บัญชามังกรเดือด - บทที่ 944 หายใจ

บัญชามังกรเดือด บทที่ 944 หายใจ

ท่ามกลางเกลียวคลื่น กระแสเลือดพุ่งออกมา ฉินเทียนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เพราะคิดว่าหวังตัวยวี่ถูกวาฬเพชฌฆาตกินแล้ว

ด้วยความสิ้นหวัง ลมปราณในร่างกายไหลเวียนอย่างรุนแรง เขาตบมือบนผิวน้ำ และคนทั้งร่างก็พุ่งออกมาจากน้ำทะเล

กลั้นหายใจแล้วเดินเหมือนลูกศร ในชั่วพริบตา เขาก็มาถึงแกนกลางของการต่อสู้ ในขณะนี้วาฬเพชฌฆาตตัวหนึ่งหันกลับมา ด้วยดวงตาสีแดง เขาโบกเกล็ดมังกรและฟันมันอย่างดุเดือด

โครมคราม บาดแผลลึกครึ่งฟุต การโจมตีครั้งนี้ทำให้กล้ามเนื้อและกระดูกของวาฬเพชฌฆาตเจ็บปวดจริง ๆ ภายใต้ความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ฉินเทียนก็ถูกลากลงไปในทะเลอีกครั้ง

เขาลืมตาขึ้นและถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่ไกลนัก หวังตัวยวี่ยังคงถือสร้อยข้อมือที่ด้านหลังของวาฬสเปิร์ม และร่วมกับวาฬสเปิร์ม กำลังจัดการกับวาฬเพชฌฆาตอีกสองตัว

ไม่ใช่เธอที่ได้รับบาดเจ็บ แต่เป็นปลาวาฬสเปิร์ม

ที่ส่วนหางของมัน วาฬเพชฌฆาตได้เปิดรูขนาดใหญ่

ฉินเทียน สาปแช่งในใจ จ้องมองที่ขาทั้งสองข้าง แล้วว่ายน้ำอย่างรวดเร็ว เพื่อเข้าร่วมการต่อสู้

แม้ว่าวาฬเพชฌฆาตจะตัวเล็ก แต่พวกมันดุร้าย และรวดเร็วมาก

หลังจากต่อสู้อย่างดุเดือดอยู่พักหนึ่ง วาฬสเปิร์มก็เริ่มจมลงอย่างช้า ๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการบาดเจ็บที่ค่อย ๆ กำเริบหรือไม่

แต่หวังตัวยวี่ไม่สามารถยอมแพ้ได้

ด้วยดวงตาสีแดง เธอยังคงโบกหอกเล็กอย่างแรง แรงกดดันมหาศาลและการกลั้นหายใจ ทำให้เธอเคลื่อนไหวช้าลงเรื่อย ๆ

ฉินเทียนไม่สามารถหลบหนีคนเดียวได้ เขาจึงทำได้เพียงต่อสู้เคียงข้างกัน

วาฬเพชฌฆาตที่เขาเพิ่งสร้างบาดแผลไว้ เพื่อที่จะแก้แค้น มันโจมตีฉินเทียนอย่างรุนแรงครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จบ

เมื่อทะเลลึกขึ้นและแสงโดยรอบก็มืดลงเรื่อย ๆ ในที่สุดฉินเทียนก็เริ่มรู้สึกไร้เรี่ยวแรง

มันตกลงมาแบบนี้ ราวกับว่ามีนรกที่ไม่มีที่สิ้นสุดอยู่ด้านล่าง

ในที่สุดหวังตัวยวี่ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างกายของเธอล่องลอยไปกับคลื่นใต้น้ำ และเปลือกตาของเขาก็หนักขึ้นและหนักขึ้น และจะหลับตาหลายครั้งแล้ว

สาเหตุนี้เกิดจากภาวะขาดออกซิเจนและความเหนื่อยล้า

ในสถานที่แบบนี้ เมื่อเธอสลบไป ใคร ๆ ก็จินตนาการได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ฉินเทียนว่ายไปและดึงแขนของเธออย่างแรง กระตุ้นให้เธอปล่อยปลาวาฬสเปิร์มและรีบหนีไปทันที

หวังตัวยวี่ได้สติขึ้นมาเล็กน้อย เธอมองไปที่ฉินเทียน และส่ายหัวด้วยดวงตาสีแดง จากนั้น ก็ใช้แรงผลักฉินเทียนออกไป

