[นิยายแปล(WN)] โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi - ตอนที่ 11 ผมกลายเป็นโลลิด้วยสิ่งที่เหมือนน้ำพุแห่งหมี

ตอนที่ 11 ผมกลายเป็นเด็กผู้หญิงด้วยสิ่งที่เหมือนน้ำพุแห่งความปรารถนา

 

“น้ำพุอธิษฐาน……ฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับสถานที่แบบนั้นมาก่อนเลยค่ะ……”

 

ทีมกู้ภัยซัง ――สาวผมหางม้าที่ชื่อ คุชิมะซังพูดขึ้น

 

“งั้นเหอรครับ ตั้งแต่ตอนนั้นมา ผมเองก็มองหาโพสต์บนกระดานข่าวต่าง ๆ อยู่เหมือนกัน แต่ว่าก็ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนั้น”

 

ฟุคายะซัง……บอกให้เรียกว่ารุรุงั้นเหรอ……ความนุ่มของเสื้อสเวตเตอร์ถักที่ยืมมาจากรุรุซัง ผมถูกห่อหุ้มด้วยกลิ่นของรุรุซังขณะที่กำลังพูดอยู่

 

น้ำพุอธิษฐาน

 

เป็นเอเรียลึกลับที่ผมเข้าใจผิดไปเอง 

สถานที่ที่ทำให้ผมกลายเป็นเด็กสาวโลลิผมบลอนด์เมื่อปีก่อน

 

“……เน๊ เอมิจังไม่เป็นไรแล้วจริง ๆ ใช่ไหม? ให้ตีหัวอีกสักรอบไหม?”

 

“ไม่เป็นไรแล้วจริง ๆ รุรุ ฉันคิดว่าตัวเองสูญเสียตัวตนไป”

 

คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รุรุ เธอตัวสูง หน้าอกใหญ่มากจนผมต้องเงยหน้ามอง ให้ความรู้สึกของบุคคลที่มีความสามารถ……ใครกัน?

 

ไม่สิ นี่คือมิคาสุกิ เอมิซังที่ควรจะเป็นสินะ……ผมค้นหาเรื่องของเธอบนเน็ต แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเป็นคนเดียวกันกับเฮ็นไตซังเมื่อกี้……

 

แต่ว่าดูท่าจะเจ็บน่าดู

 

แม้ว่าจะมีเลเวลที่สูง แต่คุณก็ยังสามารถได้รับบาดเจ็บได้ง่าย ๆ หากลดการป้องกันลง

ผมแน่ใจว่าเธอกำลังไตร่ตรองเรื่องนี้ในแบบของเธอเอง

 

“มะ ม๊า ชีวิตของฟุคายะซังตกอยู่ในอันตราย……เอาเป็นว่าเอาไว้ก่อน……เอ๋”

 

 

“นั่นสินะครับ เพราะผมเองก็ไม่ได้ติดต่อกับคนรู้จักมาสักพักล้ว”

 

“ฮารุตัน…… ！ ฉันจะเป็นคนปกป้องเอง…… ！！”

 

เฮ็นไตซังมองกลับมาที่ผมพร้อมกางแขนออกกว้าง ผมสามารถเข้าใจได้จากสามัญสำนึก

 

“กะแล้วว่าน่าจะต้องตีหัวอีกสักทีเน๊ะ? เอมิจัง”

 

“กุฟู๊ววววววว”

 

「หน้าอกของเธอใหญ่มาก ผมก็ไม่รู้สึกรังเกียจที่จะถูกกอด แล้วก็คงรู้สึกดีล่ะมั้ง」ผมคิดอย่างงั้น แต่เธอก็ปลิวเป็นเส้นตรงไปก่อน

 

อุว๊า น่าจะเจ็บ……แต่ได้โปรดหยุดเรียก「ฮารุตัน」ที……ถ้าเป็น「ฮารุจัง」ผมยังพอทนไหว……

 

――นับตั้งแต่ที่กลายเป็นร่างนี้ โดยพื้นฐานแล้วกิจวัตรประจำวันของผมคือการสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงชั้นในนอนกลิ้งอยู่ภายในบ้านเท่านั้น

 

เพราะซักผ้าน้อยลง เหงื่อน้อยลง และมีอาหารตาให้เพลิดเพลิน

 

แต่อย่างที่คาดไว้ เฮ็นไตซังมองมาที่ผมด้วยความคิดที่เป็นอันตราย และทีมกู้ภัยซังก็บอกผมว่า 「การแต่งตัวที่เย้ายวนใจเช่นนี้สามารถนำไปสู่อาชญากรรมทางเพศได้

