บัญชามังกรเดือด - บทที่ 887 บังเอิญ
บัญชามังกรเดือด บทที่ 887 บังเอิญ
“เมื่อกี้ผมก็พูดแล้ว ผมคนนี้ไม่มีการศึกษาอะไรแต่ตั้งแต่เด็กก็มีความสนใจต่อวิชาลับฮวงจุ้ยมากเล็กน้อย ”
“ต่อมาเป็นพนักงานดูแลรักษาป่าไม้แล้ว ทุก ๆ วันมีเวลาไปทำอย่างอื่นตอนที่ผมเดินเล่นอยู่ในป่าเขาก็เอาตามรูปแบบฮวงจุ้ยเหล่านั้นในหนังสือที่พูดไปยืนยันสถานที่ที่เห็น”
“ผมก็ค่อย ๆ พบว่าเอาตามรูปแบบในหนังสือที่พูดมาชนิดนั้น ใต้เท้าของผมน่าจะเป็นสุสานหลังใหญ่หนึ่งนะ”
“ผมเอาความคิดอันนี้บอกเพื่อนสองสามคนที่ลาดตระเวนดูแลป่าด้วยกันกับผม พวกเขาต่างก็หัวเราะเยาะผมพูดว่าผมบ้าไปแล้ว”
“ผมไม่อยากถูกหัวเราะเยาะครั้นแล้วต่อมาก็ไม่พูดเรื่องเหล่านี้กับคนอื่นอีก แต่ผมลาดตระเวนเขาทุกวันมองเห็นดินที่ใต้เท้าภูเขาที่อยู่ไกล ๆ น้ำที่ด้านล่าง ผมก็ยิ่งเชื่อมั่นอย่างสนิทใจคิดว่านั่นก็คือสุสานใหญ่หลังหนึ่ง”
“ไม่แน่ว่ายังคงเป็นสุสานจักรพรรดิ”
“ช่วงเวลานั้นผมก็เหมือนสูญเสียสติแล้ว มุดเข้าในเขาอย่างไม่คำนึงถึงกลางวันและกลางคืน”
“มีคืนหนึ่งจู่ ๆ ฝนตกหนักขึ้นมาแล้ว ภายใต้ความร้อนรนผมหลงทางแล้วพนักงานดูแลรักษาป่าที่มีประสบการณ์ต่างก็รู้อากาศฝนตกหนักชนิดนั้น มุดเข้าในป่าเขามั่ว ๆ ก็คือหาที่ตาย”
“เพราะมีความเป็นไปได้มากจะเกิดดินโคลนถล่มหรือดินถล่ม แม้ว่าจะไม่มีสิ่งเหล่านี้ฝนตกหนักเอาดินรดจนอ่อนนุ่มพอไม่ระวังก็มีความเป็นไปได้ที่จะตกลงในหลุม”
“เอาตามประสบการณ์ ผมน่าจะหาสถานที่ที่สูงแห่งหนึ่งรอฝนหยุดแล้วค่อยไป”
“แต่ว่า”
พูดถึงที่นี่ผู้เฒ่าหลิวเปลี่ยนเป็นท่าทางโกรธขึ้นมา
“ผมรับปากบรรพบุรุษเล็กคนนั้นแล้ว วันนั้นจะต้องส่งเงินให้เขาแน่นอน”
“ถ้าหากส่งไปไม่ได้ สารเลวคนนั้นไม่รู้จริง ๆ ว่าจะสามารถทำเรื่องที่ทำให้บรรพบุรุษขายหน้าอะไรออกมา！”
ไป๋หลิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วเสียงหนึ่ง พูด“คุณก็บรรพบุรุษเล็กอีก เป็นสารเลวอีกสรุปแล้วเขาเป็นใคร？”
เป็นลูกชายของคุณเหรอ？”
ผู้เฒ่าหลิวถอนหายใจแล้วเฮือกหนี่ง พูด“เขามีชื่อว่าหลิวเสี่ยวเป่า แม่ของเขาตายนานแล้วพวกเราสองคนพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน ผมมักจะรู้สึกว่าทำผิดกับเขาดังนั้นรักมากเกินไปคิดไม่ถึงกลับทำร้ายเขาแล้ว！”
ฉินเทียนพูดเสียงต่ำ“เมื่อกี้คุณพูดเชิญอาจารย์ใหญ่มาจัดวางฮวงจุ้ย หวังว่าลูกชายที่อกตัญญูจะสามารถกลับตัวได้ก็คือหมายถึงลูกชายของคุณ？”
ผู้เฒ่าหลิวพยักหน้าแล้วพูดต่อไปอีก
“วันนั้นที่จริงไม่ควรให้ผมอยู่เวร ผมยืมเงินกับเพื่อนร่วมงานสองสามคนแล้วเตรียมส่งให้หลิวเสี่ยวเป่าแต่เช้าแล้วแต่ผมจู่ ๆ รู้สึกหงุดหงิดรู้สึกว่าเลี้ยงลูกชายที่ไม่เอาไหนคนหนึ่งอย่างนี้ ดูดผมจนแห้งกลับก็ไม่เป็นไรที่สำคัญคือทำผิดต่อแม่เขา”
“ถึงยังไงเวลายังเช้าครั้นแล้วผมก็เข้าในเขา อยากที่จะระบายอารมณ์”
“ใครจะรู้เดินไปเดินมาลืมเวลาแล้ว……”
“ฝนตกหนักเตือนผมแล้ว ผมเอาตามทางในความทรงจำวิ่งออกข้างนอกอย่างต่อเนื่องสักพักใครจะรู้น้ำฝนตกหนักแล้ว ยังคงหลงทางแล้ว……”
ไป๋หลิงพูดเสียงต่ำ“ในรายงานข่าวพูดว่ามีพนักงานดูแลรักษาป่าคนหนึ่งไม่ระวังเหยียบเคว้งตกลงในหลุมดินอันหนึ่งแล้ว ก็คือทางสุสาน”
“พนักงานดูแลรักษาป่าคนนั้น ที่พูดถึงก็คือคุณใช่ไหม？”
“คือผม”ผู้เฒ่าหลิวฝืนยิ้มพูด“เพราะผมรายงานได้ทันเวลามีความดีความชอบ ยังถูกได้รับรางวัลเป็นรางวัลพลเมืองดีแล้วอีกทั้งเงินแปดร้อย”
“นอกจากนี้พิพิธภัณฑ์ฮุนโหวนั่นพวกคุณต่างก็มองเห็นแล้วใช่ไหม？เก็บเงินกับคนอื่น ผมสามารถเพลิดเพลินกับตั๋วเข้าชมฟรีตลอดชีวิต”
ฉินเทียนพยักหน้าพูด“คุณเอาเหตุการณ์ที่ผ่านมาพูดให้ละเอียดอีกสักหน่อย คุณตกเข้าไปได้ยังไง？”
“หลังตกเข้าไปล่ะ？”
“หลังตกเข้าไป”ย้อนกลับไปคิดถึงฉากที่ตกใจของคืนนั้น ในดวงตาของผู้เฒ่าหลิวก็ปรากฏความหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้งแล้ว
เสียงของเขาต่างก็เปลี่ยนแล้วเล็กน้อย
“ผมคิดไม่ถึงถ้ำนั่นจะลึกอย่างนั้น ผมกับน้ำฝนและน้ำโคลนลื่นกลิ้งไปตลอดทางสุดท้ายชนเข้ากับหินใหญ่หนึ่ง ถึงถือว่าหยุดลงมาแล้ว”
“ผมถูกชนจนเวียนหัวตาลายดาวขึ้นหัว นานมากถึงได้มีปฏิกิริยามาผมใช้ไฟฉายส่องดูสภาพแวดล้อมรอบ ๆ พบว่านั่นคือถ้ำหินอันหนึ่ง”
“อีกทั้งบนหินยังสลักบุคคลต่าง ๆ ไว้ก็มีสัตว์ด้วย”
“เวลานั้นผมก็รู้นั่นคือทางสุสาน！”
“และหินเขียวใหญ่ก้อนนั้นที่ขวางผมก็เป็นเชื่อมผ่านประตูของหลุมฝังศพ”
“ผมใช้แรงผลักแล้วเดิมทีก็ไม่มีการตอบสนอง เวลานั้นผมทั้งกลัวทั้งตื่นเต้น”
“มือถือก็ไม่มีสัญญาณนานแล้ว อาศัยผมร้องตระโกนจนคอแตกก็ไม่มีคนมาช่วยผมเวลานั้นผมคิดผมต้องตายอยู่ที่นั่นแล้ว”
ไป๋หลิงยังคงเป็นนิสัยความคิดของสาวน้อย หล่อนเหมือนฟังนิทานโลกมนุษย์ที่น่าสนใจอันหนึ่ง อดไม่ได้พูด“ต่อมาล่ะ？”
“คุณออกมาได้ยังไงแล้ว？”
“ใครช่วยคุณ？”
ผู้เฒ่าหลิวฝืนยิ้มพูด“พูดขึ้นมายังต้องขอบคุณลูกอกตัญญูคนนั้นของผม เป็นเขาที่หาหลุมฝังศพเจอและช่วยผม”
“เพียงแต่พวกคุณอย่าคิดว่าเขาเป็นห่วงผมถึงได้ฝ่าสายฝนเข้าไปในภูเขาเพื่อค้นหา เขาคือถึงเวลาแล้วไม่ได้รับเงินเข้าในเขาหาพ่อเพื่อแก้แค้น”
“จากนั้นล่ะ？พวกคุณก็รายงานเจ้าหน้าที่แล้ว？” ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะถาม
ผู้เฒ่าหลิวพยักหน้าพูด“ถึงแม้ผมรู้นั่นเป็นสุสานใหญ่ ต้องมีของล้ำค่ามากมายแน่นอนแต่ผมเป็นพลเมืองดีจะไม่ทำเรื่องที่ลักขโมยชนิดนั้น”
“พูดขึ้นมาผมรู้สึกว่าลูกชายนั่นของผมยังมีทางช่วยเหลือ เขาเอาผมส่งกลับบ้านรับภาระหน้าที่ของภาระกิจการติดต่อขึ้นมาแล้วด้วยตัวเองอัตโนมัติ”
“เพราะผมล้มบาดเจ็บแล้ว นอนบนเตียงมาตลอดหนึ่งเดือนระหว่างนี้ต่างก็เป็นเขาที่เป็นธุระ”
“เด็กนั่นยังไม่เลว ผ่านความขยันความพยายามไปหนึ่งเดือนในที่สุดทำให้ยอมรับอย่างเป็นทางการ ให้สุสานฮุนโหวมองเห็นดวงอาทิตย์อีกครั้ง”
พูดอยู่เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกเฮือกหนึ่งแล้ว พูดอย่างได้ใจเล็กน้อย“ผมคนนี้ไม่มีความสามารถอะไร คิดไม่ถึงบังเอิญให้ผมเจอกับของใหญ่อย่างนี้อันหนึ่งแล้ว”
“ตาแก่อย่างผมถึงแม้ตายแล้วก็ไม่เสียดายแล้ว！”
ฉินเทียน“ยังมีอีกไหม？”
“นี่ก็ไม่มีแล้ว？”
ผู้เฒ่าหลิวพูดอย่างตกใจ“ไม่มีแล้ว พวกคุณยังอยากฟังอะไร？”
“อ่อใช่แล้ว ให้พวกคุณดูของสิ่งหนึ่ง”
เขาลุกขึ้นควักเอากระเป๋าผ้าใบเล็กอันหนึ่งออกมาจากใต้เตียงอย่างระมัดระวังแล้ว เปิดออกแต่ละชั้นข้างในเป็นเหรีญทองแดงเล็กอันหนึ่ง
“ดูหน่อยนี่ก็คือของที่อยู่ข้างในสุสานฮุนโหว อธิบายก่อนผมไม่ใช่ลักขโมยนะ เป็นพนักงานข้าราชการตั้งใจส่งให้ผมเพื่อเป็นการชมเชย”
“ยังมีหนังสือรับรองการเก็บสะสม”
ฉินเทียนพยักหน้าแล้ว เขามองไปรอบ ๆ พูด“คุณที่นี่ดูขึ้นมาแล้วเรียบง่ายและดูหยาบกระด้างมาก ปกติต่างก็อยู่คนเดียวเหรอ ”
“ใช่แล้ว ลูกชายหลิวเสี่ยวเป่าของคุณล่ะ？”
พูดถึง“ลูกชาย”ผู้เฒ่าหลิวกัดฟันด้วยความโกรธอีกครั้ง
“เดรัจฉานคนนี้！”
“เดิมทีผมคิดว่าเขาจะรู้ความดีความชั่วที่ปรากฏขึ้นอีกครั้งอย่างถูกต้อง ใครจะรู้ยังคงเป็นระดับความสามารถต่ำ！”
“ผมเอาเขาไล่ออกไปแล้ว ตัดขาดความสัมพันธ์ของพ่อลูกกับเขาแล้ว！”
“ไม่งั้นแล้วเงินบำนาญชราภาพก็จะถูกเขาขโมยไปแพ้ไม่เหลือไม่ช้าก็เร็วแล้ว！”
ฉินเทียนย่นคิ้วพูด“คุณหมายถึงหลิวเสี่ยวเป่าชอบเล่นพนัน？”
ผู้เฒ่าหลิวพยักหน้าแล้ว
ฉินเทียน“ขอบคุณที่คุณพูดความจริงอย่างตรงไปตรงมา ในฐานะของการตอบแทนพวกเราสามารถช่วยคุณไปหาหลิวเสี่ยวเป่าช่วยคุณพูดโน้มน้าวเขา”
“คุณก็มองออกแล้วสหายของผมคนนี้เป็นอาจารรย์ใหญ่ฮวงจุ้ย มีเขามาอธิบายหรือวิธีการทำเพื่อหลิวเสี่ยวเป่า ไม่แน่ว่าสามารถไปกำจัดการติดพนันของเขาได้”
“จริงเหรอ？”
“งั้นก็ดีมากแล้วจริง ๆ ！”
ผู้เฒ่าหลิวตื่นเต้นมาก เขาคิดแล้วเล็กน้อยค้นหาใบหนึ่งจากในลิ้นชัก ข้างบนเขียนหู่จิงอยู่อีกทั้งเบอร์โทรศัพท์
“พี่ใหญ่หู่จิงคนนี้ช่วงก่อนหน้านี้พาคนมาทวงหนี้ ทิ้งเบอร์โทรศัพท์อันนี้ไว้ให้ผมแล้ว”
“ให้เวลาผมภายในหนึ่งเดือนหาเงินมาให้ครบหนึ่งล้าน โทรเบอร์นี้”
“พวกคุณก็มองเห็นแล้ว เอาผมขายแล้วก็มีมูลค่าไม่ถึงหนึ่งล้าน”
“หลิวเสี่ยวเป่าผมคือติดต่อไม่ได้นานแล้ว”
“อาจารย์ใหญ่สองสามท่าน พวกคุณดูสามารถช่วยผมหาผ่านพี่ใหญ่หู่จิงคนนี้ได้ไหม？”