ความหมายของเธอชัดเจนมาก ถ้าคุณอยากไปคุณก็ไป ฉันอยากอยู่และตายไปพร้อมกับวาฬสเปิร์ม

ฉินเทียนยังคงพยายามดึงเธอ ทันใดนั้นก็มีเสียงดังโครมคราม ด้านหลังถูกหางของวาฬเพชฌฆาตพัดไป นัยน์ตาของเขามืดมน และเขาเกือบเป็นลมหมดสติ

และในที่สุดคือคลื่นลูกใหญ่นี้ ก็ทำให้หวังตัวยวี่หมดสติไป

มือของเธอปล่อยสร้อยข้อมือบนหลังวาฬสเปิร์มโดยไม่ได้ตั้งใจ และมันก็ลอยหายไปราวกับวัชพืชน้ำ

ฉินเทียนรีบเตะวาฬสเปิร์มที่หลังอย่างแรง พุ่งตัวออกไปและหวังตัวยวี่

ตอนนั้น รีบเร่งขึ้นไปบนผิวน้ำอย่างสิ้นหวัง

วาฬเพชฌฆาตสามตัวล้อมรอบวาฬสเปิร์ม และเริ่มกัดอย่างเมามัน

เมื่อเห็นท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูกของสัตว์ประหลาดตัวใหญ่นั้น เหมือนกับวัวแก่ที่จริงใจและซื่อสัตย์ ที่ถูกหมาป่าสองสามตัวรังแก ฉินเทียนรู้สึกอึดอัดใจมาก

แต่ตอนนี้ เขาไม่สามารถสนใจได้มากขนาดนั้นแล้ว เขากับหวังตัวยวี่ต้องมีชีวิตรอด นี่คือผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว

ในที่สุดแสงก็สว่างขึ้น และความกดดันโดยรอบลดลงอย่างมาก ฉินเทียนรู้สึกโล่งใจไปเล็กน้อย

ในวินาทีต่อมา มันก็เปลี่ยนสีอีกครั้ง

ในบรรดาวาฬเพชฌฆาตสามตัวที่รุมล้อมวาฬสเปิร์มนั้น ตัวที่เขาเพิ่งทำร้ายไปได้เลิกล่า และว่ายมาหาเขาอย่างรวดเร็ว

ฉินเทียนรีบร้อน ในขณะนี้เขามีเรี่ยวแรงเพียงเล็กน้อย และรวมกับหวังตัวยวี่ที่อยู่ในอ้อมแขน เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้กับวาฬเพชฌฆาตเลย

หรือว่า ฉันกำลังจะตายในทะเลนี้โดยถูกฝังอยู่ในปากของวาฬเพชฌฆาต ?

ในขณะนี้ เมื่อรู้สึกว่าความตายกำลังใกล้เข้ามา แต่ตัวเขาเองไม่มีพลัง และฉินเทียนก็รู้สึกสิ้นหวัง

เมื่อนึกถึงซูซูและลูกในท้องของเธอ หัวใจของเขาก็ดูเหมือนจะถูกกัดโดยฟันยาวของวาฬเพชฌฆาต

เมื่อเขาคิดว่าเขากำลังจะตายจริง ๆ ในช่วงเวลาวิกฤต น้ำทะเลในระยะไกลก็พุ่งขึ้นอย่างรุนแรง

สัตว์ประหลาดขนาดใหญ่อีกตัวก็พุ่งออกมาจากความมืด

เมื่อเห็นร่างที่พุ่งออกมายาวกว่าสิบเมตร ใบหน้าของฉินเทียนเปลี่ยนเป็นซีดเซียวทันที

มันคือวาฬหลังค่อม

บ้าอะไรเนี่ย แค่วาฬเพชฌฆาตยังไม่พอ ยังมีวาฬหลังค่อมด้วย ? เป็นเพราะคิดว่าความตายของฉันไม่ละเอียดพองั้นเหรอ ?

ในขณะนี้ เขาเลิกขัดขืนและยอมแพ้ เตรียมที่จะถูกกัดแล้ว

สิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับเขา เมื่อเห็นวาฬหลังค่อมพุ่งเข้ามาหาเขา วาฬเพชฌฆาตดูหวาดกลัวมาก ส่ายหัวและพลิกตัว พยายามหลบหนี

วาