บัญชามังกรเดือด - บทที่ 810 ขอเชิญ
บัญชามังกรเดือด บทที่ 810 ขอเชิญ
อะฝูรีบเอ่ยขาย“นี่คือเถ้าแก่และผู้จัดการของโรงแรมครับ”
“พวกเขาทราบว่าคุณชายจะมาเข้าพัก พวกเขาเลยมาต้อนรับเป็นพิเศษครับ”
บอดี้การ์ดสีหน้านิ่งลง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “คุณชายไม่ชอบคนนอก แกไม่รู้หรือไงกัน？”
“ไม่ว่าใครที่ไหน รีบออกไปส่ะ！”
เมื่อสิ้นเสียงลง ก่อนที่จะมีความอาฆาตพุ่งมาหาหยางซง
หยางซงและผู้จัดการทันใดก็ได้รีบโค้งคำนับ ก่อนที่จะรีบเอ่ยด้วยความหวาดกลัว “พวกเราไม่ได้มีความหมายอื่นๆครับ！”
“เพียงแค่อยากที่จะมาต้อนรับคุณชาย ที่เข้ามาพักที่นี่ครับ！”
อะฝูรีบเอ่ยแทนหยางซง
บอดี้การ์ดเลยได้เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปยืนด้านข้างส่ะ！”
“รับทราบ！”หยางซงได้รีบพาผู้จัดการไปยืนด้านข้างไกลๆ
เกรงว่าหากจะมาขัดตาคุณชายแล้ว จะกลายเป็นว่าเหมือนการเชิญให้ถูกฆ่า
หยางซงเดิมทีเขาไม่ชอบทำธุรกิจ สถานที่ที่เขาชอบไปมากที่สุดเลยก็คือมวยใต้ดิน
เขาในเมื่อก่อนได้เคยเชิญนักชกราคาสูงมา แต่ทว่ากลับโดนเหลิ่งหยุนฆ่าตายไปไม่กี่คน บางครั้งก็ลงชกแทนเขา ในขณะเดียวกันก็เป็นบอดี้การ์ดให้เขา
ดังเรื่องพวกนี้ เขาก็ยังนับว่าคุ้นเคยกับการต่อสู้อยู่
แต่ที่บนตัวบอดี้การ์ดทั้งสองคนสามารถสัมผัสได้ถึงความอาฆาตพยา ที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ปรมาจารย์！
เขารู้ ว่าบอดี้การ์ดทั้งสองคนนี้ ต้องเป็นปรมาจารย์อย่างแน่นอน ！
ไม่แปลกใจเลยที่จะเป็นผู้สูงส่ง แม้แต่บอดี้การ์ดก็ยังแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ ！
เขาที่ยืนอยู่อีกด้าน ก่อนที่จะเงยหน้าอย่างระมัดระวัง แล้วมองไปที่ประตูเครื่องบิน อดไม่ได้ที่จะแอบมองสีหน้าตาของคนที่ยิ่งใหญ่ผู้นี้
หลังจากที่ได้ยินเสียงหัวเราะ ภายด้านในของเครื่องบิน ก็ได้มีคุณชายคนหนึ่งลงมา
เขาได้ใส่ชุดสูทสีขาว ใส่แว่นตาสีดำ สีหน้าหล่อเหลา และท่าทางที่สบายๆของเขา
ทำให้คนสัมผัสได้ถึง บุคลิกที่สง่างาม มองไปแล้วก็รู้ว่าตัวตนเป็นถึงคนรวย
หยางซงทันใดก็แอบละอายใจกับตัวเอง ถึงแม้ว่าตนเองจะมีหน้ามีตาอยู่บ้าง แต่ก็ยังมีคนที่เหนือกว่าเขา
ในช่วงหนึ่ง เขากลับรู้สึกละอายใจ และไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปทักทาย
“อะฝู จัดการเรียบร้อยแล้วหรือ？”
คุณชายเสื้อขาว เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
อะฝูรีบเอ่ยตอบ“จัดการเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วครับ ถึงแม้ว่าสถานที่จะเล็กไปหน่อย แต่ว่าก็สะอาดอยู่ครับ”
“พ่อครัวของพวกเราได้เตรียมอาหารไว้ให้คุณชายเรียบร้อยแล้วครับ รอให้คุณชายไปพักก่อน แล้วค่อยไปทานก็ได้ครับ”
คุณชายพยักหน้า พร้อมด้วยรอยยิ้ม “ลำบากคุณแล้ว”
ด้วยท่าทางที่เป็นมิด คำพูดเอ่ยมาแล้วเหมือนกับสายลมที่อยู่ในฤดูใบไม้ผลิ โดยแท้จริงแล้ว ยิ่งมีตัวตนสถานะมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีการปลูกฝังมารยาทมากเท่า
หยางซงผลุนพลัน แล้วเอ่ยไปทักทาย“ยินดีต้อนรับคุณชายครับ！”
คุณชายกวาดสายตาไปมองแล้วเอ่ย“แกมีนามว่าอะไรกัน？”
“ผมมีนามว่าหยางซง！”
“โรมแรงนี้เป็นโรงแรมของตระกูลพวกเราครับ ที่คุณชายหลงเข้าพัก นับว่าเป็นเกียรติของพวกเรามากครับ！”
“พ่อของผมเอ่ยไว้แล้ว ว่าให้คอยดูแลคุณชายดีๆ หากมีอะไรที่ต้องการ คุณชายสามารถบอกผมมาได้เลยนะครับ
คุณชายหยักหน้า ก่อนที่จะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณครับ”
หลังจากเอ่ยจบก็ได้หันหลัง แล้วเดินเข้าไปด้านในทันที
หยางซงตะลึงอยู่ชั่วครู่หนึ่ง อะฝูรีบเอ่ยด้วยความร้อนรน“คุณชายเพิ่งลงจากเครื่องบิน ต้องการพักผ่อน！”
“มีเรื่องอะไร หลังจากนี้ค่อยคุยกันเถอะ！”
เมื่อเอ่ยแล้ว ก็รีบวิ่งตามเข้าไป ก่อนที่จะไปคอยนำทาง
หยางซงเมื่อได้สติ ก็รีบวิ่งตามไป ก่อนที่จะได้มาถึงห้องที่เตรียมไว้ให้คุณชายห้องใหญ่ หลังจากที่คุณชายเข้าไปแล้ว ก็ได้ปิดประตู
บอดี้การ์ดทั้งสองคน คอยรักษาการอยู่ที่หน้าประตู คอยรักษาการ และอารมณ์เช่น ทั้งหมดก็คือห้ามคนเข้ามารบกวน
หยางซงไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ ก่อนที่จะมองแบบขอร้องไปที่อะฝู
ตอนนี้ เขารู้สึกได้ว่าตนเองได้เปิดโลกแล้ว ในที่สุดก็รู้แล้วว่าคุณชายเป็นคนยังไงบ้าง
หากให้เขาคุกเข่าไปเลย เขาก็จะต้องทำความรู้จักให้ได้
อะฝูรีบเอ่ย“แกกลับไปก่อนเถอะ”
“รอให้คุณชายทานอาหารเสร็จ แล้วฉันจะดูอารมณ์ของเขา แล้วจะรายงานไปนะ”
“ถ้าหากคุณชายอารมณ์ดี จะเรียกแกมานะ เมื่อถึงเวลาฉันจะแจ้งอีกทีนึง”
“ได้สิ！”
“รบกวนด้วยนะ！”หยางซงกล่าวขอบคุณ ก่อนที่จะจากไปด้วยความตื่นเต้น
ภายในห้อง คุณชายที่ใส่ชุดสีขาวได้นั่งอยู่ที่บนโซฟา เขายกขายาวทั้งสองฉันงของเขาขึ้น ก่อนที่จะกดโทรออก
“พี่เทียน ผมมาถึงแล้วนะ”
“พี่ลองทายสิว่าเป็นยังไงบ้าง？ยังไม่รอให้ผมลงมือ ปลาก็มาติดกับสะแล้ว”
“แกเอ่ยถึงแกเด็กน้อยนั่นใช่ไหม เขาได้วิ่งเข้ามาต้อนรับผมที่โรงแรมด้วยตนเองเลยนะ ตอนนี้ที่ด้านนอกยังรอที่จะเจอกับผมเลย”
จี้ชิงเอ่ย อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดังออกมา
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นถึงคุณชายก็ตาม แต่ว่าเขาไม่เคยใช้ตัวตนของเขาในการทำอะไร
ในความจริงแล้ว เขาชอบที่จะอยู่กับพวกนักต่อสู้ และชอบไปกินดื่มที่ข้างทางถนน และตรอกซอยเหมือนกับไม้แกะสลักแหละ
ในรอบนี้แกล้งทำตัวเป็นคุณชาย เลยทำให้ปลาติดกับ มองไปที่หยางซง ทำให้เขาขำจนดีใจมากจริงๆ
ภายในโทรศัพท์ ฉินเทียนเอ่ยเสียงต่ำ
