นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น - ตอนที่ 135 รอดชีวิต

ริมฝีปากที่หอมนุ่ม เหมือนกับความจำตอนสมัยเด็กไม่มีผิด
ฮ่อหยุนเฉิงที่เป็นไข้จนไม่รู้สึกตัว รู้เพียงแต่ว่าปากของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเหมือนกับน้ำเย็นที่ชโลมทำให้รู้สึกเย็นสบาย
เขายื่นมือออกไปกอดกระชับซูฉิงให้เธอเข้ามาใกล้ชิดกับตัวของเขายิ่งขึ้น
นุ่มมาก เย็นด้วย สบายมาก
ฮ่อหยุนเฉิงอยากได้มากกว่านี้
ซูฉิงคิดไม่ถึงว่าฮ่อหยุนเฉิงอยู่ดีๆ ก็จะทำอย่างนี้ ซูฉิงที่ไม่ทันได้ตั้งหลักก็ล้มเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของฮ่อหยุนเฉิง
ซูฉิงที่รับรู้ได้ถึงกำลังของเขาก็รู้สึกดีใจขึ้นมา
ดูท่าการป้อนน้ำให้เขาเพื่อที่จะลดความร้อนข้างในให้เขาจะได้ผลบ้าง
“ฮ่อหยุนเฉิง ฮ่อหยุนเฉิง นายตื่นสิ “ซูฉิงที่หน้าชิดกับหน้าของฮ่อหยุนเฉิง แล้วก็กระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของเขา”นายบอกฉันเองว่าจะจีบฉัน จะต้องรักฉันปกป้องฉันตลอดไป นายจะไม่รักษาคำพูดไม่ได้นะ”
น้ำเสียงนุ่มของผู้หญิงดังก้องในข้างหูของฮ่อหยุนเฉิง เขาคิ้วกระตุกทั้งสองข้าง
ใครกำลังเรียกเขาอยู่
เสี่ยงที่นุ่มแล้วคุ้นหู เป็นถังถัง? หรือว่าเป็นซูฉิง?
ถังถัง……ซูฉิง ……..
เงาของซูฉิงกับเงาของถังถังค่อยๆ ซ้อนเข้าด้วยกัน
ทำไมเขาถังมักรู้สึกอย่างนี้ ว่าซูฉิงก็คือถังถัง
ฮ่อหยุนเฉิงค่อยๆ ลืมตาขึ้น ผู้หญิงตรงหน้าก็ค่อยๆ หน้าชัดขึ้น
เขายกยิ้ม อ้าปากพูด”ซูฉิง……..”
“ฮ่อหยุนเฉิง นายฟื้นแล้วหรอ”แววตาของซูฉิงเต็มไปด้วยความดีใจ
“อืม “ฮ่อหยุนเฉิงพยายามพยักหน้า “ฉันเป็นอะไรไป”
ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเหมือนตัวจะฉีกขาดเลย อีกทั้งยังรู้สึกปวดไปทั้งตัวไม่มีแรง
“นายได้รับบาดเจ็บ แผลของนายเกิดอักเสบ แล้วก็ไข้ขึ้น “ซูฉิงตอบอย่างรู้สึกเป็นห่วงและสงสาร
ฮ่อหยุนเฉิงสูดหายใจเข้า ค่อยๆนึกจนความจำก็ค่อยๆ กลับมา
ใช่แล้ว เขาเครื่องบินตกแล้ว
เขากับซูฉิง ร่วงตกลงมาในทะเล จากนั้นก็เจอคลื่นลมทะเล แล้วก็เจอเข้ากับปลาใหญ่ดุร้าย
เขาเหมือนจะจำได้ ว่าตัวเองใกล้จะไม่ไหวแล้ว เขาให้ซูฉิงทิ้งเขาไว้
“ฉิงฉิง เธอช่วยฉันหรอ “ฮ่อหยุนเฉิงหันมองไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนชายหาด ความรู้สึกเหมือนกับว่าตายแล้วเกิดใหม่เลย
ทำให้ตาของฮ่อหยุนเฉิงกระตุก
ซูฉิงยิ้มบาง “นายช่วยชีวิตฉันตั้งหลายครั้ง ฉันก็แค่ช่วยชีวิตนายครั้งเดียวเอง ยังติดหนี้บุญคุณนายอีกหลายครั้งนะ”
ฮ่อหยุนเฉิงจับมือซูฉิงแน่น แล้วก็พูดเสียงขรึม “งั้นก็ต้องมอบหัวใจให้แล้วล่ะ”
ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา ซูฉิงได้แต่หายใจเฮือก หันไปจ้องฮ่อหยุนเฉิง
ผู้ชายคนนี้ พึ่งจะอาการดีขึ้นมาหน่อยยังไม่พ้นขีดอันตราย ยังจะมาทำเป็นเล่นอีก
เมื่อก่อนทำไมเธอถึงไม่รู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงหน้าด้านหน้าทนอย่างนี้นะ!
