บัญชามังกรเดือด - บทที่ 701 ใจปีศาจ
บัญชามังกรเดือด บทที่ 701 ใจปีศาจ
ทันใดนั้นเรื่องราวเหตุการณ์ก็ได้เปลี่ยนไป ก่อนที่จะกลายเป็นจุดดึงดูดสายตาของผู้คนทั้งหมด ส่วนฉินเทียนนั้นก็ตกตะลึง และอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปดู
เห็นเพียงมีคนหนึ่งนั้นกำลังยืนอ้าปากทำท่าทางดุร้ายอาละวาด และในมือนั้นได้มีมีดเล่มยาวที่กำลังร่ายรำ ราวกับว่าเขานั้นเป็นคนบ้า ก่อนที่จะจะบินแล้วพุ่งมาหายังตนเอง
เขานั้นโกรธตั้งแต่ภายในใจ
เดิมทีนั้น อยากที่จะจับโจรนั้นจะต้องจับหัวหน้าตัวการให้ได้สะก่อน และค่อยจับหวังเหล่าหู่เอาไว้ ในขณะเดียวกันเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดเรื่องเลือดหลั่งนอง เลยใช้โอกาสนี้เอง เพื่อบังคับให้หวังเหล่าหู่นั้นเอ่ยออกมาถึงความจริงในปีนั้น
ไม่คิดเลยว่า คนของหวังเหล่าหู่นั้นจะบ้าคลั่งขนาดนี้！
คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาใช้วิธีลับโจมตีลอบสังหารเช่นนี้
นี่จะบังคับให้ตนเองนั้นฆ่าคนหรือไงกัน？
เขานั้นได้ทำเสียงหึดังๆ ก่อนที่จะยกเท้าออกแล้วเตะออกไป
เสียงตุ๊บหนึ่งเสียง ที่พอดีกับเสียงที่หน้าอด คนนั้นได้บินไปในอากาศแล้วก็พ่นเลือดสดออกมา ก่อนที่จะปลิวบินไป
ถึงแม้ว่าการโจมตีลับนี้จะได้จัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าหวังเหล่าหู่นั้นก็ได้ใช้ฉวยโอกาสและหนีเข้าไปในกลุ่มผู้คน เขานั้นเอ่ยตะโกนออกไปด้วยสายตาที่มีสีแดงก่ำ“ฆ่าเขาซะ！”
“เร็ว รีบเข้าไป！”
“สับเขาให้เป็นชิ้นๆซะ！”
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เดิมทีลูกน้องที่ได้โกรธจนแทบจะทนไม่ได้นั้น ในที่สุดก็ได้ระเบิดออกมา
และนำทีมโดยซื่อต้าจินกัง ฝูงชนที่หนาแน่นราวกับกระแสน้ำที่กำลังขึ้น ที่แกว่งดาบยาวไปมา ก่อนที่จะพุ่งเข้าไปฟันฉินเทียนและเถียโถว
ดาบที่ได้บดบังแสงแดด และเต็มไปด้วยกลิ่นอายความอาฆาตที่สั่นสะเทือนไปทั่วฟ้า！
การตะลุมบอน ในที่สุดก็ได้ระเบิดออกมาแล้ว
“ฉินเทียนระวัง！”
หูเฟยตะโกนออกไป ก่อนที่จะดึงดาบออกมา แสงของดาบที่แว๊บเข้ามา ก่อนที่จะเอาดาบกวาดออกไป
ในเมื่อฝั่งตรงข้ามนั้นรนหาที่ตายเอง งั้นก็ทำเติมเต็มความปรารถนาของพวกเขาเถอะ！
ฉินเทียนนั้นตะโกนเสียงดังยาวออกมา ดาบมีเหล็กกล้าครึ่งเล่มในมือของเขา ก่อนที่จะสะบัดเบาๆ เสียงร้องตะโกนอย่างโหยหวน ชายที่พุ่งเข้ามาก่อนหน้านั้น ทันใดนั้นก็ได้แตกสลายไปในทันใด
“พี่เฟย ยอดเยี่ยมจริงๆ！”
เมื่อมองเห็นบทเพลงการรำมีดของอะเฟย ที่บังคับให้ฝั่งตรงข้ามนั้นต่างก็ชะล่าถอยหลังกันออกไป ฉินเทียนนั้นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ในอดีต ตอนที่ตระกูลหูนั้นอยู่ในยุคที่รุ่งเรือง อะเฟยคนนี้เอง เป็นถึงคุณชายใหญ่ที่มีอำนาจอย่างมาก
อยู่ทั้งเมืองฮั่นจง เรื่องอะไรกัน ถึงทำให้เขานั้นต้องลงมือเอง？
เพราะว่าเพียงแค่บอดี้การ์ดและองครักษ์ที่อยู่ข้างกายนั้น ก็สามารถที่จะจัดการแก้ปัญหาได้แล้ว
ไม่ต้องพูดถึง อีกทั้งยังมีหยางต้าวที่บัญชาการด้วยอีก
ครอบครัวตระกูลที่เกิดการเปลี่ยนแปลงน่าอนาถ หลังจากการหนีจากทะเลไฟแล้ว เขานั้นสาบานว่าจะต้องล้างแค้นให้ได้ และนี่เองว่าทำไมเขาถึงได้ฝึกซ้อมอย่างหนัก และจากในอดีตที่เขานั้นได้อยู่กับครอบครัวนักศิลปะการต่อสู้ โดยเฉพาะได้เรียนสิ่งต่างๆมาจากที่หยางต้าว จากความทรงจำแล้ว ในทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวและสไตล์นั้น ต่างก็ได้ฝึกฝนจนมาถึงขั้นสุด
เดิมทีปกติแล้วที่ไม่ชอบที่จะลงมือเอง นั่นก็เพราะว่าเกรงใจเกี่ยวกับการเปิดเผยตัวตนของตน โดยเฉพาะที่อยู่ต่อหน้านี้
เพราะว่าถึงแม้ว่าเขานั้นจะได้จงใจเปลี่ยนท่าทีจังหวะไปเยอะมาก แต่ว่าแก่นสาระความสำคัญนั้นยังไงก็เปลี่ยนไม่ได้
ตราบใดที่เขานั้นได้ลงมือเคลื่อนไหวต่อหน้าของหยางต้าว หยางต้าวนั้นก็สามารถที่จะมองเขาออกใน ณ เวลาแรก เพราะว่านี่เป็นสิ่งที่เขานั้นเป็นคนสอนออกมา
ตอนนี้เมื่อได้เผชิญกับเจ้าหมอที่นับไม่ถ้วนที่มีดวงตาแดงก่ำ เขานั้นก็ไม่สนใจอะไรมากแล้ว
บวกกับหลายปีมานี้ที่ต้องคับแค้นใจมานาน ก่อนที่จะระเบิดออกมา เขานั้นทั้งฆ่าและเฉือน อย่างไม่มีความเมตตา
ผมนั้นได้กระจัดกระจายออกไป เลือดสีแดงสดของพวกคู่ต่อสู้นั้นได้ไหลออกมาเปื้อนหน้ากาก มองไปแล้ว ราวกับว่านี่คือราชาแห่งนรก
ตอนแรกนั้น ฉินเทียนนั้นยังรู้สึกปลื้มใจอยู่ เร็วๆนั้น ก็มองเห็นศัตรูที่ยืนอยู่ข้างๆของหูเฟย ล้มลงทีละคน ด้วยแขนขาและกระดูกที่แตกหัก หยดเลือดที่ไหลหยดลงพื้น เขาตกตะลึง
“ใจเย็นๆสิ！”
“ทำแบบนี้ไม่ได้นะ！”
หูเฟยเอ่ยเสียงต่ำพร่ากวาดไปมองศัตรูข้างหน้า ก่อนที่จะมีแรงลมนั้น ได้พักเข้ามาชนที่ใบหน้าของหูเฟย ขาที่เบาเหมือนสายลมนั้น ก่อนที่จะกวาดเอาศัตรูที่อยู่รอบตัวของเขานั้น เตะลอยออกไปหมด
“ฟังข้านะ ว่าศิลปะการต่อสู้ของเจ้านั้นยังไม่คงที่ หากเจ้านั้นอยากที่จะมาทำการฆ่าครั้งใหญ่ เกรงว่าจะทำให้จิตใจตกอยู่ในภวังค์ของปีศาจนะ”
“หลังจากนั้นจะยากที่จะเดินออกมาได้นะ！”
“หากจะเอ่ยแล้ว คนพวกนี้นั้นไม่มีความผิดจนถึงจะต้องตายหรอก พวกเรานั้นสามารถที่จะจัดการพวกเขาได้ แต่ว่าไม่สามารถที่จะฆ่าได้！”
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเทียนแล้ว หูเฟยตัวสั่นเล็กน้อย ก่อนที่จะคืนสติกลับมา ดวงตาของเขาทั้งสงอข้างนั้นเต็มไปด้วยสีแดงเลือด คิดเพียงแต่ว่าอยากที่จะฆ่า ก็เพื่อมาลบล้างความแค้นและระบายความในจิตใจ
ราวกับว่า นี่คือได้ตกลงไปอยู่ในภวังค์ของปีศาจแล้ว
ฆ่าสามห้าคนก็ไม่เป็นอะไร หากวันนี้ที่หน้าบ้านของเขานั้น ได้ฆ่าคนไปสามห้าคน หรือแม้กระทั่งร้อยกว่าคน พวกหนี้เลือดพวกนี้นั้น ยังไงสะก็จะกลายเป็นคำสาปที่เขานั้นจะไม่สามารถที่จะกำจัดไปได้ตลอดในชีวิตของเขา
เขานั้นไม่สามารถที่จะกลับไปเป็นเหมือนอย่างเช่นเขาในเมื่อก่อนอีกต่อไป และยากที่จะมีความคิดวิเคราะห์และการใช้ชีวิต
“ขอบคุณมาก！”เอ่ยเบาๆออกมาหนึ่งคำหูเฟยนั้นได้ลงมืออีก แต่ก็ได้เว้นระยะเอาไว้
แค่ทำให้พิการ ไม่ฆ่า
แต่ว่าเมื่อทำเช่นนี้ ประสิทธิภาพการต่อสู้นั้นก็ลดลงอยากหลีกเลี่ยงมาได้ หวังเหล่าหู่นั้นได้เข้าไปหลบแอบไปฝูงกลุ่มชน และเอ่ยตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“รีบเข้าไปสิ！”
“ใครฟันพวกเขาได้หนึ่งครั้ง ข้าจะให้รางวัลหนึ่งล้าน！”
“ไม่สิ สิบล้าน！”
“เฉือนหนึ่งครั้งเท่ากับสิบล้าน！หากตัดหัวมาได้หนึ่งหัว จะได้รางวัลหนึ่งร้อยล้าน！”
สิบล้าน หนึ่งร้อยล้าน！
หลายคนนั้นทั้งชีวิตก็ไม่สามารถที่จะหาเงินนี้ได้
เพื่อเงินนี้ หลายคนนั้นก็ยินยอมที่จะรับความเสี่ยงเช่นนี้ หรือแม้กระทั่งเดิมพันด้วยชีวิต
ยิ่งไปกว่านั้น คนพวกนี้นั้น ปกติเดิมทีแล้วนั้นก็ได้ใช้ชีวิตมาด้วยความเสี่ยงและเต็มไปด้วยความโหดร้ายอยู่แล้ว
ในตอนนี้ ฉากที่มีเลือกมากมายเต็มไปหมด ไม่เพียงแต่จะทำให้พวกเขานั้นหวาดกลัว แต่กลับไปกระตุ้นความดุร้ายโหดเหี้ยมอำมหิตในกระดูกของพวกเขาขึ้นมา
ฆ่า！
ฆ่าฆ่าฆ่า！
ดวงตาของพวกเขานั้นมีสีแดงก่ำ คนด้านหน้านั้นได้ล้มลงแล้ว แต่คนด้านหลังนั้น ก็ได้พุ่งเข้าไปโจมตีกันอย่างไม่รู้จบ
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้อย่างบ้าคลั่ง ฉินเทียนนั้นยังดีอยู่ บนร่างกายของเขานั้นได้มีชั้นจางๆ ของออร่าแห่งการฆ่าที่มองไม่เห็น พวกมีดดาบเหล่านั้นที่ได้ฟันเข้ามา ต่างก็ได้โดนกับอากาศ แล้วก็ไหลไปด้านข้างเอง ราวกับว่ายังไงสะก็ทำร้ายเขาไม่ได้
และด้วยเพียงการเคลื่อนไหวเล็กน้อยของเขานั้น ก็สามารถที่จะทำให้คู่ต่อสู้นั้นล้มลงได้
แต่ว่าหูเฟย เร็วๆนั้นก็แทบจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
และไม่ทันจะระวัง บนเท้าก็ได้โดนมีดปักเข้าไปหนึ่งที เลือดสดนั้นพุ่งออกมาไม่หยุด
ดวงตาของเขานั้นมีสีแดงด่ำ ราวกับว่าเป็นสัตว์ป่าที่ดุร้ายไปแล้ว ก่อนที่จะคำรามเสียงต่ำออกมา
