บัญชามังกรเดือด - บทที่ 913 แบ่งหน้าที่

บัญชามังกรเดือด บทที่ 913 แบ่งหน้าที่

บนกำแพงหินโดยรอบ บริเวณที่มีช่องว่างมีงูออกมาทีละตัว

จากนั้น สถานที่เหล่านั้นถูกปกคลุมไปด้วยโคลน โคลนเหล่านั้นออกมาจากด้านใน เมื่องูเหล่านั้นออกมากระทบพื้นผิวพลันเกิดเสียงฟุ่บฟุ่บ

เพียงชั่วพริบตา บริเวณกำแพงทั้งสี่ทิศ งูแต่ละตัวเหมือนหน่อไม้ที่งอกออกมาจากรอยแตกของกำแพงหิน ในไม่ช้า พวกมันก็ปกคลุมเต็มเป็นกองภูเขา

พวกมันชูคอขึ้นและเลื้อยเข้ามาราวกับกระแสน้ำ

เห็นได้อย่างชัดเจน พวกมันมาเพื่อสนับสนุน พวกมันต้องการเข้าร่วมการต่อสู้!

“อ๊าก…”

ฉับพลันสมาชิกภายในทีมคนหนึ่งลดมีดที่อยู่ภายในมือลง มือทั้งสองข้างทึ้งผม อีกทั้งยังฉีกและข่วนตนเอง จากนั้นท่าทางเป็นเสมือนคนเสียสติ อยากจะหนี ท่ามกลางตื่นตระหนกไม่เลือกทาง เขาคนนั้นพุ่งตัวเข้าไปภายในฝูงงู

ขณะนั้นร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยงู หลังจากที่เขาล้มลง เขาพลิกไปมาสองสามครั้ง ท้ายที่สุดก็แน่นิ่งไม่เคลื่อนไหว

ฝูงงูที่ได้รับเลือดของผู้คน นัยน์ตาแดงก่ำ ท่าทางโกรธเกรี้ยวยิ่งกว่าเก่า

ฉินเทียนและคนอื่นต่างตกตะลึงกับภาพเหตุการณ์นี้

สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือเขาเห็นงูเหลือมยักษ์ตัวนั้นที่หลบหนีไป โผล่หัวงูขนาดใหญ่ออกมาจากความมืดอีกครั้ง

นัยน์ตาสีเทาจ้องมองลงมา ราวกับว่าเป็นยมราชที่กำลังจ้องมองชีวิตเล็กๆที่กำลังจะถูกพรากจาก

“ฆ่า!”

“เหล่าพี่น้อง เร็วเข้า!”

“สังหารราชางู ฉันจะมองรางวัลให้อย่างงาม!”

เกาชาวไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป เขารู้สึกว่าตนเองกำลังพังทลาย ยืนอยู่ด้านหลังเจ้าปลาหมึกยักษ์ กำลังโบกมีดไปมาและร้องตะโกน

สมาชิกทีมที่ติดตามเขามานั้นยังมีอีกยี่สิบกว่าคน ร่างกายของพวกเขาสั่นเทา รู้สึกกลัวอย่างสุดขีด

หลังจากที่ถึงขีดจำกัด หากไม่ทรุดพังทลายลงก็คงจะระเบิดอารมณ์ออกมา

พวกเขาเลือกที่จะระเบิดอารมณ์

โบกปลายมีดไปมาจากนั้นพุ่งเข้าหาฝูงงู

เมื่อเอ่ยถึงพลังการต่อสู้ของคนเหล่านี้ สังหารงูสองสามตัวนั้นคือเรื่องง่ายดาย ก่อนหน้านี้พวกเขาทำการฝึกภาคสนามก็มักจะพบเจองูพิษ

งูจำนวนมากกลายเป็นเนื้อย่างและเข้าไปอยู่ภายในท้องของพวกเขา

แต่ทว่าตอนนี้นั้นไม่ใช่งูเพียงแค่ไม่กี่ตัว!

