นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น - ตอนที่ 12 ขโมยแหวนเพชร

ทั้งสองไม่พูดอะไรกันตลอดทาง จนกลับมาถึงบ้าน คุณแม่ฮ่อก็ได้ยื่นการ์ดเชิญสีแดงให้กับฮ่อหยุนเฉิง “อาทิตย์นี้เป็นวันวันเกิดครบรอบเจ็บสิบปีของคุณสวี อย่าลืมนะ”
งานวันเกิดของคุณปู่สวีจะขึ้นที่โรงแรมโรงแรมรอยัลคอร์ทหรูหราที่สุดในเมือง A แขกที่มาร่วมงานล้วนเป็นบุคคลสำคัญมีเชื่อเสียงระดับต้นๆ ของเมือง
สำหรับงานอย่างนี้ ซูฉิงก็เบะปากอย่างไม่สนใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะถูกแม่ฮ่อเรียกไว้ตั้งแต่แรกแล้ว
แม่ฮ่อจ้องซูฉิง แล้วพูดว่า:”อย่าทำให้ตระกูลฮ่อขายหน้าล่ะ
งานเลี้ยงที่มีคนมาร่วมงานกันอย่างคึกคัก ซูฉิงกลับรู้สึกเบื่อหน่ายมาก เหลือบมองผู้ชายที่อยู่ในกลุ่มฝูงชน ซูฉิง ลุกขึ้น เตรียมที่จะไปสูดอากาศที่ริมระเบียง
และเดินไปได้ไม่กี่ก้าว กลับถูกกลุ่มคนเดินเข้ามาขวางทาง และก็เป็นสวีหว่านเอ๋อร์กับเพื่อนๆ ของหล่อน
สวีหว่านเอ๋อร์ยื่นมือออกมา มือเรียวยาวขาวก็ส่งสว่างวาววับของแหวนเพชร “เห็นรึยัง ว่านี่เป็นผลงานการออกแบบของนักออกแบบada มีไม่กี่ชิ้นในโลก ปีที่แล้วงานเป็นวันเกิดของฉัน คุณปู่ตั้งใจประมูลมาจากปารีสเพื่อมอบเป็นของขวัญ”
สวยมากเลย!”เพื่อนของสวีหว่านเอ๋อร์ไม่หยุดที่จะเข้ามาล้อมวง “มีเพียงหว่านเอ๋อร์ถึงจะเหมาะสมกับแหวนราคาแพงอย่างนี้”
น่าเบื่อจังเลย
ซูฉิงเหล่มองแหวนที่อยู่ในมือของสวีหว่านเอ๋อร์ สวยก็สวยอยู่หรอก แต่เพชรเม็ดเล็กไปนิดนึง ถ้าเทียบกับคุณปู่ที่ซื้อให้หล่อนแล้วยังต่างกันเยอะ
“ขอทางหน่อย “ซูฉิงเดินผ่านพวกหล่อนไป เพื่อเดินออกไปโดยไม่ได้สนใจมองแม้แต่น้อย
และก็ได้ยินเสียงดูถูกของสวีหว่านเอ๋อร์ดังมาตามหลัง “สถุนก็คือสถุน!”
ซูฉิงที่ออกมายืนอยู่ริมระเบียงสักพัก แล้วพอตอนที่จะเดินกลับเข้ามาในงานเลี้ยง ก็มีพนักงานที่สวมชุดพนักงานชี้มาทางเธอ พร้อมตะโกนว่า:”เป็นเธอ! เมื่อสักครู่คนที่ดิฉันเห็นก็คือเธอ!”
ซูฉิงที่พอก้าวเข้ามา ก็รู้สึกงง คนนี้บ้ารึเปล่า อยู่ดีๆ ก็ชี้มาทางเธอทำไม
สวีหว่านเอ๋อร์ได้ยินอย่างนั้นก็รีบเดินเข้ามาหาซูฉิง แล้วก็เอ่ยถาม:”ซูฉิง ที่แท้ก็เป็นเธอหรอที่ขโมยแหวนเพชรของฉันไป!”
ขโมยแหวนเพชรอะไร พูดมั่วอะไร
ซูฉิงคิ้วขมวด มองสวีหว่านเอ๋อร์ “แหวนเพชรอะไร”
“ดูไม่ออกจริงๆ เลยว่าที่แท้คู่หมั้นของประธานฮั่นจะเป็นขโมย”
“คู่หมั้นอะไร แต่ว่าคนบ้านนอกก็คือคนบ้านนอก กลัวแค่ว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่เคยเห็นแหวนเพชรราคาแพงน่ะสิ ตนไม่มีปัญญาซื้อก็เลยต้องมาขโมย”
“หว่านเอ๋อร์ อย่าเกรงใจหล่อนเลย รีบแจ้งตำรวจเถอะ!”
