บัญชามังกรเดือด - บทที่ 694 เขาเป็นใครกันแน่
บัญชามังกรเดือด บทที่ 694 เขาเป็นใครกันแน่
เมื่อได้ยินคำพูดของ หยางต้าว แล้ว ฉินเทียนก็รู้สึกลังเลอยู่บ้างเหมือนกัน
คำร่ำลือนั้นเป็นเรื่องจริง ความฉลาดลุ่มลึกของ หยางต้าว แม้แต่เขาเองก็ยังมองไม่ออก ความซื่อสัตย์และยุติธรรมเหล่านั้นในอดีตตอนที่บูชาอู่ในตระกูลหู นั้น ล้วนแต่เป็นเรื่องเสแสร้งขึ้นมาทั้งนั้น
หยางต้าว ในตอนนี้ ถ้าไม่บอก ก็ไม่มีใครคิดว่าเขาเป็นปรมาจารย์ฝ่ายบู๊คนหนึ่ง
เพราะไม่ว่าจะมองยังไง เขาก็เป็นนักธุรกิจผู้เป็นมิตรและมั่งคั่งคนหนึ่งเท่านั้น
หรือที่เขาดูเอาใจใส่มากขนาดนี้ เพื่อแสดงความเป็นมิตรจริงๆ? แม้ว่าจะเดาเจตนาจริงๆ ของ หยางต้าว ไม่ออก แต่ฉินเทียนก็เชื่ออย่างเต็มร้อยเลยว่า ชายผู้นี้ ไม่ได้มีเจตนาที่ดีอย่างแน่นอน
เขากำลังจะปฏิเสธ แต่คาดไม่ถึงว่า หานหลิง ตอบอย่างตื่นเต้นไปว่า “ฉันเคยได้ยินชื่อเสียงของอาจารย์จินมาก่อน เขาเคยไปบรรยายที่โรงเรียนของพวกเรา”
“เขาเชี่ยวชาญอย่างมากในด้านของสถาปัตยกรรมโบราณ รวมทั้งสวนอีกด้วย”
“ฉินเทียน คุณยังจำได้ไหม?” ท่านผู้อาวุโสที่ใส่แว่นสีทองคนนั้น ตอนนั้นฉันยังอยากจะขอฝากตัวเป็นศิษย์กับเขาด้วยเลย
จากการเตือนความจำของ หานหลิง ฉินเทียนเริ่มจำได้อย่างเลือนราง เคยมีท่านอาวุโสท่านนั้นมาบรรยายในโรงเรียนของพวกเขาจริงๆ
ตอนนั้นเป็นเพราะว่า หานหลิง สนใจศิลปะในสวนเป็นอย่างมากหูเฟย ยังลากฉินเทียนไปจองที่นั่งให้ หานหลิง อยู่เลย
“ตกลง” เขาพยักหน้าและพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นพวกเราก็ไปเยี่ยม อาจารย์จิน กันเถอะ”
“ผู้นำตระกูลหยาง ขอบคุณมากสำหรับข้อมูล”
หยางต้าว รีบตอบกลับไปว่า “เป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว!”
“จะว่าไป ที่นี่ก็คือบ้านเกิดเมืองนอนของฉันเหมือนกันนะ!”
“ฉันเองก็อยากเห็นมันกลับมาสวยงามเหมือนเมื่อก่อน!” พูดพลางก็หันไปมองดูคฤหาสน์ร้างที่อยู่ด้านหน้า และมีน้ำตาไหลออกมาสองสามหยด
เมื่อส่ง หยางต้าว กลับไปแล้ว ฉินเทียนและ เถียโถว รวมถึง หานหลิง ก็ปรึกษาหารือกันต่อ ยังไงซะตอนนี้ก็ว่างไม่ได้มีธุระอะไร ถ้างั้นก็จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยไปเสียก่อนเลยดีกว่า
ดังนั้น หานหลิง จึงถ่ายรูปตัวอาคารและสถานที่โดยรอบ ที่ต้องการซ่อมแซมไปหลายรูป ฉินเทียนขับรถพาเขาและ เถียโถวจนมาถึงอาคารสำนักงานที่อยู่ใจกลางเมืองตามที่อยู่ในนามบัตร
อาคารสำนักงานนี้ คืออาคารเป่ายู่
ดูเหมือนว่าบริษัทแห่งนี้จะมีศักยภาพมากจริงๆ
เถียโถว รู้ว่าท่าทีของตนเองดูตื่นตกใจมากจนเกินไป รวมทั้งในใจเขาก็รู้สึกไม่ชินกับการพบปะผู้คนภายนอก ดังนั้นเขาจึงขอนั่งรออยู่บนรถดีกว่า
ฉินเทียนไปพร้อมกับ หานหลิง เดินตามป้ายบอกทางในห้องโถงใหญ่ จนมาถึงชั้นยี่สิบเอ็ด
นอกจากลิฟต์แล้ว ผนังทางเดินทั้งสองข้าง ถูกแขวนเต็มไปด้วยใบแสดงคุณวุฒิรวมถึงใบเกียรติบัตรต่างๆ มากมาย
“มาดูนี่สิ อาจารย์จิน!”
หานหลิง ชี้ไปยังรูปใบหนึ่ง และพูดถึงชายชราผมขาวที่อยู่ตรงกลาง
ฉากด้านหลังเป็นสวนที่สวยงามมากแห่งหนึ่ง ดูแล้วน่าจะเป็นผลงานชิ้นเอกชิ้นหนึ่งของเขา
ฉินเทียนพยักหน้าและพูดว่า “ดูแล้ว การฟื้นคืนของคฤหาสน์ หูซื่อน่าจะมีหวังแล้วนะ”
เมื่อคิดว่าคฤหาสน์จะฟื้นกลับคืนได้ในไม่ช้า หานหลิง ก็รู้สึกตื่นเต้น หลังจากที่แจ้งจุดประสงค์ในการมากับหน้าเคาน์เตอร์แล้ว พวกเขาก็รีบเชิญทั้งสองคนไปยังห้องรับแขกทันที
ไม่นานนัก ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินเข้ามา และเรียกตัวเองว่าหวังถู เป็นลูกศิษย์ของจินเจียน
“น่าเสียดายมากที่อาจารย์ของพวกเราได้รับคำเชิญจากพระราชวังต้องห้าม ให้ไปซ่อมแซมโบราณวัตถุที่สำคัญอีกหลายชิ้น ดังนั้นในช่วงนี้จึงอยู่ที่นครหลวงตลอด”
“แต่ว่าไม่เป็นไร พวกเราที่นี่ยังมีกลุ่มผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางเกี่ยวกับสวนและสถาปัตยกรรมโบราณ คุณหนูหาน คุณลองดูก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
ภายใต้การจัดการของหวังถู ฉินเทียนและ หานหลิง เดินมาถึงสตูดิโอพิเศษห้องหนึ่ง ด้านในมีผู้อาวุโสนั่งอยู่สองสามคน
แม้ว่าอายุจะมากแล้ว แต่ภายนอกก็ดูสะอาดเรียบร้อย พิถีพิถัน แค่ดูก็รู้ว่าเป็นช่างฝีมือที่มีจิตวิญญาณแห่งความเป็นช่างอย่างมาก
หานหลิง วางรูปพวกนั้นลง พวกเขาเหมือนคนที่รักการตกปลาที่ได้พบกับบ่อตกปลาที่ดี หลังจากหารือกันแล้ว ก็เริ่มวาดภาพขึ้นเลยทันที
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาถูกที่แล้ว ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะคิดว่า หรือว่าตัวเขาเองเข้าใจ หยางต้าว ผิดไปหรือเปล่า?
เขาแนะนำด้วยความบริสุทธิ์ใจจริงๆหรือเปล่า?
อย่างน้อยบริษัทนี้ จะว่าไปตอนนี้ก็ดูมีมาตรฐานมากๆ ในทุกๆ ด้านนะ
เดิมที หานหลิง เองก็รักในงานสถาปัตยกรรมโบราณรวมถึงศิลปะงานสวนอยู่แล้ว ตอนเรียนคุณยังเคยเลือกเป็นวิชาเลือกด้วยเลย เมื่อเห็นความเป็นมืออาชีพมากขนาดนี้ คุณก็เลยเผลอเข้าไปอยู่ในนั้นโดยไม่รู้ตัว
ในบางครั้งที่ต้องชี้นำและแก้ไขบางอย่างตามความทรงจำของตัวเขาเอง
หวังถู ยิ้มและตอบว่า “ได้ คุณหนูหาน มาเข้าร่วมด้วยแบบนี้ ลงทุนลงแรงน้อย แต่ต้องได้ผลลัพธ์เป็นทวีคูณอย่างแน่นอน”
“พวกคุณวางใจเถอะ ขอแค่ให้ได้กระดาษพิมพ์เขียวออกมา พวกเรามีคนงานก่อสร้างมืออาชีพ มากสุดใช้เวลาหนึ่งเดือน จะซ่อมแซมให้เหมือนเดิมได้ทุกประการอย่างแน่นอน”
“อย่างไรก็ตาม โปรเจคนี้มันใหญ่มาก เกรงว่าจะต้องใช้เวลาหนึ่งวัน ในการซ่อมแซมกระดาษพิมพ์เขียวนี้”
“คุณฉิน ถ้าคุณเบื่อหล่ะก็ ไม่เข้าไปรอในห้องรับรองก่อนหล่ะ?”
เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว หานหลิง ก็มีปฏิกิริยาตอบกลับ ยิ้มอย่างเกรงใจและพูดว่า “ฉันลืมคุณไปเลยสิ”
“คุณรีบไปเถอะ เขายังอยู่ในรถนะ”
“ฉันจะอยู่กับพวกเขาที่นี่จนกว่างานจะเสร็จ”
“เขา” ที่คุณพูดถึง แน่นอนว่าคือ เถียโถว แม้ว่า เถียโถว จะครองตำแหน่งอันสูงส่งอย่าง ราชาเถียสิบสาม ก็ตาม แต่ในสายตาของ หานหลิง เขาก็ยังเป็น เถียโถวที่พิลึกพิลั่นขี้น้อยเนื้อต่ำใจคนนั้นอยู่ดี
ฉินเทียนเองรู้สึกเป็นห่วงที่ปล่อย เถียโถวไว้ในรถคนเดียว กลัวว่าจะเกิดเรื่อง แต่อีกใจเขาก็รู้สึกว่า มันดูไม่เหมาะสมหากจะปล่อย หานหลิง ไว้ที่นี่เพียงลำพัง
“คุณมานี่สิ” เมื่อเห็นฉินเทียนลังเล หานหลิง เลยดึงเขาออกไป นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “คุณบอกความจริงกับฉันได้ไหม ว่าเขาเป็นใครกันแน่”
“ห่ะ?” ท่าทีของฉินเทียนเปลี่ยนไป ยิ้มและพูดว่า “เขาเป็นคู่หมั้นของคุณไม่ใช่หรือ?”
“ไอ้บ้า!” หานหลิง ถ่มน้ำลายและพูดว่า “อย่ามาล้อเล่นกับฉัน”
ฉินเทียน “หรือว่าคุณไปเจออะไรมา?”