งูจำนวนมากแออัดและเบียดเสียด นับพันนับหมื่นตัว เลื้อยไปมาราวกับกระแสน้ำ มีดที่อยู่ภายในมือนั้นไม่สามารถเหวี่ยงไปมาอย่างรีบร้อนได้

ในเวลาอันรวดเร็ว สมาชิกทีมสองคนที่อยู่ด้านหน้าสุด ร่างกายของพวกเขาถูกปกคลุมไปด้วยฝูงงู เสียงร้องโหยหวนดังลั่น กึกก้องไปทั่วทั้งสุสาน

เมื่อเห็นว่ากองทัพงูเคลื่อนเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น ฉับพลันเจ้าปลาหมึกยักษ์ร้องตะโกน คว้าเกาชาวที่อยู่ด้านในและกระโดดออกไป

เขากระโดดอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังแท่นหินที่ฉินเทียนและพรรคพวกของพวกเขานั้นยืนอยู่

กระทั่งตอนนี้ ฉินเทียนและพรรคพวกของเขายังไม่ได้รับการโจมตีจากฝูงงูเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าพวกมันกำลังแก้แค้นเกาชาวและสมาชิกทีมของเขาที่ลั่นไกปืนยิงเพื่อนฝูงของพวกมันจนตาย งูทุกตัวต่างก็เพ่งเล็งพวกเขาและโจมตีเพียงแค่พวกเขาเท่านั้น

เกาชาวและคนอื่นนั้นต่างก็กำลังหัวเสียอยู่กับฝูงงู เช่นนั้นจึงไม่ได้สังเกตเห็นพวกเขา

ดังนั้นกล่าวได้ว่าฉินเทียนและพรรคพวกของเขานั้นสามารถช่วยเหลือตนเองได้ชั่วคราว

ขณะนี้เมื่อเห็นเจ้าปลาหมึกยักษ์นั้นกำลังแบกเกาชาวและตรงมาทางด้านเขา ใบหน้าของฉินเทียนพลันมืดมนลง ดูเหมือนว่าไอ้แก่นี่จะค้นพบความลับเข้าแล้ว ไอ้แก่กำลังจะทำให้เขาซวยไปด้วย

ถ้าหากตอนนี้เขาเคลื่อนไหว เขาสามารถทำให้เจ้าปลาหมึกยักษ์และเกาชาวตกลงไปท่ามกลางฝูงงูได้อย่างง่ายดาย

แต่ทว่าฉินเทียนนั้นใจแข็งได้ไม่นาน จากนั้นเขาก็ใจอ่อนลง

อย่างไรเสียตั้งแต่อดีตจนกระทั่งตอนนี้ ความเกลียดชังและความแค้นระหว่างเขาและเกาชาวนั้นก็ไม่ได้ร้ายแรงจนถึงขั้นไม่สามารถปรับความเข้าใจกันได้ และต่อจากนี้เขายังต้องใช้สถานที่ของเกาชาวอีกด้วย

เมื่อได้ครุ่นคิดถึงเรื่องเหล่านี้ เขาเอนตัวหลบไปด้านข้างและขยับให้เหลือพื้นที่อีกหน่อย เจ้าปลาหมึกยักษ์จะสามารถกระโดดขึ้นมาได้

“พวกนายไอ้สารเลว!”

“ฉันออกไปฝ่าฝันอันตราย พวกนายกลับงอมืองอเท้าและซ่อนตัวอยู่ที่นี่ เชื่อไหมว่าฉันจะจัดการนาย?”

ทันทีที่เข้าเขตพื้นที่ปลอดภัย เกาชาวก็เผยตัวตนที่แท้จริงออกมา ปืนที่อยู่ภายในมือของเขาเพ่งเล็งไปทางฉินเทียน เอ่ยเสียงดังอย่างร้ายกาจ

กระทั่งตอนนี้ชายคนนี้เพิ่งค้นพบว่าลูกน้องภายใต้บัญชาการของเขานั้นเสียชีวิตไปจำนวนมาก ตั้งแต่แรกเริ่มจนกระทั่งตอนนี้ ฉินเทียนและคนของเขากลับไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย

“ฉัน—-”

เขาเล็งปากกระบอกปืนไปยังหน้าผากของฉินเทียน

ฉินเทียนไม่เปิดโอกาสให้เขาพูดอะไรอีกต่อไป เหยียดมือออกไป เพียะ!

