นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 81

ตอนที่81 ตู้ไม้กวาดลึกลับ

เมื่อถือตะเกียงน้ำมัน ฟิลช์ก็รีบไปที่รูปของสุภาพสตรีอ้วนทันที และคนเฝ้าประตูที่ทางเข้าห้องนั่งเล่นส่วนกลางกริฟฟินดอร์ก็หายตัวไป

เมื่อเข้าห้องนั่งเล่นของกริฟฟินดอร์ไม่ได้ แสดงว่านักเรียนที่ออกไปเที่ยวกลางคืนจะต้องอยู่ข้างนอกเท่านั้น

ไม่มีใครสามารถหลุดไปจากมือของเขาได้

ไม่มีใครทำได้!

“เอ่อ…ฮัดชิ่ว!” จอร์จจามอีกครั้ง

เฟร็ดหยุดอยู่ข้างหน้าและมองจอร์จอย่างพูดไม่ออก

“ว่าแต่จะไปที่ไหนต่อ?” จอร์จลูบจมูกและถามเมื่อเข้าไปใกล้

เฟร็ดย้ายไม้กายสิทธิ์ของเขาไปยังแผนที่และสังเกตตำแหน่งของสเนปและฟิลช์ เขาไม่สามารถเร่งความเร็วได้ เขาวางแผนที่จะวิ่งเป็นวงกลมบนชั้นแปดเพื่อกำจัดการค้นหาของฟิลช์ในขณะที่หลีกเลี่ยงสเนปและแมวของฟิลช์

อย่างไรก็ตาม ฟิลช์ไม่ได้ไล่ไปตามทิศทางของเสียง เขาหันหลังกลับและปิดกั้นมุมหนึ่งของทางเดิน รอให้สเนปปรากฏขึ้น ตั้งใจที่จะป้องกันไม่ให้พวกเขาออกจากทางลับที่อยู่ใกล้เคียง

“ผู้ชายคนนั้นฉลาดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!” เฟร็ดหยุดและเดินกลับอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นว่าฟิลช์กำลังจะสกัดอยู่ในทางเดินจริง ๆ หัวใจของเขาก็เย็นยะเยือก

สเนปเกือบจะอยู่บนชั้นแปดแล้ว เมื่อเขามาถึงชั้นแปด พวกเขาจะติดอยู่ที่นี่

“ศาสตราจารย์ พวกเขาน่าจะอยู่บนชั้นแปด ผมได้ยินเสียงเมื่อกี้” น้ำเสียงของฟิลช์เต็มไปด้วยความตื่นเต้น และเขาพูดว่า: “คุณไปที่นั้น ผมจะไปอีกด้านหนึ่ง พวกเขาหนีไม่พ้นแน่”

“เสร็จแล้ว เราถูกบล็อก!” เฟร็ดดูสิ้นหวัง ตอนนี้ มีพื้นที่ไม่เพียงพอสำหรับหลบเลี่ยงการค้นหาของฟิลช์

อย่างไรก็ตาม เมื่อเฟร็ดและจอร์จรีบวิ่งผ่านและเหยียบพรมของบาร์นาบัสเป็นครั้งที่สาม พวกเขาบังเอิญค้นพบว่ามีประตูปรากฏขึ้นบนผนังตรงข้ามกับพรม

“มันมาได้ไง?” จอร์จจ้องไปที่ประตูบนผนังด้วยความประหลาดใจ

พวกเขาไม่รู้ว่ามีประตูแบบนี้อยู่ที่นี่ และไม่มีเครื่องหมายบนแผนที่ของจุดนั้น

เฟร็ดกัดฟันและพูดว่า “ช่างมัน เข้าไปข้างในก่อน!”

ทั้งสองเปิดประตูและซ่อนตัวอยู่ข้างใน และพบว่าด้านหลังประตูเป็นเพียงตู้ไม้กวาดที่มีไม้กวาดเก่าๆ หลายอันอยู่ในนั้น “

เมื่อฟิลช์และสเนปล้อมพวกเขาจากทั้งสองด้าน ทางเข้าห้องต้องประสงค์ก็หายไปแล้ว

ทั้งสองหายไปอย่างสมบูรณ์

“คนอยู่ที่ไหน” ใบหน้าของฟิลช์แสดงความประหลาดใจชั่วขณะ เขาเพิ่งได้ยินเสียงที่นี่ แต่ทำไมเขาไม่เห็นใครเลย?

ซ่อน?

ยัง…หนีอีกหรอ?

“เป็นไปไม่ได้ ผมได้ยินเสียงคนจามแน่ๆ” กล้ามเนื้อแก้มของฟิลช์บิดเข้าหากันเพราะความโกรธ

เดิมทีคิดว่าเขาสามารถหยุดนักเรียนกริฟฟินดอร์ที่กวนโมโหเขาและให้บทเรียนที่รุนแรงแก่พวกเขาได้ แต่อีกฝ่ายก็ยังเล็ดลอดผ่านนิ้วของเขาไปได้

ความรู้สึกของการพ่ายแพ้ครั้งใหญ่นี้ทำให้ฟิลช์รู้สึกเสียใจอย่างมาก

ในตู้เก็บไม้กวาด เฟร็ดและจอร์จทั้งสองเอื้อมมือปิดปากของกันและกัน เพราะกลัวว่าจะส่งเสียงดังเล็กน้อยที่จะดึงดูดความสนใจของทั้งสองคนภายนอก

ไม่มีทาง ฟิลช์และสเนปยืนอยู่นอกตู้ไม้กวาดที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ หากพวกเขาเปิดประตู สิ่งเลวร้ายจะเกิดขึ้น