หานหลิง ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน…”
“จะว่าไป ฉันก็รู้จักกับเขามานานแล้ว น่าจะช่วงครึ่งปี หลังจากที่ ตระกูลหูเกิดเรื่อง มีครั้งหนึ่งฉันนอนไม่หลับ เลยออกไปคุยกับ หูเฟย และเขาก็ปรากฏตัวอยู่ข้างหลังฉัน ตอนนั้นเล่นทำเอาฉันตกใจมากเลย…”
“ต่อมา เขาก็ก่อตั้ง แก๊งหัวเหล็ก ขึ้น ฉันก็รู้แค่ว่า เป็นเพียงคนตกทุกข์ได้ยาก ที่คอยให้ความอบอุ่นความช่วยเหลือซึ่งกันและกัน”
“นิสัยของเขาแปลกมาก ไม่เคยพูดอะไรกับฉันเลย ดังนั้นฉันกับเขาจึงไม่เคยได้สัมผัสใกล้ชิดหรือเกินเลยอะไรกันมาก่อนเลย”
“เขาชอบฉัน ฉันเองก็พึ่งรู้เอง แต่____”
แววตาของเขาปรากฏหมอกมัวมืดกลุ่มหนึ่ง
“หลังจากที่ได้สัมผัสแล้ว ไม่รู้ว่าทำไม ฉันกลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอันคุ้นเคยจากตัวของ เถียโถว”
“ความรู้สึกนั้น จะพูดยังไงดีหล่ะ มันแปลกมาก….” เมื่อพูดถึงตอนนี้ คุณก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้นมา
ราวกับรู้สึกว่า ตัวเองรู้สึกแบบนั้นกับ เถียโถว เข้าให้แล้วจริงๆ มันเป็นเรื่องที่น่าอายมาก
หมดทั้งตัวและหัวใจของเขา มันควรจะเป็นของ หูเฟย แต่เพียงผู้เดียว
“เขาเป็นอย่างที่คุณพูดจริงๆ เป็นราชาเถียสิบสามวิหารเทพของพวกคุณมายังที่นี่เพื่อขัดเกลาจิตใจ?”
“การปรากฏตัวที่คฤหาสน์ หูซื่อ ก็เป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นหรือ?”
ฉินเทียนถอนหายใจ ตอบอย่างไม่ตรงคำถามว่า “หานหลิง คุณคิดถึง หูเฟย มากเกินไปแล้วมั้ง”
“คุณเลยเอาความคาดหวังที่มีต่อ หูเฟย ไปฝากไว้ที่เขาอย่างไม่รู้ตัว”
หานหลิง นิ่งเงียบไป
สักพักถึงตอบกลับมาว่า “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“อย่างไรแล้วหัวใจของฉัน ไม่มีทางที่จะทรยศหักหลัง หูเฟย ได้อย่างแน่นอน”
“____ฉินเทียน จะว่าไป ฉันก็เกลียดคุณมากเลยนะ ถ้าคุณจะแก้แค้นให้กับ หูเฟย ฉันเองก็เข้าใจ”
“แต่คุณเอาฉันไปเป็นหมากในเกม ให้ฉันแต่งงานกับ เถียโถว คุณแมร่งเห็นฉันเป็นคนยังไงกันแน่!”
ฉินเทียนถึงกับตกตะลึงงง เขาคิดไม่ถึงว่า หานหลิง ผู้อ่อนโยนนุ่มนวลมาโดยตลอดแบบนั้น จะระเบิดคำหยาบคายใส่เขาแบบนี้ เขาอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ หานหลิง ก็หันหลังเดินจากไปเสียแล้ว
เขาพูดโดยไม่หันหลังกลับมามองว่า “บอก ราชาเถียสิบสาม ของคุณด้วยว่า รีบช่วยแก้แค้นให้ ตระกูลหู เร็วๆ หน่อย ถึงเวลานั้นถึงจะได้ฉันไป แต่ยังไงซะ เขาจะได้เพียงแค่ร่างกายของฉันไปเท่านั้น!”
“หัวใจของฉัน มันตายไปพร้อมกับ หูเฟย มานานแล้ว!”