คุณไม่ควรสวมเสื้อชั้นในและกางเกงเฉพาะเมื่อมีแขกมาเท่านั้น……ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ทางนี้เองก็เป็นคนที่รีบเข้ามาเนื่องจากสถานการณ์ฉุกเฉิน…….. 」เธอพูดด้วยใบหน้าสงบนิ่งเหมือนไม่เหลือทางเลือกอื่นให้นอกจากต้องแต่งตัวเหมือนพร้อมออกไปข้างนอก

 

แต่ว่าแต่ว่า เมื่อผมพูดไปว่า「อะ เดิมทีผมเป็นผู้ชาย แถมร่างกายนี้ก็ไม่มีหน้าอกด้วย ดังนั้นผมจึงไม่ได้สั่งซื้อบราหรืออะไรพวกนั้นเลย」เฮ็นไตซังที่เรียกว่ามิคาสุกิซังได้ยินก็ล้มลงพร้อมเลือกำเดาไหล ทีมกู้ภัยซังเริ่มพูดอย่างน่ากลัวว่า 「ดูเหมือนเราอาจต้องเริ่มให้การศึกษาของโรงเรียน……ตั้งชั้นประถมตอนปลายใหม่อีกครั้งแล้วนะคะ…… 」ส่วนฟุคายะซังก็เอาแต่จ้องมองมาที่ผมจนเริ่มทำให้ผมอึดอัด

 

ไม่เห็นเป็นไรเลย อยู่แค่ในบ้านเอง…….ก็ไม่ใช่ว่าผมจะเปลือยกายหรืออะไรสักหน่อย…….

 

ไม่ได้?

ไม่ได้เลยเหรอ?

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ผมรีบเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมกลายเป็นเด็กผู้หญิงแทน

 

อนึ่ง ผมตัวเล็กมาก เลยถูกบอกประมาณว่าการสวมเสื้อสายเดี่ยวซับในแทนบราก็ถือว่าใช้ได้

 

ในเรื่องนั้น ผมซื้อมาตามคำแนะนำของพนักงานร้านขายเสื้อผ้า ที่ว่าควรปกป้องเต้านมเอาไว้

ผมยังไม่ถึงวัยที่จะเจ็บเต้านมด้วยซ้ำ ดังนั้นจึงแทบไม่ได้เปลี่ยนเลย

 

“แล้ว ประมาณ 1 ปีที่แล้ว ผมก็ไปเจอที่นั่น……ยังไงดี มันตั้งอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยที่ไม่มีมอนเตอร์ปรากฎตัว ผมเลยลองขอพรที่นั่น และผิดหวังเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

 

 

“อะ ไม่ได้เกิดขึ้นในทันทีสินะคะ”

 

“มีสถานที่แบบนั้นด้วย ――……เห้”

 

“แล้ว ผมก็เลยกลับบ้านด้วยความผิดหวังและเข้านอนทันที แต่แล้ววันรุ่งขึ้นผมก็กลายมาเป็นแบบนี้”

 

“……ทำไมคุณถึงไม่รายงานเรื่องนี้ทันทีกันค่ะ โซยะซัง！？”

 

ทีมกู้ภัยซังที่จริงจังแกว่งผมหางม้าไปมาได้เปลี่ยนหัวข้อหลักที่เจาะลึก

 

“ก็ไม่แบบว่า……เรื่องแบบนั้น มันยุ่งยากไม่ใช่เหรอ?”

 

“ยุ่งยาก！？ นี่เป็นเรื่องใหญ่มากเลยไม่ใช่เหรอคะ！？”

 

“ใช่แล้ว ให้อธิบายสถานการณ์ตั้งแต่ 1 แบบนี้ ทีหลัง”

 

ผมหยิกมิคาสุกิซังที่แอบขยับขาเหมือนหนอนผีเสื้อขณะที่นั่งตัวตรงเข้ามาใกล้มากขึ้นจนส่งเสียง「อาฟุ๊นนนน！」ก่อนผลักเธอไปที่มุมห้อง

 

……โล่งอกไปทีที่เธอเป็นเด็กผู้หญิง

 

ถ้าเป็นผู้ชายคงแจ้งความล่ะมั้ง?

 

“……ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์แบบนี้ เธอจะเชื่อผมไหมล่ะ? ผู้ชายที่เป็นเด็กผู้หญิงแบบนี้ ทั้งหน้าทั้งอะไร ๆ ก็แตกต่างจากเดิมจริงไหม? ข้อมูลส่วนบุคคลก็ใช้กันไม่ได้ด้วย?”

 

“……เรื่องนั้น……ค่อนข้างมั่นใจค่ะ……”

 

“พ่อแม่ผมยังไม่เชื่อกันเลย『ผมถูกบอกว่า ผมร่างนี้ถูกผมร่างผู้ชายลักพาตัวมาแล้วบังคับให้พูดอย่างงั้นใช่ไหม』แล้วพวกเขาก็แค่สงสารผม เราคุยกันถึงเรื่องต่าง ๆ ในอดีตไปกี่ชั่วโมงกันนะ แล้วสุดท้าย……เหมือนมีหูไว้แค่ฟังล่ะ?”

 

“อึก ――……ถ้าเป็นฉันจะเชื่อค่ะ แต่ผู้ใหญ่ก็คงเป็นแบบนั้น……”

 

“ใช่ไหมล่ะ? ปกติแล้ว เด็กผู้หญิงที่หนีออกจากบ้านหรือถูกทารุณกรรมมักจะตรงไปที่หน่วยงานจริงไหม”

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงลำบากมาก

 

……ท้ายที่สุด จะเป็นยังไงหากพ่อแม่ที่ไม่เชื่อผม แต่ในทางกลับกันพวกเขากลับขอโทษอย่างจริงใจและพร้อมพูดว่า「พวกเราต้องขอโทษอย่างยิ่งที่ลูกชายโง่ ๆ ของพวกเราได้ทำเรื่องลักพาตัวเด็กสาวมาขังไว้」ผมคิดว่าผมคงไม่สามารถฟื้นจิตใจได้

 

ถึงผมมีเลเวลที่สูง แต่สุขภาพจิตก็เปราะบางมากเน๊ะ?

 

“ฉันเชื่อเธอน๊า ฮารุจ๊าง！！！”

 

“อะ เฮ็นไตซังไม่สนใจหรอกครับ”

 

 

“ถูกมองเหยียดและดุด่าโดยสาวน้อย รู้สึกดีที่สู๊ด！！”

 

 

“…………เอมิจัง……สายเกินไปแล้วสินะ……”

 

“โลลิค่อนเป็นโรคร้าย แม้แต่ผู้หญิงก็ยังเป็นได้……”

 

ผมได้ยินคำที่อันตรายอย่าง「สถานราชทัณฑ์」ทั้ง「กักกัน」แต่ก็ไม่สำคัญ ยังไงก็ไม่เกี่ยวกับผม

 

“ไหน ๆ แล้ว ทีมกู้ภัยซัง นี่ คุณจะช่วยอธิบายให้สมาคมหรือหน่วยงานของรัฐแทนผมได้ไหม? ไม่อย่างงั้น ผมที่ไม่รู้สึกอยากทำ เพราะมันยุ่งยากคงไม่ทำแน่ แล้วก็จะใช้ชีวิตไปตามปกติต่อไป ถึงแม้จะต้องหนีไปจากที่นี่ก็ตาม”

 

“หนี……ฉันจะรับผิดชอบเองค่ะ ดังนั้นกรุณาอย่าหนีไปไหนนะคะ……”

 

“แล้ว ผมไม่ต้องไปก็ได้ไหม? คุยกันที่นี่ให้จบเลยได้หรือเปล่า?”

 

“คงไม่ได้……แหละค่ะ”

 

“เอ๋~”

 

ผมคิดว่าเธอจะพูดว่า「ได้เลยค่ะ」ออกมาทันทีซะอีก

 

“เพื่อยืนยันตัวตนของคุณ พวกเราจะต้องสัมภาษณ์คนรู้จักและสมาชิกในครอบครัวของโซยะซัง และตรวจร่างกายในปัจจุบันเพื่อยืนยันความทรงจำด้วย……แล้วยังต้องทำการตรวจสอบอย่างละเอียดเพื่อดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกไหม อย่างคำสาปจากดันเจี้ยน……อะ ก่อนอื่นเลย คุณจะต้องเข้ารับการรักษาแบบเดียวกันกับฟุคายะซังจากเหตุการณ์อุบัติเหตุในครั้งนี้ด้วยค่ะ”

 

“เอ๋~”

 

ดูเหมือนยุ่งยาก……รู้งี้ไม่ปล่อยให้เจอตัวก็ดี

 

“……ฉันจะเป็นคนช่วยเองค๊า ไม่เป็นไรแน่ค๊า！”

 

“ฟุคายะซัง?”

 

“กรุณาเรียกฉันว่ารุรุจัง！ ถ้าอย่างงั้นฉันจะร้องไห้แล้ว！”

 

“อะ อืม รุรุ?”