ซูฉิงจะต้องทำให้ชัดเจนซะแล้ว ที่แท้คนพวกนี้คิดจะใส่ร้ายหล่อนว่าขโมยของ
หล่อนกวาดสายตามองมือของสวีหว่านเอ๋อร์ แหวนเพชรเมื่อกี้ไม่เห็นแล้ว
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น “ท่านสวีได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็เดินจับไม้เท้าเข้ามา
“คุณปู่คะ คุณปู่จะต้องให้ความเป็นธรรมกับหนูนะคะ “สวีหว่านเอ๋อเข้าไปจับแขนของคุณท่านสวี และก็หันไปจ้องซูฉิงเขม็งด้วยความโกรธ”ซูฉิงเธอขโมยแหวนเพชรที่คุณปู่ให้หนูค่ะ”
ท่านสวีลูบไหล่สวีหว่านเอ๋อร์เป็นการปลอบ แล้วก็หันไปหรี่ตามองซูฉิง “คุณหนูซู คุณเอาแหวนเพชรของหว่านเอ๋อร์ไปหรอ”
ซูฉิงยิ้มบาง:”ไม่ได้เอาไปค่ะ”
ท่านสวีคิ้วขมวด “เดิมทีแหวนเพชรแค่วงเดียวไม่ได้เม็ดใหญ่อะไร แต่ว่าเป็นของที่หว่านเอ๋อชอบที่สุด คุณหนูซูถ้าชอบ วันหลังผมจะส่งให้คุณก็ได้ ตอนนี้ของให้คุณเอาแหวนเพชรออกมาคืนหว่านเอ๋อร์เถอะ”
ซูฉิงหมดคำจะพูด “ฉันไม่ได้เอาไป จะเอามาคืนได้ยังไงล่ะ”
“ซูฉิง เธอยังหน้าไม่อายอีกนะ มีคนเห็นกับตาว่าเธอเป็นคนเอาไป ยังกล้าที่จะปฏิเสธอีกหรอ “เพื่อนของสวีหว่านเอ๋อร์อย่างไป๋หลานดึงพนักงานที่ชี้ตัวว่าเป็นซูฉิงเข้ามาแล้วพูดอย่างโมโห
“หรอ ” ซูฉิงยกยิ้มแล้วก็ย้อนถาม ดูท่าสวีหว่านเอ๋อร์จะเป็นคนวางแผนกับดักที่จะใส่ร้ายหล่อนว่าขโมยของ
หล่อนจะดูหน่อยว่า สวีหว่านเอ๋อร์จะแสดงละครอะไรอีก
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ “ท่านสวีคิดขมวดถาม ที่จริงแล้วเขานั้นยังไม่อยากจะเชื่อนักว่าคู่หมั้นของฮ่อหยุนเฉิงจะเป็นคนขโมยของ แต่ว่าหลานสาวของตัวเองพูดมาอย่างนี้ และยังมีพยานเห็นกับตา ทำให้เขาต้องเชื่อ
“คืออย่างนี้ค่ะ เมื่อกี้ตอนที่หว่านเอ๋อให้พวกเราดูแหวนเพชรของเธอนั้น ซูฉิงก็เดินมาพอดี และก็ดูเหมือนว่าหล่อนจะชอบแหวนเพชรนี้ด้วย หล่อนจ้องอยู่นานมากเลยค่ะ”ไป๋หลานเดินเข้ามา แล้วก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้ฟัง
ซูฉิง:???
หล่อนไปชอบแหวนเพชรนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วก็ไปจ้องนานงั้นหรอ
ไป๋หลานหยุดแล้วก็พูดต่อ”ต่อมาพวกเราก็ออกไปเต้นรำ หว่านเอ๋อได้ถอดแหวนเอาไปใส่ไว้ในกระเป๋า แต่ว่าหลังจากพวกเราเต้นรำเสร็จแล้ว แหวนก็หายไป”
“ใช่ค่ะ ต่อมาพวกเราก็ได้หาไปทั่วงานเลี้ยง และก็ได้เจอกับพนักงานคนนี้ หล่อนบอกว่าเห็นคนเอาแหวนของหนูไป และคนคนนั้นก็คือซูฉิง!” สวีหว่านเอ๋อร์พยายามกำความตื่นเต้นไว้แล้วพูดเสริม
วันนี้หล่อนวางแผนอย่างแนบเนียน ซูฉิงจะต้องไม่มีทางหาข้อแก้ตัวได้แน่ เมื่อถึงตอนนั้นซูฉิงก็จะกลายเป็นหนูที่ถูกร้องตะโกนให้ตี ฮ่อหยุนเฉิงจะมาแต่งงานกับหัวขโมยได้ยังไงละ
ขอแค่ฮ่อหยุนเฉิงกับยัยบ้านนอกซูฉิงยกเลิกงานแต่งงาน ตำแหน่งคุณนายฮ่อแห่งตระกูลฮ่อก็จะตกเป็นของใครได้ล่ะนอกจากเธอ
