นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น - ตอนที่ 133 ฉันไม่สามารถปกป้องเธอได้อีกแล้ว

“ฮ่อหยุนเฉิง นายเป็นอะไร”ซูฉิงเห็นท่าทางฮ่อหยุนเฉิงแปลกๆ ก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
ความเจ็บจากบาดแผล ทำให้ฮ่อหยุนเฉิงต้องสูดลมหายใจเขา ทนเจ็บยิ้มแล้วพูด”ไม่มีอะไร”
“แต่ว่า……”ซูฉิงอยากจะดูว่าฮ่อหยุนเฉิงเป็นอะไร แต่ก็ถูกฮ่อหยุนเฉิงพูดดักขึ้นมาก่อน
“หยุดพูดได้แล้ว รักษากำลังไว้ “มือเรียวของฮ่อหยุนเฉิงยื่นไปตรงปากของเธอ สื่อว่าให้เงียบ
แต่ซูฉิงก็ไม่วางใจ “นายไปเป็นอะไรจริงๆ ใช่มั้ย”
“อืม “ฮ่อหยุนเฉิงยิ้มแล้วพูดออกมาคำเดียว “อย่ามัวเสียเวลาเลย พวกเรารีบว่ายน้ำกันไปเถอะ”
จากนั้นทั้งสองก็ร่วมแรงว่ายไปทางเกาะ
เวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ
ฮ่อหยุนเฉิงที่ทั้งว่ายน้ำพาซูฉิงไปทางเกาะทั้งมองดูรอบๆไปด้วยว่ามีเรือแล่นผ่านมามั้ย
น่าเสียดาย เหมือนท้องทะเลตรงนี้จะเป็นทะเลไกล ยังไม่ได้เปิดท่องเที่ยว และไม่มีเรือแล่นผ่านมาเลย
ฮ่อหยุนเฉิงที่มองดูท้องทะเลอันกว้างใหญ่ทำให้ความคิดลอยฟุ้งซ่านไปบ้าง
ปีนั้น พ่อของเขาขับเรือสำราญออกทะเล และก็ได้เจอกับคลื่นยักษ์ โชคร้ายต้องมาจบชีวิตลงใต้ท้องทะเล
ตอนนี้เขาจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำอีก
เขาและยังมีซูฉิง จะต้องมีชีวิตรอดกลับไป
และจากความพยายามของเฮ่อหยุนเฉิงกับซูฉิง พวกเขาก็ว่ายน้ำเข้าใกล้เกาะเรื่อยๆ แล้ว
ท้องฟ้าทางทิศตะวันออกก็ค่อยๆ กลายเป็นเส้นขีดสีขาวพาดผ่าน เกาะก็ค่อยๆ ชัดขึ้นต่อสายตาของซูฉิงแล้ว
“ซูฉิง พวกเราใกล้จะถึงแล้ว”ฮ่อหยุนเฉิงไม่หยุดที่จะให้กำลังใจซูฉิง
น้ำเสียงน่าดึงดูดของเขาเหมือนกับว่าทำให้ซูฉิงที่เหนื่อยล้ากลับมาฮึดสู้อีกครั้ง
และกลับมาสู้อีกครั้ง รอให้ถึงเกาะก็จะได้พักแล้ว
และพอใกล้เข้าถึงเกาะซูฉิงที่กังวลใจในที่สุดก็คลายกังวลไปได้เยอะเลย
ทันใดนั้นก็มีคลื่นยักษ์ถาโถมเข้าใส่พวกเขา
ซูฉิงกับฮ่อหยุนเฉิงถูกคลื่นซัดจนลอยไกลออกไป
“ฮ่อหยุนเฉิง ไม่ใช่ว่าไม่มีลมหรอ แล้วคลื่นมาจากไหน.”ซูฉิงถามอย่างสงสัย
ฮ่อหยุนเฉิงพูดเสียงขรึม”ซูฉิง รีบถอยเร็ว!”
“อ๋า “ซูฉิงมองออกไป ก็เห็นปลาตัวใหญ่สีดำว่ายมาทางพวกเขา
คลื่นเมื่อกี้เป็นฝีมือมันนี่เอง
ซูฉิงตื่นตกใจ อะไร
ฉลาม??