 

“รุรุจังค่ะ！”

 

ฟุคายะซัง แก้ไข รุรุพุ่งเข้ามากอดผมได้เร็วยิ่งกว่าเฮ็นไตซัง

 

……เอ๊ะ?

 

……ทั้งที่เป็นเด็กผู้หญิง……ไม่มี……?

 

อ้า อกกระดานซังอย่างงั้นสินะ

 

ผมเงยหน้าขึ้นจากความรู้สึกของกระดูกไหปลาร้าที่ไร้ไขมันอย่างคาดไม่ถึง

 

ขอโทษเน๊ ที่เผลอนึกว่าเป็นเด็กผู้ชายไปแว๊บหนึ่ง

โปรดยกโทษให้ผมด้วยเพราะตอนนี้ผมก็ไม่มีหน้าอกเหมือนกัน

 

“ฮารุจังมีปัญหาตั้งแต่ที่กลายเป็นเด็กผู้หญิงใช่ไหมล่ะ！”

 

“ไม่มีล่ะมั้ง ผมเคยชินกับการใช้ห้องน้ำกับอาบน้ำหลังลองแค่รอบเดียว”

 

“คู๊ว…….ตะ แต่ว่าก็ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าน่ารัก ๆ …….หรือบราเลยใช่ไหมล่ะค๊า！”

 

“พูดแบบนั้น รุรุซังเองก็ไม่ได้ใส่เหมือนกันนี่?”

 

 

“ก็เพราะว่าฉันคือรุรุจังไงล่ะ！ ……..เอ๊ะ?”

 

 

“ไม่จริงสักหน่อย！ รุรุแค่ตัวเล็กเกินไปหน่อยเอง ดังนั้นเธอเลยต้องการแค่สปอร์ตบราหรือเสื้อสายเดี่ยวซับในก็พอแล้ว！ พูดอีกอย่างคือไม่มีความแตกต่างใหญ่ระหว่างฮารุในตอนนี้เลย”

 

“อย่าให้ข้อมูลเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงโดยไม่ได้รับอนุญาตนะ เอมิจัง！？ ฮารุจัง เป็นเด็กผู้ชายนะ！？”

 

ผมอยากให้เธอบอกว่าเป็นผู้ชายเฉย ๆ มากกว่า

 

“ไม่หรอก ก็แบบ…..ฉันเดาว่าแฟน ๆ ทุกคนคงรู้เรื่องนี้จากไลฟ์สดสมัยนู้นแล้วไหม……?”

 

“อุกุ…..ถึงอย่างงั้น……”

 

……น่าสงสารทั้งที่เป็นเด็กผู้หญิงของแท้

 

แต่ว่าถ้าผมพูดแบบนั้นไป ผมแน่ใจเลยว่าเธอจะต้องร้องไห้ออกมาจริง ๆ ดังนั้นผมจะเงียบไว้ดีที่สุด

 

“กะ ก่อนอื่นเลย！เพียงเพราะว่าไม่เดือดร้อนมาจนถึงตอนนี้ไม่ได้หมายความว่าจะนับจากนี้ไปจะไม่เดือดร้อนนะ！ ……อีกอย่าง เป็นความผิดของฉันเอง การไลฟ์สดหลังจากนี้จะต้องกลายเป็นเรื่องยุ่งยากขึ้นมาแน่นอนค๊า……แล้วก็แล้วก็ ด้วยรูปร่างหน้าที่โดดเด่นไม่ธรรมดาแบบนี้ ตอนที่เดินออกไปข้างนอกอาจโดนทักว่า『หรือว่าจะเป็นฮารุจัง？』 อาจจะกลายเป็นแบบนี้ก็ได้นะค๊า……”

 

“……นั่นก็ไม่เกินจริงไปหรอกนะคะ ดูเหมือนว่าจำนวนผู้ติดตามจะเพิ่มขึ้นจาก 10 คน เป็น……เอ๊ะโตะ 8 แสนคน? ดูเหมือนว่าจำนวนจะยังเพิ่มขึ้น……”

 

“ปะ แปดแสน……นั่นเป็นตัวเลขที่ฉันต้องใช้เวลาถึงหนึ่งปีกว่าจะได้มาเลย…….”

 

“เอ๊ะโตะ…..ขอโทษ?”

 

“มะ ไม่หรอก ไม่เป็นไร……ครั้งนี้เป็นความผิดของฉันโดยสิ้นเชิง นอกจากนี้ถ้าฮารุจังไม่ช่วยปกป้องฉันไว้ ฉันคงตายไปแล้ว……”

 

โดยปกติผมจะดูสมาร์ทโฟรวันละไม่กี่รอบ

 

ผมไม่ได้เล่นโซชาเกะ* ส่วนใหญ่จะใช้ดู SNS ถ้ามีเวลาว่างจริง ๆ ผมจะอ่านหนังสือมากกว่า

(เกมส์โซเชียล(มือถือ) Fate,Genshin, Princess Connect เรียกอีกอย่างว่ากาชาเกลือ)

 

เพราะแบบนั้นภายหลังการไลฟ์สด ดูเหมือนว่าจะมีการแจ้งเตือนจำนวนมากเข้ามา

 

นั่นคือ 800,000 คน

 

……ไม่รู้สึกอะไรเลยน๊า

 

“บางทีพอเวลาผ่านไปสักหน่อย เรื่องต่าง ๆ ก็อาจจะกลับมาเป็นปกติเอง”

 

“ฉันไม่คิดอย่างงั้นหรอกนะคะ? โซยะซัง……”

 

“ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก? ฮารุจัง”

 

 

“ฉันก็คิดว่าไม่มีทางเหมือนกัน！ เพราะว่าทั้งความสำเร็จทั้งรูปลักษณ์ที่งดงามของเธอ รุรุก็บอกว่าเธอดูเหมือน『โอฮิเมะซามะ』ด้วยในไลฟ์สดของรุรุเอง！ แล้วต่อให้เธอไม่โชว์หน้าหรือพูดอะไรอีกเลยต่อจากนี้ ฉันมั่นใจว่าผู้ติดตามจะต้องมีลำดับความสำคัญที่แตกต่างจากเมื่อก่อน และผู้ติดตามที่เป็นคนประเภทเดียวกับฉันก็จะแห่กันเข้ามาหาเพื่อเป็นแฟนคลับ เธอกลายเป็นสตรีมเมอร์ชื่อดัง นั่นเป็นเหตุผลที่ผู้คนจากธุรกิจแวดวงเดียวกันที่ต้องการเพิ่มยอดผู้ติดตามจะแห่ไปไลฟ์สดในที่เดียวกันนั่นอย่างแน่นอน！ ไม่ต้องสงสัยเลย！”

 

 

“ถ้าหากว่าโลลิค่อนเฮ็นไตซังยังพูดแบบนั้น ก็คงไม่ได้ผิดพลาดไปจากนั้นสินะ”

 

“อาฮูมมมม！”

 

ที่เหลือ นั่นเป็นวิธีที่ใช่พูดปกติในเวลาปกติหรือเปล่า?

ผมไม่สนใจหรอก แต่แค่พูดเฉย ๆ

 

“……ฮารุจัง……เอมิจังปกติคือจะได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นผู้ปกครองของฉันเลยล่ะ? พูดกันว่าเธอเป็นเทพธิดาแห่งมารดาผู้ใจดีเลยล่ะ? เป็นท่าทางที่ยอดเลย……”

 

“จริงเหรอ? นั่นน่ะ? ไม่อยากจะเชื่อเลย”

 

“โดนโลลิผมบลอนด์เรียกว่า『นั่น』เพียงเท่านี้！！”

 

 

“เมื่อพูดถึงมิคาสุกิ เอมิซัง เธอเป็นคนที่มีความกระตือรือร้นมาตั้งแต่ก่อนเจอฟุคายะซัง ทั้งความสามารถและคาริสม่าถูกจัดอยู่ในระดับท็อปแรงค์เสมอ เธอได้รับความนิยมเพราะความมีน้ำใจในการดูแลรุ่นน้อง……”

 

คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนี้ ผมมองไปที่มิคาสุกิ เอมิซังซึ่งกำลังมองกลับมาที่ผมอย่างกับจะกลืนกินระหว่างที่ผมกำลังติดกระดุมเสื้อสเวตเตอร์ถัก และสวมกางเกงขายาวทับกางเกงในเพื่อไม่ให้มองเห็นส่วนนูนเรียบเนียน

 

“……คนแบบนี้เหรอ?”

 

 

“อ้า โดนเหยียดด้วยดวงตาสีฟ้าบนแก้มป่องอ่อนนุ่มนั่น มีความสู๊ขที่สุดเลย！”

 

 

“……คน ๆ นี้ชนะโหวตความนิยมครั้งที่แล้ว……”

 

“เอมิจัง……เพราะฉันจะเป็นคนเดียวที่ไม่ทอดทิ้งเธอเน๊ะ…….”

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 11

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/11/

 

 

 

 

แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต