นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 55

ตอนที่55 เรื่องปกติ

เมื่อทั้งสี่คนออกจากครัว ท้องของพวกเขาเต็มไปด้วยเค้กครีมและชานม และกระเป๋าใต้เสื้อคลุมก็เต็มไปด้วยบิสกิตคัสตาร์ดและพายที่เอลฟ์ประจำบ้านมอบให้พวกเขา

“เคอร์ฟิวจะเริ่มในอีกสิบนาที เราควรกลับไปที่ห้องนั่งเล่นโดยเร็ว”

ทันทีที่พวกเขาผ่านห้องโถง พวกเขาถูกจับโดยแมวของผู้ดูแล ไม่นานหลังจากที่คุณนายนอร์ริสวิ่งหนีไป ฟิลช์ก็ปรากฏตัวต่อหน้าคนหลายคน

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เฟร็ดและจอร์จรู้สึกผิดอย่างประหลาดเมื่อพวกเขาเห็นฟิลช์เดินเข้ามาที่นี่

เฟร็ดเอามือของเขาล้วงกระเป๋าทางด้านขวาของเสื้อคลุมโดยไม่ได้ตั้งใจ ที่นั่นมีแผนที่ตัวกวนที่พวกเขานั้นขโมยมาจากห้องทำงานของฟิลช์อยู่

“นายสองคน…” ฟิลช์เรียกพี่น้องวีสลีย์แล้วยิ้มแย้ม: “การลงโทษจะเริ่มขึ้นเวลา1ทุ่มในวันพรุ่งนี้ เนื้อหาคือการเช็ดถ้วยรางวัลทั้งหมดในห้องเก็บรางวัล ฉันหวังว่าบทเรียนครั้งนี้จะเป็นบทเรียนที่สามารถทำให้พวกนายรู้สึกได้ถึงความรุ่งโรจน์ของทุกบ้าน และพวกนายจะรู้ว่าคะแนนของกริฟฟินดอร์ลดลงจนถึงอันดับสุดท้ายแล้ว”

ไม่มีทั้งสี่คนพูด และยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ เพื่อฟังฟิลช์จบ

แน่นอนว่ากลิ่นปากของใครบางคนที่มีพายชิ้นหนึ่งดูเหมือนจะส่งผลต่อบรรยากาศเล็กน้อย

“ตอนนี้ กลับไปที่ห้องนั่งเล่นของพวกนาย และอย่าให้ฉันเห็นว่าอยู่ในปราสาทหลังเคอร์ฟิว มิฉะนั้น มันจะไม่จบง่ายๆเหมือนการลงโทษนี้” ฟิลช์พูดคำขู่แล้วหันหลังเดินจากไป

“ตาเฒ่านี่น่ารำคาญชะมัด” จอร์จทำท่าทางหยาบคายต่อการจากไปของฟิลช์

“ฉันจำได้ว่านายดูเหมือนจะสอนคาถาทำความสะอาดให้เรา” เฟร็ดหันไปมองอัลเบิร์ต กระพริบตาแล้วพูด

“สายเกินไปแล้ว พวกนายไม่สามารถเรียนรู้มันได้ในวันเดียว” อัลเบิร์ตหยิบนาฬิกาพกออกมาดูเวลา และเดินไปที่บันไดที่กำลังเคลื่อนที่

“อย่ากังวลเลย พวกนายแค่เช็ดถ้วยรางวัลในห้องเก็บรางวัล ดีกว่าล้างส้วมในห้องน้ำใช่ไหม ลองนึกถึงวิลเลียมผู้เคราะห์ร้ายนั่นสิ แถมพวกนายมีสองคน มันน่าจะใช้เวลาไม่นานหรอก” ลีจอร์แดนเอื้อมมือออกไปและตบไหล่ของจอร์จ

อย่างไรก็ตาม น้ำเสียงนี้ฟังดูเหมือนการเยาะเย้ย

“ไปซะ ไอ้ชั่ว!” เฟร็ดจ้องที่ลีอย่างโกรธเคืองหันศีรษะและพูดกับอัลเบิร์ต: “นายสามารถใช้คาถาทำความสะอาดเพื่อช่วยเราได้ไหม…”

“สโมสรการแปลงร่าง” อัลเบิร์ตขัดจังหวะทันที

“อะไร?” เฟร็ดไม่เข้าใจเลยสักนิด

“เขาหมายความว่าสโมสรการแปลงร่างจะเริ่มในคืนพรุ่งนี้ ซึ่งก็คือ1ทุ่มอีกด้วย” ลีเอื้อมมือไปโอบไหล่เฟร็ดเพื่อปลอบโยนเขา: “ดังนั้น เลิกดิ้นรนแล้วยอมรับมันซะ!”