ซูฉิงแอบร้องครวญในใจ ทำไมถึงซวยอย่างนี้เนี่ย!!
เธอกับฮ่อหยุนเฉิงคงจะไม่ได้เอาชีวิตมาทิ้งในทะเลหรอกนะ!
ซูฉิงหรี่ตามอง อย่าละเอียด เหมือนจะไม่ใช่ฉลามนะ
ปลาชนิดนี้ เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้ว่ามันจะทำร้ายคนหรือเปล่า
“ฮ่อหยุนเฉิง ปลาอะไรหรอ”ซูฉิงจดจ้องไปที่เจ้าตัวใหญ่ยักษ์อย่างเป็นกังวล
ฮ่อหยุนเฉิงคิ้วขมวด “ไม่รู้”
จากนั้นเขาก็เอามีดออกมาจากกระเป๋า แล้วแกะเชือกที่ผูกเสื้อชูชีพของเขากับซูฉิงจนขาดออกจากกัน แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะทำอย่างนี้เลย”ซูฉิง เธอรีบไปเถอะ รีบว่ายไปทางนั้น ยิ่งว่ายไปไกลเท่าไหร่ยิ่งดี!”
“ไม่ พวกเราต้องสู้ด้วยกัน “ซูฉิงตอบปฏิเสธ
ฮ่อหยุนเฉิงจ้องไปทางปลาตัวใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า แล้วเอาตัวของซูฉิงเอามาไว้ข้างหลังตัว
และทันใดนั้นเอง ปลาตัวใหญ่ก็เริ่มว่ายมาทางพวกเขา
เขาใช้มือข้างหนึ่งกอดซูฉิงไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ตั้งท่าแทงเข้าที่ปลาใหญ่ตัวนั้น
มีดที่ยกขึ้นแล้วปักลงไป แทงเข้าไปอย่างจัง
ฮ่อหยุนเฉิงไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่ปักมีดลงไปที่ปลาตัวใหญ่ ตรงตำแหน่งส่วนหัวของมัน
ซูฉิงก็ไม่อยู่นิ่ง เธอว่ายไปด้านหลังของปลาตัวใหญ่แล้วจับหางของมันไว้
ก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ในที่สุดปลาตัวใหญ่ก็นิ่งไม่ขยับ
“ฮ่อหยุนเฉิง มันตายแล้ว…….”ซูฉิงรู้สึกว่าเหมือนผ่านเวลาไปนาน ก็ถอนหายใจโล่ง
ฮ่อหยุนเฉิงกลับไม่ส่งเสียงตอบกลับ
ซูฉิงตกใจแล้วก็รีบว่ายเข้าไปหา
ก็เห็นหน้าของฮ่อหยุนเฉิงเต็มไปด้วยเลือด
“ฮ่อหยุนเฉิง นายไม่เป็นไรใช่มั้ย “ในของซูฉิงก็ตื่นตกใจถามอย่างเป็นห่วง
ฮ่อหยุนเฉิงเลือดไหลออกมาเยอะอย่างนี้ จะไม่เป็นไรใช่มั้ย!
ซูฉิงที่ไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดใจมากก่อน ตอนนี้ความรู้สึกนั้นถาโถมเข้ามาใส่ทั้งตัว
ฮ่อหยุนเฉิงช่วยเธอได้ไม่สนใจตัวเองอีกแล้ว
“ฉันไม่เป็นไร “ฮ่อหยุนเฉิงหายใจหอบพูด
น้ำเสียงของเขา ที่เหมือนกับเสียงปกติ ทำให้ซูฉิงที่กำลังเสียใจอยู่ ก็ดีใจขึ้นมาทันที
“แล้วเลือดที่เต็มตัวของนายละ”ซูฉิงกอดฮ่อหยุนเฉิงแน่น
เขาไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว!
