บัญชามังกรเดือด - บทที่ 800 ฉวนซาน
บัญชามังกรเดือด บทที่ 800 ฉวนซาน
หลังจากฟังคำพูดของเหลิ่งหยุน ในป่าก็เงียบไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าคนในนั้น ไม่คิดเลยว่าหญิงสาวที่บอบบางเช่นนี้จะมา
จากนั้น ด้วยเสียงกระแอมเล็กน้อย และตามมาเสียงกรอบแกรบ ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ออกมา
เขาแต่งตัวธรรมดา ดูไปแล้วมีรอยเปื้อนฝุ่นจากการเดินทาง
แต่ดวงตาของเขาสดใส และรูปร่างหน้าตาดี ภายใต้ค่ำคืนนี้ ดูเหมือนว่าจะทะลุเข้าไปในจักรวาล และไม่เปื้อนฝุ่น
สิ่งที่สะดุดตาเป็นพิเศษคือ บนไหล่ซ้ายของเขา มีไก่หงอนแดงตัวใหญ่ยืนอยู่
ไก่ตัวผู้นั่นดูถูกตัวเอง แต่เมื่อมองไปแล้วดูเหมือนมีความกล้าหาญมาก
“อะไรนะกัน คุณกลัวฉันเหรอ ? พี่ชาย”
เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มลังเล และดูเขินอายเล็กน้อย เหลิ่งหยุนอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น และหยอกล้อเล็กน้อย
ชายหนุ่มหน้าแดงและก้าวไปข้างหน้า ทักทายอย่างสุภาพ และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่เราพบกัน จะขุ่นเคืองเพียงใดกัน ”
“ขอถามว่าหญิงสาวคุณเป็นนางบำเรอข้างกายของราชาเทพหรือครับ ? ไม่ทราบว่าจะเรียกคุณยังไงดี”
เมื่อได้ยินคำว่านางบำเรอ เหลิ่งหยุน หน้าแดง รู้สึกไม่พอใจ ในใจรู้สึกโกรธบึ้งตึงเล็กน้อย
แต่เห็นว่าชายหนุ่มดูเหมือนจะไม่เหลาะแหละ และตัวตนของเขาก็อยู่ที่นี่ ดังนั้นจึงได้แต่หัวเราะออกมา
“ฉันชื่อเหลิ่งหยุน คุณคือศิษย์น้องสามของยายระกา คุณชื่ออะไรเหรอ”
ชุดเก่าของชายหนุ่มมีถุงผ้าเล็ก ๆ สามใบ ห้อยอยู่ที่เอวด้านซ้าย นี่เป็นสัญลักษณ์เล็ก ๆ เฉพาะของสำนักระกาที่นำโดยยายระกา
เหลิ่งหยุน ?
รู้สึกว่าชื่อนี้คุ้น ๆ อยู่เล็กน้อย ชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่ง นึกอะไรบางอย่างได้ และสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก
“ที่แท้ก็เป็นราชินีแห่งงูนี่เอง ! ”
“ฉวนซานไม่รู้ ศิษย์น้องสามของยายระกา มีความรู้น้อยเกินไป ล่วงเกินท่านมากไปแล้ว ขอราชินีงูได้โปรดอย่าโกรธเคือง ! ”
ในขณะที่เขาพูด เขาคุกเข่าต่อหน้าด้วยความกลัว
เขาเจอเหลิ่งหยุนเป็นครั้งแรก เธอยังอายุน้อยและสวยงามมาก ดังนั้นจึงคิดว่าเธอเป็นนางสนมของราชาเทพ ในฐานะศิษย์น้องสามของสำนักระกา เขาไม่เคยมีโอกาสพบกับฉินเทียนเลย
ในจิตสำนึกของเขา ราชาเทพผู้ทรงพลังและยิ่งใหญ่คนนั้น จะไม่ถูกห้อมล้อมด้วยนางสนมที่สวยงามได้อย่างไร
นอกจากนี้ นี่เป็นเวลาดึกแล้ว หญิงสาวที่น่าดึงดูดใจที่มาพบเขาในนามของราชาแห่งวิหารเทพ ถ้าไม่ใช่นางบำเรอแล้วจะเป็นอะไรใครได้ ?
เมื่อรู้ว่าเธอเป็นราชินีงูผู้โด่งดัง ซึ่งอยู่ในระดับเดียวกับยายระกาของพวกเขา ความตื่นตระหนกของเขา สามารถจินตนาการได้
เหลิ่งหยุนตะคอกและพูดว่า “นบรรดาสิบสองราชาแห่งวิหารเทพ นอกเหนือจากราชาหนูแล้ว ก็มีเพียงราชาวานรและยายระกาของพวกคุณที่ลึกลับที่สุด”
“ฉันได้ยินจากพี่ใหญ่ว่า ถ้าไม่ใช่สถานการณ์ที่ร้ายแรงเป็นพิเศษ เขาเกรงว่าในชีวิตนี้จะไม่สามารถติดต่อกับราชาวานรและยายระกาได้อีก”
“คุณมาทำอะไรที่นี่กลางดึก ?”
