บัญชามังกรเดือด - บทที่ 426 กูต้องเอาคืน
บัญชามังกรเดือด บทที่ 426 กูต้องเอาคืน
ฉินเทียนยืนอยู่บนก้อนน้ำแข็ง กวาดสายตามองไปรอบๆ ภูเขาสูงตระหง่าน ขาวโพลนไปทั้งผืนดิน
ภูมิทัศน์ที่สวยงามอย่างสุดโต่ง ทำให้เขาอดรู้สึกเศร้าไม่ได้ ราวกับว่าสิ่งที่แบกรับมาโดยตลอดนั้น ไม่เป็นไปดังหวัง
ฟ้าค่อยๆ มืดลงช้าๆ
ยกเว้นภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะสีขาว รอบๆ โลกทั้งใบ เหมือนกับนรกที่มืดมิดไม่มีที่สิ้นสุด
นอกจากเสียงลมที่พัดกระหน่ำแล้ว ก็ไม่มีเสียงใดอีก
ยิ่งทำให้ฉินเทียนกระวนกระวายใจมากขึ้น ไปจนถึงขั้นหมดหวัง เขาพบว่า ตัวเองเหมือนจะหลงทาง
ภูเขานี้ใหญ่เกินไป เนื่องจากเขาไม่ได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า เขาแยกไม่ออก ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน ถึงจะเป็นทางที่ไปถึงยอดเขา
หากไปผิดทาง ไม่เพียงแต่จะเป็นเรื่องยากที่จะหาพวกเฉินเอ้อร์กั่วเจอ ก็อาจจะยิ่งแตกแยกกันไปคนละทิศ ห่างออกไปมากขึ้นเรื่อยๆ
ทำอย่างไงดี？
ในสถานการณ์แบบนี้ ทายาทเถ้าแก่ใหญ่วิหารพญายมคนนี้ สร้างวิหารเทพด้วยตัวเอง ทำให้เทพรุ่นเยาว์ทั่วทั้งโลกได้ยินชื่อเสียงเรียงนามต่างก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าตัวเองไร้อำนาจไร้พลัง
ในขณะนี้ บนยอดเขา
สูงราวแปดพันเมตร สถานที่ที่อยู่ใกล้ท้องฟ้ามากที่สุด
เสียงลมพัดกระหน่ำ ราวกับนรก
ภายใต้หิมะสีขาวโพลน กลับมีเงาของคนผิวเหลืองสองคน กำลังต่อสู้กันบนต้นสน
อากาศบาง ที่มีอุณหภูมิต่ำกว่าศูนย์หลายสิบองศา มันทำให้พวกเขาเดินลำบาก หน้าแดงก่ำ
แต่ว่า ดวงตาของพวกเขา สว่างไสวราวกับใบมีดที่ถูกลมและหิมะชำระล้าง
แม้ว่าเคลื่อนไหว จะดูหนักหน่วง แต่จิตวิญญาณการต่อสู้เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น
“เฉินเอ้อร์กั่ว ได้ยินมาว่านายได้เรียนรู้สิ่งดีๆ มากมายจากเถ้าแก่ใหญ่ วันนี้ให้กูได้เห็นเป็นบุญตาสักหน่อยสิ!”
“ระวังตัวไว้ อย่าทำให้เถ้าแก่ใหญ่อับอาย!” เนี่ยชิงหลงกัดฟันกรอด
เฉินเอ้อร์กั่วพูดเสียงดังทันที: “เสี่ยวหลงหลง นายจะได้รู้ตอนนี้แหละ ว่าความโหดร้ายคืออะไร!”
พูดจบ พลั่กเสียงนึง หมัดกระแทกไปที่เนี่ยชิงหลงลงกับพื้น
“ได้!” เนี่ยชิงหลงตะโกนเสียงดัง กลิ้งไปมาบนพื้น กวาดขาของเขา ทำให้เฉินเอ้อร์กั่วลงไปนอนบนพื้นด้วยกัน
ทั้งสองพัวพันกัน บนยอดเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ หมัดมาเตะไป เสียงพลั่ก ต่อสู้กันจนไม่สนใจอะไร
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ทั้งสองคนก็นอนราบกับพื้นหอบหายใจเข้าออก
กำลังทั้งหมดของพวกเขา หมดลงไปแล้ว
ผ่านไปนานพอสมควร เนี่ยชิงหลงยิ้มออกมาก่อนจะพูดว่า “เอ้อร์กั่ว ปีหน้าจะไปฝึกที่ไหน?”
