บัญชามังกรเดือด - บทที่ 437 รู้ว่าผิด
เมื่อมอบภารกิจเข้าซื้อทงต๋าเอ็กซ์เพลสให้หม่าจินหยู่แล้ว
เดิมที ถ้าหม่าจินหยู่ทำงานสำเร็จ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม ศักดิ์ศรีของเขาก็จะยกระดับขึ้นทุกครั้ง
จนหม่าจั๋วชุนอาจจะเอ่ยปาก แต่งตั้งเขาเป็นผู้สืบทอดอย่างเป็นทางการ
แต่ว่า หลังจากเจรจาเชิงลึกกับหลิวชั่นไม่กี่ครั้ง หม่าจินหยู่ก็ประทับใจในจิตวิญญาณการก่อตั้งกิจการของหลิวชั่น
กระทั่ง รู้สึกว่าได้พบกันช้าไป
พวกเขาชอบกิจการโลจิสติกส์เหมือนกัน อยากสร้างบริษัทโลจิสติกส์ที่โดดเด่นที่สุดเหมือนกัน
ส่วนหม่าจินหยู่รู้ว่า เมื่อตระกูลหม่าเข้าซื้อทงต๋าโลจิสติกส์ และซึมซับกลไกของทงต๋าแล้ว ก็จะทอดทิ้งไปเหมือนรองเท้าขาด ๆ
เมื่อเป็นเช่นนั้น ทงต๋าโลจิสติกส์ก็ตายแน่นอน
ดังนั้นเขาจึงแบกแรงกดดัน กระทั่งยันกับหม่าจั๋วชุนเสนอให้เลิกล้มการกว้านซื้อทงต๋าโลจิสติกส์
ความเป็นเผด็จการไม่ยั่งยืนหรอก มีเพียงความรุ่งเรืองถ้วนหน้าของกิจการทุกคนถึงจะไปได้ไกล
หม่าจั๋วชุนจำใจได้แต่พยักหน้ารับคำในเวลานั้น
หม่าจินหยู่คิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากที่เขาวางมือ หม่าจินหลงกลับมาสานต่อ และยังกว้านซื้อสำเร็จ
เป็นไปได้ยังไง？
“จินหลง นายบอกฉันได้มั๊ยว่าทำได้ยังไง？”
“นายให้ราคายังไง？”
“ไม่สิ เท่าที่ฉันรู้จักหลิวชั่น ไม่ว่านายจะให้ราคาสูงเท่าไหร่เขาก็ไม่ขายหรอก” สีหน้าหม่าจินหยู่เคร่งขรึม
หม่าจินหลงแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “พี่ใหญ่ นี่มันสมัยไหนแล้ว พี่ยังใช้วิธีเจรจาเชย ๆ อย่างนี้อีกเหรอ”
“พี่ไม่เคยได้ยินคำว่า เพื่อเป้าหมายแล้วไม่เลือกวิธีการเหรอ？”
“นายว่าอะไร？” หม่าจินหยู่เอ่ยเสียงขรึม： “นายทำอะไรกับหลิวชั่น？”
หม่าจินหลงเอ่ยอย่างได้ใจว่า： “ก็ไม่มีอะไร”
“ฉันสืบรู้ว่า เขามีลูกสาวคนหนึ่งเรียนอยู่เมืองนอก พอดีกับที่ฉันก็มีเพื่อนอยู่เมืองนอกสองสามคน”
“ฉันบอกหลิวชั่นว่า สภาพแวดล้อมที่เมืองนอกมีความซับซ้อน เด็กผู้หญิงคนหนึ่งคิดจะอยู่รอดก็ค่อนข้างจะลำบาก แค่เขาตกลงกับฉัน ฉันก็จะให้เพื่อนฉันช่วยดูแลลูกสาวของเขา”
“เพื่อนฉันไม่กี่คนที่นั้นมีอำนาจมากเลยนะ”
“สารเลว！” หม่าจินหยู่ตบโต๊ะลุกขึ้น โกรธจนหน้าถอดสีเอ่ยด้วยเสียงโมโหว่า： “นายเอาลูกสาวของหลิวชั่นมาขมขู่เขา？”
“จินหลง ทำไมนายเป็นคนอย่างนี้！”
ให้เพื่อนดูแลอะไรกัน ใครฟังเข้าก็รู้ว่าหม่าจินหลงจงใจอำพราง
ในความเป็นจริง เขาได้จ่ายเงินให้คนที่อยู่เมืองนอกลักพาตัวลูกสาวของหลิวชั่นไว้แล้ว