มองดูสวีหว่านเอ๋อร์กับไป๋หลานที่ให้ความร่วมมือกันอย่างดี ซูฉิงก็หัวเราะขำออกมา แล้วก็จ้องมองไปที่ตัวพนักงานคนนั้น “เธอเป็นคนเห็นกับตาหรอว่าฉันขโมยแหวนเพชรของสวีหว่านเอ๋อร์”
พนักงานรีบก้มหน้าหลบตา ไม่กล้าที่จะสบตากับซูฉิง กลับพยักหน้าแล้วพูดเสียงเบา:”อืม ฉันเห็นกับตา”
“ไม่ต้องกลัว เธอพูดความจริงออกมา!”ไป๋หลานส่งสายตาให้กับพนักงาน
พนักงานก็รู้ตัว”แล้วเมื่อกี้ฉันไปเข้าห้องน้ำ มองเห็นคุณหนูซูหยิบเอาแหวนเพชรนั้นไป และพอเธอเห็นฉัน ก็ร้อนรนเอาแหวนเพชรใส่เข้าไปในกระเป๋า”
“ซูฉิง ยังไม่รีบเอาแหวนเพชรมาคืนหว่านเอ๋ออีก! ตระกูลฮ่อพวกเราขายหน้าก็เพราะเธอแล้ว!” แม่ฮ่อกับฮ่อเฉียนไม่รู้ว่าเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็พูดออกมาได้ความโมโห
“คุณน้า อย่าพึ่งโกรธเลยค่ะ เรื่องนี้ตระกูลฮ่อของพวกเรามีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกัน”ฮ่อฉิงเห็นอย่างนั้น ก็รีบพูดปลอบ
หล่อนที่จ้องซูฉิงเขม็ง “ยังบ้านนอกนี่กับตระกูลฮ่อของเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน พี่ชายของหนูไม่แต่งงานกับคนที่ขโมยแหวนหรอก”
ฮ่อเฉียนพูดอย่างนี้ ยิ่งทำให้ทุกคนเชื่ออย่างนั้น ว่าซูฉิงเป็นคนขโมยแหวนเพชรของสวีหว่านเอ๋อร์ ต่างก็วิพากษ์วิจารณ์ออกมา
ซูฉิงมองคนพวกนี้ด้วยแววตาเย็นชา พร้อมกับยกมุมปากขึ้น
ละครฉากนี้ยิ่งจะวุ่นวายกันไปใหญ่แล้ว
“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ขอเชิญคุณหนูซูชี้แจ้งด้วย “ท่านหยวนที่มีสีหน้าไม่สู้ดี เพราะว่าเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นที่งานเลี้ยงวันเกิดของตัวเองและคนที่ขโมยของยังเป็นคู่หมั้นของฮ่อหยุนเฉิง
ซูฉิงที่เริ่มจะหมดความอดทน ไม่อยากจะมาเสียเวลาอะไรกับคนพวกนี้แล้ว “ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้เอาไป”
“เธอเอาไปรึเปล่า งั้นก็เอากระเป๋าของเธอมาให้พวกเราดูสิเพื่อความบริสุทธิ์!”สวีหว่านเอ๋อร์เห็นซูฉิงอยากจะกลับแล้ว ก็เดินเข้ามาขวางซูฉิง
พนักงานรักษาความปลอดภัยที่อยู่แถวนั้นไม่กี่คน เห็นท่านหยวนโบกมือก็รีบเดินเข้ามาล้อมซูฉิงไว้
พอเห็นท่าทางอย่างนั้น ซูฉิงก็คิ้วขมวด ดูว่าวันนี้ถ้าไม่จัดการเรื่องนี้ให้เสร็จ หล่อนคงจะไปไหนไม่ได้
คิดอยู่สักพัก ซูฉิงก็หยิบเอากระเป๋าออกมาส่งให้สวีหว่านเอ๋อร์ “ในเมื่ออยากจะดูงั้นเธอก็เอาไปดูสิ!”
สวีหว่านเอ๋อรับกระเป๋าของซูฉิงมา ก็เผยแววตาพอใจออกมาเล็กน้อย และก็อยู่ในสายตาของซูฉิงด้วย
สวีหว่านเอ๋อเอากระเป๋ายื่นให้กับพนักงานรักษาความปลอดภัยที่เป็นผู้รับผิดชอบ “คุณลองตรวจดูหน่อย”
พนักงานรักษาความปลอดภัยที่เป็นผู้รับผิดชอบไม่กล้าที่จะชักช้า รีบเปิดกระเป๋าอย่างระมัดระวัง รูดซิปกระเป๋าออก
วินาทีต่อมา ทุกคนต่างก็ส่งเสียงตกใจ”เป็นหล่อนจริงด้วย!”
แหวนเพชรแวววาวของสวีหว่านเอ๋อร์ก็นอนแอ้งแม้งอยู่ในกระเป๋าของซูฉิง!