เฉินเอ้อร์กั่วเองก็ยิ้มออกมาก่อนจะพูดว่า “ภูเขาที่สูงที่สุด คูน้ำที่ลึกที่สุด ทะเลทรายที่กว้างที่สุด ป่าทึบที่หนาแน่นที่สุด พวกเราไปมาหมดแล้ว”
“นายว่าจะไปไหนได้อีกล่ะ?”
“หรือว่า จะออกไปนอกโลก?”
เนี่ยชิงหลงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า “เอาจริงนะเอ้อร์กั่ว ฉันคิดถึงช่วงเวลาที่พวกเราอยู่ในค่ายฝึกที่อเมซอน”
“ได้ยินมาว่าค่ายฝึกอบรมถูกถอนออกไปนานแล้ว มีเพียงกลุ่มนักเรียนของเราเท่านั้นที่จบจากที่นั่น”
เฉินเอ้อร์กั่วถอนหายใจ “ใช่”
“ฝ่ายที่เกี่ยวข้องออกมาชี้ บอกว่าวิธีการฝึกอบรมนี้ ไม่สอดคล้องกับหลักมนุษยธรรม”
เขาหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา ก่อนจะพูดอย่างประชดประชัน: “สอดคล้องหลักมนุษยธรรม จะสามารถฝึกมือดีที่แท้จริงได้ไหม?”
“เหล่าเนี่ย ยังจำได้ไหม ว่าใครพูดแบบนี้?”
เนี่ยชิงหลงยิ้มก่อนจะพูดว่า “จำได้แน่นอน ครูจมูกใหญ่คนนั้น”
“ฉันยังจำได้อีก ตอนที่เราไปที่นั่น ก็เหมือนนักเรียนคนอื่นๆ ไม่ชอบครูสอนจมูกโตคนนั้น คิดว่าเขามีแค่ชื่อเสียงเท่านั้น”
“หลังจากนั้น ครูจมูกใหญ่บอกเราว่าใครก็ตามที่ไม่พอใจ สามารถไปท้าทายเขาได้ นายยังเป็นคนแรกที่ไป”
เฉินเอ้อร์กั่วยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “ปรากฏว่าเขาเก่งทุกอย่าง”
“อันที่จริง ตั้งแต่ที่เขาถือปืนไว้ในมือ ฉันก็ดูออกเลย ว่าเขามีทักษะที่แท้จริง”
เนี่ยชิงหลงยิ้ม “อย่างนั้นนายยังกล้าไปท้าทายจนถึงตอนจบ แต่นายถูกทุบตีจมูกช้ำหน้าบวม?”
เฉินเอ้อร์กั่วหัวเราะเสียงดัง: “ทหารที่ออกจากแก๊งเขี้ยวมังกร เสียชีวิตในสนามรบเท่านั้น ไม่มีใครยอมแพ้”
“ถึงจะรู้ว่าทำไม่ได้แต่ก็ยังยืนยันที่จะทำ นี่คือสิ่งที่อาจารย์ของเราพูดเมื่อเขาส่งเราไปออกรบ”
หัวเราะออกมาเสียงดัง ที่ด้านบนของภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะเกือบหมื่นเมตรนี้ สวยงามตระการตา มีจิตวิญญาณที่กล้าหาญที่ไม่ธรรมดา
“ถ้าพูดอย่างนั้น พรุ่งนี้เป็นวันปีใหม่ พวกเราไปที่อเมซอน กลับไปเที่ยวถิ่นเก่ากัน!”
“เอาสิ！”
“หลังจากกลับมาเยือนถิ่นเก่าแล้ว หากเวลาเอื้ออำนวย เราจะไปหาอาจารย์จมูกโตไปท้าทายเขากัน”
“แม่ง ตอนนั้นเขาทุบตีฉันจนหน้าบวมไปหมด ตอนนี้กูต้องการเอาคืน”
ทั้งสองหัวเราะเสียงดังออกมาอีกครั้ง
จากนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นครู่หนึ่ง
จู่ๆ เนี่ยชิงหลงก็พูดขึ้นว่า “เอ้อร์กั่ว นายหนาวไหม?”
เฉินเอ้อร์กั่วกลืนน้ำลาย ทันใดนั้นก็พูดออกมาเสียงดัง “กูหนาวจะตายแล้ว!”
