[นิยายแปล(WN)] โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi - ตอนที่ 4 โลลิเฮดช็อต ตอนที่ 4 VS บอสหมี กระสุนนัดที่2ซึ่งหายากสำหรับโลลิก็คือโลลิเอง

ตอนที่ 4 VS บอสมอนสเตอร์ กระสุนนัดที่ 2 ซึ่งหายากสำหรับผมก็คือตัวผมเอง

 

เอาจริง ๆ เจ้านั่น เป็นมังกรตัวใหญ่ที่โง่เขลาจริง ๆ

 

ที่นี่ก็แค่ถ้ำธรรมดา ๆ ในชั้นกลาง ดังนั้นมันจึงอัดแน่นเอี๊ยด……

 

【ฮารุจัง ก็บอกว่าเห็นมือแล้วนะ……เห็นแล้วน๊า！】

【ฮารุจังมักจะอ่านคอมเมนท์เฉพาะหลังจากที่ล่าเสร็จแล้วเท่านั้น…… 】

【ม๊า ปกติแล้วพอดูก็จะแค่「ขอบคุณมาก」แค่นั้นอยู่ดี…… 】

【ฉันชอบความทื่อแบบนั้น】

【อ้า…… ！】

 

【สำหรับตอนนี้ ฉันเข้าใจเป็นอย่างดีว่าฮารุจังมีมือเด็กจริง】

【และผมสีบลอนด์ยาว】

【ว่าไปแล้ว นั่นมันคืออาวุธแบบไหนกัน ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย】

【ฮารุจัง เป็นอาวุธทำมือใช่ไหม？】

【มือเล็ก ๆ และ…… 】

 

เครื่องยิงจรวดไร้แรงสะท้อน…..ของเลียนแบบ

เพราะเป็นของทำเอง ในแง่มุมหนึ่งก็ทำให้รู้สึกสดชื่น

 

แค่มอนเตอร์ทั่วไปก็ไม่สามารถเอาชนะได้ง่าย ๆ ด้วยกระสุนปืน

 

ถ้าทำได้ง่ายขนาดนั้น ดันเจี้ยนทั่วโลกคงถูกยึดครองโดยทหารไปแล้ว

 

ถึงแม้จะสามารถยิงเฮดช็อต……หมายถึง สามารถยิงตรงเป้าอย่างแกนกลางได้ แต่มักจะใช้ไม่ได้ผลกับมอนเตอร์ระดับกลางขึ้นไป เมื่อร่างกายของพวกใหญ่ขึ้นมาก

 

แต่ถ้า「ไม่ได้ผล」จะเป็นปัญหา

ผมเป็นโซโล่ และเนื่องจากสถานการณ์บางอย่างทำให้ผมไม่สามารถขอความช่วยเหลือได้

 

นั่นเป็นเหตุผลให้ผมสร้างอาวุธขึ้นมาเองเพื่อทดแทนความแข็งแกร่งที่ขาดไปจากการมีกล้ามเนื้อไม่เพียงพอ

 

ผมมีพลังเวทมนตร์สูงมาก แต่ผมไม่ค่อยชอบใช้เลย เพราะว่าพอผมใช้ไปประมาณครึ่งหนึ่งก็จะเกิดอาการเวียนหัว กระสุนที่เหลือจะเติมMPลงไปกลายเป็นการโจมตีรุนแรงด้วยเวทมนตร์

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ผมเตรียมพร้อม แม้ว่าจะเป็นปืน แต่ก็สามารถใช้เป็นเครื่องยิงจรวดได้ด้วย……แน่นอนว่าไร้แรงสะท้อน

 

ถึงแม้จะบอกว่าผมสร้างขึ้นมาเอง แต่ที่จริงก็เป็นไอเทมที่ดรอปจากดันเจี้ยน ก็เลยไม่ได้เข้าใจหรอกว่ามันทำงานยังไง……แต่ตราบใดที่มันใช้งานได้ ก็ไม่เป็นไร

 

กระสุนแค่ 1 นัดก็มีราคาหลักล้าน……ไม่สิ วัสดุทั้งหมดทำจากของดรอปดังนั้นราคาจึงขึ้นอยู่กับร้านค้าล่ะมั้ง?

 

การทำสิ่งนี้มีราคาแพงมาก ผมต้องใช้เวลาตัดสินใจเลือกเป้าหมายมากกว่าปกติหลายเท่า

 

【กล้อง！ กล้องไม่ได้จับภาพมอนเตอร์ตัวสำคัญแล้วนะ ฮารุจัง！ มือด้วย มือ！】

【คุสะ】

 

【ไลฟ์สดมือของสาวน้อย……ของแปลกใหม่เลยล่ะ】

【ของใหม่อย่างเหนือชั้น】

【ไม่มีใครเคยคิดไอเดียแบบนี้เลย】

【ไลฟ์สดสุดแรร์ ที่ทำโดยไม่รู้ตัว สามารถหาดูได้เฉพาะที่นี่เท่านั้น】

 

【กระผม……วันนี้รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้มาที่นี่และได้เห็นตั้งแต่ครั้งแรก】

【แน่นอน แล้วสมัครเมมเบอร์แล้วใช่ไหม？】

【ผู้พิทักษ์ของฮารุจังมีหน้าที่ต้องกลับไปดูไลฟ์เก็บถาวรทั้งหมดล่ะ】

【พยายามเข้า】

 

【ยังไงก็เถอะ ส่วนใหญ่แล้วจะเคลื่อนที่และรอ ดังนั้นจึงไม่เยอะเท่าไหร่……ม๊า ก็ประมาณ 4 ปี 4 หรือ 5 ครั้งต่อสัปดาห์】

【เอ๊ะ อะไรล่ะนั่น เด็กคนนี้ลงมาลึกแค่ไหนกัน】

 

【แม้แต่มืออาชีพส่วนใหญ่ก็สัก 2 ถึง 3 ครั้งต่อสัปดาห์เองล่ะนะ……ก็กะแล้วว่าฮารุจังแปลก ๆ น่ะ】

【ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีจิดแข็งสุด ๆ เพราะไม่พูดแม้แต่คำเดียว แม้กระทั่งในวันที่ลงดันนานมากกว่า 10 ชั่วโมง】

【แข็งแกร่ง？】

【ความหลงผิดของคนบ้าเรอะ？】

 

【อะ…… 】

【อะอะ】

【ฮารุจัง！ ดูคอมเมนต์ที！！】

【ว่าไงทุกคน】

 

【ฉันไปดูไลฟ์สดของฟุคายะ รุรุมาว่าจะรู้สึกสิ้นหวังมากขนาดไหน……ฉันก็เห็นผมบลอนด์ของฮารุจังสะท้อนอยู่ในกล้องของทางนั้น！？】

 

【คุสะ】

【เหนืออื่นใด ฮารุจังโดนเปิดเผยตัวตนจากคนที่ช่วยไว้ แต่พูดไปแล้วก็สมเป็นฮารุจังดี】

 

“………………………………”

 

เห็นได้ชัดว่า เดิมทีมังกรตัวนั้นจะมีความตั้งใจที่จะเคลื่อนไหวไปมาพร้อมกับลูกสมุนบนพื้นที่อันใหญ่มหึมาสำหรับบอสที่ชั้นล่างสุด แต่เนื่องจากจริง ๆ แล้วที่นี่เป็นชั้นกลาง จึงคับแคบและทำให้ขยับตัวไม่ได้มากนัก

 

มันทำหน้าประมาณว่า「ที่นี่มันไม่แคบไปหน่อยหรือไง！？」

ถึงที่จริงจะมืดจนมองไม่เห็นสีหน้าของมันเลยก็เถอะ

 

เข้าใจเข้าใจ เหมือนกับเวลาที่อยากหยิบของที่หล่นลงในช่องว่างระหว่างเฟอร์นิเจอร์กับผนังเลย

ผมเข้าใจดี เพราะผมก็เคยคิดเรื่องนี้หลายรอบตอนที่ยังมีร่างกายของผู้ใหญ่

 

ตอนนี้?

 

เพราะมีร่างกายเป็นเด็ก……เลยคลานใต้เตียงได้ล่ะนะ

 

มังกรซังกำลังดิ้นเหมือนผมเมื่อก่อนที่พยายามดิ้นรนเพื่อคว้าอะไรบางอย่างที่ติดอยู่ในระหว่างช่องว่าง

 

ด้วยเหตุนี้ แม้จะผ่านไปประมาณ 1 นาทีแล้ว ระยะห่างระหว่างมันกับเด็กที่จะช่วยก็เลยไม่ได้ใกล้เข้ามาขนาดนั้น

 

แล้ว ผมก็อยู่ที่นั่นด้วย

 

――น่าเสียใจใช่ไหมล่ะ?