ฮ่อหยุนเฉิงยิ้ม แล้วก็เอ่ยพูดเบาๆ ” เลือดของปลาน่ะ กระเด็นมาบนหน้าของฉัน ซูฉิง เธอเป็นห่วงฉันขนาดนี้ ฉันดีใจมากเลย”
ซูฉิงจ้องเขาเขม็ง “ใครเป็นห่วงนายกัน ฉันช่วยนาย ล้างเลือดออกให้”
ซูฉิงก็ใช้น้ำทะเลล้างหน้าให้กับฮ่อหยุนเฉิงอย่างตื่นตระหนก
และพบว่า หน้าของฮ่อหยุนเฉิงซีดแปลก
และแขนของเขาเหมือนจะมีเลือดไหลออกมา
“แขนของนายเป็นอะไร เหมือนไม่ใช่เลือดของปลานะ”ซูฉิงที่พึ่งโล่งใจก็ต้องเครียดขึ้นมาอีกแล้ว
ฮ่อหยุนเฉิงส่ายหน้า “ไม่เป็นไร พวกเรารีบไปกันเถอะ ที่นี่ไม่ปลอดภัย”
“นายให้ฉันดูหน่อย”ซูฉิงพูดอย่างยืนหยัด
เธอตรวจดูแขนของฮ่อหยุนเฉิง ก็พบว่า อาการของฮ่อหยุนเฉิงตอนนี้ไม่สู้ดีนัก
แขนที่เขาได้รับบาดเจ็บ ก็เกิดปริขึ้นมาอีกครั้ง
นี่ยังไม่เท่าไหร่ เมื่อกี้สู้กลับปลาใหญ่ แม้ปลาตัวใหญ่จะถูกเขาฆ่าไปแล้ว แต่ตัวของฮ่อหยุนเฉิงก็ได้รับบาดเจ็บหลายที่
สีหน้าของฮ่อหยุนเฉิงยิ่งซีดลงไปเรื่อยๆ
ซูฉิงยื่นมือไปลูบหน้าผากของเขา ร้อนจี๋เลย
“พวกเรารีบว่ายไปที่เกาะเถอะ “ซูฉิงคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็ตั้งสติแล้วเอ่ยปากพูด
แผลของฮ่อหยุนเฉิงอักเสบแล้ว ถ้าหากยังอยู่ในน้ำทะเลต่อไปคงไม่ดีแน่
เธอจำเป็นต้องรีบว่ายไปที่เกาะพร้อมกับฮ่อหยุนเฉิงให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้ช่วยเขาพันแผล
“ฮ่อหยุนเฉิง นานอดทนไว้นะ”ซูฉิงรู้สึกได้ว่าผู้ชายตรงหน้าเริ่มอาการแย่ลงแล้ว
ฮ่อหยุนเฉิงเม้มริมฝีปากซีดเผือด เหงื่อชุ่มไปทั้งหน้า “ขอโทษ ซูฉิง ที่ทำให้เธอต้องเป็นห่วง”
ตอนที่ต่อสู้กลับปลาเมื่อกี้เขาใช้พลังงานไปเยอะมาก
ทำให้บาดแผลฉีกขาดยิ่งกว่าเดิมทำให้รู้สึกเจ็บมาก
แม้ฮ่อหยุนเฉิงอยากจะทนเก็บความรู้สึกเจ็บเอาไว้ แล้วพาซูฉิงว่ายน้ำต่อไป
แต่ว่า เขารู้สึกว่าไม่มีแรงอย่างที่คิดไว้
ตอนนี้เขาตัวร้อนไปทั้งตัว และน้ำทะเลกลับเย็นมาก ฮ่อหยุนเฉิงเหมือนกับถูกทรมานอยู่ในความร้อนและเย็นในเวลาเดียวกัน
ซูฉิงมือข้างหนึ่งพยุงฮ่อหยุนเฉิง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็เอาเสื้อชูชีพมามักไว้เข้าด้วยกันอีกครั้ง จากนั้นก็ว่ายไปทางเหาะ
ฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ด้านข้าง ก็ยิ่งอ่อนแอลงเรื่อยๆ
ซูฉิงก็ยิ่งร้อนใจ “ฮ่อหยุนเฉิง นายเป็นยังไงบ้าง”
ฮ่อหยุนเฉิงกลับเงียบ
ใจของซูฉิงตอนนี้ก็ตื่นตระหนก เธอเขย่าแขนของฮ่อหยุนเฉิง “ฮ่อหยุนเฉิง นายรีบตื่นเร็ว นายอย่าหลับนะ!”
ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ พยายามลืมตาขึ้นมองเธอ”ซูฉิง ขอโทษด้วย ฉันอาจจะ…..ไม่สามารถปกป้องเธอได้แล้ว”