บัญชามังกรเดือด - บทที่ 797 เสือสองตัวสู้กัน
บัญชามังกรเดือด บทที่ 797 เสือสองตัวสู้กัน
ฮุยเฮ่อเป็นคนที่ภักดีที่สุดในองค์กรนั้น และเขาเป็นคนที่นำฉินเปียวเข้ามาในองค์กร พูดตามจริง ในตอนนั้นที่มองเห็นค่าของฉินเปียว ก็ไม่ได้เป็นเพราะว่าทรัพย์สินของตระกูลฉิน
เมื่อเห็นฉินเปียว ค่อย ๆ เป็นอิสระ พรสวรรค์ของเขาก็แสดงออกมา และมีพละกำลังที่จะควบคุมตระกูลฉินเก่าได้แล้ว ทั้งองค์กรและเขา ก็ล้วนยินดีเป็นอย่างยิ่ง
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ ตระกูลหยางในเมืองกาน เริ่มแสดงลูกสมุนของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าต้องการควบคุมตระกูลฉินผ่านฉินเปียว
สิ่งนี้กลายเป็นอันตรายที่ซ่อนอยู่
แต่เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา มันไม่สะดวกสำหรับพวกเขาที่จะลงมือโดยตรง เพื่อกำจัดตระกูลหยาง
ตอนนี้ ฉินเปียวได้เคลื่อนไหวด้วยตัวเองแล้ว แผนยืมมีดฆ่าคนของนี้ นำฉินเทียนเจ้าคนนี้ ไปยังเมืองกาน
ด้วยความแข็งแกร่งของฉินเทียนและมังกรซ่อนรูป ตระกูลหยางในเมืองกาน จะต้องไปตามจุดจบของราชาซีเตี้ยนอย่างแน่นอน
และตระกูลหยางเองก็ไม่อ่อนแอ ในการต่อสู้ที่ดุเดือด ความแข็งแกร่งของฉินเทียนจะต้องบอบช้ำอย่างมากแน่นอน
เมื่อเสือสองตัวสู้กัน ผู้แพ้ทั้งคู่ และฉินเปียวขจัดปัญหาภายในและภายนอกได้ในคราวเดียว และกลายเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด !
เมืองนี้และวิธีการที่โหดเหี้ยมนั้น มันต้องน่าทึ่งมากจริง ๆ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ก็ยังรู้สึกหวาดกลัว และหลังก็รู้สึกเย็นวาบ
หลังจากเตรียมการเหล่านี้แล้ว ฉินเปียวก็ลุกขึ้นราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ และเดินไปที่ลานบ้านที่หยางหลิวแม่ของเขาอาศัยอยู่
ทันทีที่เขามาถึงประตูลาน จากระยะไกล หยินจ๋าหนึ่งในห้าราชา ก็รีบพุ่งเข้ามา
“คุณชาย ! ”
เมื่อเห็นฉินเปียว หยินจ๋าวิ่งเหยาะ ๆ และหลังจากคารวะแล้ว เขาก็พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยกังวล “ได้ยินมาว่าคุณแพ้ฉินเทียน ในการแข่งขันล่าสัตว์ และคุณต้องยอมรับสถานะของเขาในฐานะลูกชายคนโตและหลานชายคนโต”
“เรื่องนี้จะต้องทำให้คุณหญิงโกรธอย่างแน่นอน”
“เธอส่งคนไปเรียกฉันมา อยากจะปรึกษาว่าต่อไปจะจัดการกับฉินเทียนอย่างไรดี”
“โปรดวางใจเถิดคุณชาย ในเมื่อนายหญิงใหญ่มอบหมายให้ฉันจัดการกับฉินเทียน ฉันจะต้องไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง！ ”
“ให้เวลาฉันสามวัน แล้วฉันจะจับฉินเทียนมา เมื่อถึงเวลานั้นจะให้คุณชายเป็นคนกำจัดมัน ! ”
ในอดีต ฉินเทียนสังหารราชาซีเตี้ยนทั้งหมด ในชั่วข้ามคืน นายหญิงใหญ่โกรธมาก และให้หยินจ๋ารับผิดชอบในการจับกุมฉินเทียนอย่างเต็มที่
ก่อนที่ระยะเวลาหนึ่งเดือนจะมาถึง ฉินเปียวได้เคลื่อนไหวก่อนเวลาและนัดล่าสัตว์กับฉินเทียน เดิมทีถ้าเขาชนะ หยินจ๋าก็จะทำภารกิจสำเร็จ ดังนั้นเขาจึงมีความสุขที่ได้เห็นมัน
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า มันล้มเหลวอย่างน่าสังเวช
แน่นอนว่าหยินจ๋ารู้สึกกดดันอย่างมาก เพราะนั่นคือเรื่องที่เขาควรทำ
ฉินเปียวคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า “ราชาหยิน คุณกลับไปเถอะ ”
“เพื่อจัดการกับฉินเทียน คุณยังไม่จำเป็นต้องลงมือใด ๆ เมื่อถึงเวลาจำเป็น ฉันจะบอกคุณว่าต้องทำอย่างไร”
แต่หยินจ๋ารีบพูดว่า “แต่ทางคุณหญิง ______”
น้ำเสียงของฉินเปียวค่อนข้างเย็นชา “นายฟังคุณหญิง หรือว่าฟังฉัน ? ”
หยินจ๋าตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และจากการแสดงออกของฉินเปียว เขารู้สึกถูกกดขี่เล็กน้อย จิตใจของเขาสั่นคลอน และในเวลานั้นเขาก็ตัดสินใจทันที
ไม่ว่าหยางลิ่วจะทรงพลังเพียงใด เขาก็ยังเป็นเพียงคนนอก
มีคำกล่าวว่าแม่มีศักดิ์ศรีก็เพราะลูก เธอในก่อนหน้านี้และในอนาคต หากต้องการตั้งหลักในตระกูลฉิน ยังต้องพึ่งฉินเปียวอยู่ใช่ไหม ?
