บัญชามังกรเดือด - บทที่ 569 เจอกันตอนกลางคืน
บัญชามังกรเดือด บทที่ 569 เจอกันตอนกลางคืน
ลิฉุนจับมือพ่อ และปลอบเขาด้วยเสียงแผ่วเบา “พ่อครับ เรื่องมันก็ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว พ่อเองก็ไม่ต้องโทษตัวเองแล้ว”
“ลิเหลียงมาที่บ้านของเราในปีนั้นเหรอครับ ? ”
“ในปีนั้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?”
ลิเว่ยจงพยักหน้าและพูดว่า “ในปีนั้น คนขับรถหลี่โหย่ว เพิ่งแต่งงานใหม่และให้กำเนิดลูกชายชื่อหลี่เหลียง ”
“สำหรับความภักดีของเขาที่ติดตามฉัน ฉันยังสนับสนุนเขาด้วยเงินหลายหมื่นเพื่อซื้อบ้านในเมือง”
“หลี่โหย่วรู้สึกขอบคุณสำหรับการสนับสนุนของฉัน จึงตั้งใจทำงานมากยิ่งขึ้น ”
“วันนั้น เป็นวันเกิดแม่ของลูก พ่อซื้อรถใหม่มาคันหนึ่ง และตั้งใจเตรียมจะเซอร์ไพรส์ให้แม่ลูก ”
“เดิมที หลี่โหย่วมีหน้าที่ขับรถ แต่ด้วยความคึกคะนองในวัยรุ่นของพ่อ จู่ ๆ พ่อก็เกิดความคิดอยากขับรถไปเอง ”
“พ่อนั่งที่นั่งคนขับ ส่วนหลี่โหย่วนั่งด้านหลัง ”
“ใครจะไปรู้ ระหว่างทางที่พ่อไปรับแม่และลูก ก็ถูกมือปืนซุ่มโจมตี มีคู่แข่งที่ต้องการจะฆ่าพ่อ ”
“พวกมันคิดว่าพ่ออยู่ข้างหลัง ดังนั้นพวกมันจึงยิงใส่ด้านหลังอย่างดุเดือด หลี่โหย่วผู้น่าสงสารเสียชีวิตแทนพ่อ และเขาถูกยิงจนร่างพรุนไปหมด ”
แม้ว่าเวลาจะผ่านไปกว่ายี่สิบปี แต่เมื่อนึกถึงฉากนองเลือด สีหน้าของลิเว่ยจงยังซีดเซียวด้วยความตกใจ
ลิเว่ยจงยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ฉันโชคดีพอที่จะรอดพ้นจากภัยพิบัติมาได้ แต่หลี่โหย่วทิ้งภรรยาที่เพิ่งแต่งงานและลูกของเขาไว้เบื้องหลัง ”
“เมื่อพ่อบอกข่าวกับภรรยาของหลี่โหย่ว โดยไม่รู้ว่าเธอ เป็นโรคซึมเศร้าหลังคลอด”
“ข่าวการเสียชีวิตของหลี่โหย่ว กลายเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่บีบคั้นเธอ หลังจากนอนไม่หลับทั้งคืน เมื่อถึงตอนรุ่งสาง เธอก็ปีนขึ้นไปบนหลังคาเพียงลำพังและกระโดดลงมาเสียชีวิต ”
“ในตอนนั้นเธอต้องสิ้นหวังขนาดไหนกัน ! ”
……
เสียงอันโศกเศร้าของลิเว่ยจง ดูเหมือนจะพาทุกคนย้อนกลับไปในคืนนั้นเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว
ผู้หญิงที่มีภาวะซึมเศร้าหลังคลอดถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในตอนกลางคืน หลังจากทราบข่าวการเสียชีวิตอันน่าสลดใจของสามี
เธออยากจะตาย แต่ข้าง ๆ ก็มีเด็กทารกพันผ้าอยู่
ในจิตใจเธอ ต้องประสบพบเจออะไรมาบ้าง ท้ายที่สุด ก่อนรุ่งสาง ถึงปีนขึ้นไปบนหลังคาแล้วกระโดดลงมา ?
