บัญชามังกรเดือด - บทที่ 47 คุณหนีไปจะทำอย่างไร
การตอบสนองอย่างแรกของฉินเทียนคือ ซูซูเป็นอะไรหรือเปล่า？
ห้องของเธอ มีห้องน้ำอยู่ข้างใน ล้วนแต่เป็นสิ่งอำนวยความสะดวกที่ไม่มีสิ่งกีดขวาง ซูซูอาศัยกำลังของร่างกายส่วนบน จึงสามารถดูแลตัวเองได้
แต่ว่า ท้ายที่สุดก็ไม่ค่อยสะดวก
เขารีบออกมา แล้วพุ่งไปที่ห้องของซูซู
ในห้อง มีแต่ความมืดสนิท
“ซูซู คุณเป็นอะไร？”
“ไม่ต้องตื่นตระหนก ผมมาแล้ว！”พูดไป ก็จะยื่นมือไปเปิดไฟ
“อย่าเปิดไฟ！”บนเตียง มีเสียงของซูซูเข้ามา
พอชินเล็กน้อย ฉินเทียนจึงพบว่าซูซูนอนอยู่บนเตียง ห่มผ้าอย่างดี ไม่เป็นอะไร
ทันใดนั้น เขาก็ตกตะลึง
“ปิดประตู”ท่ามกลางความมืด ซูซูพูดเสียงเบา
หือ？
ฉินเทียนตะลึง แล้วรีบทำตาม แต่ยืนที่หน้าประตู ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเล็กน้อย
เขารู้ว่าซูซูไม่ชอบเป็นอย่างมากที่ตัวเองเข้าใกล้เธอ จึงกลัวตัวเองทำผิดไปอย่างไม่ทันระวัง ทำให้เธอโกรธ
“มานี่”ซูซูพูดอีกครั้ง
“เอ่อ ถ้าไม่มีอะไร ผมกลับห้องตัวเองดีกว่า”
“ฉันเรียกคุณมานี่！”
“ฉันจะกินคุณหรือไงกัน？”ซูซูโกรธแล้ว
ฉินเทียนกลืนน้ำลาย แล้วเดินไปช้าๆ
ซูซูพูดเสียงเบา：“ไม่เปิดไฟ คุณทำได้ไหม？”
อ๋า？
ฉินเทียนอ้าปากกว้าง
“ฉันหมายถึงฝังเข็ม！”
“คุณยอมแล้วหรือ？”ฉินเทียนดีใจมาก
แต่ครุ่นคิดสักพัก ก็พูดว่า：“หลังจากผมฝึกปราณ สามารถมองเห็นได้ในเวลากลางคืน แต่ว่า การรักษาจะฟุ้งซ่านไม่ได้ ผมกลัวว่าถ้าผมว่อกแว่ก จะเกิดความผิดพลาดได้……”
ที่จริงแล้ว แค่เขาเอาพลังย้ายไปที่ดวงตา กลางคืนก็จะเหมือนกลางวันเลย
ก็แค่ ครั้งนี้ที่ต้องรักษา เป็นผู้หญิงคนนี้ไง！
การรักษาจำเป็นต้องเพ่งสมาธิไปที่จุดเดียว ว่อกแว่กไม่ได้
เขาไม่อยากจะจินตนาการเลย ถ้าผิดพลาดอะไรไป ตัวเองจะเสียใจแค่ไหน！
กลัวว่าชาตินี้คงไม่มีวันให้อภัยตัวเองได้
ซูซูก็กลัว เธอยอมรับข้อผิดพลาดไม่ได้ยิ่งกว่า
“งั้นคุณเปิดไฟที่สลัวที่สุดดวงนั้น”เธอพูดเสียงพึมพำ
“โอเค”ฉินเทียนกดไปที่หัวเตียง ทันใดนั้น แสงไฟสีชมพูที่คลุมเครือ ก็ให้ห้องดูสลัว ปกคลุมด้วยโทนสีอบอุ่น
ภายใต้แสงไฟ ใบหน้าสวยงามของซูซู เหมือนเมฆมาบรรจบกัน
เธอหลับตา กัดฟันพูดอีกครั้ง：“จำเป็นต้องถอดไหม？”
“อือ！”ฉินเทียนพยักหน้า
เพื่อเป้าหมายแล้วเธอยอมทำทุกอย่าง หยิบหมอนด้านข้างเธอขึ้นมา ปิดไปที่หน้าของตัวเอง พูดว่า：“คุณทำละกัน”
ฉินเทียนยกผ้าห่มผืนบางเบาๆ
ด้านล่าง ห่อด้วยผ้าคลุมบางๆ เส้นโค้งละเอียดอ่อน ซูซูเปลี่ยนเป็นกระโปรงนอนให้ตัวเอง
นึกถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป เธอก็เกร็งไปทั้งตัว หน้าอกกระเพื่อม มองออกเลยว่าประหม่าแค่ไหน
ผ่านไปสักพัก ไม่เห็นว่าเคลื่อนไหว เธอก็เปิดหมอนออกอย่างทนไม่ไหว เห็นฉินเทียนมองร่างกายของตัวเอง ก็ขมวดคิ้วครุ่นคิด
เธอถามอย่างทนไม่ไหวว่า：“ทำไมหรือ？”
ฉินเทียนยิ้มและพูดไปว่า：“จู่ๆ ผมก็ไม่อยากรักษาให้คุณแล้ว”
สีหน้าซูซูเปลี่ยนไป หัวเราะอย่างเยือกเย็น：“ทำไม ตอนนี้ยอมรับแล้วว่าตัวเองไม่มีความสามารถ？”
“ไม่มีความสามารถก็อย่าพูดให้เวอร์นัก！”
“ไสหัวไป！”
ฉินเทียนหัวเราะ：“ไม่ใช่”
“จู่ๆ ผมก็กังวลหน่อยๆ ว่า หลังจากรักษาคุณหายแล้ว คุณหนีไปจะทำอย่างไร？”
“ไม่เหมือนตอนนี้ คุณไม่ชอบผมแค่ไหน ก็ไม่อาจหนีไปได้”
“ฉันจะหนี？”ซูซูตกใจ ทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า นี่คือคำพูดหวานๆ ที่หวานจนทำให้ตายได้
เขากลัวตัวเองหนีไป ไม่ต้องการเขาอีก
“อันธพาล！”
“ถ้าคุณรักษาไม่หาย ฉันจะหย่ากับคุณทันที！”เธอเอาหมอนปิดบนใบหน้าอีกครั้ง
แต่ว่าครั้งนี้ ร่างกายของเธอไม่แข็งทื่อด้วยความประหม่าอีก แต่เป็นเหมือนไฟ เหมือนลอยอยู่ในเมฆ
ผู้ชายคนนี้……ไร้ยางอายจริงๆ！
ฉินเทียนต้องการผลลัพธ์แบบนี้ เขาจะให้ซูซูผ่อนคลาย
ตอนนี้ ในที่สุดก็เริ่มต้นแล้ว
เขาวางเข็มขัดหนังสีดำที่สอดเต็มไปด้วยเข็มเล็กๆ ไว้ด้านข้าง ใบหน้าดุดันและเคร่งขรึมอย่างอย่างมาก
หยิบกรรไกรเล็กๆ ด้านข้างขึ้นมา ตัดไป อย่างระมัดระวัง ตรงกลางของกระโปรง
ที่ตลกก็คือ ซูซูได้ชมที่ฉินเทียนรักษาให้ซูเป่ยฉีแล้ว จึงเตรียมกรรไกรไว้ล่วงหน้า
อาจเพราะคิดว่า ตัดตั้งแต่ตรงกลาง น่าจะทำให้ฉินเทียนสัมผัสร่างกายของตัวเองน้อยลง
……
หยางยู่หลันเป็นห่วงซูซู ดังนั้นเธอจึงนอนไม่หลับ
เธอลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำครั้งหนึ่ง เธอตัดสินใจไปดูสักหน่อย
มาตรงหน้าห้องซูซู ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ด้านใน
ร้องไห้คร่ำครวญ เหมือนเจ็บปวด
เธอตกใจ รีบผลักประตูออก
เมื่อเปิดประตูออก เธอเห็นในห้องที่มืดสลัวนั้น มีร่างหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียง กำลังก้มหน้าทำอะไรอยู่
เพราะจดจ่อมากไป หายใจเบา จึงไม่สังเกตเห็นเธอ
และจากด้านข้าง หยางยู่หลันก็จำได้ทันทีว่า ผู้ชายคนนี้ คือฉินเทียน