 

จากนั้นเสียงที่เขย่าจิตให้บ้าคลั่งก็ดังก้อง และกระสุนก็บินออกไป

 

ขณะที่ผมกำลังหมอบตัวลงอย่างรวดเร็ว ผมก็ได้ยินเสียงเศษซากกระทบหัวของตัวเอง และเสียงกระสุนที่พุ่งออกไปและไฟที่พ่นตามกัน

 

【อะ กล้องกลับที่แล้ว】

【อุโอมมาบูชิ】

【นั่นคืออะไร…… 】

 

【ฮารุจังเป่าเครื่องยิงจรวดในพื้นที่ปิดที่เรียกว่าดันเจี้ยน คุสะ】

【คุสะ】

 

【สาวน้อยก้าวร้าว】

【เดาว่านี่คือไพ่ตายสินะ……รู้สึกถึงความต้องการที่จะโซโล่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเลย】

【เป็นคนที่ก้าวร้าวแค่ไหนเนี่ย ฮารุจัง…… 】

 

――ซู่ม

 

บินออกไปด้วยพลังดินปืนและเวทมนตร์ และการโจมตีที่ถูกเพิ่มพลังด้วยพลังเวทมนตร์นอกเหนือจากการระเบิดของดินปืนปะทะเข้าที่หัวโดยตรง

 

ผมได้ยินเสียงมังกรดิ้นด้วยความเจ็บปวด

แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นทำให้บาดเจ็บสาหัส

 

……ปกติผมจะฆ่ามันได้ในนัดเดียว แต่เดาว่าครั้งนี้คงต้องยิงอีกอย่างน้อย 1 นัด

 

ถ้าผมมาพร้อมอุปกรณ์ที่เหมาะสม ผมคงไม่ต้องใช้ของแพงมากมายขนาดนี้…….ม๊า ก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ สิ่งไม่คาดฝันสามารถเกิดขึ้นในดันเจี้ยนได้เสมอ

 

ด้วยเหตุนี้ ขณะที่กำลังคิดแบบนั้น ผมก็ยิงออกไปอีกนัดหนึ่ง แล้วรีบนอนหมอบลงอีกครั้งก่อนที่ควันจะหายไป และเตรียมตัวเองให้พร้อมไปทางเสียงคำราม

 

“！”

 

【เอ๊ะแย่แล้วน่ะ】

【มังกร กำลังจะล้มลงไปทางรุรุจัง】

【สมกับเป็นฮารุจัง แต่ก็ยังล้มบอสในนัดเดียวไม่ได้สินะ】

【นั่น มังกรเหมือนจะหมดสติไปแล้ว แต่อีหรอบนี้รุรุจังได้กลายเป็นกำแพงจังแน่ ๆ…… 】

 

――แย่แล้ว

 

ผมคว้าอุปกรณ์ดีดตัวที่เตรียมไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ――ก่อนกระโดดออกจากโพรง

 

ร่างกายบอบบางแสนเบาลอยออกไปนิดหนึ่ง

 

【เดี๋ยว ฮารุจังแย่แล้ว！

【ร่วงแล้วร่วงแล้ว！ ……อะเร๊ะ？】

【กำลังเร่งความเร็วไปข้างหน้างั้นเรอะ？】

【เวทมนตร์บิน？】

 

เสียงจากข้างหลังกลบทุกอย่าง

 

คุ…….เจ็บคอกว่าที่คิดไว้……. ！

 

กระเป๋าเป้ที่ผมถือไว้เป็นอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินแบบโฮมเมดของผมเอง ――พูดอีกอย่างคือเครื่องยนต์เจ็ต

 

นี่คือสิ่งที่ผมสามารถใช้เพื่อบินหนีได้ในกรณีฉุกเฉิน

เนื่องจากผมมีร่างกายที่เบามาก ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องใช้พลังเวทมนตร์มากนักเพื่อเติมเชื้อเพลิง

 

……ทว่า นี่เป็นครั้งแรกที่ผมใช้ในการต่อสู้จริง……คงจะดีถ้ามีระดับความเร็วอย่างน้อย 3 ระดับ！

 

ร่างของมังกรกำลังเข้ามาใกล้ตรงหน้าด้วยพลังอันมหาศาล

 

……ตาของมันยังไม่ลืมขึ้น

 

บางทีอาจจะแทบไม่มี HP เหลืออยู่แล้ว

แต่ผมไม่ได้นำอุปกรณ์อื่นมาด้วย ดังนั้นนี่คือทั้งหมดที่ผมมีในตอนนี้

 

สิ้นเปลืองจังน๊า……เฉพาะครั้งนี้เท่านั้นที่ผมต้องการหลักประกัน

แต่คงไม่ได้ล่ะน๊า……เพราะจะให้โชว์ตัวคงไม่ได้ล่ะ……

 

แม้ในเวลาเช่นนี้ ผมก็ยังเป็นโรคคนดีเกินไปอยู่ ในชั่วพริบตาผมก็มาอยู่แถวดวงตาของมังกร

 

【ใหญ่】

【หรือต้องบอกว่า ไม่เคยมีไลฟ์สดไหนมีข้อมูลการเข้ามาใกล้มังกรมากขนาดนี้มาก่อน……. 】

【อย่าแม้แต่จะพูดล่ะทุกคน】

 

【ใช่แล้ว กระผมอยากจะรู้ว่าฮารุจังจะตื่นตระหนกแค่ไหน ตอนที่เธอมารู้ทีหลังว่าทุกคนรู้เรื่องที่เธอเป็นโลลิหรือโชตะผมบลอนด์แล้ว】

 

【เข้าใจเลย】

【เข้าใจเลย】

【แม้แต่ฮารุจังก็ต้องร้องเสียงหลงจริงไหม？】

【ไม่หรอก อาจจะยอมรับอย่างใจเย็นก็ด๊าย】

【เข้าใจเลย】

 

” ――――――っ！”

 

ดูเหมือนเด็กสาวจากก่อนหน้านี้จะกรีดร้องอยู่ข้างล่าง แต่น่าเสียดายที่ผมไม่ได้ยินเพราะเสียงที่มาจากข้างหลังของผม

 

“……แล้วเจอกัน”

 

ป้องกัน……อะ นี่ ระเบิดไม่แย่เหรอ?

 

ผมก็หยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งเหมือนกัน แต่ทันทีที่หลังจากแสงและเสียงหายไป ――ก็เหมือนมึนงงอยู่นิดหน่อย

 

ก่อนหน้านี้ ผมรู้สึกเหมือนว่าอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินแบบสายรัดข้อมือของผมกำลังตอบสนองและพยายามพาผมออกจากดันเจี้ยน

 

อะ ดรอปล่ะ

 

แต่ ผมเดาว่ายังสามารถช่วยเด็กคนนั้นได้อยู่

 

――หลังจากนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อผู้ชายวัยผู้ใหญ่กลายเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผมก็คิดว่ารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังกำลังทำผิดพลาดไป

 

◇

 

“……สุดยอด……”

 

【เด็กสาวตัวน้อย……พูดยังไงก็สาวน้อย！】

 

【ถ้าตัวเล็กกว่ารุรุจังยังไงก็ต้องเป็นสาวน้อย】

【แต่ไม่แน่อาจจะแพ้เรื่องขนาดหน้าอก{ฮารุจัง}ก็ได้】

【เป็นหน้าผา{รุรุจัง}ขนาดนั้นก็น่าจะมีโอกาสแพ้แหละ？】

【คุสะ】

({}=คนแปลเติม เผื่ออ่านแล้วไม่รู้ว่าหมายถึงใคร)

 

เมื่อควันจางลงเล็กน้อย ผู้ชมดูเหมือนจะมีปฏิกิริยาต่อ「เด็กสาวตัวน้อย」 ที่เธอกำลังพึมพำอยู่

 

ในตอนที่กำลังคิดว่าจะต้องตายซะแล้วก็มีเสียงและแสงที่รุนแรงดังขึ้น ฟุคายะ รุรุที่คิดว่าตัวเองรอดมาได้เพราะลางสังหรณ์ว่าแรงสั่นสะเทือนจะทำให้มังกรสะดุดไปข้างหน้าสองสามก้าว ――กำลังอ่านคอมเมนต์บางส่วน และยิ้มอย่างขมขื่นเหมือนอย่างเคย

 

――เพราะแม้แต่ในเวลาแบบนี้ยังมีเรื่องตลกเกี่ยวกับหน้าอกเล็กของเธอ

 

อืออึน บางทีอาจเป็นเพราะทุกคนรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อยแล้วก็ได้

 

……แล้วก็ สวิตช์กล้อง…….

 

มือของเธอสะเปะสะปะอยู่ครู่หนึ่ง

 

――ใครบางคนที่ดูเหมือนจะมาเพราะสัญญาณขอความช่วยเหลือ ที่ไม่ได้ปรากฏตัวมาจนถึงตอนนี้ และไม่ได้ร้องเรียกเธอด้วยซ้ำ

 

นั่นหมายความว่าเขาเป็นคนดี……อาจจะ

 

ถึงจะเห็นแบบนี้ แต่เธอก็มั่นใจว่าตัวเองมีความสามารถในการที่จะอยู่ในอันดับต้น ๆ ได้ ――ทว่าด้วยความที่เธอโชคร้ายมาก ――บทสรุปเลยเป็นแบบนี้

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม เธอพยายามหันกล้องไปทางด้านหลัง

 

……เมื่อกี้รู้สึกเหมือนโดนระเบิดเลยลอยมาที่ไหนสักแห่ง

 

แต่ว่า ทั้งมืดและห่างไกล ดังนั้นกล้องสำหรับไลฟ์สดจึงเห็นได้เพียงแค่เงาเท่านั้น……อาจจะ

 

เธอพยายามที่จะไม่สร้างปัญหาให้กับผู้มีพระคุณของเธอ แต่เธอก็รู้สึกโล่งใจเพราะเธอรู้สึกเหมือนพึ่งได้ผัดผ่อนเวลาตายออกไป ――เธอคิดถึงความเป็นไปได้เล็กน้อยที่จะถ่ายใบหน้าติดมา

 

【รุรุจัง รีบซ่อนเถอะ！】

【ขนาดโดนแค่ครั้งเดียวยัง……ไม่แย่เกินไปหน่อยแล้วรึไง？】

【รู้สึกว่ามันจะใหญ่ขึ้น】

【ไม่สิ มันกำลังล้มต่างหาก】

 

“ฮิ ฮิวฮี่~~！？ ……อะ ยืนไม่ขึ้นค๊า ทำได้แค่ขยับมือ”

 

【คุสะ】

【ความกล้าของรุรุจังไม่ใช่แค่นั่งเฉย ๆ ใช่ไหม？】

 

【ไม่หรอก ม๊า เมื่อกี้ใคร ๆ ก็ต้องคิดว่าตัวเองกำลังจะตายจนเข่าอ่อนล่ะนะ】

【เป็นงั้นเรอะ】

【ก่อนอื่นรีบหนีไปซะ】

 

“……っ！ …… っ！ ……ไม่มีประโยชน์”

 

【สติหลุดไปแล้วสินะ……. 】

【ก็ตกจากเพดานมากระแทกพื้นตั้ง 3 รอบแล้วด้วย】

【อีกครั้ง พลังกายของมนุษย์เพิ่มขึ้นตามเลเวลจากการลงดันเจี้ยน】

【แต่ถ้าร่างใหญ่ขนาดนั้นล้มทับจะไม่แบนเอาเรอะ？】

 

แบน

 

“…..อะฮ่าๆๆๆๆ”

 

เมื่อเธอเห็นการแสดงความคิดเห็นพวกนั้น เธอก็หัวเราะเป็นครั้งแรกหลังจากก้าวผ่านกับดักแรก

 

【แย่แล้ว กลัวจนฟุ้งซ่านไปแล้ว！？】

【รุรุจัง พวกโอเน่ซังลงมาถึงชั้นที่ 60 แล้ว！ อดทนอีกนิด ――】

【อะ ล้มแล้วล้มแล้ว】

 

เป็นดังภาพลวงตาเหมือนท้องฟ้ากำลังถล่มลงมา

 

มอนเตอร์ขนาดยักษ์ที่เรียกว่ามังกรกำลังล้มลงมา

 

――มันยังส่งเสียงคำรามอยู่ ดังนั้นหมายถึงยังมีชีวิตอยู่

 

โดยพื้นฐานแล้ว มีดีเลย์เล็กน้อยระหว่างตอนที่ HP ของมอนเตอร์กลายเป็น 0 จนถึงตอนที่มันหายไป

 

เพราะแบบนั้น หากถูกบี้……ก็จะแบนไปเลย

 

ถึงจะรู้แบบนั้นแต่ขาก็ไม่ขยับ

เพียงแค่แรงของแขนก็ไม่มีทางทำให้หนีพ้นได้

 

…….แต่ว่า ตอนนี้จะขอตายไปพร้อมรอยยิ้ม

 

เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับเสียงหัวเราะที่ไม่มีเหตุผล

 

……บางทีเธอคงสติแตกไปแล้วจริง ๆ

 

ไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอกำลังคิดว่า「จะถูกช่วยอย่างแน่นอน」

 

「เธอจะอาบน้ำดี ๆ เมื่อกลับถึงบ้าน」และ「สงสัยว่าทุกคนจะดุเธอไหม」หรือไม่ก็……「เธออยากจะขอบคุณคนที่มาช่วยอย่างเหมาะสม」และอื่น ๆ ทั้งหมดจะเกิดขึ้นหลังจากที่เธอกลับถึงบ้าน

 

นี่คือภาพก่อนตายสินะ

หากเป็นแบบนั้น……ฉัน มีความสุข

 

“แล้วเจอกันค๊า ทุกคน……เอออออออออออออ๋！？”

 

ขณะที่เธอพยายามทำให้ตัวเองดูดีด้วยอารมณ์ที่กล้าหาญและเศร้าโศก เสียงคำรามก็ดังทะลุต่อหน้าของเธอ

 

“…….จริงด้วย เด็กผู้หญิง！？”

 

การรับรู้เคลื่อนที่ใกล้ไกลของเธอ ทำให้จับภาพ「เธอ」ที่บินไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงได้

 

“นั่นไม่สมเหตุสมผลแล้ว！ ทำแบบนั้นคุณจะตายเอานะ ได้โปรดรีบหนีไปเร็วเข้า！ อะ ขอบคุณที่ช่วยฉันนะคะ！”

 

【รุรุจังเป็นเด็กดีจนฉันอยากร้องไห้แล้ว】

【ร้องไห้】

【พูดว่าเด็กผู้หญิง……กะแล้วโลลิโว๊ย】

【จะเร็วเกินไปแล้ว ขนาดกล้องยังกลายเป็นแค่ภาพคิดตา！？】

 

【โลลิ โซโล่ อาชีพระยะไกล เลเวลสูง ว่างวันนี้…….ไม่มีล่ะโว๊ย！？】

 

ราวกับว่าเธอตอบสนองต่อเสียงของฟุคายะ รุรุอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เธอมองย้อนกลับมา

 

――เธอมีผมสีทองยาว ดวงตาสีฟ้า และสวมเสื้อฮูดคลุมยาว มีบางอย่างที่มีรูปร่างแปลก ๆ บนหัวของเธอซึ่งดูเหมือนมงกุฎ

 

“……ฮะเอ๊ะ โอฮิเมะซามะ？”

 

【รุรุจังหนักแน่นเข้าไว้】

【รุรุจังยังมีชีวิตอยู่】

 

แม้ว่าควรจะเป็นวิกฤติที่ความตายกำลังใกล้เข้ามา แต่กระแสคอมเมนต์ก็ยังไม่หยุด

ส่วนใหญ่มีความกังวลใจเกี่ยวกับสภาพจิตใจของฟุคายะ รุรุจริง ๆ

 

ครู่ต่อมา 「เธอ」 ก็เข้าใกล้หัวมังกรและ――เล็งปากกระบอกปืน คลิก ในตอนนั้นเอง

 

เสียง แสง และความสั่นสะเทือนที่รุนแรงกว่าเดิม

 

――และด้วยเหตุนั้น ฟุคายะ รุรุก็ถูกพัดพาไปที่ไหนสักแห่งเช่นเคย

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 4

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/4/