[นิยายแปล(WN)] โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi - ตอนที่ 3 วันนี้เป็นวันที่โลลิโชคร้าย

ตอนที่ 3 วันนี้เป็นวันที่โชคร้าย

 

เป็นเวลาประมาณ 10 ปีแล้วที่ดันเจี้ยนล้นขึ้นมาบนโลก

 

แม้ว่าจะมีความสับสนบ้างในช่วงแรก 

แต่เมื่อในที่สุด โลกก็ค่อนข้างปลอดภัยขึ้นด้วยการพัฒนา「อุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉิน」ที่จะช่วยให้คุณสามารถหนีออกจากดันเจี้ยนได้โดยอันโนมัติหาก「HP」ของคุณต่ำลงจนอยู่ในระดับอันตราย รวมถึงสินค้าที่สะดวกสบายสารพัดชนิด และของที่แสดงภาพเลเวลได้

 

ดังนั้นจึงมีแผนที่จะเปิดเสรีดันเจี้ยนให้กับพลเรือน โดยบอกพวกเขาว่า「ถือเป็นความรับผิดชอบต่อตนเอง」ที่จะรับความเสี่ยงถึงชีวิต ผลลัพธ์……กลยุทธ์คลื่นมนุษย์ประสบความสำเร็จ

 

ปัจจุบันดันเจี้ยนส่วนใหญ่สามารถสำรวจได้โดยไม่ต้องไปจนสุดก็ได้ ความลึกและเลเวลที่แนะนำต่างก็ถูกแชร์

 

ตามข้อมูลดังกล่าว ดันเจี้ยนที่ฟุคายะ รุรุมีความคิดที่จะไลฟ์สดผจญภัยเพื่อแสดงความอดทนของการโซโลแยกจากสมาชิกตามปกติ เป็นดันเจี้ยนขนาดกลางที่ธรรมดามาก และมีความยากระดับปานกลาง ――พูดอีกอย่างหนึ่งคือ เป็น「สถานที่ระดับปกติที่คนจะมาลงกันตามปกติ」

 

หากคุณคุ้นเคยกับการเข้าดันเจี้ยนมาบ้างแล้ว คุณสามารถโซโลได้จนถึงชั้น 50 ได้สบาย ๆ ――ถ้าคุณไม่โชคร้ายเกินไป――ตามที่คนพูดกัน คุณสามารถลงได้ตามความแข็งแกร่งทางกายภาพและอาวุธที่มี

 

และได้รับการยืนยันแล้วว่าจำนวนมอนสเตอร์ในดันเจี้ยนนี้ลดลงอย่างมาก

 

ที่จริงแล้ว ฟุคายะ รุรุก็สามารถผ่านได้อย่างสบาย ๆ

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมแม้จะเกินชั้นที่ 50 ไปแล้ว เธอก็ยังสามารถลงชั้นที่ลึกกว่าเดิมต่อไปได้――ถึงจะมีการหยุดหลายครั้งเพื่อปรึกษากับผู้ชมและผู้จัดการ――――――แล้วด้วยเหตุผลบางอย่างเธอก็ตกผ่านหลุมพรางถึง 3 ครั้งติดต่อกัน และตกลงบนกับดักอัฐเชิญมอนเตอร์

 

ทำไมกัน

 

ยิ่งไปกว่านั้น ยังเจอเข้ากับกับดักแบบที่ร้ายแรงมากที่สุดชนิดที่จะปรากฎขึ้นมาแค่ครั้งเดียวจากการทอยลูกเต๋า 1000 ครั้ง ที่ดูเหมือนว่าจะสามารถอัญเชิญบอสมอนเตอร์ที่อยู่ชั้นล่างของดันเจี้ยนออกมาได้

 

เนื่องจากข้อมูลกำลังถูกไลฟ์สดออกไปอยู่ในขณะนี้ จึงทำให้สร้างความฮือฮาขึ้นเป็นอย่างมาก และดึงดูดความสนใจจนจำนวนผู้ติดตามสูงขึ้นมากกว่า 10 เท่า

 

――ฉันขอโทษคนที่มาช่วยฉันด้วย

 

มังกร

 

ไม่ใช่ระดับธรรมดา เป็นถึงมังกร บอสมอนเตอร์

 

แม้แต่ตัวที่อ่อนแอซึ่งปรากฎตัวในชั้นที่ลึกที่สุดของดันเจี้ยนที่มีความยากระดับต่ำ เธอก็ยังต้องใช้ผู้มีประสบการณ์ในการปราบปรามกับเพื่อนร่วมทีมประมาณ 10 คน……เมื่อเห็นความแตกต่างอย่างท่วมท้นในความแข็งแกร่ง ครั้งนี้เธอจึงรู้สึกยอมแพ้

 

【เอ๊ะ แย่เกินไปแล้ว】

【รอบนี้แย่ของจริงเลย】

【รุรุจังวิ่งหนีเร็วเข้า！】

 

【แบบนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยที่คนเดียวจะช่วยได้ ช่วยรอจนกว่าจะมีคนอื่นไปถึงที――】

 

คิดว่าปิดไลฟ์จะดีกว่า……ล่ะมั้ง

 

หมดเวลาที่เธอจะสามารถยิ้มและฝืนเข้มแข็งได้อีกต่อไปแล้ว แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงตัดสินใจตามความมุ่งมั่นและไหวพริบในฐานะเอนเตอร์เทนเนอร์／ไอดอล

 

――ฉากไลฟ์สดของสตีมเมอร์ที่ถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยมม

 

ไม่ใช่ว่าไม่มี แต่นอกจากช่วงแรก ๆ แล้ว ปัจจุบันแทบไม่มีอุบัติเหตุร้ายแรงใด ๆ เกิดขึ้นอีกเลย เนื่องจากข้อกำหนดที่บังคับให้ต้องพกพาอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินติดตัวไว้เสมอเวลาที่เข้าสู่พื้นที่

 

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นไอดอลผู้กระตือรือร้นแค่ไหน เธอก็ยังเป็นเพียงเด็กมัธยมปลายอยู่ ――นั่นหมายถึง นอกเหนือจากชื่อเสียงของต้นสังกัดและการวิพากษ์วิจารณ์จากสาธารณชนแล้ว ความตื่นตระหนกของผู้ชมที่อาจระเบิดขึ้นจากจำนวนผู้ติดตามที่น่าจะกำลังเพิ่มขึ้นตามระดับการร้องขอความช่วยเหลือในระหว่างการไลฟ์

 

เธอได้รับพรให้มีรูปร่างหน้าตาที่ดีอย่างแน่นอน

 

นั่นเป็นวิธีที่ทำให้เธอได้เข้าสังกัดบริษัทที่เกี่ยวข้องกับการไลฟ์สดในดันเจี้ยนในระดับแถวหน้า

 

――แต่ เธอก็ตั้งใจทำงานอย่างหนัก ตั้งแต่การค้นคว้าเกี่ยวกับแฟชั่น ยุทธวิธีการต่อสู้ จากนั้นการพูดคุย กิริยาท่าทาง การแต่งหน้า

 

หากเป็นแบบนี้ เธอก็ต้องการทำให้ถูกต้องจนถึงท้ายที่สุด

 

ดูเหมือนว่าร่างขนาดมหึมาของมังกรจะใหญ่เกินไปสำหรับชั้นกลางนี้ ทำให้ยากต่อการเคลื่อนไหว ทำให้มังกรกำลังเขย่าดันเจี้ยน และพังกำแพงลงมา

 

เสียงผนังและเพดานที่พังทลายลงของชั้นที่ 77 กำลังดังขึ้นล้อมรอบเธอ

 

ความมืดและความสิ้นหวังของดันเจี้ยน การมีอยู่ของมันทำให้ตระหนักถึงความตายได้อย่างชัดเจน

 

【รุรุจิง อย่าพึ่งยอมแพ้】

【เจ้าคนที่ยิงก่อนหน้ากำลังทำอะไรอยู่ฟ๊ะ！ รีบเข้ามาช่วยรุรุจังเร็วเข้า】

 

【ไม่ เป็นไปไม่ได้ นี่มันเป็นบอสมอนเตอร์】

【หากคำร้องขอความช่วยเหลือถูกตัดสินว่าเป็นอันตรายเกินไป เขาก็มีสิทธิ์ที่จะล่าถอย】

【ใคร ๆ ต่างก็อยากหลีกเลี่ยงที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยว】

【จริง ๆ แค่มาก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว】

 

――ใช่แล้ว คนก่อนหน้านี้

 

ถ้าเขายังอยู่ที่นี่ อย่างน้อยฉันต้องทำให้เขาหนีไป……ไม่อย่างนั้นจะเป็นความผิดของฉันเอง

 

ดูเหมือนว่ามังกรยังหาเธอไม่เจอเพราะเธอตัวเล็กเกินไป

 