เมื่อเห็นดังนี้ ความโหดร้ายป่าเถื่อนที่อยู่ในใจของสัตว์ป่าที่ดุร้ายในใจเขานั้นก็ได้รับการปลดปล่อยออกมา ก่อนที่จะพุ่งเข้าไปฆ่า
ฉินเทียนนั้นหงุดหงิด หากไม่ได้จริงๆ เขานั้นก็ทำได้แค่สังหารหมู่ และเอาหนี้เลือดการต่อสู้ในครั้งนี้นั้น ชดใช้แทนหูเฟย
แต่ว่าในตอนนี้เอง บนเนินเขาระยะไกลออกไปนั้น ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงใหญ่ดังก้องออกมา
เสียงปืน！
มีคนยิงปืนแล้ว！
ส่วนผู้คนที่กำลังต่อสู้นั้น ในขณะเดียวกันพวกเขานั้นตกใจ ก่อนที่จะหยุด แล้วหันหน้าไปมอง
ในทางด้านของคฤหาสน์หูซื่อ เดิมทีนั้นค่อนข้างที่จะกันดาร และรอบๆนั้นไม่มีผู้คน หวังเหล่าหู่นั้นพาคนเข้ามาล้างแค้น อีกทั้งยังมาปิดล้อมด้านต่างๆทางออกเอาไว้หมด
ดังนั้นที่นี่ไม่ว่าจะตะโกนร้องฆ่ากันสนั่นทั่วฟ้า ก็ไม่มีใครรู้
ตอนนี้ ทำไมถึงได้มีคนอีกกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมา？
อีกทั้ง ยังได้เอาพวกอาวุธปืนมาอีก？
เมื่อมองไปที่คนใส่ชุดดำที่ยืนอยู่บนเนินภูเขา ผู้คนนั้นต่างก็สงสัยและงงงวย
ฉินเทียนนั้นกวาดตามองออกไป มองเห็นปืนในมือของคนชุดดำ และรอบเอวนั้นได้คล้องเต็มไปด้วยดาบโค้ง ก่อนที่บนใบหน้าของเขานั้นจะปรากฏรอยยิ้มขึ้น
เขานั้นเอ่ยกับหูเฟย“ นี่คือสิ่งที่คุณนั้นเรียกว่า คนที่เชื่อถือได้ของมังกรซ่อนรูปใช่ไหม？”
หูเฟยเอ่ยออกมาเบาๆ“คนที่อยู่ตรงกลางนั้นก็คือหัวหน้าเขามีนามว่าฉินชวน”
“เขานั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องของจินหู่ เมื่อยี่สิบปีก่อน เขานั้นเพิ่งอายุไม่กี่สิบขวบ ถึงตอนนี้จะได้เป็นคนของมังกรซ่อนรูป แต่ว่าเขานั้นกลับถูกเนรเทศ และไม่มีพื้นที่ให้ยืน”
“พ่อของข้านั้นเคยแอบช่วยเขาอย่างลับๆ”
“หลังจากที่ตระกูลของพวกเรานั้นได้เกิดเรื่อง เขานั้นคือคนเดียวที่ไม่ยอมแพ้ที่จะตามหาความจริง”
ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้
ฉินเทียนมองไปที่คนที่มองแล้วอายุเพิ่งจะสามสิบ สีหน้าของชายคนนั้นเยือกเย็นน่ากลัว แล้วทำให้เขานั้นคิดไม่ถึงเลยว่า ถึงแม้เขานั้นจะอายุยังหนุ่มอยู่ แต่ว่าเขากลับเป็นถึงหัวหน้าแล้วยังบอกถึงความยิ่งใหญ่ออกมาเป็นนัยๆอีกด้วย
สมาชิกข้างๆของเขานั้นไม่กี่คน สีหน้าของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยความดุดัน มองไปแล้วเหมือนเจ้าหน้าที่ที่ทำงานอย่างอดทนเอามากๆ
ฉินชวน……เมื่อเอ่ยแล้ว ก็ยังจะเป็นครอบครัวของตนเองไง！
ในตอนแรกนั้น ฉินเทียนนั้น ได้มีความรู้สึกประทับใจที่ดีกับ ฉินชวน
“เขานั้นรู้ไหมว่าเจ้านั้นคือหูเฟย？”เขานั้นเอ่ยออกมาเสี่ยงต่ำ