“ไม่กลัวกระทบเวลาพักผ่อนของราชาเทพเหรอ ? ”
เป็นความจริงที่ราชาหนูมีหน้าที่สืบสวนความลับทั่วโลก และงานที่เขาทำคืองานข่าวกรอง ดังนั้นแน่นอนว่ามันจึงลึกลับ
แต่ราชาวานรและราชาระกา ซึ่งก็คือยายระกานั้นค่อนข้างพิเศษ ตัวตนของพวกเขานั้น เป็นสองคนที่มีประวัติอันยาวนาน
ราชาวานรทำธุรกิจในการล่าสมบัติทางโบราณคดี
และยายระกากับสำนักระกาของเธอนั้น พิเศษยิ่งกว่า อดีตในเมืองอู่หู ตระกูลหยางซึ่งทำธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ ได้สมรู้ร่วมคิดกับอาจารย์ฮวงจุ้ยบนเกาะฮ่องกงเพื่อชิงที่ดิน
และอาจารย์ฮวงจุ้ยใช้เล่ห์เหลี่ยม เพื่อทำให้คู่แข่งส่วนใหญ่กลัว และให้ตระกูลหยางชนะการประมูลในราคาต่ำ แต่ไม่คิดเลยว่าจะถูกฉินเทียนมองเห็นเล่ห์เหลี่ยม และคว้าที่ดินในราคาสูง
อาจารย์ฮวงจุ้ยแห่งเกาะฮ่องกงโกรธจัด และข่มขู่ฉินเทียนด้วยคำพูดที่รุนแรง
ในเวลานั้น ฉินเทียนทำให้ปรมาจารย์คนนั้นหวาดกลัวด้วยคำพูดเพียงแปดคำ
สิ่งที่ฉินเทียนพูดคือ “ไก่ขันทางทิศตะวันออกและเหล่าผีหลีกหนี”
หลังจากได้ยินเรื่องปรมาจารย์เกาะฮ่องกงนี้ อุทานว่า “สำนักระกา”หนีไปด้วยความอับอาย
สำนักระกา เป็นโรงเรียนสอนฮวงจุ้ยที่มีประวัติยาวนานในอาณาจักรมังกร ด้วยเสียงที่ตกใจ รุ่งสางทางตะวันออกแตกออก วิธีของสำนักระกานั้น มันเทียบไม่ได้กับอาจารย์ฮวงจุ้ยในอาณาจักรมังกรเหล่านั้น
เหตุผลที่ราชาวานรและยายระกากลายเป็นราชาแห่งวิหารเทพ เป็นเพราะมรดกที่พวกเขาเชี่ยวชาญเป็นส่วนน้อยของตำราราชาเทพ
และฉินเทียนก็ได้ตำราราชาเทพทั้งเล่มโดยบังเอิญ เพียงแต่เขาไม่มีเวลาเจาะลึกการล่าสมบัติและฮวงจุ้ยทั้งสองด้านอย่างละเอียด
เขามอบบันทึกที่เกี่ยวข้องให้ราชาวานรและยายระกาเพื่อศึกษา
บันทึกเหล่านั้นไม่มีชัดเจนเลย และบางบันทึกก็เป็นเหตุการณ์เหนือธรรมชาติในตำนานด้วยซ้ำ พูดตามตรง ฉินเทียนเองก็ยังสงสัยว่า สิ่งเหล่านั้นว่ามีอยู่จริงหรือไม่
แม้ว่าราชาวานรและยายระกาจะเป็นหนึ่งในราชาแห่งวิหารเทพ แต่พวกเขาก็แทบจะไม่มีส่วนร่วมในอะไรในสิ่งที่เหนือเหตุการณ์เลย
ดังนั้นนั่นเป็นเหตุผลที่ฉินเทียนเคยกล่าวไว้ว่า ในชีวิตของเขานี้อาจจะไม่ต้องใช้พวกเขา
เพียงแค่ถือว่าพวกเขาเป็นนักศึกษาระดับมหาบัญฑิตผู้เชี่ยวชาญสองคนที่เชี่ยวชาญด้านโบราณคดีก็เท่านั้น
ดังนั้นครั้งนี้ ฉินเทียนรู้สึกประหลาดใจมากที่ได้ยินสัญญาณจากสาวกสำนักระกา จึงรีบส่งเหลิ่งหยุนออกไปติดต่อทันที
“ราชินีงูโปรดระงับความโกรธ ! ”หลังจากได้ยินคำพูดของเหลิ่งหยุนแล้ว ฉวนซานก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก เขากระซิบ “เด็กน้อยไม่ได้ตั้งใจที่จะรบกวนเวลาพักผ่อนของราชาเทพ แต่อันที่จริงมีเหตุผลสำหรับเรื่องนี้”
“อย่างนั้นเหรอ______”
เขาสงบลงเล็กน้อยและพูดเสียงเบา “ฉันคือศิษย์พี่ ที่มีศีลธรรมลึกซึ้งในเมืองกานฉันสร้างความสำเร็จที่โด่งดังและได้รับเกียรติในฐานะ แขกผู้มีเกียรติจากตระกูลหยางแห่งเมืองกาน ”
“เจ้าบ้านหยางชังแห่งตระกูลหยาง เชื่อเรื่องฮวงจุ้ยและชะตากรรมมาก เขาพยายามบูชาศิษย์พี่ของฉันหลายครั้ง แต่ก็ถูกศิษย์พี่ของฉันปฏิเสธ ”
“ศิษย์พี่ของฉันบอกว่าคนอย่างหยางชัง______”
เหลิ่งหยุนยิ้มอย่างโกรธเคือง “ฉวนซานกลางดึก คุณคิดว่าราชาเทพคนนี้มีเวลาและความสนใจที่จะฟังสุนทรพจน์ยาวๆ ของคุณที่นี่ และพูดถึงบุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องเหรอ ? ”
“เจ้าบ้านตระกูลผู้มั่งคั่งพล่ามอะไรกัน ในสายตาของฉัน ก็แค่คนไร้ค่า ______เข้าประเด็นเถอะ ! ”
“ครับ ! ”ฉวนซานเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเขา และเขาก็แอบสงสัยเหมือนกัน ปกติแล้วตัวเองค่อนข้างพูดดี แต่ทำไมคืนนี้เขาไม่สามารถพูดได้อย่างราบรื่น
“หยางชังเป็นพี่ชายของหยางหลิว และหยางหลิวเป็นแม่ของฉินเปียว”
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดเข้าประเด็น
“คุณพูดว่าอย่างไร ? ”สีหน้าของเหลิ่งหยุนเปลี่ยนไป และน้ำเสียงของเขาก็เย็นชาลงมา
“หยางชังพูดอะไรกับศิษย์พี่ของคุณแล้วหรือเปล่า ? ”
“เกี่ยวข้องกับพี่ใหญ่หรือเปล่า ?”
“ไม่พูดประเด็นสำคัญออกมา ฉันจะตุ๋นไก่ของคุณซะ！”
ฉวนซานกลัวมาก จนในใจคิดว่าสมแล้วที่เป็นราชินีงูเลือดเย็น โหดเหี้ยมมากขนาดนี้ เอ๊ะอ่ะจะกินไก่ตัวผู้ของคนอื่น……
เขารีบพูดว่า“ศิษย์พี่ของฉันบอกว่า หยางชังชวนเขาไปดื่มในมื้อค่ำคืนนี้ และหยางชังดูเหมือนจะมีเรื่องราวที่มีความสุข และดื่มแก้วต่อ ๆ ไปจนกระทั่งเขาเมา เขาก็เผลอบอกศิษย์พี่ของฉัน บอกว่าคืนนี้อยากลองแสดงความสามารถดูบ้าง……”
“คุณพูดว่าอะไรนะแค่มีขุนพลนรกสามองค์เท่านั้น ก็สามารถใช้คำสาปสวรรค์ ทำให้ฉินเทียนเจ้าเด็กคนนั้นรู้สึกเจ็บปวดอย่างสุดซึ้ง……”
“หลังจากจัดการเรื่องราวเสร็จสิ้น ฉินเปียวหลานชายของเขาคนนั้น ก็จะพึ่งพาเขามากกว่านั้นไปอีก”
“คุณพูดอะไรนะ ? ”สีหน้าของเหลิ่งหยุนเปลี่ยนไปอย่างมาก “ตระกูลหยางกำลังจะส่งคนไปจัดการกับคำสาปสวรรค์ ? ”
“รีบพูดมา เมื่อไรกัน！”
ฉวนซานรีบพูดว่า “ตามแผนคือ ประมาณช่วงเที่ยงคืน ตอนนี้ยังเหลืออีกครึ่งชั่วโมง”
“ฉันรู้ว่าวิหารเทพนั้นทรงพลังและรอบรู้ แต่หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันตัดสินใจที่จะใช้อิสระในการส่งจดหมาย ฉัน______”
“เรื่องสำคัญขนาดนี้ คุณยังมาพูดเซ้าซี้อะไรกับฉันอยู่ตรงนี้ตั้งนาน！”
“ถ้าหากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับคำสาปสวรรค์ ฉันจะตุ๋นไก่ของคุณซะ！”
เหลิ่งหยุนด่าด้วยความโกรธ หันหลังกลับและรีบตรงไปที่คฤหาสน์ ฉวนซานและไก่บนไหล่ของเขาต่างก็หดคอด้วยความตกใจ
ฉวนซานกลืนน้ำลายด้วยความสงสัย ทำไมตัวถึงสับสนเกี่ยวกับเรื่องสำคัญเช่นนี้ ทำไมเขาถึงพูดเรื่องไร้สาระ ทั้งที่สามารถอธิบายได้ในประโยคเดียว แต่เขากลับพูดเซ้าซี้ไม่หยุด