ฮ่อหยุนเฉิงที่เห็นซูฉิงเงียบไปก็จับมือเธอแน่นกว่าเดิม “เธออย่าลืมเรื่องที่เธอตกลงกับฉันนะ คืนคำไม่ได้แล้วนะ”
ซูฉิงยกยิ้ม”ใช่แล้วไง ฉันรับปากนายแล้วไม่คืนคำแน่ แต่ว่าตอนนี้ พวกเราต้องหาที่ปลอดภัยก่อน”
ฮ่อหยุนเฉิงที่ตอนนี้ฟื้นแล้วดูท่าจะอาการดีขึ้นแล้ว ซูฉิงก็กล้าที่จะค่อยๆ ปล่อยเขา
อาการป่วยของฮ่อหยุนเฉิงส่วนใหญ่คือแช่น้ำทะเลจนทำให้ไข้ขึ้น ใช้แค่วิธีทางวิทยาศาสตร์ก็คงจะไม่ได้ผล ตอนนี้ท้องฟ้าก็สว่างมากแล้ว แสงพระอาทิตย์ที่สาดสะท้อนลงมาที่ชายหาด แม้แต่คนธรรมดาก็ยังทนไม่ได้ แล้วฮ่อหยุนเฉิงที่มีไข้สูงอยู่ละ
ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็ไม่ได้พกยาอะไรมาด้วยสิ กลุ้มใจจริงๆ
เธอคิดอยู่ชั่วครู่ ก็เหมือนคิดอะไรได้
คิดว่าวันนี้เธอทำได้เพียงหาที่ปลอดภัยให้ฮ่อหยุนเฉิงอยู่ก่อน จากนั้นก็ขึ้นไปดูรอบๆ เกาะ เผื่อโชคดีหายาสมุนไพรมาลดไข้ได้
เมื่อก่อน ตอนที่อยู่ที่บ้านนอก เธอเคยไปเรียนการรักษากับแพทย์แผนจีนระดับสูง ด้วยเหตุนี้เลยพอรู้เรื่องแพทย์แผนจีนบ้าง และรู้จักสมุนไพรด้วย
“ฮ่อหยุนเฉิง นายเดินเองได้มั้ย “ซูฉิงมองไปไกลๆ เธออยากจะไปหาสมุนไพรในป่า แต่ก็ไม่วางใจที่จะปล่อยฮ่อหยุนเฉิงนอนอยู่คนเดียวทางนี้
ฮ่อหยุนเฉิงลองที่จะลุกขึ้นยืน แต่ก็ยากมาก
ซูฉิงเลยยื่นมือเข้ามาพยุงเขา ฮ่อหยุนเฉิงก็ซบไปที่ไหล่ขอเธอ มือขวาพาดผ่านไปที่ไหล่ของเธอ อ้อมผ่านหน้าอกของเธอ
ไม่ได้ตั้งใจ มือของฮ่อหยุนเฉิงก็สัมผัสได้ถึงหน้าอกนุ่มของเธอ
ความรู้สึกเหมือนกับไฟฟ้าช็อต ทำให้ซูฉิงหน้าแดงระเรื่อ
ซูฉิงหยุดชะงัก จ้องฮ่อหยุนเฉิงอย่างเอาเรื่อง “นายอยู่นิ่งๆ จะได้มั้ย”
ฮ่อหยุนเฉิงเผยรอยยิ้มออกมาแล้วก็หัวเราะเบาๆ”เขินหรอ”
ซูฉิงเม้มปาก แล้วพูดเปลี่ยนเรื่อง”ดูที่พื้นด้วย ระวังหน่อย”
กว่าจะพยุงฮ่อหยุนเฉิงมาถึงใต้ต้นไม้ใหญ่ก็เหนื่อยเอาการ
ต้นไม้ที่พอบดบังแสงอาทิตย์จ้าได้ ให้เขาได้มานอกพักที่ใต้ต้นไม้
“ฮ่อหยุนเฉิง นายพักอยู่ที่นี่นะ ฉันจะไปดูรอบหน่อยว่ามีสมุนไพรมั้ย “ซูฉิงพูด
“อืม “ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้าเบาๆ
ที่จริงแล้ว ตอนนี้เขาก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว
ร่างกายของฮ่อหยุนเฉิงเป็นคนสุขภาพดีอยู่แล้ว ตอนนี้ได้รับความเป็นห่วงเป็นใยที่มาจากใจของซูฉิง ก็อารมณ์ดีมาก
ซูฉิงที่กลัวว่าตัวเองจะหลงทางก็เลยทำสัญลักษณ์ไว้
ซูฉิงรีบเดินไปแล้วเหมือนว่าจะได้ยินเสียงน้ำไหล
เสียงอะไร
คงไม่มีอันตรายอะไรใช่มั้ย
ซูฉิงค่อยๆ เดินไปอย่างระมัดระวัง แล้วก็เงี่ยหูฟังไปด้วย
นี่ไม่เสียงน้ำไหลนี่!
ใกล้ๆ มีแหล่งน้ำ!
ซูฉิงเดินไปทางเสียงน้ำด้วยความดีใจ ไม่นาน เป็นลำธารของที่ตรงหน้าเธอตอนนี้
ดีจังเลย!
ซูฉิงรีบเดินไปริมน้ำแล้งคุกเข่าลง ใช้มือตักน้ำดื่มเข้าไปหลายอึก
หลังจากที่ดื่มไปเยอะ ซูฉิงก็รู้สึกสบายไปทั้งตัว
ซูฉิงลุกขึ้นยืน แล้วก็เดินไปอีกทางหนึ่งของริมลำธาร ก็เห็นต้นไม้หลายต้น และบนต้นก็มีผลไม้สีส้ม ดูแล้วเหมือนส้มเลย
เธอเลยรีบเดินอ้อมไปเด็ดเอาผลไม้ลองมาดมดู
น่าจะใช่ส้มจริงๆ แหละ
ซูฉิงลองปอกเปลือกชิมดู รสชาติหวานๆ เปรี้ยวๆ กลมกล่อมอร่อยมาก
ดูท่าสวรรค์ยังเมตตาเธออยู่นะ ได้เจอน้ำ และได้ส้มมา งั้นใช้ชีวิตอยู่บนเกาะนี้ก็คงไม่มีปัญหาแล้ว
ซูฉิงรีบเก็บเอาส้มไปหลายลูก เธอเป็นห่วงอาการของฮ่อหยุนเฉิงเลยรีบเดินไปตามสัญลักษณ์ที่ทำไว้
ระหว่างทางเธอก้มมองหาสมุนไพรไปด้วย แต่น่าเสียดาย ที่ไม่มีสมุนไพรที่เธอต้องการเลย
ช่างเถอะ เอาผลไม้ไปให้ฮ่อหยุนเฉิงกินก่อนดีกว่า จะได้เพิ่มพลังด้วย
ซูฉิงเดินไปตามสัญลักษณ์จนกลับมาถึงที่ที่เริ่มออกเดินไปตั้งแต่แรก เธอเดินมาจนถึงใต้ต้นไม้ใหญ่
แต่ว่า ใต้ต้นไม้ใหญ่กลับไม่มีคนอยู่แล้ว
ฮ่อหยุนเฉิงหายไป!
ซูฉิงนึกเป็นห่วงขึ้นมา
ฮ่อหยุนเฉิงได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น แม้แต่จะลุกขึ้นก็ยังยากเลย แล้วอยู่ๆ ก็หายตัวไปงั้นหรอ?
คงไม่เกิดอะไรขึ้นกับเขาใช้มั้ย!
ซูฉิงรีบวิ่งออกไปอย่างร้อนใจพร้อมตะโกนเรียกเสียงดัง “ฮ่อหยุนเฉิง ฮ่อหยุนเฉิง นายอยู่ไหน?”