นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น - ตอนที่ 289 ความเป็นตาย

ซูฉิงนึกไม่ถึงเลยว่า อู๋ชิงหร่านจะระเบิดพลังมหาศาลออกมาในเวลานี้ อู๋ชิงหร่านติดอยู่กับตัวเธอแน่นราวกับไขมันของสุนัขในเวลาอันรวดเร็ว
ยิ่งไปกว่านั้นอู๋ชิงหร่านตั้งใจแน่วแน่ที่จะตายร่วมกับซูฉิง โดยกอดซูฉิงแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง ซูฉิงดิ้นรนสองสามครั้งแต่ก็สลัดไม่พ้น
หรือว่า เธอจะมาตายแบบนี้จริงๆ?
ไม่ เธอตายไม่ได้!
ตอนนี้สมองของซูฉิงขาวโพลน เธอกัดริมฝีปากแน่น บังคับตนเองให้สงบลง
“ซูฉิง!” ในขณะที่ซูฉิงตกลงไป ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงก็ปรากฏความวิตกกังวลที่ไม่เคยมีมาก่อน
คนเสียสติอย่างอู๋ชิงหร่าน กอดซูฉิงแล้วกระโดดหน้าผาไปด้วยกัน!
เขาเสียซูฉิงไปไม่ได้!
เขาต้องช่วยเธอ!
ฮ่อหยุนเฉิงก้าวขายาวๆ วิ่งไปทางซูฉิงอย่างไม่ลังเล
มือใหญ่จับไปในทิศทางที่ซูฉิงตกลง แต่แล้วมันก็ช้าไปแค่ก้าวเดียว ฮ่อหยุนเฉิงคว้าได้แค่แขนของซูฉิง วินาทีถัดมาฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิงก็ตกลงไปพร้อมกัน
“ซูฉิง ไม่ต้องกลัว ฉันมาแล้ว!” ฮ่อหยุนเฉิงดึงแขนซูฉิงเข้ามาโอบไว้อ้อมกอด
และเป็นอีกครั้งที่ซูฉิงตกลงสู่อ้อมกอดที่ทั้งกว้างขวางและอบอุ่นของฮ่อหยุนเฉิง
เมื่อมองดูใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคยตรงหน้า หัวใจของซูฉิงพลิกคว่ำเป็นพันครั้ง
เพื่อเธอแล้ว แม้แต่ชีวิตเขาก็ไม่ต้องการ
ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่สามารถดึงเธอกลับไปได้ เขาก็ยังกระโดดตามลงมาอย่างเด็ดเดี่ยว
และตัวเธอเองก็มีระเบิดติดอยู่
เมื่อระเบิดทำงาน พวกเขาจะถูกระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย!
หรือว่าฮ่อหยุนเฉิงไม่กลัวตาย?
เขารักเธอมากกว่าชีวิตตนเองหรือ?
ความเร็วในการตกรวดเร็วมาก สายลมตีเข้ากับใบหน้าจนรู้สึกเจ็บ นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะที่ฮ่อหยุนเฉิงช่วยเธอโดยไม่ห่วงตนเอง
ซูฉิงจำไม่ได้
ก่อนที่จะสูญเสียสติสัมปชัญญะเธอจำได้เพียงความคิดเดียวเท่านั้น หากเธอและฮ่อหยุนเฉิงยังมีชีวิตต่อไปได้ เธอจะแต่งงานกับเขา
ก้นหน้าผาของภูเขาซิงเฉิง
ต้นไม้สูงหนาทึบกั้นไม่ให้แสงอาทิตย์ตกลงมา ผืนดินปกคลุมด้วยหญ้าอ่อน มีเพียงที่เดียวเท่านั้นที่ใบหน้าถูกกระแทกจนเป็นโพรง ทั้งใบไม่และวัชพืชพันกันไปหมด
ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาที่ได้รับบาดเจ็บไปทั่วทั้งกายนอนไม่ได้สติอยู่ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดจากการถูกกิ่งไม้เกี่ยว บริเวณขาได้รับบาดเจ็บ
แม้จะกลายเป็นเช่นนี้ แต่เขากลับกอดผู้หญิงในอ้อมแขนไว้แน่น หญิงสาวได้รับการปกป้องอย่างดี ยกเว้นรอยขีดข่วนเล็กๆ น้อยๆ โดยรวมแล้วไม่มีบาดแผลร้ายแรงอื่นใด
ซูฉิงร้องคราง สะดุ้งตื่นจากฝัน
เธอเปิดเปลือกตาขึ้น มองทิวทัศน์รอบกายอย่างมึนงง
ในป่าที่มืดมิดและหนาทึบ หูก็ได้ยินเสียงสัตว์นานาชนิดที่ไม่รู้ชื่อ
เมื่อคลึงขมับ ความทรงจำของซูฉิงก็ค่อยๆ กลับมา
เธอจำได้ว่า อู๋ชิงหร่านลักพาตัวยวี๋น่า ขู่เธอให้พันระเบิด แล้วกอดเธอกระโดดลงจากหน้าผาด้วยกัน
ในช่วงเวลาแห่งความเป็นตายนี้เอง ฮ่อหยุนเฉิงก็กระโดดลงมาด้วยอย่างไม่ลังเล
เธอยังไม่ตาย?
แล้วฮ่อหยุนเฉิงล่ะ?
เธอรีบก้มลงไปมอง ก็เห็นชายหนุ่มใต้ร่าง
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงขาวซีด ตาสองข้างปิดสนิท ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด ดูน่าตกตะลึงยิ่งนัก
ใจของซูฉิงก็ดิ่งลง
เธอไม่เป็นอะไรเพราะฮ่อหยุนเฉิงเป็นโล่มนุษย์ให้เธอ
แต่ตัวเขาเองกลับได้รับบาดเจ็บสาหัส!
ซูฉิงทั้งกังวลทั้งหวาดกลัว เธอรีบพลิกตัวลงไปด้านข้าง เขย่าเขา “ฮ่อหยุนเฉิง นายเป็นยังไงบ้าง?”
แต่ฮ่อหยุนเฉิงกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยแม้แต่น้อย
ซูฉิงก้มหน้า สังเกตปากแผลของฮ่อหยุนเฉิงอย่างละเอียด
พบว่าเขาได้บาดเจ็บสาหัสมาก สามารถพูดได้ว่าทั้งตัวเขาไม่มีพื้นที่ใดที่สมบูรณ์ แถมยังมีกระดูกหักหลายแห่ง
โดยเฉพาะบริเวณขา เห็นบาดแผลนั่น ใจซูฉิงก็สั่นไหว
เธอรู้วิชาแพทย์ บาดแผลแบบนี้สาหัสแค่ไหน ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเธอ
“ฮ่อหยุนเฉิง นายตื่นสิ!” ซูฉิงตบหน้าเขาเบาๆ ให้ตื่น ผลคือมือสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่ร้อนลวก
ซวยล่ะ!
เป็นไข้แล้ว!
หัวใจของซูฉิงสั่นอีกครั้ง มันคงเป็นไข้ที่เกิดจากการอักเสบของบาดแผลหลายแห่งพร้อมกัน
หากทีมกู้ภัยไม่รีบหาพวกเขาให้พบ ฮ่อหยุนเฉิงคงพลาดเวลาที่ดีที่สุดสำหรับการรักษา!
ซูฉิงอดที่จะร้อนรนไม่ได้ หากไม่ใช่เพราะเธอ เขาคงไม่มีจุดจบที่ตกลงมาแบบนี้
ตอนนี้เธอมีเพียงแค่ทักษะทางการแพทย์แล้ว แต่ผู้หญิงเฉลียวฉลาดคนหนึ่งไม่สามารถหุงข้าวได้โดยไม่มีข้าวได้ ปัจจุบันในป่าไม่มีสมุนไพรอะไรเลย เธอไม่สามารถแม้แต่จะหาอะไรมาห้ามไหลได้ด้วยซ้ำ
“ฮ่อหยุนเฉิง นายอดทนไว้!” ซูฉิงกุมมือที่ร้อนลวกของฮ่อหยุนเฉิงไว้แน่น ความรู้สึกไร้อำนาจที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัวของเธอ
เรื่องในอดีตราวกับสายน้ำที่ไหลทะลัก ซัดเข้ามาในหัวของซูฉิง
ตอนที่โกดังระเบิด ตอนที่เครื่องบินตก ตอนที่ตกอยู่ในอันตรายในทะเล ฮ่อหยุนเฉิงปกป้องเธอครั้งแล้วครั้งเล่า พูดกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า “ซูฉิง อย่ากลัว มีฉันอยู่!”
เมื่อครู่นี้เองที่ผู้ชายคนนี้อยู่ระหว่างความเป็นตายและเป็นอีกครั้งที่ไม่สนใจความปลอดภัยของตนเอง ช่วยเธอแบบไม่ห่วงชีวิต
ขณะที่ตกลงมาจากหน้าผา ซูฉิงก็มองหัวใจตนเองได้อย่างทะลุปรุโปร่งอีกครั้ง
เธอรักเขา
รักมาก รักมาก…
ดังนั้น เธอจะปล่อยให้เขาเกิดเรื่องไม่ได้!
เธอจะต้องช่วยเขา
เมื่อซูฉิงยืนขึ้น ถึงนึกขึ้นมาได้ว่าตนเองยังพันระเบิดไว้!
แต่น่าประหลาดมาก ไม่ระเบิด?
ชูฉิงก้าวไปด้านข้างอย่างระมัดระวัง มองลงไปที่ระเบิดบนร่างกายของเธอ
เหมือนกับ…ของปลอม?
ชูฉิงลองเอื้อมมือออกไป เอาระเบิดที่ผูกติดกับตัวเธอออก
นี่ไม่มีแรงทำลายล้างอะไร ไม่อาจระเบิด!
เมื่อนึกถึงท่าทางของอู๋ชิงหร่านก่อนหน้านี้ เธอก็ควรจะคิดว่ามันเป็นระเบิดจริง
ดังนั้น…ไม่รู้ว่าอู๋ชิงหร่านไปทำของปลอมคุณภาพต่ำมาจากไหน?
ชูฉิงพูดไม่ออกเล็กน้อย แต่ในตอนนี้เธอไม่สนใจอะไรมาก เธอต้องรีบปลุกฮ่อหยุนเฉิง
ชูฉิงหันไปมองรอบกาย นอกจากเถาวัลย์ที่อยู่รอบๆ พวกเขาแล้วก็ไม่เห็นอะไรอีก
เธอเดาว่าตอนที่พวกเขาตกลงมา ถูกเถาวัลย์พันเอาไว้ ค่อยๆ ตกลงมาทีละนิด ดังนั้นพวกเขาจึงตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้นโดยที่ร่างไม่แหลกตายไปก่อน
นี่ถือเป็นโชคดีของพวกเขา
เมื่อไม่สามารถหาสมุนไพรใดๆ ได้ ซูฉิงจึงฉีกเสื้อผ้าชั้นในของเธอออก ใช้เป็นผ้าก๊อซพันบาดแผลในที่ต่างๆ ของฮ่อหยุนเฉิง แบบนี้ก็เพื่อไม่ให้เสียเลือดมากเกินไป
แต่ว่าจากสถาณการณ์ที่ย่ำแย่ของฮ่อหยุนเฉิง เธอต้องรีบส่งเขาไปรักษาที่โรงพยาบาลให้เร็วที่สุด!
ชูฉิงเงยหน้ามอง ภูเขาสูง 800 เมตรปกคลุมไปด้วยต้นไม้ บริเวณโดยรอบก็แห้งแล้ง
“มีคนมั้ย? มีคนอยู่มั้ย?” ซูฉิงลองตะโกน ที่ตอบเธอกลับมามีเพียงเสียงของตนเอง
ภูเขาชิงเฉิง เดิมรกร้างและด้านล่างของหน้าผานี้คนไม่สามารถเข้าถึงได้
กัดริมฝีปากแน่น ซูฉิงก้มมองฮ่อหยุนเฉิงที่ยังไม่ได้สติ หัวใจของเธอก็บีบรัดแน่น
เธอไม่อาจนั่งรอความตาย ต้องพาฮ่อหยุนเฉิงไปจากที่นี่ให้ได้