นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น - ตอนที่ 387 อย่าหวังว่าเธอจะหนีพ้นจากเอื้อมมือฉันได้
ตอนที่ 387 อย่าหวังว่าเธอจะหนีพ้นจากเอื้อมมือฉันได้!
“ถ้าเป็นยังงั้นก็ดีสิ งั้นช่วงเวลานี้ก็คงต้องรบกวนอาจารย์ฉีซะแล้วล่ะ” เมื่อยวี๋น่าได้รับรู้อาการบาดเจ็บบริเวณขาที่เริ่มดีขึ้นของอู๋เทียนเหอ เธอก็ลอบถอนหายใจและเผยรอยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
หลินหนานแอบมองอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขารับรู้ถึงความรู้สึกของยวี๋น่าอย่างชัดเจน เขาไม่ยอมปรากฏตัวออกไปเพราะกลัวว่าจะรบกวนและทำให้บทสนทนาของผู้เป็นเพื่อนทั้งสองหยุดลง
ถ้าหญิงสาวสองคนเห็นการปรากฏตัวของเขา ต่างฝ่ายคงจะอึดอัดไม่น้อย
ซูฉิงพอจะเดาความรู้สึกของเพื่อนสาวตรงหน้าออก เธอพอจะคาดเดาได้ว่ายวี๋น่ายังไม่ลืมอู๋เทียนเหอ เพราะก่อนที่เธอจะกลับไปเมือง H เธอยังแวะไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมเยือนอู๋เทียนเหอที่นอนพักฟื้นอยู่ “อีกไม่กี่วันอาจารย์ฉีก็จะกลับไปภูเขาฉางไป๋แล้ว และเธอก็กลับมาที่นี่พอดี งั้นพรุ่งนี้เธอไปเยี่ยมอู๋เทียนเหอที่โรงพยาบาลพร้อมกับฉันไหม?”
“โอเค ฉันไป”
ยวี๋น่ารีบตอบรับคำชวนอย่างว่องไว
หลินหนานที่แอบฟังบทสนทนาของสองสาวอยู่อย่างเงียบๆ เขาปิดเปลือกตาคมครู่นึงและพยายามรวบรวมสติ เขาเดินออกมาจากมุมห้องพร้อมจานเค้กหนึ่งก้อนในมือ สีหน้าท่าทางของเขานิ่งงันราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
โรงพยาบาล
ตลอดการเดินทางยวี๋น่าเอาแต่คิดถึงแต่อู๋เทียนเหอ แต่พอยิ่งใกล้ถึงโรงพยาบาลเธอกลับทำตัวไม่ถูกและรู้สึกหายใจไม่คล่องคอซะอย่างนั้น
ซูฉิงสังเกตเห็นถึงความตื่นเต้นของเพื่อนสาวข้างกาย เธอบีบมือของยวี๋น่าเพื่อปลอบโยนอีกฝ่าย เมื่อถึงห้องพักผู้ป่วยทั้งสองก็ผลักประตูเข้าไปข้างในห้องทันที เสียงประตูเปิดทำให้อู๋เทียนเหอที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงคนป่วยหันมามองทันที
ในตอนที่เขามองเห็นยวี๋น่า เขากลับชะงักงันและพูดอะไรไม่ออก
“เทียนเหอ ยวี๋น่าบอกกับฉันว่าอยากมาเยี่ยมนาย เธอเพิ่งกลับมาจากเมือง H ฉันเลยพาเธอมาเยี่ยมนาย”
ซูฉิงจัดแจงนำช่อดอกไม้สดและผลไม้วางไว้บนโต๊ะหัวเตียงผู้ป่วย เธอหันกลับมามองเพื่อนสาวที่ยังคงมีอาการตื่นเต้นไม่หาย ยวี๋น่ายังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง นิ้วมือสิบนิ้วบีบเข้าหากันแน่นด้วยความทำตัวไม่ถูก “งั้นพวกเธอค่อยๆคุยกันนะ ฉันขอไปคุยโทรศัทท์แปปนึง”
เมื่อซูฉิงปลีกตัวออกมา ยวี๋น่าจึงรวบรวมความกล้าและช้อนสายตาขึ้นมามองอู๋เทียนเหอ ดวงตาดกลมโตรู้สึกร้อนผะผ่าวแต่กลับไม่มีหยดน้ำตาไหลออกมาให้เห็นสักหยด
ยวี๋น่าคิดถึงผู้ชายตรงหน้าเป็นอย่างมาก แต่เธอไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยพูดสิ่งใดออกมาดี
เธอตัดสินใจส่งรอยยิ้มหวานเล็กๆให้คนตรงหน้าพลางพูดขึ้น “เทียนเหอ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ฉันได้ยินซูฉิงบอกว่าขาของคุณใกล้จะหายเป็นปกติแล้ว”
อู๋เทียนเหอกัดเม้มริมฝีปากแน่น ร่างบางที่เขาเฝ้าคิดถึงอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่เขากลับไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยทักทาย เขาต้องสะกดกลั้นความรู้สึกทุกอย่างไว้และพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด
“ใช่แล้ว อาจารย์ฉีเก่งมากๆ ตอนนี้บาดแผลบนขาของฉันดีขึ้นแยอะมากๆ เขาบอกว่าถ้าฉันได้พักฟื้นและอาการดีขึ้น ฉันก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”
“เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ”
อู๋เทียนเหอพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น แท้จริงแล้วในใจของเขานั้นมีความประหม่าอยู่ไม่น้อย แต่เขาจะไม่มีทางแสดงมันออกมาให้อีกฝ่ายได้เห็น
ยวี๋น่าพยักหน้ารัวพลางส่งยิ้มหวานกลับ “โอเค”
บทสทนาของทั้งสองจบลงเพียงเท่านี้ ในห้องพักผู้ป่วยกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้งหนึ่ง
ทั้งสองคนต่างรู้ดีว่ามีเรื่องราวมากมายที่อยากจะเอื้อนเอ่ยถามอีกฝ่าย แต่จนท้ายที่สุดกลับไม่มีคำถามใดถูกถามขึ้นมา
……
ถังรั่วอิงมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับการจัดงานแต่งงาน ครั้งที่แล้วที่เธอไปลองชุดแต่งงานและถูกสายเม้าท์ถ่ายรูปส่งไปยังสำนักข่าว ในตอนนั้นเธอรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เพราะทุกคนล้วนรับรู้แล้วว่าเธอกำลังจะแต่งงานและจะต้องได้ตำแหน่งนายหญิงของบ้านตระกูลฮ่อในไม่ช้า
“อืม โอเค วันหยุดนี้ฉันจะไปดูสถานที่จัดงาน ไว้เจอกันนะ”
เมื่อถังรั่วอิงวางสายจากการติดต่อกับผู้ดำเนินการจัดงานแต่งงานก็มีสายอีกสายโทรเข้ามาทันที
เมื่อหญิงสาวเห็นเบอร์ที่ขึ้นโชว์ ใบหน้าหวานก็เริ่มแสดงความกังวลออกมา
คนคนนั้นก็คือ หลี่เฉิงหยาง
“ฮัลโหลค่ะพี่…”
“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่!”เสียงปลายสายจากหลี่เฉิงหยางแสดงความโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด นี่เป็นการโทรหาถังรั่วอิงเป็นรอบที่สี่ในสามสี่วันที่ผ่านมาแล้ว “ถังรั่วอิง ฉันขอถามเธออีกครั้ง สรุปแล้วเธอได้แบบแผนสวนสนุกมาหรือยัง? ฉันไม่มีเวลาเล่นกับเธอนานขนาดนั้นหรอกนะ”
“พี่คะ ตอนนี้ฮ่อหยุนเฉิงเชื่อใจฉันมากๆแล้ว ถ้าพี่ให้เวลาฉันอีกหน่อย ฉันมั่นใจว่าอีกไม่นานจะต้องได้แบบแผนสวนสนุกมาแน่”
ถังรั่วอิงไม่อยากรีบร้อนส่งแบบแผนสวนสนุกที่เธอมีอยู่ให้อีกฝ่าย เอกสารฉบับนี้และฮ่อหยุนเฉิงถือเป็นไพ่หลักที่เธอคอยใช้ต่อรองกับหลี่เฉิงหยาง
และเธอก็คิดแบบนี้มาโดยตลอด
ชายปลายสายส่งเสียงหัวเราะชอบใจกลับมา”ดี เธอต้องการเวลาอีกใช่ไหม？ ได้ ฉันให้เธอ ฉันรอเธออยู่นะ อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ”
เมื่อสายโทรศัพท์ถูกวางไปถังรั่วอิงกลับรู้สึกไม่ค่อยสบายอกสบายใจเท่าไหร่ แต่เธอก็พยายามควบคุมอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติโดยเร็วที่สุด
วันอาทิตย์ ณ ร้านอัญมณีชื่อดัง
ถังรั่วอิงเดินทางมายังร้านอัญมณีชื่อดังแห่งหนึ่ง และได้สั่งทำแหวนแต่งงานตามที่ตนอยากได้ เมื่อเธอได้นัดแนะเวลารับของเป็นที่เรียบร้อย เธอก็เดินออกจากร้านไปทันที เมื่อเดินลงมาถึงบันไดชั้นล่างสุดก็พบบุคคลปริศนาที่พุ่งตัวเข้ามาล็อกร่างเธอไว้และปิดปากไม่ให้เธอส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ
“อุ๊บ! อ๊ะ!”