ถึงจะเงียบอยู่แบบนี้ต่อไป――ไม่ว่ายังไง ก็จะถูกพบในที่สุด

 

ถ้างั้น

 

“…… ――っ！ขอบคุณมากค่ะ สำหรับการตอบรับคำร้องขอความช่วยเหลือ！”

 

【รุรุจัง！？】

【ดะ เดี๋ยวสิ เสียงดังแบบนั้น】

 

“ฉันดีใจมากที่ที่คุณช่วยจัดการศัตรูเมื่อกี้นี้！ มันเจ๋งมากเลย！ จนฉันอยากร้องไห้！ แต่ตอนนี้บอสมอนเตอร์โผล่มาแล้ว ดังนั้นช่วยหนีไปทีเถอะค่ะ！”

 

――ฉันอยากกรีดร้อง

 

ฉันอยากให้คุณมาช่วยฉัน

 

แต่……เพราะฉันเป็นไอดอล

เมื่อเป็นไอดอล ก็ต้องเป็นไอดอลจนวินาทีสุดท้าย

 

“ฉันชื่อว่าฟุคายะ รุรุ！กรุณาไปที่สำนักงานในภายหลัง！คนสำคัญของฉันจะช่วยทำทุกอย่างที่ทำได้ให้เอง ดังนั้นขอบคุณค่ะ！”

 

เธอเปล่งเสียงราวกับไม่พ่ายแพ้ต่อเสียงคำรามของมังกรจนมันหันมาตอบสนองที่เธอ

 

มีหลายกรณีที่ผู้ตอบสนองต่อคำร้องขอช่วยเหลือกลายเป็นต้องพัวพันจนเสียหายไปด้วย

แม้ว่าอาจจะไม่ถึงตาย แต่ก็อาจจะได้รับบาดเจ็บสาหัส หรืออาจจะไม่สามารถลงดันเจี้ยนได้อีกต่อไป

 

“เพราะอย่างงั้น กรุณาวิ่ง！ วิ่งไปที่บันได้สู่ชั้นบน！”

 

เสียงคำรามและแผ่นดินสั่นสะเทือนมากจนแม้ว่าจะยังคุกเข่าอยู่ แต่ก็ไม่สามารถทรงตัวได้

 

เธอ ―― ตระหนักได้ว่ามังกรกำลังเฝ้ามองเธออยู่อย่างชัดเจน

 

――ไม่มีเวลาให้ดูคอมเมนต์อีกต่อไปแล้ว

 

เธอตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ปิดกล้องที่กำลังถ่ายตัวเองอยู่ทันทีที่มังกรปรากฏตัวเข้ามาใกล้ นั่นคือตอนที่เธอเริ่มพังทลายลงเป็นครั้งแรก

 

สนุกมากเลย แต่……กะแล้ว สุดท้ายก็ ตัวตนแห่งโชคร้าย

 

「คาแรคเตอร์」ที่เรียกว่า「ฟุคายะ รุรุ ตัวตนแห่งโชคร้าย」

 

――มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเป็นแค่จุดขาย…….ที่ไม่ใช่จุดจบแบบนี้

 

ฉัน พยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะมาถึงที่นี่

 

กะแล้ว เป็นเรื่องแย่ที่แยกมาคนเดียว

 

เอมิจัง……ไว้เจอกันใหม่

 

เมื่อฉันลืมตาขึ้นซึ่งดูเหมือนจะปิดไปโดยไม่ทันรู้ตัว ฉันก็เห็นร่างขนาดใหญ่ที่ควรจะอยู่ไกลออกไปกำลังเข้ามาหาฉัน

 

ฉันไม่สามารถออกแรงแขนหรือขาได้เลย ทำได้เพียงแค่จับจ้องไปที่พื้นด้วยความหวาดกลัว

 

“――ทุกคน ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”

 

แล้วเจอกัน

 

ฉันพูดพร้อมกับยื่นมือที่สั่นเทาไปปิดไมโครโฟน

 

――ปัง

 

เสียงที่ไพเราะดังมาจากระยะไกลเหมือนเดิม

และเสียงอะไรบางอย่างบินออกไปขณะกำลังพ่นไฟ

 

“――กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซ！？”

 

“……เอ๊ะ?”

 

การมองเห็นของเธอเบลอด้วยแรงสั่นสะเทือนที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และไม่สามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่ชิ้นส่วนของกำแพงหล่นลงมาปลิวไปรอบ ๆ

 

แต่ สิ่งเดียวที่เธอได้ยินก็คือ เสียงมังกรที่คำรามด้วยความเจ็บปวด

 

“……เกิดอะไรขึ้นกัน”

 

เธอไอจากฝุ่น และเมื่อเงยหน้าขึ้นไปมอง――

 

“――เด็กผู้หญิง ตัวเล็ก……?”

 

เธอหันสายตาไปทางทิศทางที่มีแสงสว่างวาบเข้ามา และเห็นโพรงในผนัง……น่าจะสูงจากพื้นดินประมาณ 20 เมตร

 

สิ่งที่เธอสามารถสังเกตให้ได้จากสายตา 2.0 ในจุดที่หากไม่เงยหน้าขึ้นมองจากปกติก็จะไม่เห็นก็คือ――เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมฮูด และหมวกที่เธอสวมตามปกติหลุดออกมาเผยเส้นผมสีบลอนด์ยาวสลวย……เธอเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ

 

◇

 

อุว้า ถ้ามองดีจะรู้เลยว่าหายากมาก

 

มังกรที่ตัวใหญ่มากขนาดนั้น

 

มันคำรามดังมากจนหูของผมดับไม่ได้ยินอะไรเลย อาจจะเป็นตัวบอส……ของชั้นล่างของที่นี่หรืออะไรสักอย่างล่ะมั้ง?

 

【ฮารุจัง วิ่งหนีเถอะ ไอ้นั่นไม่ไหวหรอก】

【ไม่ไม่ ต้องช่วยรุรุจังสิ ก็รับคำร้องขอความช่วยเหลือมาแล้ว】

【แต่ตอนนี้ดูยังไงก็ไม่ทันแล้วจริงไหม？】

【แย่เกินไปแล้ว！】

 

【ว่าไปแล้ว จะไม่แย่เอาเหรอถ้าไม่หยุดไลฟ์น่ะ？】

【ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เชื่อมต่อของ……ของรุรุจัง】

【เฝ้ารุรุจังไว้ ไลฟ์สดของทางนี้เป็นแบบส่วนตัวสินะ……ม๊า งั้นก็ช่วยไม่ได้】

 

【อยากดูให้จบแต่ก็ไม่อยากดูให้จบ……ความรู้สึกนี้มันยังไงกัน？】

 

【รักไงล่ะ】

【รักไงล่ะ】

【ตูข้ายังเชื่อว่า…….ฮารุจังต้องเป็นโลลิเงียบขรึมที่มีสายตารังเกียจ】

【นาย……】

 

【แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นโชตะจริงไหม？】

【เด็กใหม่……นาย ในเวลาแบบนี้…… 】

 

【แต่ว่า ก็อยากเห็นหน้าตาของฮารุจังกันอยู่ดี】

【อ้า】

 

【ถ้าเป็นแบบนี้นัดต่อไปจะช่วยรูรุจังได้แล้ว――นั่นคือสิ่งที่ฉันอุตส่าห์คิดไว้แท้ ๆ】

【ก็นั่นสินะ ฉันเองก็เกือบคิดไปแล้วว่าฮารุจังจะชนะได้ในการยิงกระสุนแค่นัดเดียวเหมือนกัน】

 

ของดรอปนั่นน่าอร่อยจังน๊า……หลายอย่าง

 

ผมรีบพลิกกระเป๋าเป้สะพายหลัง โยนไปข้าง ๆ และค้นหาบางสิ่งที่พิเศษ

 

……แต่ว่า เนื่องจากผมไม่สามารถโชว์หน้าออกไปได้จึงไม่มีทางได้ของดรอปแน่นอน……น่าเสียดาย นอกจากนี้กระสุนนี้ยังเป็นการขาดดุลครั้งใหญ่ด้วย

 

นอกจากนี้สกิลที่ทำให้ผมยิงกระสุนได้เพิ่มขึ้นก็จะทำให้ผมต้องนอนไปหลายวัน หากคำนึกถึงรายได้ที่ควรจะได้จากช่วงเวลานั้นแล้ว……รายรับรายจ่ายครั้งนี้น่าจะติดลบประมาณ 10 ล้านได้?

