นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น - ตอนที่ 524 นายมันคนหยาบคาย

นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 524 นายมันคนหยาบคาย
“โอ้ เจ้าอารมณ์เหมือนกันนี่” ชายวัยกลางคนพูดพลางยิ้มที่มุมปาก แสดงถึงความพึงพอใจในตัวของซูฉิง

“ออกไปให้พ้น” ซูฉิงพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชาและหันหลังพร้อมที่จะเดินออกไป แต่มีใครบางคนเข้ามาขวางทางเธอไว้

“พาตัวไปให้หมด!” ชายวัยกลางคนพูดด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย ทำให้หญิงสาวที่อยู่บนพื้นก็เงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น

“เธอสวยกว่าฉันอีก! เอาตัวเธอไปสิ!” หญิงสาวร้องตะโกนอย่างไม่เต็มใจ และนั่นทำให้ซูฉิงรู้สึกสะอิดสะเอียน

ใบหน้าของซูฉิงยังคงเย็นชา และในขณะที่เธอกำลังพยายามที่จะป้องกันตัวเองจากพวกเขาทั้งหมด ซูฉิงก็รับรู้ได้ถึงการถูกแทงโดยบางสิ่งบางอย่าง แขนขาของเธอก็ค่อยๆ อ่อนแรงลง ไม่มีแรงขยับหรือเคลื่อนไหวได้เลย

ซูฉิงเริ่มใจไม่ดี แต่เธอก็ไม่มีกำลังที่จะขัดขืน

“สวยจริง ๆ ด้วยแฮะ”

ชายวัยกลางใช้มือรูปคางตนเองพลางมองไปที่ซูฉิงด้วยความพึงพอใจ และอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปลูบแก้มบางของ ซูฉิง แต่ในวินาทีต่อมา ร่างกายของเขาก็ถูกใครบางคนเตะเข้าอย่างจัง

ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงเต็มไปด้วยหยาดน้ำค้าง เขามองไปที่ซูฉิงซึ่งนอนอยู่บนพื้น กำมือแน่นจนเผยให้เห็นสีขาวจางๆ ระหว่างข้อต่ออย่างชัดเจน

“ไอ้สารเลวตัวไหนวะ!” ชายวัยกลางคนถูกเตะอย่างแรงจนแทบกระอัก เขาคุกเข่าลงบนพื้นแล้วชี้ไปที่ฮ่อหยุนเฉิง

“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ฆ่ามันซะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้ชายที่ดูแข็งแกร่งอีกสองสามคน ที่ติดตามชายคนนั้นมาก็ส่งเสียงตะโกนและพุ่งเข้าโจมตีฮ่อหยุนเฉิงทันที

อย่างไรก็ตาม คนพวกนี้ก็เป็นได้เพียงแค่มดสำหรับฮ่อหยุนเฉิง และเขาก็โกรธมากจนสามารถจัดการกับคนพวกนี้ได้อย่างง่ายดาย

ผู้หญิงที่ซุกตัวอยู่ที่มุมหนึ่งมองดูฉากนี้ด้วยร่างกายที่สั่นรัว

ผู้ชายคนนี้…

“ส่งคนมาที่นี่เดี๋ยวนี้”

ฮ่อหยุนเฉิงวางสาย ใช้ขาเตะคนที่อยู่ข้างหน้าเขาให้ออกไป และเอื้อมมือออกไปอุ้มซูฉิงขึ้น

อุณหภูมิร่างกายของซูฉิงสูงมาก ยากำลังออกฤทธิ์ ทำให้เธอต้องซบไหล่ของฮ่อหยุนเฉิงโดยไม่รู้ตัว

ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงยิ่งดูกังวลขึ้น เขากำลังจะออกไปจากที่นั่น จู่ๆ ขาของเขาก็ถูกใครบางคนกอดไว้

“คุณคะ!” ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองฮ่อหยุนเฉิงด้วยน้ำตานองหน้า มองดูน่าสงสาร “พาฉันไปกับคุณด้วยนะคะ”

พูดพลางขยับนิ้วของเธอไปด้วย คนที่อยู่ข้างหน้าเธอดูแวบแรกก็รู้ว่าไม่ธรรมดา ถ้าเธอจับเขาได้ เธออาจจะสบายไปทั้งชาติ!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เธอก็ดูอ่อนแอลง และน้ำตาก็ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก “ฉันขอร้อง หากคุณพาฉันไปด้วย คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้”

หากเป็นผู้ชายคนอื่น เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของอวี๋ฮวาน ก็คงจะใจอ่อนอย่างแน่นอน แต่สำหรับฮ่อหยุนเฉิงเพียงแค่มองก็มีแต่ความเอือมระอาที่เกิดขึ้นในดวงตาของเขา

“หลบไป.”

ฮ่อหยุนเฉิงไม่สงสาร เขาสะบัดอวี๋ฮวานออกจากขาและเดินจากออกมา

อวี๋ฮวานขบริมฝีปากล่างของเธออย่างไม่ค่อยพอใจ เธอกำลังจะลุกขึ้นตามไป แต่ในไม่กี่วินาทีต่อมา คนในชุดดำจำนวนหนึ่งวิ่งเข้ามา

อวี๋ฮวานตกตะลึงกับสิ่งที่เจอ เธอยืนมองดูชายคนหนึ่งที่หยุดอยู่ด้านหน้าฮ่อหยุนเฉิง และพูดอะไรบางอย่างด้วยความเคารพอยู่ห่างๆ จากนั้นคนเหล่านี้ก็พาชายวัยกลางคนที่นอนอยู่ที่พื้นออกไป

อวี๋ฮวานเม้มปากและตั้งใจแน่วแน่มากขึ้นว่าจะไม่ปล่อยให้คนแบบนี้หลุดมือไปแน่

…

“เป็นยังไงบ้าง?” ฮ่อหยุนเฉิงมองไปที่เตียง ใบหน้าของเขาก็ยังไม่คลายกังวล

“เป็นแค่ยานอนหลับ ไม่มีอะไรน่าห่วง” แพทย์หญิงยืนตัวตรงและพูดอย่างสุขุม

“แล้วทำไมยังไม่ตื่น” ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว

“ภรรยาคุณก็แค่เหนื่อยเกินไป…” จู่ๆ เมื่อพูดถึงตรงนี้แพทย์หญิงก็หยุดพูดไปแป๊บหนึ่ง “คุณฮ่อ ดีซะอีกจะได้ใช้เวลาในช่วงสองสามวันนี้ปล่อยให้ภรรยาคุณพักผ่อนให้เพียงพอ”

เมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจนของฮ่อหยุนเฉิง แพทย์หญิงจึงไม่พูดอะไรต่อ และเขียนบางอย่างลงในสมุดจด “ได้รับข้อมูลการสืบแล้ว ภูมิหลังของบุคคลนั้นไม่ธรรมดา”

“สืบต่อไป” ฮ่อหยุนเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเฉย

“แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ?” แพทย์หญิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่เมื่อนึกถึงผู้หญิงที่เอาแต่ใจ เธอก็หัวเราะเยาะในใจ

ฮ่อหยุนเฉิงแค่นหัวเราะ แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย แต่แพทย์หญิงเข้าใจท่าทางของเขาในทันที จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

ฮ่อหยุนเฉิงมองซูฉิงที่นอนอยู่บนเตียง ฮ่อหยุนเฉิงลูบแก้มของเธอ “ตื่นแล้วเหรอ? ยังเจ็บตรงไหนอีกไหม?”

ซูฉิงรู้สึกปวดหัวมาก ความทรงจำของเธอมีแค่ภาพตอนตัวเองถูกใครบางคนคว้าไป

“ฉัน…ปวดหัว…” เสียงของซูฉิงแหบแห้ง แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เธอก็รู้สึกกลัว

“ไม่เป็นไรแล้วนะ” ฮ่อหยุนเฉิงกอดซูฉิงและพูดปลอบเธอ

ซูฉิงก็ค่อยๆ ปีนขึ้นมาบนตัวของฮ่อหยุนเฉิง

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มันน่ากลัวมาก

เธอจับแก้มฮ่อหยุนเฉิงและพูดอย่างจริงจัง “หยุนเฉิง ถ้าวันนี้นายมาไม่ทัน ฉัน…”

แต่ทว่าก่อนที่ซูฉิงจะพูดจบ ฮ่อหยุนเฉิงก็จูบเธอทันที

ฝ่ามือเขาลูบอยู่ที่เอวของซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงมองไปที่แก้มที่แดงก่ำของเธอ และพูดเบาๆ ว่า “ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป”

หัวใจของซูฉิงอ่อนยวบลงทันที และเธอก็ซุกตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิง

หลังจากพายุพัดผ่านไป ซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิงก็มาถึงเกาะฉิงเหริน ทันทีที่เช็คอินเสร็จ ซูฉิงก็แทบรอไม่ไหวที่จะวิ่งไปเล่นที่ชายหาด

ซูฉิงเหยียบลงบนหาดทรายที่อ่อนนุ่ม และมองไปยังทะเลที่มีท้องฟ้าทอดลงมาบรรจบกัน แสงสีส้มอมแดงจาง ๆ ของดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน มีระลอกคลื่นบนผิวน้ำ

“หยุนเฉิงดูสิ ที่นี่สวยมากเลย” ซูฉิงกวักมือเรียกฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ข้างหลัง บนใบหน้าเธอปรากฎรอยยิ้มแห่งความสุข