“พวกเรามาทดสอบกันต่อ ใครลงภูเขาคนสุดท้าย เลี้ยงหม้อไฟ”
เขากระโดดขึ้นราวกับปลาคาร์พที่โดดสวนขึ้นมา รีบวิ่งไปที่กระเป๋าเป้สะพายหลังข้างๆ
ความเร็วของเนี่ยชิงหลงไม่ได้ช้าไปกว่าเขา รีบไปที่กระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาเอง
ทั้งสองคนเปิดกระเป๋าเป้สะพายหลัง หยิบเสื้อผ้าที่อบอุ่นออกมา หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว พวกเขาก็รีบวิ่งลงไป
วิ่งไล่ไปพลาง หยอกล้อไปพลาง เหมือนเด็กซนสองคน
เขารีบลงไปประมาณหนึ่งพันเมตรในพริบตา พักในที่หลบลมสักครู่ กินอาหารที่แห้งเพื่อเสริมกำลังของเขา
จากนั้น ก็วิ่งไปต่อ
บอกตามตรงว่า มาจนถึงตอนนี้ กำลังกายและใจ ของคนสองคนใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว
หากล้มลง ก็สามารถหลับได้ทันที
เพียงแต่ ในสภาพแวดล้อมที่หายาก น้ำแข็งเต็มไปทั่วทุกพื้นที่ หากหลับไป นั้นเทียบเท่ากับความตาย
นอกจากนี้ ทั้งสองต่างก็ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ ไม่ต้องการแสดงด้านที่อ่อนแอของตนต่อหน้าอีกฝ่าย
ดังนั้นการแสดงออก จึงดูแข็งแกร่งมากกว่าปกติ
นั่นคือสิ่งที่ทำให้พวกเขามาอยู่ที่นี่
นั่นก็คือ ในสภาพแวดล้อมที่รุนแรง การกดขี่ศักยภาพของตัวเอง บีบพลังงานสุดท้ายในร่างกายออกมา
อย่าประมาทพลังงานสุดท้ายนี้ ในสถานการณ์ความเป็นความตาย มันสามารถช่วยชีวิตได้
ไม่มีทางหลับได้ ดังนั้นสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ คือการลงจากเขาให้เร็วที่สุด
ลงมาอีกสองพันเมตร แม้ว่าลมโดยรอบยังคงพัดกระหน่ำ หนาวสุด แต่ทว่า มันดีกว่าบนภูเขามาก
หลังจากทั้งสองพักได้ครู่หนึ่ง ก็ลงต่อ
ครั้งนี้ หลังจากที่ลงไปที่ระดับความสูงสามพันเมตร ในที่สุดพวกเขาก็พบเต็นท์สองหลังที่พวกเขากางไว้
ไปจนถึงของกินเหลืออีกนิดหน่อย
ทั้งสองรีบวิ่งเข้าไปในเต็นท์ จุดเทียน เพลิดเพลินกับความอบอุ่นและอาหารอร่อย
ทันใดนั้นเนี่ยชิงหลงก็ “ฮะ”ออกมาและพูดว่า “เอ้อร์กั่ว นายรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติหรือไม่?”
“ทำไมฉันรู้สึกว่ามีกลิ่นของใครบางคนในสายลม?”
เฉินเอ้อร์กั่วกัดเนื้อคำนึงแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นายบ้าหรือเปล่า?”
“ในเวลาแบบนี้ ที่ความสูงขนาดนี้ ใครจะเหมือนพวกเราที่ไม่คิดชีวิต มาถึงที่นี่”
ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
“มีคนมา!”
ทั้งสองฝึกฝนอย่างมีระเบียบ เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป ก็รีบดับเทียนทันที กลิ้งออกจากเต็นท์พร้อมมีดในมือ
ในเวลาเดียวกัน เสียงพรึ่บ ลูกดอกจำนวนหลายอันพุ่งทะลุอากาศ ตรงมาที่พวกเขา
เจาะเต็นท์ของพวกเขาทั้งสองคน
หากพวกเขาช้าไปเพียงหนึ่งวินาที ตามที่คาดไว้ พวกเขาจะถูกยิงจนพรุนด้วยลูกดอกนี้
“ใคร!?” สีหน้าของทั้งสองคนเปลี่ยนไปพร้อมกัน