 

มือของผมหยุดกะทันหัน

 

“………………………………”

 

เศษซากต่าง ๆ บินกระแทกหมวกกันน็อค แต่ผมมัวแต่คิดถึงเรื่องเงินมากกว่า

 

【เอ๊ะ จู่ ๆ หน้าจอก็】

【ผมสีบลอนด์？】

【ฮารุจัง กล้องกล้อง！】

 

เงิน

 

สำหรับผม ตัวตนในปัจจุบันคือไม่เป็นที่รู้จัก และกำลังบุกรุกที่อยู่อาศัย แหล่งสนับสนุนเพียงแหล่งเดียวคือเงินสดที่สามารถแลกเปลี่ยนนอกดันเจี้ยนได้

 

【โอเตะเตะ】

【โอเตะเตะ】

【กระสุนปืนใหญ่เรอะ？】

 

กระสุนสูตรพิเศษที่ใช้เวลาสร้างหลายวัน

 

……แค่เจ้านี้ก็เพียงพอที่จะทำให้มีเงินอยู่และเล่นได้ 3 ปีแล้ว

 

ผมมั่นใจมาก

 

แต่――อย่างที่คิด มีคนต้องการความช่วยเหลืออยู่

อ้า เงินออมของผม

 

【อุว้า มือเล็ก ๆ】

【เอ๊ะ ฮารุจังเป็นเด็กผู้หญิงจริงเรอะ？】

【การเคลื่อนไหวแบบนี้ ฉันบอกได้เลยว่าเป็นของเด็กผู้หญิงที่เรียกว่าโลลิ】

 

【ม๊าย ยังตัดสายโชตะออกไปไม่ได้】

【เด็กใหม่ นาย…… 】

【ยังไงดี รู้สึกโล่งใจจัง】

【ฝากทุกอย่างไว้กับฮารุจังเถอะ】

 

【เพราะว่าฟุคายะ รุรุตกอยู่ในช่วงวิกฤต ดังนั้นเลยกำลังมีคนไม่น้อยกำลังมาที่นี่เหมือนกัน】

【พูดถึง รุรุจัง】

【แฟนรุรุจัง！ซ่อน！】

 

【ฮารุจัง เห็นผมกับมือของเธอแล้วน๊า】

【แต่ว่าถ้าเป็นฮารุจังตามปกติเธอคงไม่มองคอมเมนตร์หรอก】

【อ้า เดาว่าคงไม่มองแน่ ๆ】

【การรับรู้อันเฉียบคมของผู้เชี่ยวชาญ】

 

คลิก คลิก คลิก ผมบรรจุกระสุนทำเองลงในปืนสั่งทำพิเศษซึ่งพกติดตัวไว้สำรองเสมอ

 

ไพ่เด็ดสำหรับตอนที่ทำผิดพลาดในการเอาชนะบอส

แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ มีคนกำลังจะตาย

 

กริ๊ก

 

“ดีล่ะ”

 

【พูดแล้ววววววว！？】

【ว่าแล้วยังไงซะก็ต้องเป็นโลลิล๊า！】

 

ผมหายใจเข้าลึก ๆ และสังเกตเหยื่อของตัวเอง

 

มอนเตอร์หายากที่มีความยาวประมาณ 50 เมตร

 

มันดูเหมือนบอสของที่นี่ที่โผล่ออกมาเป็นประจำ แต่มีสีที่ต่างออกไป ดังนั้นน่าจะอึดกว่ามาก

 

ยังไงซะ ผมก็ต้องยิงอีกสองนัด

 

หากว่ายังไม่พอ สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือต้องทำให้มันอ่อนแอลงด้วยกระสุน ลูกธนู และก้อนหินที่เหลืออยู่

ถ้าทำขนาดนั้นแล้ว ผมแน่ใจว่าคนอื่นที่กำลังลงมาน่าจะสามารถล้มมันได้

 

“จ๊า มาลุยกันเถอะ”

 

【เอ๊ะ？ ตูข้าด้วย？】

【บ้ารึไง ไม่ใช่แบบนั้นหรอก……เอ๊ะ？】

【ไม่มีทาง ฮารุจัง ปกติบอสนั่นต้อง――】

 

ผมไม่สามารถพลาดกระสุนนัดนี้ได้

 

ดังนั้นแทนที่จะนอนคว่ำเหมือนปกติ ผมจึงลุกขึ้นยืนและจับปืนไว้แน่น――――แล้วเหนี่ยวไกปืน

 

เป็นการกระทำที่บ้าบิ่นจริง ๆ ที่ออกมาแบบนี้ แต่คงไม่มีใครกำลังมองผมอยู่หรอก

 

อ้า

 

ผมอยากกลับบ้านเร็ว ๆ อ่านหนังสือ และงีบหลับในขณะที่กำลังเจ็บปวดกับการสูญเสียในวันนี้

 

คิดเรื่อยเบื่อยเหมือนไร้กังวล

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 3

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/3/

 

 

 

 

แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต