บัญชามังกรเดือด - บทที่ 635 คุกใต้ดินสยองขวัญ

บัญชามังกรเดือด บทที่ 635 คุกใต้ดินสยองขวัญ

　　ตอนที่ฉินเทียนกำลังเดินไปทางประตูคุก ด้านนอกมีเสียงประตูเหล็กถูกเปิดดังขึ้นเป็นระลอกๆ

　　รวมทั้งเสียงโซ่เหล็กที่ลากบนพื้น เสียงผีร้ายกัดฟัน

　　ทั้งคุกใต้ดิน มีห้องขังหลายสิบห้อง ประตูของห้องขังที่เหลืออยู่ทยอยเปิดออกทีละบานๆ

　　นักโทษที่อันตรายที่สุดด้านใน ภายใต้ความมืดมิด เหมือนกับปีศาจร้าย ทั้งหมดต่างก็เดินมาที่เรือนจำหมายเลข3

　　ฉินเทียน นี่คือแผนการที่ภาคภูมิใจของซูซูกิ ด้านหนึ่งเขาทำให้ฉินเทียน เพื่อใช้พลังของฉินเทียนให้หมดไป อีกด้านหนึ่ง ใช้อาหารอันโอชะ ปล่อยเพิ่มให้แก่นักโทษคนอื่นๆที่อยู่ในคุกเป็นเท่าตัว

　　ตอนนี้ เขาเปิดประตูคุกออก จะให้พวกที่โหดเหี้ยมชั่วร้ายที่กินอย่างอิ่มหมีพีมัน ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยความเคียดแค้นไม่มีที่ให้ระบายอารมณ์เหล่านี้ มาจัดการฉินเทียนพร้อมกัน

　　“ราชาใหญ่ อันตราย!”คาเมดะที่เดิมทีกำลังนอนหลับจนส่งเสียงกรน ราวกับว่าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกภายนอกเลยสักนิด เมื่อได้ยินเสียง พลิกตัวลุกขึ้นมานั่งทันที

　　เขามองไปยังเงาของคนที่อยู่ด้านนอกคุก ในดวงตาเผยให้เห็นความหวาดกลัวออกมา

　　ในขณะเดียวกัน มาซาโอะรวมทั้งคนอื่นๆ ทั้งหมดล้วนตกใจจนเซ่อไปแล้ว

　　ถึงแม้พวกเขาจะโหดเหี้ยม แต่ว่าเมื่อเปรียบกับนักโทษที่ถูกปฏิบัติอย่างอิสระเป็นพิเศษที่ด้านนอกเหล่านั้น แท้ที่จริงแล้วก็คือแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

　　พูดตามตรง ที่คุกใต้ดินแห่งนี้ พวกเขาเป็นเพียงแค่บทบาทเล็กๆที่ก่อความวุ่นวายเล็กๆน้อยๆเท่านั้น เปรียบเสมือนเป็นการถือโอกาสคุมขังไปด้วย

　　ความหมายของการมีอยู่ของคุกใต้ดินแห่งนี้ ก็คือเพื่อคุมขังคนที่อยู่ด้านนอกกลุ่มนั้น

　　พวกนั้น ทั้งหมดล้วนเป็นหัวหน้าโจรที่ชั่วร้ายที่ทำให้อีกฝ่ายตกตะลึง

　　ตอนนี้ หลังจากที่ซูซูกิป้อนพวกเขาจนอิ่ม คาดไม่ถึงว่าจะปล่อยออกมาจัดการกับฉินเทียน นี่ ก็จะโหดเหี้ยมเกินไปแล้วละมั้ง!

　　ราวกับซอมบี้ล้อมเมือง

　　ที่คาดไม่ถึงก็คือ เหมือนกับว่าฉินเทียนมองไม่เห็น ไม่ได้คลายฝีเท้าลงเลยแม้แต่น้อย

　　ในไม่ช้า เขาก็มาถึงหน้าประตูคุกแล้ว ทันทีที่โบกมืออย่างสบายๆ กุญแจเหล็กบนประตูก็หล่นลงมา ประตูเหล็กเปิดออกอัตโนมัติ

　　“เจ้าหนุ่ม ความตายมาเยือนตรงหน้าแกแล้ว!”

　　ด้านนอก ชายร่างยักษ์หน้าตาดุร้ายแสยะยิ้มออกมา นำหน้าพุ่งตัวเข้ามา

　　“เป็นผีร้าย!”

　　“ผีร้ายที่สิบปีก่อนฆ่าคนต่อเนื่องสี่สิบแปดคนภายในคืนเดียว!”จำคนผู้นี้ได้ คาเมดะร้องออกมาอย่างตกตะลึง

　　มาซาโอะรวมทั้งคนอื่นๆ ทั้งหมดล้วนตัวสั่นระริก

　　ฉินเทียนไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว รูปร่างที่แข็งแรงปราดเปรียว เหมือนกับเสือดาวสีดำตัวหนึ่ง พุ่งตัวออกไป

　　เผชิญหน้ากับกำปั้นที่เหมือนกับค้อนเหล็กที่ทุบเข้ามาของผีร้าย เขาปล่อยหมัดออกไปเช่นกัน ปะทะเข้าไป

　　“เปรี้ยง!”

　　กำปั้นทั้งสองปะทะกัน ในอากาศมีคลื่นเสียงที่ถูกตีแตกดังออกมา

　　จากนั้น ก็คือเสียงกรีดร้องที่น่าเวทนาดังขึ้น

　　กำปั้นที่ราวกับค้อนเหล็กของผีร้าย ถูกฉินเทียนตีจนเละ เหมือนกับเต้าหู้ก้อนหนึ่ง คนของเขาก็กระเด็นตามออกไป

　　แต่ทว่าการโจมตีครั้งนี้ ไม่ได้ทำให้คนเหล่านั้นตกใจจนล่าถอยไป พวกเขาทั้งหมดเป็นประเภทที่โหดเหี้ยมและเลวทรามที่สุด ศัตรูยิ่งแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเป็นการกระตุ้นความโหดเหี้ยมของพวกเขามากขึ้นเท่านั้น

　　พวกเขาก็เหมือนกับซอมบี้ที่ไร้อารมณ์ เหยียบผีดุไว้ที่ใต้ฝ่าเท้า ลมกระโชกแรงเป็นกลุ่มๆที่รวมเข้าหากันกลายเป็นกระแสน้ำสีดำ ม้วนพัดมุ่งหน้ามาทางฉินเทียน

　　สีหน้าของฉินเทียนไร้อารมณ์ เหมือนกับว่าได้กลับมายังเรือนจำนรกอีกครั้ง เถ้าแก่ใหญ่เพื่อเป็นการฝึกฝนเขา จะให้คนคัดเลือกนักโทษที่มีโทษประหารชีวิตจากข้างนอกมาฝึกฝนเขาเป็นครั้งคราว

　　เหตุการณ์ในตอนนั้น โหดร้ายและอันตรายกว่าตอนนี้มาก นักโทษโทษประหารชีวิตเหล่านั้น หากไม่ตายด้วยน้ำมือของเขา หรือไม่ ก็ฆ่าเขา ก็จะได้รับอภัยโทษที่กระทำความผิดทั้งหมด

　　ด้วยเหตุการณ์คล้ายกัน ทำให้ใบหน้าของฉินเทียนเย็นชาและเยือกเย็น แต่ว่า เลือดร้อนภายในร่างกายกำลังเดือนพล่าน

　　หมัดปะทะหมัด!

　　ขาปะทะขา!

　　เนื้อปะทะเนื้อ!

　　ไม่มีท่าทางมที่พลิกแพลงใดๆ เขาใช้วิธีการที่ง่ายที่สุด แล้วก็โหดเหี้ยม แล้วก็ตรงไปตรงมาและมีประสิทธิภาพในประวัติศาสตร์ของเผ่าพันธุ์มนุษย์

　　โครม!

　　โครมโครมโครม!

　　ในคุกใต้ดินที่ดำมืด ราวกับกลายเป็นทุ่งสังหาร

　　เสียงกรีดร้องอันน่าเวทนาดังขึ้นติดต่อกัน มีคนกระเด็นออกไปอย่างไม่ขาดสาย

　　หลังจากประมาณสามนาที ฉินเทียนหยัดยืนอย่างภาคภูมิ ที่บริเวณรอบๆเขา ไม่มีคนที่สามารถยืนได้อีกแล้ว

　　ชายหนุ่มที่ได้รับบาดเจ็บเหล่านั้นล้มอยู่ที่มุมมืด เหมือนกับเห็นปีศาจร้าย ทั้งหมดล้วนกำลังตัวสั่นระริก

　　โหดเหี้ยมอำมหิตเหลือเกิน!

　　พวกเขาก็ถือว่าเป็นประเภทที่โหดร้ายและเลวทรามระดับสูงสุด แต่ว่า ในชั่วชีวิตนี้ยังไม่เคยประสบกับเหตุการณ์ประเภทนี้มาก่อน!

　　“ก็แค่นี้เท่านั้น”ฉินเทียนสบถอย่างดูถูก กลับหลังหัน กลับไปที่เรือนจำหมายเลขสาม

　　ในเรือนจำหมายเลขสาม ทุกคนต่างก็ตกตะลึงไปหมด

　　“ยินดีกับราชาใหญ่ที่ได้รับชัยชนะกลับมา!”

　　“ราชาใหญ่ทรงพลังไร้ศัตรู!”คาเมดะได้สติกลับคืนมา ล้มลุกคลุกคลาน คุกเข่าที่ตรงหน้าของฉินเทียน

　　มาซาโอะรวมทั้งคนอื่นๆทั้งหมดล้วนคุกเข่าลงบนพื้น กล่าวอย่างตื่นเต้น: “ยินดีกับราชาใหญ่ที่ได้รับชัยชนะกลับมา!”

　　“ราชาใหญ่ทรงพลังไร้ศัตรู!”

　　จนถึงตอนนี้ พวกเขาถึงยอมสวามิภักดิ์ต่อฉินเทียน ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจอย่างแท้จริง ไม่กล้ามีใจที่สงสัยหรือทรยศแม้แต่นิดเดียวอีกต่อไป

　　ฉินเทียนกล่าวอย่างเย็นชา: “ถ้าหากฉันเดาไม่ผิดละก็ ภายในเรือนจำของพวกเขา น่าจะยังมีของกินที่ยังกินไม่หมดจำนวนมาก พวกแกไปเอามาเถอะ”

　　คาเมดะโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจ นำหน้าพุ่งตัวออกไป

　　คนอื่นๆที่เหลือ นอกจากมาซาโอะที่บนขายังมีมีดสั้นเล่มหนึ่งปักเอาไว้ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ คนที่เหลือ ทั้งหมดล้วนส่งเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจกรูกันออกไป

　　พวกเขาหิวมากเกินไป!

　　ในขณะเดียวกันชายหนุ่มเหล่านี้กำลังค้นหาและกวาดอาหาร ยังไม่ลืมที่จะเหยียบไปบนขาของนักโทษเหล่านั้นที่ถูกฉินเทียนตีจนพิการสักสองสามที

　　ในไม่ช้า ภายในเรือนจำหมายเลขสาม บนตั่งไม้ กองไปด้วยอาหารที่ราวกับภูเขาลูกเล็กๆ

　　ไม่มีคำสั่งของฉินเทียน พวกเขาก็ไม่มีใครกล้าแอบกินแม้แต่คำเดียว

　　ราชาใหญ่ เชิญท่านรับประทานก่อน!”

　　“พวกเรารอให้ท่านแบ่งสัน!”

　　“ส่วนมาซาโอะคนนี้——”คาเมดะถีบมาซาโอะจนหงายหลังลงไปบนพื้น กล่าวอย่างเดือดดาล: “คาดไม่ถึงว่าจะกล้าลอบสังหารราชาใหญ่ แกไม่มีสิทธิได้แบ่งปันอาหาร!”

　　ใบหน้าของมาซาโอะเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เหมือนกับเด็กที่ทำความผิด ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าพูดจา

　　“แกมานี่”ฉินเทียนกวักมือเรียกมาซาโอะ

　　มาซาโอะตัวสั่นครู่หนึ่ง คิดว่าฉินเทียนต้องการจะคิดบัญชีกับเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ว่า เขาไม่กล้าขัดขืน กัดฟันกลั้นความเจ็บปวด คุกเข่าต่อหน้าของฉินเทียน

　　ฉินเทียนลงมือ ดึงมีดสั้นที่แทงอยู่บนขาของเขาออก

　　ความเจ็บปวดที่รุนแรง ทำให้มาซาโอะร้องเสียงดัง ใบหน้าซีดขาว เหงื่อไหลพลั่ก

　　แต่ว่า นับว่าเขาเป็นลูกผู้ชาย ร้องเพียงแค่ทีเดียวเท่านั้น ก็กัดฟันอดทนไว้

　　ฉินเทียนลงมือรวดเร็วดั่งลมพาดผ่าน กดลงไปบริเวณบาดแผลไม่กี่ครั้ง ในไม่ช้า เลือดก็หยุดไหล มาซาโอะรู้สึกว่า แม้แต่ความเจ็บปวดก็หายไปหมดแล้ว

　　เขามองฉินเทียนราวกับฝันไป ไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วฉินเทียนทำอะไร

　　“คาเมดะ แกมาจัดสรรอาหารเถอะ”

　　“สำหรับฉัน ก็ไม่ต้องแล้ว ช่วงนี้ฉันลดความอ้วน”

　　หลังพูดจบ ฉินเทียนไม่ได้มองอาหารอันโอชะเหล่านั้นแม้แต่แวบเดียว กลับไปนั่งสมาธิอีกครั้ง หลับตาลง เหมือนกับเทพเจ้าและปีศาจแกะสลักรูปหนึ่ง จมดิ่งเข้าสู่ความเงียบสงบ

　　คาเมดะกลืนน้ำลายลงไป ในเวลานี้ ทุกคนล้วนไม่กล้าแม้แต่ส่งเสียงหายใจ กลัวว่าจะรบกวนการบำเพ็ญเพียรของฉินเทียน

　　พวกเขาคุกเข่าทำความเคารพต่อฉินเทียนเงียบๆ เหมือนกับการอธิษฐานก่อนการรับประทานอาหาร

　　หลังจากนั้น แต่ละคนก็หยิบอาหาร อย่างเป็นระเบียบอย่างยิ่ง เมื่อกลับไปถึงในมุม ก็กลืนอาหารอย่างเงียบสงบ

　　มาซาโอะหยิบอาหารแล้ว ไม่ได้จากไป แต่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าของฉินเทียนตลอดเวลา มองดูไป ก็เหมือนกับปีศาจที่สารภาพบาปต่อหน้าพระพุทธเจ้า

　　ทั้งคุกใต้ดิน ยอดฝีมือที่โหดเหี้ยมและเลวทรามที่สุดจำนวนมากมายขนาดนั้น นึกไม่ถึงว่าจะเอาชนะฉินเทียนไม่ได้เลย ซูซูกิตกใจเป็นอย่างยิ่ง ในที่สุดก็เข้าใจว่า อาศัยวิธีการของเขา ไม่สามารถฆ่าฉินเทียนได้

　　ตอนนี้ เขาทำได้เพียงนำฉินเทียนบันทึกในรายชื่ออาชญากรที่สังหารหมู่นักโทษ รอจัดการเรื่องของเจ้าวิหารเทพด้านนอกเสร็จเรียบร้อย จะเชิญพี่ใหญ่ของเทพลักซ่อน จัดการลงโทษด้วยตัวเอง

　　ระยะเวลาของวันที่ประกาศเจ้าวิหารเทพ ยังเหลืออีกสิบวัน

　　ด้านนอกร้านเหลิ่ง มีแขกพิเศษมาสองคน คนหนึ่งมองดูไปเอ้อระเหยลอยชาย เหมือนกับคนเกียจคร้านไม่เอาถ่าน แต่ว่าหากไม่ได้สังเกต สายตาปรากฏความเย็นชากลุ่มหนึ่งออกมา

　　อีกคนหนึ่ง เงียบขรึมไม่พูดจา เหมือนกับเสาไฟฟ้าแรงสูงสีดำอันหนึ่ง

　　การมาเยือนของคนทั้งสอง ทำให้หัวหน้าของเทพลักซ่อนโมริโอ ชิชิมะตกใจอีกครั้ง

　　“หัวหน้า ราชาหมาและราชาวัวของวิหารเทพมาแล้ว!”

　　“พวกเขาไปที่ร้านเหลิ่งแล้ว ตอนนี้ผมสงสัยว่า ราชาเทพท่านนั้น จะซ่อนตัวอยู่ในร้านเหลิ่ง”

　　“ขอให้ท่านออกคำสั่ง กระผมจะพาคนไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้!” ซาโต้รายงานด้วยความตื่นเต้น