บัญชามังกรเดือด - บทที่ 307 กำลังจะเริ่มแล้ว
บัญชามังกรเดือด บทที่ 307 กำลังจะเริ่มแล้ว
จ้องฉินเทียน ในดวงตาข้างเดียวของไนล์ ส่องแสงความเกลียดชังออกมา
เขากัดฟันและพูด : “คิดไม่ถึงเลย แกจะสามารถมาหาถึงที่นี่!”
“คนแคระกลุ่มนั้น คาดไม่ถึงว่าจะไม่สามารถขัดขวางแกได้”
ฉินเทียนยิ้มและพูดอย่างเย็นชา : “ปรมาจารย์พิษล่ะ?”
“เขาไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ?”
ไนล์กัดฟันพูด : “ตายใจสะเถอะ แกไม่มีทางจับตัวศาสตราจารย์ได้”
“ตอนนี้ ฉันจะไปแล้ว ใครกล้าขัดขวาง ฉันก็จะฆ่าชายชราตัวเล็กคนนี้”
“เขาเป็นผู้พิทักษ์ของเผ่าคนแคระ ถ้าหากเขาตาย บัญชีนี้ ก็จะถูกคิดอยู่บนหัวของเจ้าวิหารเทพของแก”
“แม้ว่าวิหารเทพของแกจะร้ายกาจ แต่ว่าแกคิดว่า จะสามารถต้านทานสงครามครูเสดทั่วโลกได้เหรอ?”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
ผู้พิทักษ์ที่ถูกเขาควบคุมตัว ภายในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เปิดปากพูดบ่นพึมพำ
ฉินเทียนฟังไม่รู้เรื่อง สามารถทำได้แค่พูดคำพูดที่ปาเฮ่อสอนเขาหนึ่งรอบ
ความหมายก็คือ : “พวกเราเป็นเพื่อนกัน มาช่วยคุณ”
“ไม่อยากให้เขาตาย ก็หลีกไปสะ!”
ไนล์ยิงขึ้นไปบนท้องฟ้าหนึ่งนัด ภายใต้การคุ้มครองของลูกน้องหลายคน จับผู้พิทักษ์เป็นตัวประกัน เดินไปทางเฮลิคอปเตอร์
ดวงตาของฉินเทียนเยือกเย็น เดิมทีเขาคิดว่า ดีที่สุดคือสามารถจับได้ตัวเป็นๆ
หลังจากนั้น จากปากของไนล์ จะต้องพบเบาะแสของปรมาจารย์พิษอย่างแน่นอน
ตอนนี้ดูเหมือนว่า เป็นไปไม่ได้แล้ว
ไนล์คนนี้เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว เอาผู้พิทักษ์ขวางไว้ข้างหน้าตลอดเวลา ฉินเทียนไม่มีโอกาสลงมือ
ในไม่ช้า พวกเขาถอยไปอยู่ต่อหน้าเฮลิคอปเตอร์
ลูกน้องสองคน เปิดประตูเฮลิคอปเตอร์ กระโดดขึ้นไปก่อน สตาร์ทเฮลิคอปเตอร์
ในตาข้างเดียวของไนล์ เผยให้เห็นถึงความได้ใจ : “ราชาเทพฉิน ลาก่อน”
ระหว่างที่พูด ก็กระโดดขึ้นไป
ช่วงเวลาที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย ฉินเทียนชูมือขึ้น โบกลงมาอย่างกะทันหัน
หลังจากนั้น เสียงปืนดังขึ้น
ตุ้มหนึ่งที ไนล์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
หลังจากนั้น ล้มลงกับพื้นโดยตรง
ลูกน้องสองคนนั้นขับเฮลิคอปเตอร์ด้วยความหวาดกลัว บินออกไปเลย
ผีหวูฉางตะโกนเสียงดัง พุ่งออกไป กระโดดขึ้นไปบนอากาศ โซ่ยาวในมือถูกเหวี่ยงออกไป
ตุ้ม!
ฟาดโซ่ไปหนึ่งทีทำให้เฮลิคอปเตอร์ที่เพิ่งบินขึ้นไปตกลงมา กลิ้งไปตลอดทาง จนตกลงไปใต้ภูเขา
เฮลิคอปเตอร์กลายเป็นเหล็กแบน คนที่อยู่ข้างใน ไม่มีชีวิตรอดเลยด้วยซ้ำ
การต่อสู้จบลงแล้ว
ราบรื่นอย่างคาดไม่ถึง
เว้นแต่ ไนล์ถูกยิ่งจนหัวระเบิด ค่อนข้างเสียใจในภายหลังเล็กน้อย
ฉินเทียนปลอบใจผู้พิทักษ์หลายประโยคอีกครั้ง ให้เขาสงบลง หลังจากนั้น อดใจรอไม่ไหวที่จะเข้าไปในห้องของไนล์อาศัยอยู่
ที่นี่คือรังของไนล์ เขาหวังว่าจะพบสิ่งที่เป็นประโยชน์บ้างเล็กน้อย
มองเห็นหินล้อมรอบเป็นวงกลมอยู่ข้างโต๊ะก้อนหนึ่ง ข้างในเป็นขี้เถ้ากระดาษที่ไหม้อยู่ เขาผิดหวัง
คิดไม่ถึงเลยว่าไนล์จะระวังขนาดนี้ คาดไม่ถึงว่าเขาจะเผาจดหมายทั้งหมดรวมถึงวัสดุบางอย่างด้วย
จากนั้นตรวจสอบอย่างละเอียดหนึ่งรอบ ไม่มีของมีค่าอะไรเลย
เวลาไม่เช้าแล้ว ฉินเทียนทำได้เพียงพาทุกคนลงจากภูเขา
แม้ว่าจะจับปรมาจารย์พิษไม่ได้ แต่ว่าครั้งนี้พรรคพวกและไนล์ถูกกวาดล้างหมดแล้ว เท่ากับว่าเขาหักแขนหนึ่งข้างของปรมาจารย์พิษ
นอกจากนี้ ทางของตัวเอง ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ
ศึกครั้งนี้ ถือได้ว่าต่อสู้ได้อย่างสวยงาม
มาถึงตีนภูเขา เสี่ยวลู่ที่รอไม่ไหวตั้งนานแล้ว ตะโกนอย่างมีความสุข สิ่งเข้ามา
ผู้พิทักษ์มองเห็นหลานสาว ก็ตื่นเต้นอย่างมากเช่นกัน
ปู่กับหลานสาวกอดกัน พูดบ่นพึมพำ
หลังจากนั้น สายตาที่ผู้พิทักษ์มองมาทางฉินเทียน เต็มไปด้วยความซาบซึ้งและน่าทึ่ง
ก่อนหน้านี้ เขายังคงมีการระมัดระวังต่อฉินเทียน ตอนนี้ กลับเต็มไปด้วยความไว้วางใจ
เขามาอยู่ต่อหน้าฉินเทียน มือทั้งคู่ประกบอยู่ตรงหน้า ตามมารยาทอันสูงส่งของชนเผ่า กราบขอบคุณฉินเทียนอย่างจริงใจ
หลังจากนั้น จากบนร่างกายที่ปกปิดเอาไว้ หยิบกระดาษออกมาหนึ่งแผ่น ยื่นมาอยู่ต่อหน้าฉินเทียนด้วยมือทั้งสองข้าง
นี่คืออะไร?
ฉินเทียนรีบรับมา มองดูข้างบนล้วนแล้วเป็นอักษรโบราณ ข้างล่างจดหมาย ยังมีลายพิเศษด้วย
เขากลับไม่รู้จัก
ผู้พิทักษ์พูดเสียงต่ำ พูดต่างๆนาๆมากมาย
ปาเฮ่อรีบแปล และพูด : “ผู้พิทักษ์บอกว่า เขาพบว่าทุกครั้งไนล์ล้วนแล้วจะเผากระดาษทิ้ง ดังนั้นคิดว่าสิ่งของนี้จะต้องสำคัญอย่างมาก”
“ดังนั้น เขาเลยใช้โอกาสตอนที่ไนล์ไม่ระวัง แอบเก็บไว้หนึ่งแผ่น”
“เขาบอกว่า ตอนนี้เขายืนยันได้ว่าคุณเป็นคนดี มอบของสิ่งนี้ให้คุณ หวังว่าจะเป็นประโยชน์กับคุณ”
ฉินเทียนดีใจอย่างมาก
นี่เป็นการค้นพบครั้งสำคัญอย่างแน่นอน
เนื้อหาที่อยู่บนจดหมายนี้ เห็นได้ชัดว่าเขียนด้วยรหัสลับบางอย่าง แม้ว่าเขาจะไม่รู้จัก แต่ไม่ได้แปลว่าราชาหนูไม่รู้จัก
ราชาหนูสามารถถอดรหัสได้อย่างแน่นอน
ลางสังหรณ์บอกกับเขาว่า เนื้อหาในจดหมาย เกี่ยวข้องกับที่ซ่อนตัวของปรมาจารย์พิษ
