นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น - ตอนที่ 506 เราถึงบ้านเเล้ว

นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 506 เราถึงบ้านเเล้ว
“อย่าเพิ่งทำงานหนักไปสิ เธอเพิ่งหายดีนะ”ผู้จัดการยังคงกังวลเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร ฉันพักมาหลายวันแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไปก่อนนะ”หลิวเสี่ยวหนิงหันหลังเดินจากไป

ห้องทำงานของเฉินจุนเหยียนอยู่ชั้นล่าง หลิวเสี่ยวหนิงเดินลงบันไดโดยไม่รอลิฟต์ ยืนอยู่ตรงประตู จัดแจงเสื้อผ้าเล็กน้อย สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเคาะประตู

“มาแล้วเหรอ”เฉินจุนเหยียนเปิดประตูและหลีกทางให้เป็นการส่งสัญญาณให้หลิวเสี่ยวหนิงเข้ามา

“คุณยุ่งหรือเปล่า ฉันมาดึกเกินไปไหม?”หลิวเสี่ยวหนิงกวาดสายตามองและพูดเบา ๆ

“ฉันกำลังอ่านสคริปต์อยู่ เธอมาพอดีเลย”เฉินจุนเหยียนรินน้ำให้หลิวเสี่ยวหนิง

ความจริงแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนั้นละเอียดอ่อนตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้น และหลิวเสี่ยวหนิงไม่รู้ว่าจะเข้าหาเฉินจุนเหยียนยังไง

แม้ว่าหลิวเสียวหนิงคิดจะเข้าหาเขาผ่านบทละคร แต่หลังจากที่เริ่มจริง หลิวเสี่ยวหนิงก็จดจ่ออยู่กับบท

“ดีมากแล้วล่ะ”เฉินจุนเหยียนมองหลิวเสี่ยวหนิงพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

เมื่อหลุดจากการแสดง หลิวเสี่ยวหนิงก็ขยี้ตาอย่างเหนื่อยๆ และหันมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่ามืดสนิทแล้ว

“ดึกขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย?”หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“นี่ก็ดึกแล้ว ฉันจะไปส่งที่บ้านแล้วกันนะ”เฉินจุนเหยียนหยิบเสื้อโค้ตและกุญแจของเขาขึ้นมา

แน่นอนว่าหลิวเสี่ยวหนิงไม่มีทางปฏิเสธ ก่อนจะให้เฉินจุนเหยียนไปส่งตัวเองกลับบ้าน

อย่างไรก็ตาม ขณะที่รถของเฉินจุนเหยียนขับมาได้ครึ่งทาง เขากลับได้สายจากโทรศัพท์

“ว่าไง?”

“ซูฉิงกับเจ้าชายโจเซฟหายตัวไปด้วยกัน!”เสียงของผู้ช่วยดังขึ้น หลิวเสี่ยวหนิงหันมอง แต่พอได้ยินชื่อซูฉิงอย่างคลุมเครือ ใครจะไปรู้ว่าสีหน้าเฉินจุนเหยียนจะเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

“เป็นแบบนั้นไปได้ยังไง! ฉันจะรีบไปทันที”พูดจบ เฉินจุนเหยียนที่กำลังจะเลี้ยวกลับ กลับเห็นว่าหลิวเสี่ยวหนิงยังนั่งอยู่ข้างคนขับ

“เสี่ยวหนิง เกิดเรื่องกับซูฉิง ฉันต้องรีบไปเดี๋ยวนี้ เธอกลับบ้านเองไปก่อนนะ”เฉินจุนหยานพูดอย่างประหม่า

“มีธุระก็ไปทำเถอะค่ะ”หลังจากพูด หลิวเสี่ยวหนิงก็ลงจากรถอย่างชาญฉลาด

เมื่อมองไปที่รถที่วิ่งผ่านไปไกล หลิวเสี่ยวหนิงที่ยืนอยู่ข้างถนน เม้มริมฝีปาก และความสูญเสียก็ก่อขึ้นในหัวใจทันที

เธอรู้อยู่แล้วว่าในใจเฉินจุนเหยียนนั้นมีเพียงซูฉิง เธอจะหวังอะไรได้อีก?