ถังรั่วอิงอยากจะร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับดังไม่มากพอ เธอถูกชายชุดดำคนนึงฉุดกระชากลากถูไปยังมุมลับตาคนที่เงียบสนิท ชายคนนั้นเปิดประตูรถสีดำคันหรูและยัดร่างของถังรั่วอิงเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว
“อยากจะเจอเธอสักครั้ง มันไม่ง่ายเลยจริงๆ”
ถังรั่วอิงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยังไม่ทันทีเธอจะพยุงตัวลุกขึ้นเธอก็ได้ยินเสียงนิ่งขรึมที่คุ้นเคยของหลี่เฉิงหยาง
เธอเบิกตากว้างและหันกลับไปมองตามที่มาของเสียงและจึงพบกันร่างของหลี่เฉิงหยางที่นั่งอยู่ข้างเธอ
“พี่…”
เมื่อถังรั่วอิงได้เห็นชายหนุ่มคนดังกล่าว เลือดในกายของเธอก็วิ่งพลุกพล่านด้วยความกลัว สมองสั่งให้เธอหาทางหนีแต่ยังไม่ได้คิดจะทำอะไร เธอกลับถูกมือใหญ่ของฝ่ายชายคว้าหมับและกระชากเข้าไปใกล้ด้วยความรุนแรง แต่เธอก็ยังพยายามฝืนส่งยิ้มหวานไปให้หลี่เฉิงหยาง
หลี่เฉิงหยางเอ่ยปากพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น และใช้นิ้วชี้กดลงบนหัวเข่าของถังรั่วอิงจนเธอเจ็บปวดร้าว “ถังรั่วอิง ฉันให้เวลาเธอนานแล้วนะ ของที่ฉันอยากได้เธอยังหามันไม่เจออีกเหรอ？”
ประโยคสุดท้ายที่ชายหนุ่มข้างกายกล่าวเต็มไปด้วยความน่ากลัวจนถังรั่วอิงต้องพยายามดันตัวออกห่าง “ฮ่อหยุนเฉิงเข้มงวดมาก ปกติเขาจะไม่ยอมให้ฉันเข้าไปในห้องหนังสือเลย พี่ช่วยให้เวลาฉันอีกสักหน่อยนะ”
“เลิกพูดจาไร้สาระสักที!”
น้ำเสียงของหลี่เฉิงหยางเปลี่ยนเป็นเกรี้ยดกราดขึ้นมาอีกครั้ง มือหนาคว้าหมับเข้ากับใบหน้าของถังรั่วอิง แววตาคมกริบจ้องมองเธออย่างต้องการข่มขู่
“ฉันจะบอกเธอให้รู้ไว้นะ ความอดทนของฉันมันมีขีดจำกัด ถ้าเธอยังไม่ยอมเอาแบบแผนสวนสนุกนั่นมาให้ฉันล่ะก็ ฉันจะนำเรื่องตลบตะแลงที่เธอสร้างขึ้นมาไปบอกกับฮ่อหยุนเฉิง”
“เธออย่าหวังว่าเธอจะหนีพ้นจากเอื้อมมือฉันได้!”
หลี่เฉิงหยางกัดฟันแน่นเมื่อพูดจบ มือหนาเริ่มคลายออกจากใบหน้าของถังรั่วอิง
ถังรั่วอิงมีอาการตื่นตระหนกอย่างชัดเจน ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงจัดจากการถูกบีบอย่างแรง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมครามด้วยความกลัว
ถ้าฮ่อหยุนเฉิงรู้ว่าเธอไม่ใช่ถังถัง เธอเป็นแค่คนที่เข้ามาสวมบทบาทเป็นถังถังเท่านั้น สิ่งที่วาดหวังไว้ทั้งหมดคงต้องพังทลายหายไปอย่างแน่นอน
ไม่ได้ เธอจะยอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด!
ถังรั่วอิงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าสะพาย มือน้อยๆเริ่มสั่นไหวด้วยความกลัว เธอค่อยๆเลื่อนเปิดไฟล์แกลลอรี่รูปภาพ ค้นหารูปแบบแผนสวนสนุกที่แอบถ่ายมาและกดส่งมันให้กับหลี่เฉิงหยางทันที
“พี่คะ นี่คือรูปภาพแบบแผนสวนสนุกที่ฉันค้นเจอจากห้องหนังสือของฮ่อหยุนเฉิง ฉันส่งรูปทั้งหมดให้พี่แล้ว”