เพียงแต่ที่นี่ไม่มีสัญญาณ ทุกอย่างสามารถทำได้แค่หลังจากออกไปแล้วค่อยว่ากัน
ปาเฮ่อพูดด้วยความตื่นเต้น : “คุณฉิน พวกเรารีบไปกันเถอะ”
“ตอนนี้ ผู้พิทักษ์ปฏิบัติต่อคุณในฐานะบุคคลที่น่านับถือที่สุดของเผ่า”
“พวกเรารีบกลับเผ่า จะต้องช่วยพรรคพวกของคุณทั้งหมดออกมาอย่างปลอดภัยแน่นอน”
ตอนนี้เป็นหลังเที่ยงคืนแล้ว จากระยะทางที่นี่ไปถึงเผ่าคนแคระ ยังต้องเดินทางอีกยาวไกล
และหลังจากการแนะนำของผู้พิทักษ์ ฉินเทียนรู้ว่า การบูชายัญของเผ่าคนแคระ เริ่มเมื่อหลังจากพระอาทิตย์ขึ้น
พวกเขาคิดว่า การบูชายัญในเวลานี้ แสงตะวันที่บริสุทธิ์ที่สุด จะซึมเข้าสู่ร่างกายของตัวเอง
พวกเขาจะได้รับที่กำบังจากดวงอาทิตย์ตลอดไป ปัดเป่าความหนาวเย็น ได้รับความเป็นอมตะ
และเวลานั้น ก็คือเวลาที่เช่นไหว้บีบบังคับให้เหลิ่งหยุนแต่งงานกับลูกชายของเขา
ถ้าหากฉินเทียนไม่สามารถไปได้ทันเวลา มันก็จะเป็นเวลาของการสังหารหมู่ของเหลิ่งหยุนเช่นกัน
คิดถึงตรงนี้ การแสดงออกของเขาเคร่งขรึม
“พี่ชายปาเฮ่อ เวลากระชั้นชิด พวกเราสองคนไปก่อน”
“ลุงฉาน คุณพาทุกคน ปกป้องเสี่ยวลู่และผู้พิทักษ์”
หลังจากมอบหมายเสร็จ เขาจับมือของปาเฮ่อ พุ่งออกไปราวกับลมพัด
ปาเฮ่อตกใจจนส่งเสียงร้องหนึ่งที ยังคิดว่าตัวเองกำลังจะบิน
วิ่งตลอดทาง
ในที่สุด ช่วงเวลาที่ตะวันกำลังขึ้นสู่ท้องฟ้า ฉินเทียนและปาเฮ่อ มาถึงหุบเขาของเผ่าคนแคระแล้ว
ป่าในตอนเช้า อาบแสงแดดยามเช้าอันบริสุทธิ์ เต็มไปด้วยความเงียบสงบ
สัตว์ร้ายต่างๆที่มีการเข่นฆ่าทั้งคืน ก็เข้าสู่ความฝันเช่นกัน
ความสามัคคีที่หายากระหว่างสวรรค์และโลก เหมือนกับหลังจากที่นอนหลับสนิท เด็กน้อยที่เพิ่งลืมตาดูโลก
“แย่แล้ว!”
“พวกเขาเตรียมจะบูชายัญแล้ว รีบไป!”
มองดูพื้นที่ราบใต้หุบเขา เต็มไปด้วยคนแคระ ทุกคนต่างคุกเข่าอยู่บนพื้น ก้มลงกราบไหว้พระอาทิตย์ขึ้น
ปาเฮ่อตะโกนเสียงเบา วิ่งเข้าไปก่อน
“กูลู ตงตู ไนชื่อบาคา”
“จีลีจีลี จิงตาซงซง”
คนแคระที่เป็นผู้นำคนหนึ่ง มีขนไก่ฟ้าที่ยาวที่สุดและงดงามที่สุดปักอยู่บนหัว บนใบหน้าทาด้วยแป้งสีขาว
มือทั้งคู่ของเขากอดอก สวดมนต์อย่างจริงจัง
คนในเผ่าทั้งหมดตามหลังเขา ใบหน้าเคร่งขรึม
ในสายตาของพวกเขาทุกคน มีความไม่รู้ของสังคมดึกดำบรรพ์ แต่ว่า ยังบริสุทธิ์ที่สุด
พวกเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสังคมภายนอกที่เร่งรีบ
ในเวลานี้ พวกเขาเป็นวิญญาณของธรรมชาติ
ผู้นำที่กำลังสวดมนต์ เป็นเช่นไหว้ของเผ่า
หลังจากเขาพูดจบ ลุกขึ้นยืน ชูคันธนูและลูกธนูที่ทาด้วยเลือดสัตว์ขึ้น พูดด้วยความตื่นเต้น : “จีลีจีลี !”
คนในเผ่าคนอื่นๆ ล้วนแล้วตะโกนอย่างมีความสุข
“จีลีจีลี！”
“จีลีจีลี！”
พวกเขาทั้งร้องทั้งกระโดด ดังสนั่นไปทั่วทั้งหุบเขา
งานแต่งงาน กำลังจะเริ่มแล้ว