บัญชามังกรเดือด - บทที่ 806 แกกำลังยั่วยุฉัน
บัญชามังกรเดือด บทที่ 806 แกกำลังยั่วยุฉัน
“ครับ！”
เมื่อได้ยินดังนั้น ราชาถงจิ่งก็ตัวสั่นเล็กน้อย ก่อนที่จะรีบอยากที่จะยกมือขึ้นเอ่ย
เขาได้มายืนระหว่างฉินเทียนและฉินเปียว ก่อนที่จะงอตัวทำความเคารพ และเอ่ยเสียงดัง“ได้มาเป็นพยานให้คุณชายทั้งสอง นับว่าเป็นเกียรติของฉันอย่างมากเลยครับ！”
“คุณชายเปียว ตอนนี้ สามารถเริ่มได้แล้วล่ะ！”
“ดีมาก！”
ดวงตาของฉินเปียวเปล่งประกาย ก่อนที่จะเอ่ยเสียงดัง“จากที่ฉันกับฉินเทียนได้เดิมพันกันเอาไว้ หากฉันแพ้แล้ว จะต้องยอมรับทำตามสัญญา ข้อแรกคือ ต้องคืนตำแหน่งหลายชายคนโตของตระกูลฉินให้เขา”
“ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไหน ฉันจะยอมรับว่าเขาคือพี่ชายของฉัน ”
“หลังจากนี้หากพบเจอกันล่ะก็ จะต้องเรียกว่าพี่ชาย！”
เมื่อเอ่ยไป เขาหันหน้าไปมองยังทางฉินเทียน ก่อนที่จะพยักหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้มแล้วเอ่ย “น้องชายขอแสดงความเคารพ พี่ชายที่แสนดีของผม”
ฉินเทียนที่สีหน้าไร้อารมณ์ ราวกับว่ากำลังมองจิ้งจอกตัวหนึ่งที่กำลังแสดงละครอยู่
“แสดงละครพอหรือยัง？”
“หากแสดงพอแล้ว ก็สามารถคุยเรื่องที่สำคัญได้แล้ว”
ฉินเปียวกล่าวด้วยรอยยิ้ม“อย่าเพิ่งรีบไปสิ”
เขาหันหน้าไปเผชิญกับผู้คน ก่อนที่จะเอ่ยเสียงดังออกมาอีกครั้ง “พวกท่าน ต่างก็เป็นคนของพวกเราตระกูลฉิน”
“ตอนนี้ ได้มาเจอหลายชายคนโตแล้ว ควรจะเอ่ยยังไงกันล่ะ”
เอาจริงหรอเนี่ย？
เมื่อได้ยินคำนี้ หยินจ๋ารวมถึงคนอื่นๆต่างก็หันมามองหน้ากัน และทุกคนต่างก็มองกันด้วยสีหน้าที่เหลือเชื่อ
พวกเขาต่างก็ทราบดีว่า ในโลกนี้ ไม่มีใครอยากที่จะฆ่าฉินเทียนไปมากกว่าฉินเปียวแล้ว
เพียงแค่ฉินเทียนตายไป เขาฉินเปียวถึงจะมีอำนาจรับช่วงสืบทอดตำแหน่งต่อได้อย่างมั่งคง
ตอนนี้ เขากลับได้ใช้ตำแหน่งหลายชายคนโต ยกให้ฉินเทียนที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้ ไม่เพียงเรียกฉินเทียนว่าพี่ชาย อีกทั้งยังจะให้พวกเขาเอ่ยทักทายฉินเทียนอีกด้วย？
“ทำไมล่ะ พวกคุณอยากที่จะกบฏทรยศต่อตระกูลฉินเหรอ？”ผู้คนต่างก็สงสัยประหลาดใจ สีหน้าของฉินเปียวเย็นชา และในดวงตาที่ได้เผยออกมาเจตนาฆ่า
“ไม่กล้าครับ！”
“หยินจ๋า ขอคารวะคุณชายใหญ่！”
“เถียหยิงขอคารวะคุณชายใหญ่ครับ！”
ในท้ายที่สุดแล้ว จากการที่บีบบังคับจากฉินเปียว ทั้งสองราชาก็ได้ก้มศีรษะลง
ส่วนคนอื่นๆ ต่างก็ได้ตะโกนออกมากันอย่างพร้อมเพรียงว่า “ขอคารวะคุณชายใหญ่”
แต่ทว่า น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
ราชาถงจิ่งถอนหายใจ ก่อนที่จะสั่นตัวพร้อมกับโค้งคำนับ เอ่ยด้วยความตื่นเต้น “ขอคารวะคุณชายใหญ่ครับ！”
ในสายตาของเขาได้แฝงไปด้วยความดีใจและประหลาดใจ นี่คือความรู้สึกที่แท้จริง
ภายในตาของฉินเทียนได้ปรากฏถึงความน่ารังเกียจออกมา นี่เวลาไหนแล้ว ยังจะเล่นละครแบบนี้อยู่？
ที่ถูกคนพวกนี้เรียกว่าคุณชายใหญ่ เขากลับไม่ได้รู้สึกถึงความดีใจแต่กลับรู้สึกน่ารังเกียจสะอิดสะเอียนแทน
เป็นพวกที่เชื่อถือไม่ได้ทั้งนั้น พวกหน้าซื่อใจคด
“ฉันเคยเอ่ยแล้วว่า ตัวตนนี้ ฉันไม่ได้สนใจเลย！”
“ในชีวิตของฉันนี่ จะไม่มีวันก้าวไปในตระกูลฉินแม้แต่ก้าวเดียว”
“ฉินเปียว อย่าลืมล่ะ ที่แกเดิมพันกับฉันเอาไว้ ยังมีอะไรอีก”
ฉินเปียวรีบเอ่ยตอบกลับเสียงดังทันที “ไม่ได้ลืมนะ！”
“ข้อที่สองในการเดิมพัน หากฉันแพ้แล้ว จะเอาหยางต้าวมอบให้แก”
“ตอนนี้ เขาได้เป็นคนของแกแล้ว อยากที่จะฆ่าจะแกง ก็เชิญเลย”
เขาได้ถอยไปหนึ่งก้าว ก่อนที่จะมอบหยางต้าวที่คุกเข่าอยู่บนพื้นให้กับฉินเทียน
“อย่านะ！”
“คุณชายเปียว อย่าละทิ้งฉันไปสิ！”
“ฉันยังมีประโยชน์นะ！”
“ฉันรับประกันเลยว่า จะต้องช่วยท่านได้อย่างแน่นอน！”หยางต้าวเอ่ยขอร้องด้วยความหวาดกลัว
เมื่อเป็นว่าฉินเปียวไม่ทำอะไร อีกทั้งสีหน้าของฉินเทียนยังแน่นิ่งลงอีก เขาเหมือนกับว่ากำลังใกล้จะได้เจอกับความตาย ก่อนที่จะคุกเข่าลงกับพื้น แล้วก็ได้เริ่มขอร้องฉินเทียนอีกครั้ง
“ขอให้แส้มังกรไว้ชีวิตผมด้วยเถอะครับ！”
“ขอให้คุณชายใหญ่ไว้ชีวิตผมด้วยครับ！”
“อย่าฆ่าผมเลยนะ！”
“ให้โอกาสผมเถอะ ผมยินยอมที่จะทำทุกอย่างเพื่อชดเชยให้！”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ผู้คนต่างก็ตื่นตระหนัก ทุกคนได้มองไปอย่างเงียบๆ คิดไม่ถึงเลยคนที่เคยเป็นผู้นำมาก่อน ตอนนี้กลับเป็นตัวตลกที่จนหมดหนทาง
“ให้โอกาสแกอย่างงั้นเหรอ？”
“เมื่อสามปีก่อน แกได้ให้โอกาสตระกูลหูหรือไม่？”
ฉินเทียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมด้วยการแสดงออกที่เยาะเย้ยราวกับว่าพระเจ้ากำลังมองไปที่ตัวตลกที่น่าสงสารและตลก
หลังจากนั้น ได้สะบัดข้อมือ ก่อนที่จะเอากริชออกมา
ด้วยแสงที่ได้ตัดผ่านในท่ามกลางที่มืดมิด ทันใดก็ได้สว่างไสวขึ้น ราวกับว่าได้มืดลงแค่ชั่วขณะหนึ่ง
เสียงร้องที่โหยหวนดังขึ้น
เสียงร้องที่รีบร้อน ก่อนที่จะได้มีเลือดสดไหลออกมา
ก่อนที่ร่างกายของหยางต้าวจะได้ล้มลงไปนอนบนพื้น และหัวของเขาได้หล่นลง พร้อมดวงตาทั้งสองที่ได้จ้องมองมาอย่างฉับพลัน
ราวกับว่าไม่อยากจะเชื่อ ว่าจะได้มาตายเช่นนี้
เขายังต้องการเป็นราชาแห่งฮั่นจงเลย！
ไม่คิดเลยว่า ฉินเทียนอยากจะฆ่าก็ฆ่า แล้วจะฆ่าได้อย่างไร้อารมณ์และโหดเหี้ยมเช่นนี้ ผู้คนต่างก็ตกตะลึงงันกันหมด
ราชาหยินจ๋าราวกับได้เผชิญกับศัตรูที่แข็งแกร่ง มีดดาบที่เหน็บอยู่เอว ได้ควักออกมาแล้วครึ่งหนึ่ง
สงครามที่ครั้งใหญ่ใกล้เริ่มแล้ว
แป๊ะแป๊ะปะ！
เสียงที่ได้ดังฟังชัด ฉินเปียวตบมือ แล้วเดินเข้ามา
“ไม่เสียแรงที่เป็นหลายชายคนโตของตระกูลฉิน การลงมือฆ่าอย่างเด็กขาดเช่นนี้ ช่างเป็นเหมือนลูกผู้ชายจริงๆ”
เขาไม่ได้มีความโกรธหรืออย่างไร แต่กลับเต็มไปด้วยความชื่นชม
ฉินเทียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ข้อสุดท้าย——”
“ไม่ต้องเอ่ยแล้วล่ะ”ฉินเปียวทำมือหยุดฉินเทียนเอาไว้ ก่อนที่จะเดินเข้ามาหนึ่งก้าว และเอ่ยด้วยเสียงต่ำ “อยากที่จะถามปัญหาใช่ไหมล่ะ？”
“ฉันรู้ว่าแกอยากที่จะถามอะไร”
เขาได้พลิกฝ่ามือของเขา ก่อนที่จะเอากระดาษเล็กๆที่พับไว้ออกมาจากฝ่ามือ
น้ำเสียงที่เริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงต่ำขึ้น ยิ่งทำให้ลึกลับมากขึ้น
“คำตอบที่แกอยากได้ อยู่ในนี้หมดแล้ว แกค่อยๆอ่านเถอะ”
“อีกอย่าง เรื่องเมื่อวานตอนค่ำ คนที่ไปโรงพยาบาลเพื่อฆ่าพวกคำสาปสวรรค์ ฉันไม่ได้ส่งคนไปจริงๆนะ”
เมื่อเอ่ยจบ ไม่รอให้ฉินเทียนรู้สึกตัว เขาก็ยิ้มอย่างลึกลับแล้วค่อยๆถอยออกไป
ฉินเทียนกลับตะลึงอยู่ชั่วครู่หนึ่ง
ดูจากท่าทีของฉินเปียวแล้ว ทำไมเหมือนของที่เขาส่งมาให้ ไม่ใช่กระดาษหนึ่งแผ่น แต่ทว่ากลับเป็นระเบิดที่ตั้งเวลาเอาไว้ล่ะ
บนกระดาษนี้ จะมีคำตอบที่ตนเองอยากจะได้จริงๆหรอ？
เขาลังเลเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อยๆเปิดกระดาษออก
เมื่อมองไปด้านบนไม่กี่บรรทัด สีหน้าของเขาก็ไปเปลี่ยนไปอีกครั้ง ก่อนที่จะจ้องเขม็งไปที่ฉินเปียว ก่อนที่จะเอ่ยเสียงเข้ม “มันเรื่องจริงหรือ？”
ฉินเปียวเอ่ยยิ้มๆ “จริงสะยิ่งกว่าทองจริงๆสะอีก”
“แต่ว่า ถึงแม้ฉันจะเสียแต้มเดิมพันให้แก แต่ว่าแกก็ต้องปกปิดความลับให้ฉันนะ”
ฉินเทียนจ้องมองไปที่ฉินเปียวอยู่พักใหญ่ ในที่สุดเขาก็พบว่าเขาไม่เหมือนกับว่ากำลังพูดโกหก ก่อนที่จะพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
“เต็มใจที่จะเล่นพนันแล้วแพ้ ในรอบนี้ แกยังไงก็นับว่ายังไม่ทำให้ตระกูลฉินขายขี้หน้า”
“ตอนนี้ แกได้มีคุณสมบัติบ้างแล้วล่ะ ที่จะมาประลองกับฉัน”
“เพียงแค่แกเตรียมตัวให้พร้อม ฉันจะรอแกเสมอ”
“คิดดีๆล่ะ！”
ก่อนที่เขาจะหันหลัง แล้วเดินจากไป
“หยุดก่อน！”
ก็มีเสียงดุตะโกนเสียงดังออกมา
หยินจ๋าทนไม่ได้อีกต่อไป
เขาจับมีดเอาไว้แน่น อยากที่จะยกมือขึ้น ที่ด้านหลังของเขา ได้มีพวกนักรบผู้ซื่อสัตย์ ต่างก็ได้เดินเข้ามาล้อมฉินเทียนเอาไว้ด้วยความโกรธและความอาฆาต
อือ？
ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ก่อนที่จะมองไปที่หยินจ๋าแล้วเอ่ยอย่างเยาะเย้ย “แกอยากที่จะมายั่วยุฉันงั้นหรอ？”
“แกอยากตายหรือไง？”
ใบหน้าของหยินจ๋าได้เปลี่ยนไป
ฉินเทียนที่อยู่ด้านหน้า ทำให้เขารู้สึกถึงเหมือนด้านหน้าได้มีภูเขาที่สูงตระหง่าน
อีกทั้งที่เมื่อกี้ฉินเทียนได้ฆ่าหยางต้าวอย่างโหดร้าย แม้แต่ดวงตาก็ยังไม่กะพริบ ยิ่งทำให้หยินจ๋าแอบหวาดกลัวเล็กน้อย
แต่ว่า ยังไงสะฉินเทียนมีเพียงคนเดียว
ส่วนเขา ได้มีลูกน้องที่จงรักภักดีทั้งหลาย รวมกับผู้คนในสนาม รวมๆแล้วมีร้อยกว่าคน
คนมากมายอยู่ที่นี่ ฉินเทียนจะทำอะไรเขาได้？
เขาเอ่ยอย่างเย็นชา“ตามคำสั่งของนายหญิงใหญ่ ฉินเทียนเป็นกบฏต่อตระกูลฉิน วางแผนขัดขวางเรื่องใหญ่ของตระกูล ทำร้ายคนในตระกูลซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นกบฏต่อตระกูลอย่างเห็นได้ชัด！”
“นายหญิงใหญ่มอบหน้าที่จัดการแกให้กับฉัน ให้ฉันจับตัวแกไปสารภาพบาปต่อหน้าบรรพบุรุษ และลงโทษแกอย่างหนัก！”
“คุณชายใหญ่ ตอนนี้แกจะเดินตามไปกับฉันดีๆ หรือว่าอยากจะให้พวกพี่น้องของฉันลงมือกันนะ？”