“ตามที่พี่น้องเขี้ยวมังกรรายงาน ว่าเจ้าหยางซงเคยทำร้ายหญิงสาว ไม่เพียงแค่เหลิ่งหยุนเท่านั้น”
“เขาอยู่ที่มวยใต้ดิน และยังสั่งลูกน้องให้จัดการหลายชีวิตเลย”
“ไอ้เจ้าหมอนี่เคยพบเจอกับวิหารเทพสังหาร แล้วยังได้ซื้อหมาป่าหอนมาอีก นี่มันหมายถึงยังมีพละกำลังเหมือนกันนะ”
“ดังนั้น แกจะต้องคอยระวังนะ”
“รีบทำให้พวกเขาเชื่อใจ แล้วให้เขาพาแกไปที่เมืองจินซา”
“ฉันอยากให้แกเข้าไปจัดการด้านใน ไปยืนยันเกี่ยวกับสถานการณ์ของฐานทัพหมาป่าหอนที่เมืองจินซา ”
ฉินเทียนได้รับกระดาษมาจากฉินเปียว เขียนที่อยู่ว่าเป็นเมืองจินซาคนที่รับเรื่อง มีนามว่าเหล่าหลาง
ด้านบนยังได้มีเบอร์ของเหล่าหลางเอาไว้ด้วย
แต่ว่า เขาไม่สามารถไปสังหารอย่างประมาท อีกทั้งเมืองจินซายังใกล้กับเมืองซินเฉิงมาก
และเมืองซินเฉิง คือสถานที่ของตระกูลหยาง
ตามจากที่เหลิ่งหยุนได้รายงานมา ปรมาจารย์ที่ได้ถูกเลี้ยงดูโดยตระกูลหยาง ไม่ควรที่จะสบประมาท
ตอนนี้ฉินเทียนยังไม่แน่ใจ ว่าฐานทัพหมาป่าหอนที่เมืองจินซามีความเกี่ยวข้องกับตระกูลหยางหรือไม่
แต่ว่า เรื่องค่อนฉันงจะใหญ่ เขาไม่สามารถที่จะไปตีหญ้าให้งูตื่นได้
จะต้องแน่นอนเรื่องตำแหน่งที่ตั้งก่อน ดีที่สุดต้องรู้ถึงสถานการณ์ภายด้านใน
มีเพียงแต่อย่างนี้ เขาถึงจะสามารถที่จะเอาชนะได้ภายในคราวเดียวกัน
เดิมทีแล้ว เขาอยากที่จะแกล้งปลอมตัวกัน และเข้าไปติดต่อเรื่องงานกัน
แต่ว่า เขาในตอนนี้ได้มีเป้าหมายที่สำคัญกว่า หากแค่ลงมือไป อาจจะกลายเป็นดึงดูดความสนใจจากฝั่งตรงฉันมเอา
จี้ชิ้งเอ่ยเสียงเบา “ฉันทราบดี！”
“วางใจเถอะพี่เทียน เรื่องภารกิจนี้ ฉันรับประกันเลยว่าจะจัดการให้พี่อย่างสวยๆงามๆเลยล่ะ！”
“พี่รอข่าวดีได้เลย！”
เมื่อวางสายไป จี้ชิงเอ่ยเสียงดัง “พ่อบ้าน คุณชายหิวแล้ว รีบไปทานอาหารกัน！”
“รับทราบ คุณชาย！”
ที่ด้านนอก พ่อบ้านได้เผยรอยยิ้มออกมา ก่อนที่จะพาแม่บ้านออกไป แล้วเอาอาหารเลิศรสยกกันเข้ามา
“คุณชาย มองออกนะ ว่าแกหยางซง อยากที่จะรบกวนกับคุณ ”
“ราวกับว่ามีเรื่องอะไร อยากจะให้คุณชายช่วยเหลือ”
“ท่านดูสิ อยากจะไปเจอสักหน่อยไหมล่ะ？”
จี้ชิงยิ้มที่มุมบนปาก ก่อนที่จะเอ่ย “ในเมื่อเขาเชื่อฟัง งั้นฉันก็จะยกเว้น แล้วไปเจอเขาสักทีก็แล้วกัน”
“ไปสิ ไปเรียกเขาเข้ามา มาทานอาหารกับฉัน”
“รับทราบครับ”พ่อบ้านยิ้มแล้วเดินจากไป
หยางซงที่ไม่ได้จากไป กลับเดินเข้ามา เมื่อเห็นพ่อบ้าน เขาเอยอย่างตื่นเต้น “เป็นยังไงบ้าง？”
“คุณชายทานอาหารเสร็จแล้วหรือยัง？”
พ่อบ้านเอ่ยเสียงเบา“แกโชคดีไม่เบาเลยนะ คุณชายอารมณ์ดี หลังจากที่ได้ยินฉันแนะนำไป เขาเรียกฉัน ให้ฉันมาเรียกท่าน ไปทานอาหารด้วยกัน”
“จำเอาไว้ อะไรที่ไม่ควรพูดก็ไม่ต้องเอ่ย อะไรที่ไม่ควรถาม ก็ไม่ควรจะถามนะ”
“ที่นี่มีข้อห้ามมากมาย อยากเอ่ยผิดไปนิดเดียว เกรงว่าจะกลายเป็นสร้างภัยพิบัติแทน”
“รีบไปสิ！”