หลัวชั่นจึงต้องขายบริษัทให้หม่าจินหลงอย่างอัปยศก็เพื่อลูกสาว
สีหน้าของหม่าจินหลงขรึมลงแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “หม่าจินหยู่ นายจะมาคำรามใส่ฉันทำไม？”
“ตระกูลหม่าของเรา รวมถึงหอการค้าแก๊งหม่าเป็นเจ้าพ่อโลจิสติกส์แห่งเมืองเอกทั้ง 7 ของทางใต้ เพื่อป้องกันตำแหน่งนี้ ตระกูลหม่าทุกคนจะละเลยหน้าที่ไม่ได้！”
“เพื่อผลประโยชน์ของทุกคน ฉันใช้แค่เล่ห์เหลี่ยมนิดหน่อยแล้วยังไง？”
“คนที่จะทำงานใหญ่สำเร็จ จะมัวติดเรื่องจุกจิกได้ยังไง！”
“ถ้าเป็นเหมือนนายกันทุกคน ตระกูลหม่าของเราจะก้าวหน้าได้เหรอ？อีกไม่นาน คงโดนคนอื่นแซงหน้าแน่！”
หม่าจินหยู่โมโหจนตัวสั่น เอ่ยด้วยความโมโหว่า： “เหลวไหลสิ้นดี！”
“จินหลง ฟังนะ ตอนนี้จงรีบขอโทษหลิวชั่นคืนบริษัทให้เขาเดี๋ยวนี้！”
“นายทำอย่างนี้สวรรค์ไม่มีทางอภัยให้ โดนคนอื่นว่าให้ลับหลังแน่！”
“พอที！” หยางเสี่ยวหุ้ยว่ากล่าวอย่างโมโห สีหน้าเฉยชา
หล่อนมองหม่าจั๋วชุน： “จั๋วชุน ที่จินหลงทำไปก็ไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แต่เพื่อคลายความกังวลของคุณ คิดเพื่อตระกูลหม่าทั้งหมด！”
“ฉันรู้สึกว่าไม่มีอะไรผิด คนทำการใหญ่ จะใจอ่อนอย่างผู้หญิงได้ยังไง”
“ก่อนหน้าจินหยู่ออกหน้าแทนหลิวชั่น ตอนนี้ก็มาด่าทอน้องชายตัวเองแทนคนนอก”
“หมายความว่าอะไรของเขา？”
“เขาคงไม่ ตกลงอะไรส่วนตัวกับหลิวชั่นใช่มั๊ย？”
หม่าจินหยู่ชะงักไปชั่วครู่เอ่ยว่า： “ท่านป้า ทำไมจึงพูดเช่นนั้น？”
“ผมจะมีข้อตกลงอะไรกับหลิวชั่น？”
หยางเสี่ยวหุ้ยแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “ใครจะไปรู้ เรื่องอย่างนี้มีแต่เธอที่รู้ดีแก่ใจ”
“ไม่อย่างนั้น ทำไมเธอถึงยืนตรงข้ามตระกูลเพื่อหลิวชั่น”
หม่าจินหยู่เหมือนอยากจะพูดอะไรต่อ แต่หม่าจั๋วชุนก็พูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า： “พวกเธอเถียงกันพอแล้วหรือยัง？”
“พ่อ ฟังผมก่อน จินหลงทำอย่างนี้ไม่ถูกพ่อต้องสั่งสอนเขาสิ”
“แล้วถ้าฉันให้ทำอย่างนี้ล่ะ？”
“พ่อว่าอะไรนะ？” หม่าจินหยู่ชะงักอยู่กับที่จนพูดไม่ออก
“คุณชายใหญ่ นั่งลงเถอะ”
“มีอะไรไว้ค่อยว่ากัน” หม่าจั๋วโหวกลัวนิสัยเถตรงของหม่าจินหยู่จะเป็นการอกตัญญูต่อหม่าจั๋วชุน จึงรีบกระซิบห้ามปราม
หม่าจินหยู่กัดฟันกรอด ๆ มองหม่าจั๋วชุนตรง ๆ เอ่ยอย่างแน่วแน่ว่า： “ทั้งที่พ่อรู้อยู่ว่าทำอย่างนี้ไม่ถูก แล้วทำไมยังสนับสนุนอีก？”
“ท่านพ่อ ที่ผ่านมาพ่อเป็นไอดอลของผมมาตลอด”