เธอปิดปากของตัวเองด้วยความตกใจ คิดอะไรได้ ก็รีบหนีกลับห้องของตัวเอง
วันถัดมา หยางยู่หลันก็ทำเหมือนปกติ ทำอาหารเช้า แต่เห็นห้องของฉินเทียนกับซูซูปิดแน่น
คนสองคนที่ปกติตื่นเช้า ก็นอนตื่นสาย
จนกระทั่งสิบโมง เธออุ่นข้าวแล้วอุ่นอีก จึงแยกไปเคาะประตูห้อง
ซูซูยังคงเข็นรถเข็นออกมาเอง มองไปแล้วเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ก็แค่ สีหน้าดูเปล่งปลั่งขึ้นเยอะ
สายตาล่องลอย ไม่กล้ามองฉินเทียน
ฉินเทียนกลับมีสีหน้าสงบนิ่ง เขาพูดกับซูซูเหมือนคิดอะไรอยู่：“รู้สึกอย่างไรบ้าง？”
“ก็ดี”ซูซูก้มหน้าลงอย่างตื่นตระหนก
หยางยู่หลันมองเห็น ในใจก็มีความสุขแปลกๆ
“ฉินเทียน มาช่วยแม่ล้างจานหน่อย”เจียดเวลาเรียกฉินเทียนเข้ามาในครัว
“แม่ วันมะรืนจะเป็นพิธีเปิดบริษัทแล้ว มีอะไรให้ผมช่วยไหม？”ฉินเทียนล้างจานไป ถามออกไปงั้นๆ
หยางยู่หลันกระซิบอย่างลึกลับ：“ฉินเทียน แม่เคยหาข้อมูลแล้ว”
“แม้ว่าส่วนล่างของซูซูจะไม่สะดวก แต่ก็ไม่ส่งผลต่อการเจริญพันธุ์”
“ก็แค่ ยังไงเธอก็พิการ แกต้องเห็นอกเห็นใจเธอเยอะๆ！”
“เห็นอกเห็นใจอะไรครับ？”ฉินเทียนดูตกตะลึง
“พอได้แล้วเลิกเสแสร้งเสียที แม่รู้หมดแล้ว”
“เมื่อเธอมีลูกให้แก ครอบครัวของเราถึงจะสมบูรณ์！”
“เรื่องที่บริษัทแม่จัดการเอง แกอยู่เป็นเพื่อนภรรยาแกก็พอ！”
“จำไว้นะ ต้องเห็นอกเห็นใจเธอเยอะๆ！”
ฉินเทียน：“แม่ อย่าไปสิ แม่พูดให้ชัดเจนสิ！”
สัญชาตญาณบอกเขาว่า หยางยู่หลันจะต้องเข้าใจอะไรผิดแน่
ตระกูลซู
“ตอนนี้โรงงานก็ถูกขายไปแล้ว ที่น่าเจ็บใจกว่านั้นก็คือ คนที่ซื้อดันเป็นหลานสาวของตัวเอง！”
“แบบนี้ไม่ได้หักหน้ากันหรอกหรือ？”
มองซูเป่ยซานไปแล้ว แก่ขึ้นเยอะ
ในมือของเขา ถือคำเชิญไว้ มันเป็นบัตรเชิญของซูยู่เมดิคอลเทรดดิ้งจำกัด
“กลั่นแกล้งกันเกินไปแล้ว ฉันไม่ไปหรอก！”
เขาเขวี้ยงคำเชิญไปที่พื้น
“คุณปู่ ไม่ต้องโกรธ ปู่ลืมที่ผมบอกปู่แล้วหรือครับ ผมเตรียมท่าไม้ตายไว้เรียบร้อยแล้ว”
“เปรียบเทียบกันแล้ว กับแค่โรงงานหลอมยาแล้วจะยังไง？”
“ถึงตอนนั้น ผมจะซื้อโรงงานหลอมยาทั้งเมืองให้ปู่เลย รวมทั้งบริษัทนี้ที่ถูกซูซูแย่งไป！”
ซูเหวินเฉิงยิ้มอย่างลึกลับ
เขาเก็บบัตรเชิญบนพื้นขึ้นมา พูดว่า：“ไปสิ ทำไมถึงไม่ไปล่ะ？”
“คุณปู่ พวกเราไม่เพียงแค่ไปเท่านั้น แต่ยังไปอย่างเอิกเกริกด้วย”
“ถึงตอนนั้น ผมจะให้งานฉลองของพวกเขา กลายเป็นงานไว้ทุกข์！”