บัญชามังกรเดือด - บทที่ 176 ท้ายที่สุดก็ผิดพลาด

บัญชามังกรเดือด บทที่ 176 ท้ายที่สุดก็ผิดพลาด
มู่เฟยเฟยได้สติ พบว่าในสายตาของฉินเทียน ไม่ได้มีความคิดอกุศลอย่างนั้น ล้วนเป็นความต้องการของเธอฝ่ายเดียว เธอเองที่คิดเข้าข้างตัวเอง

เขาแค่วานให้เธอช่วยหาเสื้อผ้าให้เท่านั้น

เธออายแทบจะแทรกแผ่นดินหนี แม้แต่เสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นแทบไม่สนใจที่จะใส่ วิ่งปิดร่างกายออกไป

ฉินเทียนได้แต่ฝืนยิ้ม ถือโอกาสใช้น้ำในสระล้างมือที่เปือนเลือดออกให้สะอาด

ผ่านไปสักพัก มู่เฟยเฟยออกมาอีกครั้ง

เธอได้เปลี่ยนเป็นชุดเดรสยาวสวยหรูชุดหนึ่ง ไม่ได้แค่จัดผมเสร็จ บนใบหน้าก็ได้เติมเครื่องสำอางใหม่หมดแล้ว

ฉินเทียนถึงขนาดต้องถอนหายใจ ผู้หญิงมักจะยืดติดกับรูปลักษณ์ของตัวเอง

ในมือของมู่เฟยเฟยถือเสื้อเชิ้ตผ้าไหมอิตาลีสีดำมาตัวหนึ่ง ตำแหน่งหน้าอก ยังมีมังกรดำตัวหนึ่งที่ปักด้วยมือ

“แต่ก่อนฉันโง่จริงๆ ในเงินตั้งมากมายเชิญช่างตัดเสื้อต่างชาติยอดฝีมือมาตัดเสื้อผ้าให้กับพานหลง ใครจะรู้ว่า เขาไม่เคยได้ใส่เลย”

“เปลืองแรงจริงๆ”

“คุณฉิน เสื้อตัวนี้ช่างเหมาะกันคุณจริงๆนะ”

เธอสวมเสื้อให้ฉินเทียนด้วยตัวเอง ติดกระดุมทีละเม็ดทีละเม็ด

มองดูผู้ชายที่หล่อและสำอางอีกทั้งยังมีความดิบอย่างมีเสน่ห์ที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ สูดดมกลิ่นกายผู้ชายที่เด่นชัดในระยะใกล้ ทำให้เธอหน้าแดงใจเต้น เกือบจะติดกระดุมผิดเม็ด

“ขอบคุณมาก”หลังจากทำธุระเสร็จ ฉินเทียนหันตัวจะเดินไป

“คุณฉิน!”มู่เฟยเฟยตะโกนเรียก : “ฉันต้องขอโทษคุณเรื่องงานปาร์ตี้ค็อกเทล ตอนนี้ยังมีโอกาสไหม?”

“ฉันหมายความว่า เรื่องแบรนด์แอมบาสเดอร์”

“เพียงแค่คุณให้โอกาสฉันสักครั้ง ฉันจะไม่รับค่าตัว!”

“ฟรีค่าตัวตลอดชีวิตก็ได้หมด!”

ฉินเทียนลังเลสักพัก สุดท้ายก็ไม่ได้หันหลังกลับ ： “มีเรื่องบางเรื่อง สิ่งที่พลาดไปแล้วก็ไม่มีวันกลับคืน”

“ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด อีกไม่นานคนของตระกูลพานก็จะมาถึงที่นี่ รีบออกจากที่แห่งความยุ่งเหยิงแห่งนี้ให้เร็วที่สุดเถอะ”

“เรื่องของพานหลง ให้เป็นหน้าที่ฉันจัดการ”

พูดจบ ไม่พูดพร่ำทำเพลง สาวเท้าเดินจากไป

มู่เฟยเฟยมองดูแผ่นหลังที่กำยังของฉินเทียนหายไปในความมืด เธอเหมือนเป็นคนโง่ไปหน่อย

ใช้เวลานานถึงจะได้สติ มองเห็นศพที่อืดอยู่ในสระว่ายน้ำ ร้องกรี๊ดเสียงแหลมวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน

นี่ก็เช้าตรู่แล้ว

ดูเหมือนว่าบ้านพักตากอากาศสุดหรูคฤหาสน์หลงกงประเภทนี้ บริเวณรอบข้างไม่มีผู้อยู่อาศัย ดังนั้นการต่อสู้อย่างอนาถที่น่ากลัวที่นี่ เป็นส่วนน้อยไม่มีผลกระทบถึงข้างนอก