ขณะพูด ทั้งสี่ไปถึงชั้นสามผ่านบันไดเลื่อน จากนั้นจึงผ่านทางลับหลายสาย และกลับมายังชั้นแปดของปราสาท

เมื่อผ่านมุมหนึ่งไป เขาวิ่งไปหาศาสตราจารย์บัดบรอดในชั้นเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด

“สวัสดีครับ ศาสตราจารย์บรอด” อัลเบิร์ตเป็นผู้นำในการทักทายกัน

“สวัสดีตอนเย็น คุณแอนเดอร์สัน” สายตาของศาสตราจารย์บรอดกวาดสายตาไปทั่วทั้งสี่ และสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่อัลเบิร์ตอีกครั้ง เขามองดูเขาอย่างถี่ถ้วนสักครู่แล้วพูดต่อ “ใกล้จะเคอร์ฟิวแล้ว ฉันแนะนำให้เธอกลับไปที่ห้องนั่งเล่นโดยเร็วที่สุด”

“ศาสตราจารย์บรอดรู้จักนายด้วย!” หลังจากที่ศาสตราจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดจากไป เฟร็ดมองอัลเบิร์ตด้วยความประหลาดใจ

ศาสตราจารย์บรอดไม่ใช่นักเรียน เขาจำอัลเบิร์ตได้ในช่วงเวลาสั้นๆ แสดงให้เห็นว่าพวกเขานั้นได้พบกันหลายครั้ง

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” อัลเบิร์ตกวาดสายตาไปยังที่ตั้งของห้องต้องประสงค์อย่างสงสัย เขาดูเหมือน… ราวกับว่าเขาเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในกำแพง

นอกจากนี้ ศาสตราจารย์บัดบรอดดูแปลกไปเล็กน้อยในสายตาของเขาในตอนนี้ ราวกับว่าเขากำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างอยู่?

“ยังไงก็ตาม ไม่มีเส้นทางลับเบื้องหลังพรมผืนนี้” ลีชี้ไปที่พรม แล้วพูดกับทั้งสามคน “ตอนเที่ยงฉันยังพลิกมันและไม่พบอะไรเลย .”

ไม่น่าแปลกใจที่ ลีจอร์แดนจะเกิดความคิดแบบนี้ ไม่มีทาง. ใครใช้ให้ผ้าม่านของฮอกวอตส์ส่วนใหญ่ซ่อนอยู่ทางลับเอาไว้ล่ะ

อันที่จริง การเดาของลี จอร์แดนนั้นถูกต้อง พรมผืนนี้ซ่อนทางลับเอาไว้ เพียงแต่ว่าไม่ได้อยู่หลังพรม แต่อยู่บนผนังตรงข้ามกับพรม ห้องต้องประสงค์อยู่ที่นั่น

นักเรียนส่วนใหญ่ไม่ทราบว่ามันมีอยู่จริง

เมื่อพวกเขามาถึงรูปของสุภาพสตรีอ้วนที่ปลายทางเดินบนชั้นแปด พวกเขาประหลาดใจที่พบว่าผู้หญิงคนนี้กำลังฮัมเพลงเบา ๆ

“ไร้สาระ” จอร์จกล่าวคำสั่ง

หญิงอ้วนไม่เปิดประตู แต่ยังคงฮัมต่อไป นี่จะให้พวกเขาทั้งสี่คนฟังงั้นเหรอ

“ไร้สาระ” เฟร็ดพูดต่อ

หญิงอ้วนจ้องที่พวกเขาไม่พอใจ ราวกับว่าถูกรบกวนและอารมณ์เสียมาก เธอเปิดทางเข้าห้องนั่งเล่นอย่างไม่เต็มใจ

“ฉันกล้าพูดเลยว่าเธอไม่มีพรสวรรค์ในการร้องเพลงเลย” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะบ่นเมื่อเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่น

ในห้องนั่งเล่นเวลานี้ ยังมีคนทำการบ้านอยู่สองสามคน

“พวกนายไปอยู่ที่ไหนมา” ชาร์ลีในชุดนอนเดินเข้ามาแล้วพูดกับคนสองสามคนว่า “พรุ่งนี้บ่ายจะมีฝึกควิดดิช คุณสามารถไปที่สนามควิดดิชหลัง 18:30 น. ฉันจะให้เวลาพวกนายครึ่งชั่วโมง เป็นการฝึกแบบเร่งรัด”

“ขอโทษนะชาลี ฉันเกรงว่าเราไปไม่ได้” จอร์จพูดอย่างหมดหนทาง

“ทำไม?”