เสียงตบดังก้องอย่างไม่อาจหาที่เปรียบได้ ใบหน้าของเกาชาวที่ถูกตบนั้นร้อนผ่าวและรู้สึกแสบ เสียงภายในโสตประสาทดึงอื้ออึง เขาเบิกตากว้างและนิ่งงันอยู่ชั่วขณะ

“นายตบฉันงั้นเหรอ?”

“นายกล้าตบฉันงั้นเหรอ?” เขาเอ่ยด้วยสีหน้ายากจะเชื่อ

ฉินเทียนยิ้มเยือกเย็นและเอ่ย “หากยังอยากรอดชีวิตก็ฟังฉัน!”

“ไม่อย่างนั้น ฉันจะเป็นคนแรกที่ฆ่านาย!”

หลายวันที่ผ่านมาแสร้งทำเป็นหลานชายของเขา ตอนนี้ฉินเทียนไม่สามารถฝืนทนได้อีกต่อไป รัศมีและออร่าของเขาถูกเปิดเผย ฉับพลันเกาชาวรู้กสึกสั่นสะท้านไปทั่วร่างกาย

ขณะนั้นไม่กล้าแม้แต่จะท้วงติง

“ไอ้สารเลว!”

“นายบ้าไปแล้วงั้นเหรอ? นายกล้า—-”

เจ้าปลาหมึกยักษ์ที่อยู่ด้านข้างพลันฟื้นคืนสติ จากความอับอายกลับกลายเป็นความโกรธ เขาต้องการจัดการฉินเทียน

ฉินเทียนยกมือขึ้นอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าจะเป็นเพียงการตบธรรม ระยะความเร็วนั้นก็ไม่ได้รวดเร็วอะไร แต่ทว่าเจ้าปลาหมึกยักษ์กลับไม่สามารถหลบเลี่ยงได้

เพียะ!

ฝ่ามือนี้คล่องแคล่วและแม่นยำ ฟาดลงบนใบหน้าของเจ้าปลาหมึกยักษ์

เจ้าปลาหมึกยักษ์ตกตะลึงเช่นกัน กัดฟันแน่นและเอ่ย “นาย—”

ฉินเทียนยกมือขึ้นอีกครั้ง เพียะ!

“นายอะไรนาย?”

“นาย—-”

“เพียะ!”

“ลองโต้เถียงอีกครั้งสิ?”

“ฉัน—”

“นายทำไม?”

“ฉันผิดไปแล้ว…”

โดนตบสามครั้งติดต่อกัน ตบจนเจ้าปลาหมึกยักษ์เลือดกบปาก ตบจนโลกทัศน์ของเขาแตกสลาย ทำให้เขาได้สติ

ก่อนหน้านี้เคยอยู่ในห้องทำงานของเกาชาว เขาต่อสู้กับฉวนซาน จินถังและไป๋หลิงเพียงลำพัง อีกทั้งยังได้รับชัยชนะ

ฉินเทียนจำต้องพยักหน้าและยอมจำนน ยอมให้ความร่วมมือกับเกาชาวแต่โดยดี

เขายังคงคิดว่าตนเองนั้นอยู่เหนือ

โดยไม่คาดคิด ฉินเทียนนั้นกลับแสร้งเป็นหมู เพื่อหลอกกินเสือ[1] ต่อหน้าฉินเทียน เขาเป็นยอดฝีมือที่เย่อหยิ่งและถือตัวมาโดยตลอด แต่กลับไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะตอบโต้กลับ

“รู้ว่าผิดก็ดีแล้ว!”

ฉินเทียนพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ตอนนี้ได้ทะลวงรังงูแล้ว อยากมีชีวิตรอดพวกเราต้องร่วมมือกัน”

“อย่างนี้ก็แล้วกัน พวกเราทั้งสองแบ่งหน้าที่กัน”

“นายนำคนมาเฝ้าแท่นหินนี้ อย่าให้ฝูงงูเข้ามาโจมตีโดยเด็ดขาด นี่คือสถานที่ตั้งหลักสุดท้ายของพวกเรา”

“ใช่ ใช่!”

“คุณฉิน ที่นี่ฉันจัดการเอง นายวางแผนจะทำอย่างไร?” เจ้าปลาหมึกยักษ์เอ่ยถามด้วยความสงสัย

ฉินเทียนเงียบไปชั่วขณะ จ้องมองไปยังส่วนลึกของโดม ราชางูเผยเพียงบริเวณหัวมาแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ซ่อนลำตัวทั้งหมดอยู่ภายใต้ความมืดมิด เขาเอ่ย “จับโจรก็ต้องจับหัวหน้าโจรก่อน”

“ฉันจะจัดการกับราชางูตัวนี้”

จัดการราชางู?

เมื่อมองไปยังงูเหลือมยักษ์ที่อยู่ท่ามกลางอากาศ ทุกคนต่างสูดลมหายใจอย่างเยือกเย็น

ก่อนอื่นไม่ขอพูดถึงวิธีจัดการกับมัน กำแพงหินว่างเปล่าและลื่นเช่นนี้ จะขึ้นไปอย่างไร?

เกรงว่าแม้จะเป็นนักปีนผามืออาชีพก็คงจะไม่สามารถทำอะไรได้

ฉินเทียนร้องตะโกนเสียงดัง จากนั้นเท้าทั้งสองข้างกระแทกลงบนแท่นหิน ร่างกายของเขาพุ่งออกไปราวกับมีดอย่างไรอย่างนั้น

เขานั้นไม่ได้ปีนขึ้นลงแต่อย่างใด เขาพุ่งตรงไปยังงูเหลือมยักษ์ที่อยู่ลึกเข้าไปภายในโดม

แต่ทว่าเป็นการพุ่งไปตามแนวกำแพงหินด้านข้าง

ด้วยการกระแทกเท้าทั้งสองข้างบนกำแพงหิน ร่างกายก็ทะยานขึ้นไปในอากาศอีกครั้ง ด้วยการเคลื่อนไหวทั้งสองครั้ง ท่ามกลางอากาศสามารถเห็นได้เป็นรูปตัวอักษร Z

ลักษณะของเขา ว่องไวราวกับเสือดาว นุ่มนวลราวกับนกนางแอ่น เพียงชั่วพริบตา มือทั้งสองข้างของเขาก็คว้าโซ่ที่ขาดอยู่ท่ามกลางอากาศ

ระยะนี้ ห่างกับงูเหลือมยักษ์ที่อยู่เหนือโดมไม่ถึงหนึ่งเมตร

ฉินเทียนและงูเหลือมยักษ์จ้องมองและเผชิญหน้ากัน

“ดี!”

“ดีมาก!”

ท่ามกลางเหตุการณ์นี้ คนอื่นต่างก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์หรือไม่ก็ไม่ใช่เรื่องจริง แต่ทว่าเจ้าปลาหมึกยักษ์นั้นสามารถมองเห็นได้ถึงแก่นสาร

ไม่เพียงแต่ต้องอาศัยการประสานกันระหว่างมือ เท้าและสายตา แต่ยังต้องอาศัยทักษะอันล้ำเลิศ ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องใช้ลมปราณภายในร่างกายอย่างสุดกำลัง

ภายใต้อารมณ์ตื่นเต้น เขาอดไม่ได้ที่จะปรบมือ

ทันทีที่สิ้นเสียงกลับกลายเป็นการอุทานด้วยความตื่นตระหนก

เห็นเพียงว่างูเหลือมยักษ์ที่อยู่ภายในโดมนั้นแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก มันอ้าปากกว้างและพุ่งตรงมากัดฉินเทียนอย่างโหดเหี้ยม

และในขณะนี้ เหล่างูและลูกงูที่อยู่บนพื้นต่างก็เลื้อยไปมาราวกับกระแสน้ำ หลังจากที่พวกมันนิ่งงันไปเพียงชั่วขณะ ตอนนี้พวกมันเริ่มเพ่งเล็งเป้าหมายอีกครั้ง

พวกเขาเลื้อยเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัว พยายามเข้ามาโจมตีแผ่นหินของพวกเขาที่เจ้าปลาหมึกยักษ์กำลังหลบซ่อนตัวอยู่

แสร้งเป็นหมู เพื่อหลอกกินเสือ[1] หมายถึง แสร้งทำเป็นคนอ่อนแอไร้น้ำยา เพื่อหลอกลวงให้ศัตรูตายใจ