ฉินเทียนออกจากเขตบ้านพักตากอากาศ มาจนถึงถนนด้านนอก

แสงไฟสลัวในค่ำคืนที่เงียบสงัด

เขาโทรหาเหลิ่งเฟิง สอบถามสถานการณ์ที่โรงแรม

เหลิ่งเฟิงตอบกลับ ทุกอย่างราบรื่น แต่เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหลินเซวี่ยรายงานว่า ซูซูได้นอนหลับแล้ว

ในที่สุดฉินเทียนก็วางใจ พรุ่งนี้พระอาทิตย์ขึ้น ก็จะเป็นวันใหม่

หลังจากนั้น ลังเลสักพัก เขาก็กดโทรศัพท์โทรหาใครอีกคน

โทรศัพท์ดังอยู่นาน ไม่มีใครรับ

อีกฝ่ายน่าจะหลับไปแล้ว

แต่เป็นเรื่องด่วนที่ต้องรีบจัดการ ฉินเทียนจะไม่รบกวนไม่ได้

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ถูกตัดสาย

ไม่ใช่ไม่มีคนรับ ตัดสายไปเอง แต่ได้ถูกคนตัดสาย

นั้นก็หมายความว่าคนอย่างน้อยได้ตื่นแล้ว

เขาโทรอีกครั้ง

ในครั้งนี้ ดังประมาณ 10 วินาทีกว่าๆ ก็ถูกกดตัดสายอีกครั้ง

เขาไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงกดปุ๋มโทรซ้ำ

ครั้งที่ 3 อีกฝ่ายกดตัดสายทันที

ฉินเทียนฝืนยิ้ม ดูเหมือนว่าตัวเองไปรบกวนเธอแล้วจริงๆ

พูดได้เลยว่าหลิวหรูยู่เป็นคนแรก ที่ทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ถูดตัดสายอย่างนี้ ยังตัดสายเขาติดต่อกันถึง 3 ครั้ง

ดั่งคำกล่าวที่ว่า “ไม่ควรทำผิดซ้ำหลายๆครั้ง” ในเมื่อถูกตัดสายถึง 3 ครั้งแล้ว อย่างนั้นเขาเองก็ไม่จำเป็นต้องติดต่อกันอีกต่อไป

ฉินเทียนสูบบุหรี่ 2 ที ดับบุหรี่ แล้วเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่งกลับโรงแรมเจี๋ยหลง

ในห้องที่ตกแต่งด้วยสีชมพู เต็มไปด้วยกลิ่นไอของเด็กผู้หญิง หลิวหรูยู่ใส่ชุดนอน ผมเพ้ายุ่งเหยิงนั่งอยู่บนเตียง

เป่าปากด้วนความโกรธจ้องมองโทรศัพท์ที่อยู่ตรงหน้า

“ผู้ชายเจ้าชู้!”

“นายไม่ใช่มีรายการกับเลขาของมู่เฟยเฟยแล้วเหรอ? ยังโทรหาฉันทำไม!”

“ลองโทรมาอีกทีฉันก็ไม่รับ!”

“……เพิ่งโทรมาได้ 3 ครั้งก็ถอดใจแล้ว ไม่มีความอดทนอะไรขนาดนี้”

“ฮึ!”

เมื่อเวลาผ่านไป โทรศัพท์ตรงหน้าก็ไม่ดังขึ้นมาอีกเลย หลิวหรูยู่กระวนกระวายใจเล็กน้อย

ไม่ใช่สิ เมื่อกี้ทำไมฉันถึงไม่รับโทรศัพท์?

ฉันควรรับโทรศัพท์สิ ด่าเขาไปสักทีดีๆ

ใช่ ฉันต้องด่าเขา!

พอมีเหตุผลนี้ เธอกดโทรศัพท์โทรหาฉินเทียน

ฉินเทียนได้มาถึงทางเข้าหน้าโรงแรมแล้ว เห็นหลิวหรูยู่โทรกลับมาอย่างคาดไม่ถึง หรือว่าเกิดเรื่องบางอย่าง

“ฮัลโหล—”

พูดมาได้หนึ่งประโยค ในสายก็มีเสียงเยือกเย็นของหลิวหรูยู่แทรกเข้ามา ：“กลางดึกกลางดื่นมีมารยาทบ้างไหม โทรมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่ออะไร?”

“ฉัน–”

“นายอะไร？นายกับฉันไม่มีความเกี่ยวข้องกัน？พวกเราแค่มีชะตาที่ต้องเจอกันครั้งเดียวเท่านั้น ฉันลืมคนอย่างนายไปแล้ว”

“ขอร้องละ รบกวนหลังจากนี้ช่วยออกห่างฉันหน่อย ขอให้นายได้กอดต้นขาของดาราใหญ่มู่เฟยเฟยได้ในเร็ววัน”

“ลาก่อน!”

ฉินเทียนรีบพูดขึ้นทันทีก่อนที่หลิวหรูยู่จะวางสาย พูดไปหนึ่งประโยค : “มือปีศาจของราชาฉิน มีเพียงหนึ่งในใต้หล้า”

“นายพูดอะไร?”หลิวหรูยู่มือสั่น โทรศัพท์อีกนิดจะหลุดมือตกลงพื้น

“นายหมายความว่าไง?”

“นายรู้ประโยคนี้ได้ยังไง”เธอถามด้วยความรีบร้อน

ฉินเทียนพูดเนิบเนิบ : “ไม่มีอะไร ก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย ช่างมันเถอะ ฉันคงยังต้องออกห่างจากเธอสินะ”

“ขอให้เธอโชคดี ลาก่อน–”

“รอก่อน!” หลิวหรูยู่กระโดดลุกขึ้นมาจากเตียง กัดฟันพูด : “นายรู้อะไรมาใช่ไหม?”

“ฉัน…..ขอโทษคุณ”

“แซ่ฉิน เรื่องนี้สำคัญกับฉันมาก ฉันหวังว่านายจะบอกความจริงกับฉัน”

เห็นฉินเทียนไม่พูด เธอกัดฟันพูด : “เพียงแค่นายช่วยฉัน…..จะให้ฉันทำอะไรได้หมด”

ฉินเทียนถอนหายใจ : “เรื่องมันยาว จะให้พูดเรื่องนี้อีกที ในโทรศัพท์ก็พูดได้ไม่หมด”

“โธ่ ทำงานอย่างเร่งรีบมาเกือบทั้งคืน หิวจังเลย ตอนนี้ถ้าได้กินหม้อไฟสักมื้อคงจะดี”

หลิวหรูยู่เงียบไปสักพัก : “ฉันรู้จักร้านหม้อไฟร้านหนึ่ง ไฮติเหลาเยว่เปิดให้บริการ 24 ชั่วโมง”

“ฉันจะจองห้องตอนนี้ จะปักหมุดไปให้นาย เจอกันอีกครึ่งชั่วโมง”

พอวางสาย หลิวหรูยู่รีบเข้าไปที่ห้องแต่งหน้า เตรียมแต่งหน้า

ส่องกระจกเห็นตัวเองที่ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง ดวงตาบวมแดงนิดหน่อย จู่จู่เธอก็โมโหอีกครั้ง

เธอมีสภาพเป็นแบบนี้ในตอนนี้ ทั้งหมดก็เพราะเมื่อตอบกลางวันได้เจอกับฉินเทียนที่เสินหลงกวาน เป็นเขาที่ทำให้เธอโกรธจบเป็นแบบนี้

ตอนนี้ ทำไมต้องแต่งหน้าให้เขาดูด้วย!

เธอโกรธกระฟัดกระเฟียดขยี้ผมจนยุ่งกว่าเดิม ใส่ชุดตามสบายหนึ่งชุดแล้วก็ออกไป

ดูดูไปก็เหมือนกับคนแก่สติไม่ดี ใครจะคิดว่า นี้เป็นเทพธิดาที่มีชื่อเสียงทั่วทั้งประเทศ

ร้านหม้อไฟไฮติเหลาเยว่ พอเห็นหลิวหรูยู่สภาพเป็นแบบนี้ ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

หลิวหรูยู่หน้าไร้อารมณ์ : “ตอนนี้ พูดได้แล้ว?”

ฉินเทียนหัวเราะ : “ขอร้องล่ะ เป็นเธอเป็นคนบอกเองว่าจะเลี้ยงหม้อไฟฉัน ตอนนี้ควรจะสั่งอาหารก่อนไหม?”

หลิวหรูยู่ : “พนักงาน พวกคุณเอาเมนูเนื้อสัตว์ตรงนี้ เนื้อแกะ เนื้อวัว เนื้อกุ้งบด เนื้อปลาบด ผ้าขี้ริ้ว หลอดเลือด……ทั้งหมดเอามาอย่างละจาน”

“นายกินน้ำจิ้มอะไร?”

ฉินเทียน : “น้ำจิ้มซีฟู้ดก็ได้”

หลิวหรูยู่ : “แล้วก็น้ำจิ้มซีฟู้ด 2 ที”

ไม่นาน อาหารก็มาแล้ว ฉินเทียนคิดว่าหลิวหรูยู่ไม่กิน สั่งให้ตัวเองทั้งหมด

ทำงานอย่างเร่งรีบมาเกือบทั้งคืน ฆ่าคนมากมายขนาดนี้ เขาหิวจริงๆ

ใครจะคิดว่า ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้เขาตกตะลึง