บัญชามังกรเดือด - บทที่ 348 ไม่กลัว
บัญชามังกรเดือด บทที่ 348 ไม่กลัว
ด้วยความโกรธ จ้าวซวู่หันกลับมาและต้องการเล่นงานฉินเทียน
ในเวลานี้ มีตะโกนเสียงหนึ่ง และชายคนหนึ่งก็ทยานขึ้นไปทุบเขาลงจนกลิ้งอยู่บนพื้น
จ้าวซวู่ตกใจมากจนร้องลั่น รีบร้อนลุกขึ้น และเห็นว่าคนที่ทุบคือหยวนเป้า
ในขณะนี้ ใบหน้าของหยวนเป้าเต็มไปด้วยเลือด
“ฉันจะฆ่านาย!” เขามองดูอย่างบ้าคลั่ง ปีนป่ายลุกขึ้น แล้วรีบวิ่งไปที่เถียปี้อีกครั้ง
เถียปี้เย้ยเยาะ ส่งลมกระโชกแรงไปทักทายเขา
ปัง
หมัดหนึ่งพุ่งออกไป ซึ่งมาที่หลังแต่เหนือกว่า
ตีหยวนเป้าที่หน้าอก
หน้าอกทั้งหมดของหยวนเป้าก็ทรุดตัวลงในทันที
เขาร้องลั่นพร้อมกับกระอักเลือด และหงายหลังล้มลงกับพื้น
ดวงตาของเขาพร่ามัว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถตายภายใต้กำปั้นของคนอื่นได้
“น้องรอง!”หยวนหู่เป็นบ้าไปแล้ว เขาปล่อยหมัดใส่ถงชวน แล้วรีบวิ่งไป
เถียปี้เยาะเย้ย: “พี่ถง นายกลายเป็นคนที่ลังเลตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“คู่ต่อสู้อ่อนหัดขนาดนี้ จะบดขยี้อยู่ทำไมตั้งนานสองนาน”
หยวนหู่และหยวนเป้านั้นแข็งแกร่งมาก แต่พวกเขาอยู่ในระดับไล่เลี่ยกับถงชวนและเถียปี้ก่อนที่พวกเขาจะเข้าร่วมคำสาปสวรรค์
หลังจากเข้าร่วมคำสาปสวรรค์แล้ว ชายสองคนนี้ก็ดวลกับสิงโตและเสือทุกวัน สวรรค์ต่างก็รู้ดีว่าความดุร้ายนั้นมากขึ้นกี่เท่า
ถงชวนยิ้มและพูดว่า “เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”
“ฉันสัญญาว่าสุดท้ายจะไม่เกินสามหมัด”
จากนั้นเขาก็ยิ้มและเดินไปทางหยวนหู่
ในขณะนี้ ในที่สุดดวงตาของหยวนหู่ก็แสดงท่าทีสยดสยอง
คุณชาย รีบไป!” เส้นกั้นของชีวิตและความตาย เขากอดจ้าวซวู่ไว้ และกระโดดออกไปทางหน้าต่างที่แตกสลาย
“รอฉันด้วย!” กัวเซิงรีบวิ่งเข้าไปหน้าต่างห้องนอน เห็นหยวนหู่กอดจ้าวซวู่นอนกองอยู่บนพื้นหลังจากกระโดดลงไป
จากนั้นหยวนหู่ก็ลุกขึ้นยืนดูเหมือนขาข้างหนึ่งจะง่อย
สีหน้าเขาขาวซีด
ตอนนั้นเองที่ได้รู้ตัวว่านี่เป็นชั้นสาม
เขาหันกลับมาเห็น ฉินเทียนยิ้มตาหยี่ จึงรีบคุกเข่าลง
“ถอนกำลัง!”
“รีบถอนกำลัง!”จ้าวซวู่ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
ผู้คุ้มกันห้าสิบคนที่ถูกปิดกั้นอยู่นอกประตูเผชิญหน้ากับเหลิ่งเฟิง อยากจะฉี่รดกางเกงอยู่นานแล้ว
โชคดีที่เหลิ่งเฟิงและคนอื่นๆ ไม่ได้เคลื่อนไหว เพียงขวางพวกเขาไม่ให้รีบเข้าไป
เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวซวู่พวกเขาจึงกระโดดขึ้นรถอย่างรวดเร็ว
ยามมาช่างโอ่อ่าสง่างาม ยามกลับหวาดหวั่นอย่างกับสุนัขหลงทาง
“พี่เทียน ต้องการให้พี่น้องมาหยุดเขาหรือไม่?”
“พี่ก็รู้ ว่าช่วงนี้เหล่าพี่น้องไม่มีงานที่ได้รับมอบหมาย แต่ละคนใกล้จะขึ้นสนิมกันหมดแล้ว” เถียปี้พูดด้วยรอยยิ้ม
ฉินเทียนรู้ว่า หมอนี่ต้องการมอบผลประโยชน์บางอย่างให้กับฉานเจี้ยนและคนอื่นๆ
“ไม่จำเป็น”
“ฉันเชื่อว่าครั้งนี้ พวกเขาคงจะหลาบจำไปอีกนานเลย”
เขามองไปที่ กัวเซิง และกล่าวว่า “พ่อบ้านกัว ฉันจะไม่ทำอะไรนาย นายก็กลับไปเถอะ”
“นำข้อความไปบอกคุณชายจ้าวของพวกเจ้าด้วย หลงเจียง ไม่อนุญาตให้เขาก้าวมาแม้แต่ก้าวเดียว”
“ไม่อย่างนั้น มันจะไม่ง่ายเหมือนเช่นวันนี้”
“ครับครับครับ ขอบคุณ คุณฉินที่ไม่ฆ่าแกงกัน!”
“ผมจะรายงานตามที่คุณพูดแน่นอน” กัวเซิงเหลือบมองที่หยวนเป้า แว่บหนึ่ง ซึ่งเสียชีวิตลงอยู่บนพื้นดินอย่างน่าสลดใจ จิตวิญญาณและความกล้าหาญของเขาถูกฉีกขาดออกจากกัน
เขาพาลูกน้องชายอีกสองคนในห้องที่ถูกทำให้ตื่นกลัวอยู่นานแล้ว หนีไป
เหลิ่งเฟิงเดินขึ้นมา
“พี่เทียน จะทำอย่างไรต่อไป”
“เจ้าเด็กคนนี้กล้ามาทำเรื่องบ้าๆบอๆถึงหลงเจียง ให้ข้าพาเหล่าพี่น้องไปที่หยุนชวนและเข้าครอบครองรังเก่าของพวกมันไหม?”
“ครับพี่เทียน สั่งเลย!”
“คืนนี้ก็ไม่ค่อยถึงใจเลย ฉันยังไม่ได้เริ่มทำอะไรเลย และอีกฝ่ายก็ตายแล้ว”
“อ่อนแอมากเกินไปแล้ว”
“พี่เทียน ไปหยุนชวนกันเถอะ!” เถี่ยปี้และถงชวนตื่นเต้นขึ้นมาในทันที
ใบหน้าของฉินเทียนเหยเกอย่างหน่ายใจ
แต่ละคนจะเป็นคนปกติให้กูบ้างได้ไหม
“ไปๆไสหัวไป!”
“ถ้าพวกนายว่างมาก ฉันจะทำหัวช้างหลายๆหัวให้พวกนายได้ฝึกเล่น”
ช้าง?
ถงชวนเถียปี้ใบหน้าเหยเก เช่นนั้นแล้วพวกเขาคงสู้ไม่ได้
ทั้งที่รู้ว่างานจบแล้ว แม้ว่ามันจะยังไม่สะใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“งั้นเรากลับไปนอนกันเถอะ”
เถียปี้และถงชวน ก่อนจากไปพยักหน้าอย่างสุภาพให้เถียหลินเฟิง
เถียหลินเฟิงรีบพูด: “หนิงซวงยังเด็ก ไม่รู้ความ ในอนาคตยังต้องให้พวกท่านช่วยอบรมสั่งสอน”
ตอนนี้เขารู้แล้ว ว่าลูกสาวคนสำคัญของเขากำลังทำอะไรกับฉินเทียน
สำหรับเรื่องนี้ เขาต้องดิ้นรนมาอย่างยาวนานจริงๆ พูดจากใจเขาเขาไม่ต้องการให้ลูกสาวเดินเส้นทางสายนี้เลยจริงๆ
เขาไม่รู้ว่าทุกๆที่อยู่กับลูกสาว เป็นคนแบบไหนกันบ้าง
แต่ตอนนี้ เมื่อเห็นถงชวนและเถียปี้ พวกเขาต่างก็เป็นคนตรงไปตรงมา
ในที่สุดเขาก็ปล่อยวางได้
ถงชวนยิ้มและพูดว่า “คุณหนูเถียเก่งมาก แค่ไม่รังแกเราก็พอแล้ว”
เถียปี้เกาหัว และพูดว่า “ลุงเถีย พูดกันตามเหตุผล เราก็ครอบครัวเดียวกัน”
“ฉันรบกวนคุณ หากมีโอกาสบอกน้องหนิงซวงหน่อย การฝึกครั้งหน้าช่วยเธอเบามือหน่อย”
“หากเธอยังเป็นแบบนี้ ต่อไปคงไม่มีใครอยากฝึกในกลุ่มเดียวกับเธอ”
เถียหลินเฟิงรู้ว่าชายสองคนกำลังล้อเล่น และเขาก็อดหัวเราะไม่ได้
“ไปแล้วนะ!”
“เสี่ยวเฟิงเฟิง หากมีเวลาให้กินปิ้งย่างกับวิลล่าหน่อย ไม่สิ มาฝึกกันหน่อย!”
เหลิ่งเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ฟ้ามืดถนนลื่น ท่านทั้งสองระวังตัวด้วย”
“หรือจะให้คนไปส่งพวกคุณดี”
ที่เกิดเหตุถูกทำความสะอาด และพวกสหายก็จากไป
ฉินเทียนรินเหล้าแก้วหนึ่งแล้ว และพูดว่า “เจ้าสมาคมเถีย ทุกคน ทำให้พวกคุณต้องตกใจแล้ว”
“ขอบคุณมากนะครับ ที่มาอุดหนุนในครั้งนี้”
เถียหลินเฟิง อู๋เทียนสง และคนอื่น ๆ ยิ้มอย่างมีความสุขและชนแก้วกับฉินเทียน
ในเวลาเดียวกัน ก็แสดงความยินดีกับซูยู่กรุ๊ป สำหรับการพลิกสถานการณ์กลับมาอย่างสวยงามเช่นนี้
หลังจากดื่มไปสามรอบ เถียหลินเฟิงก็พูดอย่างเคร่งขรึม “คุณฉิน ตระกูลจ้าวจะไม่ปล่อยไปอย่างนี้แน่นอน”
“สิ่งหนึ่งที่จ้าวซวู่พูดถูก คือพวกเขาเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งในเมืองหยุนชวน และเมืองหยุนชวนมีขนาดใหญ่เป็นสองเท่าของเมืองหนานเจียง”
“ดังนั้นจึงจำเป็นสำหรับจ้าวซื่อที่จะเข้าสู่เมืองหนานเจียง”
“คุณไล่จ้าวซวู่ออกไป จ้าวซื่อก็จะต้องแก้แค้น”
“คุณมีแผนจะทำยังไง?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ อู๋เทียนสง และคนอื่น ๆ ก็ดูกังวล
ฉินเทียนพูดอย่างยิ้มแย้ม “ทุกคน พวกคุณมากับผม ก็ไม่สามารถอยู่ในหลงเจียงเล็ก ๆ แห่งนี้ไปได้ตลอดเวลา”
“บัดนี้นายท่านอานกั๋วแห่งเมืองหนานเจียง ผมก็ได้ไปทักทายแล้ว การทำธุรกิจในเมืองหนานเจียงทั้งหมดของพวกคุณ จะไม่มีใครสามารถมาสร้างปัญหาให้ได้”
“อย่างไรก็ตาม เมืองหนานเจียงยังเล็กเกินไป”
“ดูเหมือนพวกคุณจะไม่อยากออกไป ดูโลกที่กว้างใหญ่กว่านี้?”
อู๋เทียนสง ตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ตอบสนองและพูดอย่างตื่นเต้น: “ความหมายของคุณฉิน คือต้องสู้เพื่อเมืองหนานเจียง?”
ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “ฉันมีเพียงประเด็นเดียวที่จะบอกพวกคุณ”
“ฉันฉินเทียน ไม่ได้สร้างปัญหา แต่ฉันก็ไม่กลัวปัญหา”
“คนที่ยั่วยุฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันจะให้พวกเขาชดใช้ค่าเสียหายเป็นร้อยเท่า!”
“แม้แต่ จะต้องหายไปจากโลกนี้ตลอดกาล!”
ฉินเทียนพูดด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงของเขาก็ไม่ได้หนัก
อย่างไรก็ตาม เถียหลินเฟิง อู๋เทียนสง และคนอื่น ๆ ต่างก็แอบประหลาดใจ
เมื่อเห็นฉินเทียนยิ้มตาหยี่ พวกเขารู้สึกราวกับว่าพวกเขาเห็นเทพเจ้าแห่งความตายยิ้ม
“เราสาบานว่าจะตามคุณไปจนตาย!” เถียหลินเฟิงเป็นผู้นำ และทุกคนก็ยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น
ตอนนี้พวกเขาโชคดีกว่าที่พวกเขาไม่ได้ทรยศต่อฉินเทียน
ในความเป็นจริง ในตอนที่ กัวเซิง มาพูดโน้มน้าว พวกเขาหลายคนก็หวั่นไหว
เพราะจ้าวซื่อนั้นใหญ่เกินไป ในทางตรงกันข้าม ฉินเทียนเป็นเพียงต้นอ่อนที่เพิ่งแตกหน่อ
ในท้ายที่สุด มันเป็นการโน้มน้าวใจที่แข็งแกร่งของเถียหลินเฟิง ที่พวกเขาตกลงที่จะยืนเคียงข้างฉินเทียน
ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าการตัดสินใจนั้นฉลาดแค่ไหน
พวกเขาทั้งหมดแอบคิดในใจว่า ในอนาคตพวกเขาจะไม่มีวันทรยศต่อฉินเทียน