บัญชามังกรเดือด - บทที่ 231 เล่นใหญ่เกินไปแล้ว
บัญชามังกรเดือด บทที่ 231 เล่นใหญ่เกินไปแล้ว
ฉินเทียน ใช่ฉินเทียนจริง ๆ ด้วย！
“คนแซ่ฉิน ใช่นายจริง ๆ ด้วย！”
“นายยังกล้ามาอีกเหรอ！”
หลังจากเงียบสงัดไปชั่วครู่ หลิ่วหรูยู่ก็ปล่อยเสียงโฮพุ่งเข้าหาตัวฉินเทียนอย่างกับคนบ้า แผดร้องสุดเสียงทุบตีไม่ยั้ง
ฉินเทียนมองหลิ่วหรูยู่ที่แทบจะบ้าคลั่ง ในสายตาส่อถึงความรู้สึกผิดในใจ
เขานึกไม่ถึงว่าเกมนี้คนที่เจ็บปวดที่สุดจะเป็นหลิ่วหรูยู่
พอเห็นท่าทางที่แสนเจ็บปวดของเธอ เขาก็อดยืนมือไปโอบเอวอันสะองของเธอดึงตัวเธอมากอดไว้ในอ้อมอกไม่ได้
กระซิบว่า： “ผมทำให้คุณต้องขมขื่น”
“ไม่เป็นไร มันผ่านไปแล้ว”
“ผมรับปากคุณว่านายท่านต้องไม่เป็นไรแน่นอน ตอนนี้ผมมาทำตามสัญญา”
อะไรนะ？
หลิ่วหรูยู่มองฉินเทียนอย่างงง ๆ สีหน้ายากที่จะเชื่อ
อดหลับอดนอนหลายวัน อารมณ์ล่มสลายได้ทุกเมื่อ
เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนว่าวที่อยู่บนท้องฟ้า มีเพียงด้ายบาง ๆ เส้นหนึ่งพยุงไว้
ซึ่งด้ายเส้นนั้นพร้อมจะขาดได้ทุกเวลา
จากนั้น เธอก็เหมือนจอกแหนที่แห้งเหี่ยว จากเส้นขอบฟ้าไร้ซึ่งพรมแดน ไร้ที่พึ่งพา โดดเดี่ยวล่องลอย ไม่มีที่ให้หวนกลับ
มีความหวาดกลัวในใจสุดขีด
แต่ว่า การถูกชายผู้นี้กอดไว้ในเวลานี้ ได้ยินคำอ่อนโยนของเขา เห็นใบหน้าที่แน่วแน่หมดจดของเขา
เธอก็รู้สึกทันใดว่าตัวเองถึงพื้นดินแล้ว
“นายรับปากฉันแล้ว……”
“ห้ามโกหกฉัน！”
“ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่านายด้วยมือของฉันเอง！”
น้ำตาอาบเต็มใบหน้าของเธอพลางพร่ำรำพึง จากนั้น ก็ไร้เรี่ยวแรงลง ร่างกายอ่อนระทวยลงในอ้อมอกของฉินเทียน
ฉินเทียนยิ้มเฝื่อน เห็นทีตอนนี้คิดจะช่วยปลุกชีพอันกั๋วคงจะไม่ง่ายอย่างนั้น
พอมองไปรอบ ๆ คน ก็เห็นผู้คนมากมายพร้อมด้วยมีดยาวเต็มไปหมด
เขาถูกคนตระกูลอานที่โกรธแค้นล้อมไว้แล้ว
“มีคนอยากจะฆ่าเรามากขนาดนี้เลยเหรอ？”
“ท่าทางเราคงไปยั่วคนส่วนมากเข้าให้แล้วสิ” เขาพูดพลางหัวเราะเฝื่อน
หูปินที่อยู่ข้าง ๆพูดอย่างเอือมระอาว่า： “ดูสิว่าตอนนี้นายจะรับมือยังไง”
“หรือจะให้ฉันขวางไว้แล้วนายหนีไป？”
ฉินเทียนเหลือกตาใส่เอ่ยว่า： “เหล่าหู จะทิ้งเพื่อนกันเลยเหรอ！”
“นายเป็นราชาบู๊ไม่ใช่เหรอ？พวกเขาทั้งหมดเป็นคนของนาย ยังไม่รีบออกคำสั่งให้พวกเขาหลีกไปอีก”
“อย่ามาขวางฉันทำงาน”
หูปินปัดมือเอ่ยว่า： “นายก็เห็นแล้วนี่”
“ตอนนี้ฉันยังเอาตัวเองไม่รอดเลย ฉะนั้น นายจงทำบุญไว้ให้มาก ๆ ดีกว่า”
หลี่ชุนพูดเสียงดังว่า： “พี่น้องทั้งหลาย ทุกคนได้ยินมั๊ย？”
“หูปินสมคบกับฉินเทียน หลักฐานดิ้นไม่หลุดอย่างไม่ต้องสงสัย！”
“ฟังคำสั่งของฉัน ทุกคนจงร่วมมือกันสับคนชั่วสองคนนี้ออกเป็นชิ้น ๆ！”
“เพื่อสังเวยวิญญาณวีรชนของนายท่าน！”
ตอนนี้เขาคุมสถานการณ์ไว้อย่างสิ้นเชิงแล้ว ต่อให้ฉินเทียนกับหูปินปรากฏตัวแล้วยังไง？
ก็ดี เขาจะได้ฆ่าทิ้งซะแล้วตั้งตนเป็นใหญ่！
ขอแค่ฆ่าฉินเทียนกับหูปิน ก็จะไม่มีใครมาสั่นคลอนสถานภาพของเขาได้อีกต่อไป
หูปินเห็นว่ามหาสงครามกำลังจะประทุ ฉินเทียนยังคงทำหน้าไม่แยแสจนเขาทนไม่ได้
เอ่ยด้วยเสียงขรึมว่า： “หยางเจี้ยน ยังรออะไรอยู่！”
พอได้ยินเสียง คนสนิทคนหนึ่งข้างกายหลี่ชุนก็ชักมีดขึ้นมาจี้ที่คอของหลี่ชุน
หลี่ชุนตกใจเอ่ยว่า： “หยางเจี้ยน นายจะบ้าเหรอ？”
“นายทำอะไรของนาย？ รีบวางมีดลงเดี๋ยวนี้！”
หยางเจี้ยน ลูกน้องฝีมือดีที่สุดของหลี่ชุน และเป็นคนสนิทที่เขาไว้ใจที่สุดห
คิดไม่ถึง เวลาคับขันกลับเอามีดมาจี้คอหลี่ชุน
เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ชุน หยางเจี้ยนก็หัวเราะเย็นชาเอ่ยว่า： “หัวหน้าลี่ คงคิดไม่ถึงสินะ”
“ตั้งแต่คุณสั่งให้ผมเข้ามาในตระกูลอาน คุณหูก็จัดแจงให้ผมอยู่ข้างกายคุณ”
“เตรียมการไว้ก็เพื่อวันนี้”
“นายว่าอะไร？” พอเห็นรอยยิ้มที่วางอุบายแยบยลของหูปิน สีหน้าหลี่ชุนก็ซีดเป็นขี้เถ้าทันที
เขาคิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่า สุดท้ายยังมาหลงกลหูปินได้
“คิดไม่ถึงสินะ？”
หูปินหัวเราะได้ใจพูดว่า： “เขาเรียกว่าอะไร ตั๊กแตนจ้องจับจิ้งหรีด นกขมิ้นเหลืองรอโฉบอยู่ข้างหลัง” (มัวจ้องแต่จับเหยื่อตรงหน้า ไม่ระวังว่าตัวเองก็ตกเป็นเหยื่อ)
“หลี่ชุน นายถนัดเล่นเกมแบบนี้ที่สุดไม่ใช่เหรอ？ตอนนี้ ฉันก็แค่ใช้หนามยอกต้องเอาหนามบ่งเท่านั้นเอง”
หูปินเป็นถึงผู้กุมอำนาจหน่วยต่อสู้ของตระกูลอัน ผู้นำแห่งสี่ราชา จะถูกลูกน้องของตัวเองปราบลงง่าย ๆ อย่างนั้นเลยเหรอ？
อันที่จริง หูปินได้รับคำสั่งจากนายท่านตั้งแต่แรกว่าให้ร่วมเล่นละครฉากนี้
ก็เพื่อให้หลี่ชุนกับคนอย่างจี้เจิน โผล่หน้าออกมา
“ทุกท่าน อย่าไปเชื่อคนชั่วอย่างหลี่ชุน！”
“เขาสมคบกับจี้เจิน วางแผนทำร้ายคุณหู！”
“เขาต่างหากที่เป็นคนทรยศ！” หยางเจี้ยนตะโกน
คนหมู่มากต่างมึนงง
ไม่นาน พี่น้องที่จงรักภักดีต่อหูปิน ก็หันกลับมาล้อมลงปกป้องหูปิน
หลี่ชุนกัดฟันเอ่ยว่า： “พี่น้องทั้งหลาย อย่าไปเชื่อพวกเขา！”
“ฉันขอถามหน่อย ฉินเทียนบอกว่ารักษานายท่านให้หายได้ แต่ตอนนี้นายท่านกลับตายไปแล้ว！”
“ศพของเขาก็อยู่ตรงหน้า นั่นเพราะหูปินสบคบกับฉินเทียนทำร้าย”
“พวกเขารับคำสั่งมาจากราชาเป่ยเจียง！”
“ฉันตายน่ะไม่เป็นไร แต่พวกนายต้องรีบฆ่าคนทรยศ 2 คนนั้นล้างแค้นให้นายท่านล่ะ！”
คนบางส่วนถูกความไม่รู้จักเกรงกลัวของหลี่ชุนระบาดใส่ ใช่แล้ว ไม่ว่ายังไง ศพของนายท่านก็อยู่ตรงหน้า
นี่คือหลักฐานดิ้นไม่หลุด
ยังไงก็ตาม ไม่มีอะไรให้ต้องเคลือบแคลง
คนสนิทของหลี่ชุนเป็นผู้นำหาเรื่อง ปลุกปั่นคนส่วนใหญ่ให้ล้อมคนของหูปินเอาไว้
จำนวนคนของเขาเหนือกว่า หากสงครามเริ่มต้องกวาดล้างคนของหูปินหมดแน่
“ตระกูลหลี่ของฉันสนับสนุนหลี่ชุน！”
“คนตระกูลหลี่ทั้งหมดฟังคำสั่ง จงล้อมปราบหูปินและคนทรยศเหล่านี้！”
อยู่ ๆ หลี่ชุนจงก็ออกคำสั่งเสียงดัง
มีลูกสมุนนับไม่ถ้วนทะลักเข้ามาจากนอกลานเรือน
พวกเขาปลอมตัวเป็นคนงาน ซึ่งความจริงหลี่ชุนจงได้รับคำสั่งจากหลี่ชุน ให้ซุ่มตัวนักฆ่าไว้ล่วงหน้าแต่แรก
เพื่อที่ในเวลาคับขันจะได้ช่วยหลี่ชุนปราบปรามคนหมู่มาก
แต่สถานการณ์ในตอนนี้ไม่ใช่เลย
เจี่ยเซี่ยวเหลียนแห่งตระกูลเจี่ยก็มีปฏิกิริยารีบตะโกนว่า： “คนตระกูลเจี่ยจงฟัง！”
“พวกเราจะติดตามตระกูลหลี่ สนับสนุนหลี่ชุนล้อมปราบคนทรยศ ล้างแค้นให้นายท่านอานกั๋ว！”
พอสิ้นเสียงคำสั่ง ลูกสมุนตระกูลเจี่ยที่ซุ่มอยู่ล่วงหน้าก็พุ่งเข้ามา
พวกเขาเดิมเป็นคนที่เจี่ยเสี้ยวเหลียนสมคบกับพ่อลูกตระกูลจี้เตรียมการไว้ยามคับขัน ช่วยพ่อลูกตระกูลจี้
ตอนนี้ จากสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงตรงหน้า เจี่ยเซี่ยวเหลียนก็เหมือนกับหลี่ชุนจง ต้องช่วยหลี่ชุนกำจัดหูปินคนพวกนี้ก่อน
เมื่อเป็นเช่นนั้น พอเหลือแค่กำลังของตระกูลอันก็ไม่น่ากลัวอีกต่อไป
คนสนิทของหลี่ชุน บวกกับคนของตระกูลหลี่กับตระกูลเจี่ย เมื่อรวมกันแล้วมีกว่าร้อยคนซึ่งมากว่าคนของหูปินเป็นเท่าตัว
เกิดสู้กันขึ้นมา หูปินกับพรรคพวกไม่มีทางรอดแน่
สีหน้าของหลิ่วหรูยู่ซีดเผือก เอ่ยด้วยเสียงสั่นเทาว่า： “พวกนายทำอะไร？”
“คนตระกูลอันจงฟัง ยังไม่รีบถอยไปอีก”
“ฉินเทียนบอกแล้วว่าเขารักษานายท่านให้หายได้”
ทว่า คนของตระกูลอันไม่ได้ฟังเธอเลย
หลี่ชุนหัวเราะฮ่า ๆ เอ่ยว่า： “คุณหนูใหญ่ คุณนี่ช่างงี่เง่าจังเลยนะ”
“เรื่องราวมาถึงขั้นนี้แล้ว คุณยังคิดว่าสั่งผมได้อีกเหรอ？”
“ตอนนี้ ผมจะล้างแค้นให้นายท่านอาน ไม่มีใครขวางผมได้หรอก!”
“หยางเจี้ยน นายฆ่าฉันได้แต่อย่าลืมว่า ถ้าฉันตาย พวกนายทั้งหมดก็จะถูกสับเป็นหมื่นชิ้น！”
ไม่คิดว่าหลี่ชุนจะเหี้ยมโหดอย่างนี้ จนสั่นคลอนหยางเจี้ยนได้
หากเวลานี้เขาฆ่าหลี่ชุน ก็เป็นการเติมเต็มให้หลี่ชุนขึ้นชื่อว่ามีความชอบธรรม ส่วนตัวเองกับหูปินก็ตกเป็นความอยุติธรรม
ถึงเวลานั้น ไม่ว่าหูปินจะพูดอะไร ก็จะไม่มีใครเชื่อถือเขาอีก
มือที่ถือมีดของเขาสั่นเทาเล็กน้อย สายตามองไปที่หูปินด้วยความลังเล
ณ จุดนี้ หูปินก็คิดไม่ถึง
เขายิ้มเฝื่อน ๆ มองฉินเทียนแล้วเอ่ยว่า： “ท่าทางจะเล่นใหญ่เกินไปแล้ว คุมสถานการณ์ไว้ไม่อยู่แล้ว”
“ฉันจะขวางพวกเขาไว้เอง นายต้องฉวยโอกาสช่วยนายท่านให้ฟื้น”
“เวลานี้ มีเพียงช่วยให้นายท่านฟื้นเท่านั้นจึงจะพลิกสถานการณ์ได้”