ราวกับว่าพระเจ้าให้พร ในที่สุดสเนปและฟิลช์ก็จากไป และพวกเขาค้นหาฝาแฝดที่อื่นบนชั้นแปด

แน่นอนว่าผลลัพธ์คือไม่มีใครเลย

“ถ้าเจอใครเที่ยวกลางคืน มารายงานฉันทันที” สเนปพูดกับฟิลช์ก่อนจะจากไป

เฟร็ดและจอร์จอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินออกไป แต่พวกเขาไม่มีความคิดที่จะออกไปทันที

ไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ในตู้ไม้กวาดนานแค่ไหน จนกระทั่งพวกเขาเห็นจากแผนที่ตัวกวนว่าสเนปและฟิลช์เลิกตามหาพวกเขาแล้วจึงเปิดประตูอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะมีเสียงดังขึ้นอีก มันจะดึงความสนใจของฟิลช์อีก

“มันอันตรายมาก เราเกือบโดนฟิลช์จับได้ แต่ตู้ไม้กวาดนี้มันอะไรกัน” จอร์จยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและกำลังจะตรวจดูตู้ไม้กวาดที่ทั้งสองซ่อนไว้ แต่กลับพบว่าประตูที่ผนัง มันหายไปแล้ว.

“เกิดอะไรขึ้น?” เฟร็ดยังสับสน เขาเอื้อมมือออกไปแตะกำแพงสองครั้ง จากนั้นจึงดูแผนที่ตัวกวนที่อยู่ในมือ

ไม่มีคำใบ้เกี่ยวกับที่นี่

“ปราสาทฮอกวอตส์ยังคงมีความลับมากมาย แม้แต่จันทร์เจ้า หางหนอน เท้าปุย และเขาแหลมก็ยังไม่รู้ความลับเหล่านี้ทั้งหมด!” จอร์จอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและมองดูแฝดของเขา พี่ชายถามว่า “เดี๋ยวนะ ประตูนั้นมาได้ยังไง”

“ฉันไม่รู้!” เฟร็ดเลิกเรียนชั่วคราวโดยเปล่าประโยชน์ “ลืมมันไปก่อน กลับกันเถอะ หวังว่าหญิงอ้วนจะกลับมาแล้วนะ”

กลับไปที่ภาพเหมือนของสุภาพสตรีอ้วน เฟร็ดและจอร์จต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

สุภาพสตรีอ้วนในชุดนอนมองดูทั้งสองและถามว่า “พวกเธอไปไหนมา”

“ไปเดินเล่น.” จอร์จออกคำสั่งทันที “ร้องเพลงได้ดีจริงๆ”

ภาพบุคคลนั้นเปิดออก และพวกเขาก็คลานเข้าไปในห้องนั่งเล่นทันที และทรุดตัวลงบนเก้าอี้ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะให้กันและกัน

“คืนนี้น่าตื่นเต้นจริงๆ” ความตื่นเต้นของจอร์จไม่ได้ลดลงอย่างสมบูรณ์

“ฉันคิดว่าฟิลช์ต้องบ้าแน่ๆ” เฟร็ดหัวเราะอย่างร่าเริง พูดตามตรง เขาไม่ชอบฟิลช์จริงๆ เมื่อเขากลับมาที่หอก็เกือบตี5แล้ว แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกเหนื่อย แต่ทั้งสองก็นอนไม่หลับเลยจนกระทั่งตื่นขึ้นในตอนเช้า

“หาวว…” เฟร็ดหาวเสียงดังจนไม่แม้แต่จะลืมตา

“พวกนายกลับมาเมื่อไหร่” อัลเบิร์ตวิ่งยาวและเปิดหน้าต่างเพื่อให้ลมเช้าพัดเข้ามาในห้อง

“น่าจะ… … ประมาณตี5″ เฟร็ดหาวอีกครั้งและถามอย่างงัวเงีย “ตอนนี้กี่โมงแล้ว”

“07.30 น.”

เมื่อมองดูพี่น้องฝาแฝดที่ง่วงนอน อัลเบิร์ตส่ายหัว “ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าไปเที่ยวกลางคืนตอนนี้ มีวิชาสมุนไพรสองคลาสในตอนเช้า ที่เรือนกระจก อย่าไปสายล่ะ”

“ฉันบอกนายแล้ว…” จอร์จหยิบหมอนแล้วขว้างใส่เฟร็ด แล้วชายคนนั้นก็ล้มลงบนเตียงอีกครั้ง ดูเหนื่อย

“พวกนายบอกว่าผู้หญิงอ้วนคนนั้นไม่อยู่ตอนกลางคืน และพวกนายเกือบจะถูกจับโดยฟิลช์ และในที่สุดก็หนีรอดโดยซ่อนในตู้ไม้กวาดบนชั้นแปด?” ลี จอร์แดนรู้สึกเหลือเชื่อเมื่อเขาฟังเรื่องราวของจอร์จ เขาอยากรู้ว่าเฟร็ดและจอร์จใช้วิธีใดในการหนีจากการไล่ตามสเนปและฟิลช์

หรือจอร์จกำลังโกหก?

“เมื่อกี้นายพูดว่าตู้ไม้กวาดหายไปเหรอ” อัลเบิร์ตได้ยินจอร์จพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นและรู้ทันทีว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร

ห้องต้องประสงค์

เด็กชายสองคนนี้ซ่อนตัวอยู่ในห้องต้องประสงค์และพวกเขาโชคดีที่รอดมาได้

หลังจากที่เฟร็ดและจอร์จออกจากตู้ไม้กวาด พวกเขาพบว่ามันหายไปโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

วันนั้น เฟร็ดกับจอร์จโดดเรียนวิชาสมุนไพรในตอนเช้าและตื่นขึ้นในตอนบ่าย