ฉินเปียว เป็นเจ้านายที่แท้จริงของตระกูลฉินในอนาคต
“ครับ คุณชาย ! ”
“ถ้าจะให้ผมทำอะไร คุณชายก็รับสั่งมาได้เลยครับ”
“ผมจะทำให้ดีที่สุด เพื่อรับใช้คุณชาย! ”
เขาก้มศีรษะด้วยความเคารพ หันกลับและจากไปอย่างรวดเร็ว
ฉินเปียวมาถึงคฤหาสน์ที่แม่ของเขาหยางหลิวอาศัยอยู่และมาที่ห้องพระ
ที่ประตู ใบหน้าที่มืดมนของยายแม่มด และเสียงของเธอก็เคร่งขรึม
“คุณชาย คุณแพ้เกมนี้แล้ว และทำให้ฉินเทียนที่เป็นลูกชายคนโตและหลานชาย ความสัมพันธ์นั้นทรงพลัง ฉันเชื่อว่าคุณรู้ดีกว่าฉัน”
“คุณกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ?”
“เหตุใดคุณจึงปล่อยให้ฮุยเฮ่อขับไล่ขุนพลนรกสามองค์ที่ฉันส่งไป ? ”
เมื่อชายชราเผชิญหน้ากับฉินเปียว ทั้งหมดกลับล้วนกลายเป็นคำตำหนิ
ฉินเปียวเป็นคนหยิ่งยโสและหลงตัวเอง ในวังตะวันออกของเขา ใครจะกล้าฝ่าฝืนเขากัน ?
คิดไม่ถึงเลยว่า เผชิญหน้ากับการตำหนิของยายแม่มด เขาไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่ยังทำตัวเหมือนเด็กประถมที่มีมารยาทดี
ด้วยความกลัวเขาพูดว่า “ยายแม่มดสอนบทเรียนให้ฉันถูกแล้ว ! ”
“ครั้งนี้ ฉันหยิ่งพยองเกินไปแล้ว”
“แม่ของฉันอยู่ข้างในไหม ? เธอโกรธหรือเปล่า ? เร็ว รีบพาฉันเข้าไป สำนึกผิดกับเธอ”
ดูเหมือนยายแม่มดจะพอใจกับการแสดงออกของฉินเปียวมาก ในสายตาของเธอ ฉินเปียวเป็นแค่ลูกหมาตัวหนึ่ง มันเป็นเพียงตุ๊กตาจัดรพรรดิที่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลหยาง
เธอตะคอกอย่างเย็นชา แล้วผลักประตูเข้าไป
“คุณหญิงอยู่ด้านใน คุณเข้าไปข้างในเองเถอะ ! ”
“จำไว้ ต้องยอมรับความผิดของท่านอย่างจริงใจ ถ้าคุณหญิงไม่หายโกรธ ข้าไม่ปล่อยคุณไว้แน่ ! ”
“ครับ ครับ ท่านยายแม่มดโปรดวางใจ！”
ฉินเปียวรู้สึกหวาดกลัว ก้มศีรษะและเดินเข้าไปในห้องพระอย่างรวดเร็ว
หยางหลิวกำลังนั่งดื่มชาอยู่บนฟูก ใบหน้าของเธอยังคงสงบนิ่ง
ฉินเปียวคุกเข่าลงและพูดเสียงเบาว่า “แม่ครับ ลูกผิดไปแล้ว ! ”
“ฉินเทียนอาละวาด โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ลูกด้วย ! ”
เสียงร้องไห้สำหรับชายร่างใหญ่เช่นนี้ เขาดูเหมือนเด็กที่ถูกรังแก และถูกทำร้ายจากข้างนอกจริง ๆ
หยางหลิวจิบชาและตะคอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ตอนนี้รู้ผิดแล้วเหรอ ?”
“เปียวเอ๋อร์ ลูกก้าวร้าวเสมอและไม่ยอมให้แม่เข้าไปยุ่งในทุกสิ่ง แม่ทำตามอารมณ์ของลูกและปล่อยให้ลูกตัดสินใจในบางเรื่อง ”
“แต่คราวนี้ ลูกทำให้แม่ผิดหวังมากจริง ๆ ! ”
เธอพูดอย่างผิดหวัง แต่กลับมีรอยยิ้ม อยู่ในดวงตาของเธอ
แพ้ไปครั้งหนึ่งแล้วมันจะเป็นไงล่ะ ? สำหรับเธอแล้ว มันไม่เจ็บปวดเลย สิ่งสำคัญคือ จากการตามล่าในครั้งนี้ ลูกชายคนนี้ดูเหมือนจะตระหนักถึงข้อบกพร่องของตัวเอง และเริ่มพึ่งพาเธอในฐานะแม่ของเขา
นี่คือสิ่งที่เธอให้ความสำคัญที่สุด
เนื่องจากเมื่อฉินเปียวโตขึ้นเรื่อย ๆ หลายครั้ง เขาแสดงความดื้อรั้นและเริ่มฝ่าฝืนไม่ฟังคำสั่งสอนของแม่คนนี้แล้ว
เรื่องนี้ทำให้เธอไม่สบายใจมาก สามีของเธอเป็นคนไร้ค่า เธอจึงกังวลมากว่าวันหนึ่งเธอจะสูญเสียลูกชายคนนี้ไปอีกครั้ง
ในบางแง่ เธอก็เป็นแม่ที่ควบคุมได้ดีมาก
การกบฏของฉินเปียวนั้น แยกออกจากความปรารถนาที่จะควบคุมของเธอไม่ได้เช่นกัน
ในที่สุด ลูกชายที่ถูกโจมตี ก็กลับมาอยู่ในอ้อมแขนของเธอแล้ว
เธอแทบรอไม่ไหวที่จะพูดว่า “อย่างไรก็ตาม ลูกไม่ต้องเสียใจกับเรื่องนี้มากเกินไป ”
“ขยะก็คือขยะ ฉินเทียนเจ้าเด็กคนนั้น ไม่สามารถรอดพ้นจากเงื้อมมือของแม่ได้หรอก”
“เปียวเอ๋อร์ ลูกพักผ่อนให้เพียงพอ ต่อจากนี้ ให้แม่จัดการเองตกลงไหม ? ”
“ลูกไม่ต้องกังวลไป แม่จะพามันมาอยู่ต่อหน้าลูกอย่างแน่นอน และจะปล่อยให้ลูกกำจัดเขา”
ฉินเปียวพูดอย่างเชื่อฟัง “ลูกฟังแม่ครับ ”
“แม่ เท่าที่ลูกรู้ ฉินเทียนมีความสำคัญต่อผู้ใต้บังคับบัญชาของเขามาก การล่าสัตว์ในภูเขาแห้งแล้งอันยิ่งใหญ่ ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา แม้ว่าพวกเขาจะฆ่าทาสสัตว์ของลูก แต่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากทาสสัตว์ของลูกด้วยเช่นกัน ”
“ตอนนี้พวกเขาสูญเสียประสิทธิภาพการต่อสู้ไปแล้ว และน่าจะนอนพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล”
“แม่ครับ ทำไมแม่ไม่แอบส่งคนเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างลับ ๆ และฆ่าลูกน้องเหล่านั้นของฉินเทียน นั่นต้องเป็นเรื่องที่ยากจะยอมรับ มากกว่าการฆ่าเขาเสียอีก”
หยางหลิวจับมือ ฉินเปียว และพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน “นี่สิถึงจะเป็นลูกชายที่ดีของฉัน”
“แม่ฟังงลูก ลูกวางใจเถอะ คนพวกนั้นจะไม่ได้อยู่เห็นดวงอาทิตย์วันพรุ่งนี้”
“แม่รู้ว่าลูกเป็นคนที่รักศักดิ์ศรีมาก พนันแพ้แล้ว ก็ต้องทำสิ่งที่เดิมพันไว้”
“คืนนี้ แม่จะฆ่าฉินเทียนและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทั้งหมด เมื่อไม่มีใครให้เดิมพันแล้ว ลูกก็ไม่ต้องทำตามการเดิมพันแล้ว”
“แม่จะปล่อยให้ลูกชายที่ดีของแม่อับอายต่อหน้าคนมากมายได้อย่างไรกันล่ะ ? ”
“เด็กดี ไม่ต้องกลัวแล้ว มีแม่อยู่ เรื่องทุกอย่างจะดีเอง”
หยางหลิวซึ่งเต็มไปด้วยความรักของแม่ ถึงกับกอดฉินเปียวไว้ในอ้อมแขนของเธอ และปลอบเขาด้วยเสียงแผ่วเบา
“ยังคงเป็นแม่ที่ดีกับลูก”
“ต่อไปนี้ไมว่าอะไรลูกก็จะฟังแม่หมด”
ฉินเปียวแสดงรอยยิ้มสดใสในอ้อมแขนของแม่ ดูเหมือนว่าเขาจะได้เห็นการแสดงออกของฉินเทียน เมื่อรู้ว่าเหล่าพี่น้องของเขาถูกฆ่าตายในโรงพยาบาล
ด้วยตัวเร่งปฏิกิริยานี้ ฉินเทียนจะต้องมีแรงจูงใจมากขึ้นในการโจมตีตระกูลหยางในครั้งต่อไปอย่างแน่นอน