโจว๋เจ้าสี่จะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลโจว๋แล้ว”
ถางเปิ่นขุยกัดฟันกรอด “แม้ไม่อาจต้องโทษตระกูลโจว๋ ก็ควรจะสังหารโจว๋หยุนถิง! ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต!”
ฮ่องเต้อำมหิตตั้งใจจะทำให้เรื่องใหญ่ “เรื่องวุ่นวายเรื่องนี้ ท่านเสนามิได้กล่าวว่ามีหลักฐานหรือ? ท่านเสนานำคนสังหารไปขังคุกรอไต่สวน รอให้ต้าหลี่ซือ(กระทรวงยุติธรรม)และเจ้าหน้าที่ไต่สวนตรวจสอบเรียบร้อย ถ้าหลักฐานถูกต้องชัดเจน ยืนยันว่าโจว๋หยุนถิงฆ่าคนนั้นเป็นความจริง ถึงเวลานั้นข้าจะไม่ละเว้นชีวิตโจว๋หยุนถิงเด็ดขาด! ต้องลงโทษอย่างหนัก! คืนความยุติธรรมให้แก่ท่านเสนาและคุณชาย!”
ถางเปิ่นขุยโกรธควันออกหู “เช่นนี้…..ฝ่าบาท….รอผลจากต้าหลี่ซือและเจ้าหน้าที่ไต่สวน กลัวว่าจะไม่มีวันได้รู้พ่ะย่ะค่ะ!”
ฮ่องเต้อำมหิตรู้ว่าเขาทนไม่ไหวแล้ว กล่าวว่า “งั้นท่านเสนาบดีคิดว่าควรจะทำอย่างไร?”
“ถางเปิ่นขุยพูดว่า “ฆ่าคน ต้องแลกด้วยชีวิต นับว่าสมเหตุสมผล! เจ้าโจว๋หยุนถิงผู้นี้ต้องไม่รอดพ้น! แม้ตำหนักอ๋องโจว๋จะขับไล่ออกจากตำหนัก แต่ก็ยากจะพ้นผิดว่าสั่งสอนไม่ดี! ตำหนักอ๋องโจว๋ยังคงเป็นตระกูลแม่ทัพ ปกป้องรับใช้แผ่นดิน จะสั่งสอนศิษย์ชั่วเช่นนี่ออกมาได้อย่างไร? ฝ่าบาททรงควรประณามตระกูลโจว๋ ทำผิดละเมิดทำผิดคุณธรรมที่ตระกูลสั่งสมมา!”
ฮ่องเต้อำมหิตแสร้งทำโกรธเคือง “ความหมายของเสนานั้น ท่านเสนาจะสั่งสอนข้าว่าควรเป็นฮ่องเต้ที่ดีอย่างไรงั้นรึ?”
ถางเปิ่นขุยสะดุ้ง รีบพูด “กระหม่อมมิบังอาจ! กระหม่อมมิบังอาจ!”
ฮ่องเต้อำมหิตหน้าเย็นชา ตรัสว่า”โจว๋หยุนถิงสังหารคน รอให้ผลไต่สวนออกมาก่อนเถิด! ข้าจะนำคดีฆาตกรรมและการวางแผนร้ายมาตรวจสอบและตัดสิน เจ้าของร้านหนังสือเช่นเขาไม่มีทางรอดพ้น!ส่วนตำหนักอ๋องโจว๋ ยากจะพ้นว่าสั่งสอนศิษย์ไม่ถูกต้อง แต่ตระกูลใดไม่เคยมีบุตรชั่วบ้าง? ตำหนักอ๋องโจว๋มิได้ขับไล่โขว๋หยุนปิงออกจากตำหนักไปแล้วหรือ? เรื่องนี้ไม่ต้องมากความแล้ว”
ถางเปิ่นขุยอดกลั้น พยักหน้าจำใจ
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว”ท่านเสนามีอะไรจะแนะนำหรือไม่?”
ถางเปิ่นขุยกล่าว “กระหม่อมมิบังอาจ!”
แม้สีหน้าดูไม่กล้า
แต่ทว่าในใจเต็มไปด้วยไฟแค้น แทบจะทนไม่ไหวแล้ว
เหมือนภูเขาเพลิง พร้อมจะระเบิดได้ตลอดเวลา
ฮ่องเต้อำมหิตรู้ โอกาสมาถึงแล้ว
เขาตั้งใจพูด “ท่านเสนา ข้ารู้ว่าท่านไม่พอใจ แต่บุตรีตำหนักอ๋องโจว๋พึ่งจะเช้าวังมา ในวันมงคลเช่นนี้ หาใช่เวลาทำสีหน้าอยากหาเรื่องกับตำหนักอ๋องโจว๋ ข้ารู้ว่าท่านเสนาไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่จงอดทนเถิด!”
ถางเปิ่นขุยโค้งตัวกล่าวอย่างซาบซึ้ง “กระหม่อมซาบซึ้งในพระเมตตาพ่ะย่ะค่ะ”
คำพูดนี้เข้าหู เหมือนให้เขาตายใจ
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าวไม่กี่คำก็ปรึกษาราชการกับถางเปิ่นขุย ในใจเต็มไปด้วยไฟโกรธแค้น แต่ไม่กล้าปะทุอารมณ์ออกมา สีหน้ายังเต็มไปด้วยความปลื้มปริ่มในพระเมตตา!
“ใช่แล้ว!”
“ถึงเวลาต้องส่งของกำนัลแล้ว!”
“กล่องเซิ้นอยู่ที่ตำหนักอ๋องโจว๋มาตลอดก็เป็นเรื่องใหญ่”
“ท่านเสนา ข้าสั่งให้เจ้าเลือกสรรของกำนัลมอบให้ตำหนักอ๋องโจว๋ แล้วนำกล่องเซิ้นกลับคืนมา!”
“เพื่อแสดงความซื่อสัตย์ต่อข้า ท่านเสนา จงเลือกของล้ำค่าสักสองสามอย่างในท้องพระคลังแล้วส่งออกไป!”
“หวังว่าท่านเสนาจะเลือกอย่างละเอียดรอบคอบ ไม่ทำให้เกิดปัญหาใหญ่!”
ฮ่องเต้อำมหิตกำชับอยู่สองสามครา
“กระหม่อม……..รับพระบัญชา”
ถางเปิ่นขุยพยักหน้าด้วยความจำใจ
บุตรของเขาตายแล้ว
บุตรีตระกูลนั้นกลับต้องเข้าวังเป็นฮองเฮา!
ช่างไร้ความยุติธรรมสิ้นดี!
เขาจะไม่โกรธแค้นได้อย่างไร? ในใจถูกฮ่องเต้อำมหิตกดดันจนแทบระเบิดเป็นไฟ พร้อมปะทุได้ตลอดเวลา
“เสี่ยวป๋าน”
“เสี่ยวป๋าน เจ้าอยู่ไหน?”
“รีบออกมาเถิด!”
“กลับบ้านไปกินข้าได้แล้ว”
“คืนนี้มีอาหารชุดใหญ่เชียวนะ!”
“เสี่ยวป๋าน?”
“เสี่ยวป๋านป๋าน?”
“ป๋านป๋านป๋าน?”
“เสี่ยวเสี่ยวเสี่ยว?”
“อย่าซ่อนตัวเลย รีบออกมาเถิด!”