…

ในที่สุดก็ผ่านไปหนึ่งคืน ฮ่อหยุนเฉิงถึงได้เจอถ้ำที่อยู่ห่างไกลนี้ สุดท้ายทันทีที่เขาวิ่งไปถึงปากถ้ำ ก็เห็นซูฉิงที่หลับตานอนอยู่

จากนั้นหัวใจของชายคนนี้ก็ได้ผ่อนคลายลง ผมบนหน้าผากของเขาเปียกฝน ข้อนิ้วกลายเป็นสีแดงแข็ง และร่มในมือของเขาตกลงบนพื้น

เดิมทีซูฉิงเป็นคนนอนหลับไม่ได้ลึกอยู่แล้ว ในขณะที่ใกล้ฟ้าสาง เธอก็จะไม่สามารถนอนได้ และเนื่องจากเสียงของร่มที่ตกลงกับพื้นก็ไม่ได้เสียงเบา เธอจึงขมวดคิ้วโดยสัญชาตญาณและลืมตาขึ้นช้าๆ ผลเมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิงที่ปากทางเข้าถ้ำก็ตื่นเต็มตา

“หยุนเฉิง”

เธอร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ มือวางบนพื้น เธออ้าปากค้างและขมวดคิ้ว และขาของเธอก็ชาไปหมดแล้ว

โจเซฟที่อยู่ถัดจากซูฉิงได้ยินเสียงของเธอก็ตื่นขึ้นหลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาที่เห็นฮ่อหยุนเฉิงก็ตะลึงจนไม่รู้จะพูดอะไร

ฮ่อหยุนเฉิงหอบหนัก เขาไม่ได้สนใจที่จะมองโจเซฟเลย ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ซูฉิง เขาเดินไปสามก้าวแล้วอุ้มอีกคนในท่าเจ้าสาวและกำลังจะเดินออกจากถ้ำแล้วลงไปตามทาง

โจเซฟที่เห็นก็ไม่ได้ทำอะไร รู้ว่าตัวเองลากซูฉิงมาเดือดร้อน เขาจึงยืนขึ้นและบอดี้การ์ดที่ฮ่อหยุนเฉิงพามาด้วยก็ช่วยเขาลงจากภูเขาด้วยความเข้าใจ

เมื่อพากันเดินออกจากสวนสาธารณะ นักข่าวหลายคนที่นั่งรอมาทั้งคืน แต่เมื่อพวกเขาเห็นฮ่อหยุนเฉิงกับซูฉิง ก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที ก่อนจะแบกกล้องตัวใหญ่ และบางคนก็คิดจะเข้ามาสัมภาษณ์ด้วย

“ขอโทษด้วยครับ ตอนนี้ผมกับภรรยาไม่รับการสัมภาษณ์ครับ ได้โปรดรีบออกไปด้วยครับ เว้นแต่บริษัทของพวกคุณอยากจะชื่อฮ่อกันหมด”

นักข่าวหลายคนที่คิดจะสัมภาษณ์ฮ่อหยุนเฉิงตกตะลึง และไม่พูดอะไร ก่อนจะถอยห่างออกไปทันที

ซูฉิงที่อยู่ในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกว่าเสื้อผ้าของฮ่อหยุนเฉิงนั้นเปียกชื้นและมือของเขาก็เย็นด้วย

เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองดูใบหน้าด้านข้างของอีกคนก่อนจะรู้สึกอบอุ่นใจ

แต่กลับรู้สึกผิดเล็กน้อย

[เขา ตามหาฉันเจอทั้งคืนใช่หรือเปล่า…]

ฮ่อหยุนเฉิงเดินออกจากสวนสาธารณะ ก่อนจะเปิดประตูรถและวางซูฉิงไว้ข้างคนขับและรัดเข็มขัดนิรภัยให้แน่น ซูฉิงก้มศีรษะลงเล็กน้อยและสุดท้ายก็สบตากับฮ่อหยุนเฉิง

“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ…แต่เมื่อคืนโจเซฟบาดเจ็บที่เท้า เราเลยออกจากสวนสาธารณะไม่ทัน เราไปส่งเขาที่โรงพยาบาลกันก่อนเถอะ ฉันกลัวว่าจะอาการหนักขึ้นน่ะ”

“แค่ขาแพลง จะรุนแรงได้ขนาดไหนกัน”ฮ่อหยุนเฉิงพูดเบาๆ

ทิ้งประโยคนี้ไว้ สีหน้าเขาก็ไม่บ่งบอกอารมณ์ และทำท่าไม่สนใจ

แต่ในท้ายที่สุด เขาก็ยังเชื่อฟังคำพูดของซูฉิง และขับรถพาโจเซฟไปโรงพยาบาลก่อน แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเพราะซูฉิง แต่ในใจเขารู้ว่าจริงๆ แล้วโจเซฟก็ไม่ได้เป็นคนแย่อะไร

“คุณแค่ขาแพลง อีกเดี๋ยวพันขาไว้ก็ดีขึ้น แต่ช่วงนี้จะไปไหนไม่ได้ ยาที่จ่ายไปให้ก็ต้องคอยทานะครับถึงจะดีขึ้น”

ทั้งซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิงอยู่กับโจเซฟในห้องวินิจฉัย จนกระทั่งมั่นใจแล้วว่าเขาไม่เป็นอะไร ทั้งสองถึงได้ออกจากโรงพยาบาล

ระหว่างทางฮ่อหยุนเฉิงมีท่าทีลังเลที่จะพูด เดิมทีเขาอยากจะพูดอะไรสักหน่อย และอยากบอกซูฉิงว่าอย่าไปกับผู้ชายคนอื่นมั่วๆ แบบนี้ แต่พอเห็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าของซูฉิง สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไร

ไม่นานหลังจากขึ้นรถ ซูฉิงหลับตาและปล่อยเสียงหายใจ เมื่อวานเธอติดอยู่ที่จุดชมวิวทั้งคืน ไม่กล้าแม้แต่จะนอนด้วยซ้ำ เธอรู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ

ฮ่อหยุนเฉิงที่เห็นก็หยุดพวงมาลัยในมือ แล้วเอื้อมไปเอาผ้าห่มที่เบาะหลัง และคลุมให้ซูฉิงเบาๆ

เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของหญิงสาว สายตาของเขาก็เผยถึงความเป็นห่วง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถได้มาจอดด้านนอกวิลล่า ฮ่อหยุนเฉิงถึงกล้าเรียกซูฉิง “ซูฉิง ตื่นเร็ว เราถึงบ้านแล้วนะ”

“อืม…หือ?”

ซูฉิงตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง ขยี้ตาและลุกขึ้นนั่ง ขนาดลงจากรถยังตัวโงนเงน หลังจากที่เธอกลับถึงบ้าน เธอก็เดินตรงเข้าไปในห้องนอนและไม่ตื่นจนเกือบจะฟ้ามืด

ระหว่างทานอาหารเย็น ซูฉิงเลื่อนโทรศัพท์ไปมา และด้วยเหตุนั้นเธอจึงเห็นช่องค้นหาอย่างรวดเร็วบนแพลตฟอร์มโซเชียลเกี่ยวกับเธอและโจเซฟที่หนีตามกันไป หากเอฟเฟกต์การ์ตูนปรากฏขึ้นได้จริง ตอนนี้คงมีเส้นสีดำขมุกขมัวอยู่บนหัวของเธอ

ซูฉิงมีสีหน้าหมดหนทาง ก่อนจะถอนหายใจยาวและเก็บโทรศัพท์มือถือ “การตลาดตอนนี้อะไรก็กล้าเขียนไปหมด แค่ติดอยู่ตรงจุดชมวิวกับโจเซฟ หนีตามกันไปอะไรกัน…เหลือเชื่อจริงๆ”