นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น - ตอนที่ 529 ต่อไปจะมีฉันอยู่ด้วย

นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 529 ต่อไปจะมีฉันอยู่ด้วย
เมื่อได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของโจเซฟก็ฉายถึงความแปลก นัยน์ตาของเขาสั่นเล็กน้อย จากนั้นจึงเอื้อมออกไปผลักมือของฮ่อหยุนเฉิง

“จะทำอะไรน่ะ? ฉันไม่ต้องการ”

ถึงกระนั้น โจเซฟก็ยังมีความเย่อหยิ่งในศักดิ์ศรีของตน และกัดฟันปฏิเสธ

ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก้าวไปหาโจเซฟจนทำอีกคนตกใจ

“บอกแล้วไงว่าไม่เอา ฉัน…”

แต่โจเซฟยังไม่ทันพูดจบ ฮ่อหยุนเฉิงก็คว้าคอเขาแล้วลากเขาไปด้านข้าง

ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้ออมแรง หากไม่ได้ปล่อยมือให้ทันเวลา โจเซฟคงคิดว่าเขาคิดจะบีบคอตัวเองตาย

“ฮ่อหยุนเฉิง คิดจะทำอะไรกันแน่น่ะ!”

การกระทำต่อเนื่องทำให้โจเซฟไม่เข้าใจ และการสั่นของตัวเรือทำให้ยากที่เขาจะยืนให้นิ่ง

“ในเมื่ออยากตายมาก ก็อย่าขึ้นเรือชูชีพแล้วกัน จะได้ไม่ให้เดือดร้อนคนอื่นตอนตกลงไป” ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้พูดจาอ่อนข้อ และเขาก็ไม่แม้แต่จะสนใจเรื่องอะไรพวกนี้ด้วย

ก็แค่เพื่อซูฉิงเท่านั้น

“คุณ!”

โจเซฟถูกฮ่อหยุนเฉิงจี้จุดจนหน้าซีดเผือด เขายังยืนกราน แต่ฮ่อหยุนเฉิงกลับเร็วกว่าก้าวหนึ่ง เขากดไหล่แล้วสวมเสื้อชูชีพให้

เขาลงมือโดยไม่ออมแรง โจเซฟเองก็ลำบากในตอนที่ใต้ฝ่าเท้าสั่นไปมา ทั้งยังมาถูกเสื้อชูชีพรัดไว้จนแทบหายใจไม่ออกอีก

โจเซฟเงยหน้าขึ้นจ้องฮ่อหยุนเฉิง แต่เขาหันกลับไปหาซูฉิงและไม่แม้แต่จะปรายตามองมา

เริ่มทีท่าทีอึดอัดใจ และโจเซฟตะโกนไปทางฮ่อหยุนเฉิง “ฮ่อหยุนเฉิง แล้วคุณจะทำยังไงล่ะ?”

แต่โจเซฟก็ไม่ได้คำตอบจากอีกคน ก่อนจะถูกลูกเรือพาไปที่เรือชูชีพ

เขาหันศีรษะไปมองซูฉิงที่ยังอยู่บนดาดฟ้าอย่างกังวลใจ จากนั้นจึงมองไปที่ฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ข้าง ๆ เธอ เดิมทีเขาอยากให้ลูกเรือพาซูฉิงมาด้วย แต่ก็ต้องกลืนคำพูดลงไป

“ฮ่อหยุนเฉิง! ปกป้องซูฉิงให้ดี หากเธอเป็นอะไรไป ฉันไม่ไว้ชีวิตคุณแน่!”

บนดาดฟ้า ซูฉิงจับมือฮ่อหยุนเฉิงไว้แน่น แม้ว่าเธอจะรู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงนั้นเก่งว่ายน้ำ แต่เธอก็ยังคงกังวลเพราะอีกคนไม่มีเสื้อชูชีพ

เมื่อเห็นถึงความไม่สบายใจของซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงก็ก้มลงมาใช้ตัวบังฝนให้เธอ “ไม่เป็นไร ฉันเคยเจออันตรายมากกว่านี้แล้ว แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก”

ที่ฮ่อหยุนเฉิงพูดเป็นความจริง เขาเคยเจอเรื่องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมานับไม่ถ้วนแล้ว

เมื่อมองไปที่ริมฝีปากที่ปิดแน่นของฮ่อหยุนเฉิง จู่ ๆ ซูฉิงก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจ เธอแตะแก้มของอีกคนและพูดเบา ๆ ว่า “ต่อไปจะมีฉันอยู่ด้วยนะ”

หลังจากจูบปลายนิ้วมือของซูฉิงเบา ๆ ฮ่อหยุนเฉิงก็กอดเอวของเธอไว้ หากเทียบกับความตื่นตระหนกของคนอื่น ซูฉิงกับฮ่อหยุนเฉิงนั้นสงบกว่ามาก

ทั้งสองเป็นคนสุดท้ายที่ขึ้นเรือชูชีพ แม้ว่าพายุทอร์นาโดจะพัดไปแล้ว แต่สถานการณ์ในทะเลก็ไม่ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย

คลื่นยักษ์ทำเรือชูชีพโคลงเคลง เรือเหวี่ยงขึ้นลงเหมือนกันกับความรู้สึกของทุกคนในตอนนี้

ซูฉิงจับราวจับด้านข้างแน่นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ตอนที่เธอหันมาก็เห็นเรือสำราญที่เริ่มจมลงทีละน้อย

“คลื่นยักษ์! กำลังมาแล้ว!”

ในขณะนั้นเองมีคนบนเรือตะโกน ซูฉิงเองก็ได้ยินและเห็นว่ามีคลื่นลูกใหญ่อยู่ไม่ไกล

ในช่วงเวลานั้นที่ทุกคนบนเรือชูชีพพากันตื่นตระหนก และแม้แต่ลูกเรือเองก็ความรู้สึกไม่นิ่งจนแขนที่พายเรือชูชีพเริ่มสั่น

“อย่าหันกลับ! ให้หัวเรือหันไปทางหน้าลมและคลื่น อย่าหันไปทางลมและคลื่นด้านข้าง!”

ซูฉิงจับแขนของลูกเรือ และเหยียดมือออกเพื่อช่วยเขาพาย และลำเรือค่อย ๆ ตั้งตรง

“ทุกคนจับไว้ให้แน่น” เมื่อเห็นลมและคลื่นซัดมา ซูฉิงยังเป็นผู้บังคับบัญชาที่สงบนิ่ง จนทำให้ความรู้สึกทุกคนสงบลงอย่างปาฏิหาริย์

คลื่นยักษ์ซัดเข้ามา สีหน้าซูฉิงดูไม่ดีในทันที และในขณะนั้นเองฮ่อหยุนเฉิงก็กอดเธอไว้แน่น

เสียงดังกระแทกราวกับจะระเบิดในหู ซูฉิงรู้สึกโลกหมุนไปครู่หนึ่ง และน้ำทะเลเย็นเฉียบก็กระทบตัวเธอ

ซูฉิงที่หลุดออกจากน้ำก็สำลักออกมา พอหันไปเห็นสภาพแวดล้อมที่ยุ่งเหยิง และสิ่งของต่างๆ ที่ลอยอยู่กลางทะเล

เนื่องจากพวกเขาเป็นคนสุดท้ายที่อพยพ พวกเขาจึงอยู่ใกล้กับเรือสำราญมาก ซูฉิงคาดเดาว่าพวกชิ้นส่วนต่างๆ คงจมไปกับเรือ

ซูฉิงไม่กล้ารั้งรอ พอเจอเข้ากับกระดานที่ลอยน้ำมาก็ขึ้นไปอยู่บนนั้น น้ำทะเลเย็นมาก แช่น้ำอยู่นานคงไม่ใช่เรื่องดี

แต่ซูฉิงไม่สบายใจแต่กลับเป็นห่วงสิ่งของ เธอมองไปรอบ ๆ พยายามอย่างหนักเพื่อค้นหาร่างของฮ่อหยุนเฉิง

คลื่นลูกใหญ่พลิกคว่ำเรือชูชีพ ฮ่อหยุนเฉิงที่ไม่มีเสื้อชูชีพนั้นอันตรายกว่าคนอื่นมาก

ซูฉิงเช็ดน้ำบนใบหน้า พอเห็นสิ่งที่อยู่บนทะเลชัดเจนจึงพยายามหาเรือชูชีพ แต่เธอกลับเห็นคนที่ตะเกียกตะกายอยู่ไม่ไกล

“ช่วย ช่วยด้วย…”

เป็นชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะว่ายน้ำได้ แต่ทุกอย่างทำให้เขากลัวมากจนใช้มือหรือเท้าไม่ได้

ซูฉิงที่เห็นก็ไม่ลังเล ผลักกระดานในมือของเธอแล้วว่ายน้ำไปทางชายหนุ่ม

ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองไม่ได้ไกลขนาดนั้น ดังนั้นการว่ายไปจึงไม่เปลืองแรงมาก ซูฉิงที่ไปถึงอีกคนก็เอื้อมมือไปคว้าตัวเขาแล้วให้กระดานกับเขา

ชายหนุ่มสำลักน้ำและไออย่างรุนแรง ซูฉิงที่เห็นเขาไม่ปลอดภัยจึงรีบค้นหารอบๆ เพื่อดูว่ามีอะไรที่เหมือนกับกระดานที่จะช่วยให้เขาลอยได้

“ขอบคุณ…ที่ช่วยผมครับ” ชายหนุ่มพูดช้า ๆ และหายใจหอบไปทางซูฉิง

“อย่าพูด เก็บแรงไว้”

ตอนนี้ซูฉิงไม่มีเวลาคุยกับคนนี้ หลังจากดุไปหนึ่งที ชายหนุ่มก็หดคอ แม้ว่าสายตาจะยังคงอยู่ที่ใบหน้าของซูฉิง แต่ก็ยังเชื่อฟังและไม่ได้พูดอะไรอีก

“ซูฉิง!”

ในขณะนั้นเองก็มีเสียงตะโกนดังมาจากไม่ไกล ซูฉิงมองตามเสียงไปก็เจอกับฮ่อหยุนเฉิง

เขาเจอกระดานแผ่นใหญ่ที่มีผู้รอดชีวิตหลายคนอยู่บนนั้น

ซูฉิงที่เห็นก็รีบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะพาชายหนุ่มขึ้นไปบนกระดาน

ฮ่อหยุนเฉิงกวาดสายตามองซูฉิงอย่างละเอียด และเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ คิ้วที่ขมวดคิ้วก็คลายลงเล็กน้อย

“ฉันไม่เป็นไร นายล่ะ” ซูฉิงบีบไหล่ของฮ่อหยุนเฉิงและถามด้วยความเป็นห่วง

ฮ่อหยุนเฉิงส่ายหัว

ลมและคลื่นสงบลงแล้ว จึงถือว่าพวกเขาปลอดภัยชั่วคราว

“ตอนเจอพายุทอร์นาโด คนบนเรือได้ติดต่อกับเกาะแล้ว อีกไม่นานน่าจะเจอพวกเราแล้วล่ะ”

ฮ่อหยุนเฉิงพูดอย่างสบาย ๆ นอกจากนี้ยังมีคนของเขาอยู่ที่เกาะ และหลังจากที่รู้เรื่องอุบัติเหตุในวันนี้ก็จะส่งคนออกมาช่วยเหลือ