ฮ่อหยุนเฉิงมองไปที่ซูฉิง เมื่อเห็นเธอมีความสุขอย่างนี้ ใจของเขาก็อ่อนลงทันที

เธอยื่นมือออกไปดึงฮ่อหยุนเฉิง ซูฉิงลากเขาเดินไปตามชายหาด ลมทะเลอันอ่อนโยนพัดผมยาวของซูฉิงให้ยุ่งเหยิงเล็กน้อย

“ฉันไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายแบบนี้มานานแล้ว” ซูฉิงพูดช้า ๆ

“ถ้าเธอชอบ เรามาอยู่ที่นี่ได้นะ” ฮ่อหยุนเฉิงพูดนิ่ง ๆ

“ไม่เอาหรอก ที่นี่มีแค่ทิวทัศน์ที่ดี ถ้าอยากเจอของอร่อยและที่ที่สนุกก็ต้องกลับไป” ซูฉิงยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาวของเธอ

เมื่อเห็นอย่างนี้ ฮ่อหยุนเฉิงก็เอื้อมมือออกไปรวบผมยาวยุ่งเหยิงของเธอให้เรียบ “มีเธอยู่ด้วยอยู่ที่ไหนก็ดีหมดแหละ”

ซูฉิงกระพริบตา ยกมือขึ้นโอบรอบคอของฮ่อหยุนเฉิงและเขย่งปลายเท้า “หยุนเฉิง ดีจริง ๆ เลยที่ได้เจอนาย”

ทั้งสองจูบกันอย่างเร่าร้อนท่ามกลางดวงอาทิตย์อัสดง เงาใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาก็กำลังกอดกันอย่างลึกซึ้ง

ตอนกลางคืน ซูฉิงนอนดูหนังในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิง แม้ว่าจะเป็นหนังที่เธอเลือก แต่เมื่อดูไปได้สักพักเธอก็เริ่มบ่น

“ว้าว แค่นางเอกคนนี้วิเคราะห์ออกมาหนังเรื่องนี้ก็ถ่ายต่อไม่ได้แล้วล่ะ นี่มันหนังความเจ็บปวดของหนุ่มสาวหรือไงกัน ทุกวันนี้ยังมีคนชอบเรื่องแบบนี้อยู่เหรอ?”

ตอนแรกซูฉิงอยากดูละครที่กำลังได้รับความนิยมในตอนนี้ที่เธอสามารถกลับไปแล้วทำมันขึ้นมาได้แต่พอดูก็รู้สึกว่าธรรมดาจริง ๆ

ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้แสดงสีหน้าใด ๆ เขาไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้อยู่แล้ว

แต่ทว่าในวินาทีต่อมาฮ่อหยุนเฉิงก็ได้ยินซูฉิงพึมพำในอ้อมแขนของเขา “แต่พระเอกคนนี้หล่อมาก เขาสังกัดบริษัทไหนนะ”

ฮ่อหยุนเฉิงมองลงมา และเห็นว่าซูฉิงกำลังหาข้อมูลในโทรศัพท์มือถือของเธอ ทันใดนั้นสีหน้าของฮ่อหยุนเฉิงก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

แต่น่าเสียดายที่ซูฉิงไม่ได้สังเกตอะไรเลย เธอยังคงพึมพำ “รูปร่างน้องเขาก็ไม่เลวนะ…”

ขณะที่เธอกำลังเปิดภาพอื่น โทรศัพท์ของซูฉิงก็โดนแย่งไปในทันใด ขณะที่เธอกำลังตกตะลึง ฮ่อหยุนเฉิงก็บีบคางของเธอให้เธอหันหน้าไป

ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงมืดสนิท และก้มลงมองใบหน้าของซูฉิง “หล่อและรูปร่างก็ไม่เลว?”

“อืม…” แต่ซูฉิงยังคงมีท่าทางที่ไม่กลัวเลยสักนิด เธอยื่นมือออกไปกดที่หน้าอกของฮ่อหยุนเฉิง “ขาดไปนิดนึง”

เมื่อเห็นคิ้วของฮ่อหยุนเฉิงยกขึ้น นิ้วของเขาที่กดอยู่ที่กระดุมบนหน้าอกของเขา เขาก็เงยหน้าขึ้นและมองที่ซูฉิง “เธอแน่ใจเหรอ?”

หัวใจของซูฉิงมึนงงกับการกระทำนี้ เห็นท่าไม่ดี เธอกำลังจะหาข้ออ้างหนี แต่กลับถูกฮ่อหยุนเฉิงดึงกลับมา

“ฮ่อหยุนเฉิง! ไอ้คนหยาบคาย!”