“ตอนนี้ ผมอยากฟังคำอธิบายของพ่อ！”
เดิมที หม่าจั๋วชุนอยากจะไว้หน้าหม่าจวินยู่จึงไม่ซักไซ้อะไร
แต่ไม่คิดว่าหม่าจินหยู่จะเถตรงไม่ไว้หน้าเขาต่อหน้าสาธารณชนอย่างนี้
ใบหน้าของเขา ชาอย่างขีดสุด
“จั๋วชุน คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่า ถ้าจินหลงทำเรื่องนี้สำเร็จจะมีรางวัล？”
“รางวัลอะไรคุณรีบบอกมาเร็ว” หยางเสี่ยวหุ้ยถือโอกาสเปลี่ยนเรื่อง
หม่าจั๋วชุนกัดฟันเอ่ยว่า： “จินหลงทำเพื่อตระกูลหม่ามีคุณต่อตระกูลหม่า”
“ทงต๋าโลจิสติกส์ที่ซื้อมาได้จึงมอบให้เขาดูแล”
“นับจากนี้ไป ดำรงตำแหน่งรองประธานกรุ๊ปเข้าร่วมประชุมบอร์ดกรรมการได้”
กลุ่มคนต่างฮือฮา！
สถานะที่สำคัญอย่างนี้ แม้หม่าจั๋วชุนจะไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่ก็เท่ากับเป็นผู้สืบทอดแล้ว
“ยังมีอะไรอีก？” เหมือนหยางเสี่ยวหุ้ยยังไม่พอใจ
หม่าจั๋วชุนเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า： “ยังจะเอาอะไรอีก？”
หม่าจินหลงกุลีกุจอเอ่ยว่า： “พ่อ การรับใช้วงศ์ตระกูลเป็นหน้าที่ของผม”
“เพียงแต่ว่า สถานการณ์ตอนนี้วุ่นวาย ผมกลัวพวกนั้นจะมาก่อกวน”
หม่าจั๋วชุนเอ่ยด้วยความลังเลว่า： “บูชาอู่ของตระกูลรวมถึงกำลังทั้งหมด ฉันมอบอำนาจให้เธอออกคำสั่งได้หนึ่งในสาม”
“จำไว้ แค่หนึ่งในสาม ถ้าเกินหนึ่งในสามยังไงก็ต้องรายงานให้ฉันรู้”
“ครับ！”
“ขอบคุณท่านพ่ออย่างสูง！”
หม่าจินหลงคึกคักจนดวงตาทั้งสองแพรวพราว ลำพังธุรกิจยกระดับเขาก็ไม่เท่าไหร่
การยกกำลังของตระกูลให้เขาสั่งการนี่ต่างหากที่เป็นอำนาจที่เขาปรารถนา
มีอำนาจในการสั่งการหนึ่งในสาม เขาก็ไม่ต่างอะไรกับผู้สืบทอดแล้ว
พอได้ยินถึงตรงนี้ บรรดาคนในตระกูลต่างมองหน้ากัน ต่างรู้สึกตกใจกันอย่างมาก
หรือว่า เจ้าบ้านจะแต่งตั้งหม่าจินหลงเป็นผู้สืบทอดจริงอย่างนั้นหรือ？
เห็นหม่าจั๋วชุนเตรียมตัวจะไป หยางเสี่ยวหุ้ยจึงรีบเอ่ยว่า： “จั๋วชุน อย่าพึ่งรีบสิ”
“แม้จินหยู่เขาจะพูดตรงไปหน่อย ยอกย้อนคุณ แต่ว่า ฉันเชื่อว่าเขาไม่ได้คิดร้ายอะไร”
“อีกทั้งเขาก็ทำเพื่อวงศ์ตระกูล ไม่มีผลงานแต่ก็มีความพยายาม คุณให้รางวัลจินหลงก็ควรให้รางวัลจินหยู่บ้างถึงจะดี”
หม่าจั๋วชุนถลึงตามองหม่าจินหยู่อย่างชิงชังสักพักแล้วเอ่ยอย่างเย็นชาว่า： “ได้ยินแล้วยัง？”
“จนป่านนี้ป้าเขายังออกตัวแทนแก”
“ตอนนี้ แกรู้ตัวว่าผิดแล้วยัง？”
หม่าจินหยู่กัดฟันเอ่ยว่า： “ผมยึดความเห็นของตัวเอง！”
“แก——” หม่าจั๋วชุนโกรธจนแทบคลั่ง อยากพุ่งเข้าไปคว้าหม่าจินหยู่มาอัดสักยก