“เราต้องไปที่เช็ดถ้วยรางวัล!” เฟร็ดดูไม่สามารถเข้าถึงได้

“แล้วนายล่ะ?” ชาร์ลีมองลี จอร์แดน แล้วถอนหายใจเล็กน้อยหลังจากครุ่นคิด “ลืมมันซะ ครั้งต่อไปที่พวกนายจะต้องกลับมาซ้อมกันใหม่! หากพวกนายต้องการเข้าร่วมทีมควิดดิชอย่างเป็นทางการในปีหน้า พวกนายควรใช้เวลาและฝึกฝนให้ดีเพื่อที่พวกนายจะได้สามารถมีความได้เปรียบในการเป็นผู้เล่นมากกว่าคนอื่น”

ไม่นานหลังจากที่ชาร์ลีจากไป เพอร์ซี่ก็มา และเขาเพิ่งทำการบ้านเสร็จ

“อย่าด่าเพอร์ซี่ เราเพิ่งคุยกับชาร์ลีมา” จอร์จพูดกับพี่ชายอย่างหงุดหงิด “ไปก่อนนะ” “อัลเบิร์ตทักทาย เขาและลี จอร์แดนเดินไปที่บันได

“อย่ายั่วโมโหฟิลช์ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย!” เพอร์ซีย์ วีสลีย์จ้องไปที่เฟร็ดและจอร์จ “พวกนายทำให้คะแนนของเราตกอยู่ที่อันดับสุดท้าย…”

“…ถ้าพวกนายยังสร้างปัญหาอย่างนี้ต่อไป และกล้าเดินเตร่ไปทั่วปราสาทในช่วงเคอร์ฟิว ฉันจะเขียนจดหมายถึงแม่ซะ” จอร์จปลอมตัวเป็นเสียงเพอร์ซี่และบอกเพื่อนร่วมห้องด้วยน้ำเสียงล้อเลียน

“เท่าที่ฉันรู้ กริฟฟินดอร์ไม่ได้ถ้วยรางวัลบ้านดีเด่นมาหลายปีแล้ว มันเป็นความผิดของเราเหรอที่จะบอกว่ามันจะแพ้เพราะพวกเรา”

“ไม่ใช่ว่า กริฟฟินดอร์ไม่ได้ถ้วยรางวัลบ้านดีเด่นเป็นเรื่องปกติเหรอ?” อัลเบิร์ตกล่าวอย่างเคร่งขรึม

“ว้าว นายก็คิดอย่างนั้นจริงๆ ด้วย” จอร์จยิ้มและมองที่อัลเบิร์ต ราวกับว่านายก็คิดเหมือนเราใช่ไหม

“อย่ามองฉันแบบนั้น มันเป็นเรื่องจริง!” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกลอกตาและพูดว่า “ถ้าเราสามารถชนะการแข่งขันควิดดิชได้สามนัด ถ้วยรางวัลบ้านดีเด่นก็อยู่ไม่ไกล”

“สิ่งที่นายพูดมีเหตุผล” จอร์จพยักหน้าซ้ำๆ

“เพอร์ซี่ต้องรู้ด้วย เขาแค่ต้องการหาข้ออ้างเพื่อสอนเรา!” เฟร็ดพ่นน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามอย่างมาก

อัลเบิร์ตหรี่ตามองข้อความแจ้งภารกิจที่เพิ่งปรากฏขึ้น:

[ความรุ่งโรจน์ของกริฟฟินดอร์]

กริฟฟินดอร์ขาด ถ้วยรางวัลบ้านดีเด่นมาห้าปีแล้ว ถึงเวลาใช้ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของคุณและช่วยกริฟฟินดอร์คว้าแชมป์ถ้วยรางวัลบ้านดีเด่น

รางวัล: 1 คะแนนทักษะ

อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะขยับปากหลังจากอ่านภารกิจนี้ นี่ยังคงเป็นภารกิจสำหรับคนที่ต้องทำหรือไม่?

อืมดูเหมือนว่าจะไม่มีการจำกัดเวลา

อัลเบิร์ตสามารถรอจนกว่าผู้กอบกู้แฮรี่ พอตเตอร์ขึ้นมาบนเวทีและนอนรอรับรางวัลของเขา

นี่เป็นความคิดที่ดี