เมื่อนึกถึงฉากนั้น ฉินเทียนและคนอื่น ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโศกเศร้าเป็นอย่างมาก
ภายในห้อง เงียบไปพักหนึ่ง
ในที่สุด จุยเฟิงก็ทำลายความเงียบ
“ดังนั้นจึงบอกว่า คุณรับเด็กคนนั้นมาเลี้ยง แล้วเปลี่ยนชื่อเป็นลิเหลียง”
ลิเว่ยจงพยักหน้า “ในตอนนั้นฉันเลยสาบาน ว่าจะเลี้ยงดูเด็กคนนั้นเหมือนลูกชายของตัวเอง ”
“ด้วยเหตุนี้ ฉันยังได้ปรึกษากับแม่ของฉุนเอ๋อร์ว่าจะไม่เอาลูกอีกแล้ว”
“เพื่อป้องกันไม่ให้ลิเหลียงต้องลำบากใจเมื่อได้รับรู้ถึงเรื่องราวชีวิตเมื่อโตขึ้น ฉันควรจะปกปิดข่าวไว้ ”
“หลังจากเลือกโอกาสที่เหมาะสมแล้ว ถึงประกาศต่อสาธารณชน โดยบอกว่านั่นคือลูกชายแท้ ๆ ของฉันเอง ”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ลิเว่ยจงก็พูดอย่างรู้สึกผิด “ฉุนเอ๋อร์ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เพราะเรื่องนี้ พ่อเองก็ทำผิดต่อแม่ของลูก”
“เธอเป็นคนใจดีและหลังจากได้รู้ถึงตัดสินใจของพ่อ ถึงแม้จะแสดงความสนับสนุนเช่นกัน แต่ในใจเธอก็คงอยากมีลูกชายเป็นของตัวเอง ”
“นอกจากนี้ ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือดหรือเปล่า ลิเหลียงไม่คุ้นเคยกับเธอเลยตั้งแต่เธอยังเด็ก ”
“เธออยากได้ลูกชายแท้ ๆ แต่เธอไม่กล้าบอกฉัน เพราะเหตุนี้เองที่เธอรู้สึกหดหู่เป็นเวลานานและในที่สุดก็เสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บ”
“ทั้งหมดนี้ มันเป็นเพราะฉันเอง ! ”
“มันเป็นความผิดของฉัน ! ”
“ฉันทำผิดต่อพวกเขา”
เมื่อนึกถึงภรรยาที่รัก ลิเว่ยจงก็สูญเสียการควบคุมอารมณ์ เขาเอามือทุบหน้าอก น้ำตาไหลอาบหน้า
ลิฉุนเองน้ำตาไหลเต็มหน้าแล้ว
เธอจับมือของลิเว่ยจงแน่นและพึมพำ “ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ”
“คุณพ่อ ไม่ต้องพูดแล้ว！”
“หลายปีมานี้ พ่อก็ทรมานมามากแล้ว！”
“ทุกอย่างมันผ่านไปหมดแล้ว”
“จากนี้ หนูจะไม่จากไปไหนอีก หนูจะอยู่เคียงข้างพ่ออย่างเชื่อฟัง และกตัญญูต่อพ่อ ! ”
ลิเว่ยจงผสมกับความเศร้าโศกและความสุข จากนั้นถึงสามารถควบคุมอารมณ์ของเขาได้ และยิ้มพูดกับฉินเทียนว่า “ผู้นำใหญ่ ให้คุณเจอเรื่องตลกแล้ว”
“ฉันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว จากนี้ไปตระกูลลิและฉุนเอ๋อร์ก็มอบความไว้วางใจให้คุณดูแลแล้ว”
เปลือกตาของฉินเทียนกะพริบและเขาพูดว่า “เจ้าบ้านลิวางใจได้เลยครับ ”
“สมาคมเจ็ดเมืองทางใต้เป็นครอบครัวใหญ่ ฉันในฐานะผู้นำ จะไม่ปล่อยให้สมาชิกคนใดถูกรังแก ! ”
“นี่มันก็ดึกแล้ว ฉันต้องกลับก่อนนะ ”
“พวกคุณก็พักผ่อนให้เพียงพ่อ งานเลี้ยงฉลองในคืนนี้ พวกเราค่อยเจอกัน”
“ตกลง ! ”ลิเว่ยจงรีบพูด “ฉุนเอ๋อร์ ลูกไปส่งผู้นำใหญ่แทนพ่อหน่อยนะ”
ลิฉุนส่งฉินเทียนและจุยเฟิงไปที่ประตูอย่างอาย ๆ และพูดอย่างมีความหวัง “ธุระเสร็จแล้ว ต่อไป พวกเรารีบทำโครงการเถอะ”
“ฉันยังตั้งตารอที่จะสร้างให้เสร็จก่อนกำหนด ”
ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “งั้นฉันก็ต้องขอบคุณนักออกแบบคนสวยของเราแล้ว ”
“เจอกันคืนนี้ ”
กลับมาที่โรงแรมจินหลง หม่าหงเทา เถียหนิงซวง และสมาชิกคนอื่น ๆ ขององค์กรคำสาปสวรรค์ เช่นเดียวกับ เถียหลินเฟิง อู๋เทียนสงและคนอื่น ๆ กำลังพูดคุยกันอยู่ตรงประตูด้วยความตื่นเต้น
ด้วยชัยชนะที่สมบูรณ์ ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งหมดราวกับจะฉลองปีใหม่
เมื่อเห็นฉินเทียน พวกเขาล้อมรอบเขา และพูดคุยอย่างตื่นเต้น
ใบหน้าของฉินเทียนซีดเล็กน้อย อยากจะพูดอะไรบางอย่าง เขาเปิดปาก แต่ในที่สุดก็อดไม่ได้ กระอักเลือดออกมาเต็มไปหมด
ทันใดนั้นใบหน้าทั้งหน้า ขาวซีดราวกับกระดาษ
ทุกคนตกตะลึง
“พี่เทียน เป็นอะไรไปครับ? ”
“มีคนจากตระกูลลิทำร้ายคุณเหรอ ? ”เถียหนิงซวงพูดด้วยความสยองขวัญ
ฉินเทียนส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ใช่ ”
“มันคงเป็นผลสืบเนื่องจากการต่อสู้กับลิเหลียง มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร ฉันไปพักผ่อนครู่หนึ่งก็โอเคแล้ว”
ทุกคนตื่นตระหนกและส่งเขากลับห้องเพื่อให้เขาพักผ่อนอย่างเต็มที่
ฉินเทียนอดทนกับเลือดเต็มคำนี้มาเป็นเวลานาน เมื่อก่อนเพราะอยู่ต่อหน้าทุกคน เขาจะแสดงความอ่อนแอไม่ได้ ตอนนี้ล้วนเป็นคนของตัวเอง ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องทนอีกต่อไป
หลังจากอาเจียนออกมาแล้ว แม้ว่าฉันจะอ่อนแอเล็กน้อย แต่หัวใจกลับรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก
ในห้องที่เงียบสงบ เขาหลับตาไขว่ห้างโดยใช้วิธีการหายใจที่ไม่เหมือนใคร เพื่อขับเคลื่อนพลังงานของร่างกายทั้งหมด และพักฟื้นเงียบ ๆ
หลับตาไปสิบนาที ฉินเทียนก็ลืมตาขึ้นมา
ในแววตาที่ใสซื่อ มีแสงวาบขึ้นมา
เหมือนกับว่า ฟื้นตัวได้เร็วกว่าเมื่อก่อนขึ้นเล็กน้อย ?
เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงพลังประหลาดในร่างกายของเขาในช่วงเวลาสุดท้ายของการฆ่าลิเหลียง
ถ้ามันเป็นพลังของเลือดจริง ๆ มันก็น่าจะสามารถสัมผัสได้สิ
เขาอดคิดไม่ได้ว่าหากตัวเองเชี่ยวชาญวิธีการสร้างแรงจูงใจ ในอนาคตเขาจะมีพลังมากขึ้นในหรือไม่ ?
น่าเสียดายที่เขาคลำหาอยู่นาน แต่ก็ไม่พบอะไรเลย
พลังสายเลือดอะไรกัน มันลึกลับเกินไปแล้ว น่าจะเป็นช่วงเวลาวิกฤต เพื่อปลดปล่อยกระตุ้นศักยภาพนะ
ศักยภาพของมนุษย์ เป็นสิ่งที่เหนือจินตนาการ
หรือจะบอกว่า ก็เหมือนกับลิเหลียงนั้นลิเหลียง ฝึกฝนเทคนิคการกระตุ้นพลังของพลังงานโลหิต เพื่อเพิ่มการผสมผสานของยา
และเขาก็ได้สัมผัสกับการฝึกที่คล้ายกันโดยไม่ได้ตั้งใจ โดยที่เขาไม่รู้ตัว ?
ท้ายที่สุดแล้ว หนังสือรหัสลับของราชาเทพก็ได้บันทึกแก่นแท้ของศิลปะลับของอาณาจักรมังกรห้าพันปี
ฉินเทียน เคยพยายามถามเถ้าแก่ใหญ่ว่า ของสิ่งนี้ เดิมทีมันมาจากที่ไหนกัน
เถ้าแก่ใหญ่พูดอย่างลึกลับ บางที บางทีมันอาจจะสืบทอดมาจากสวีฝู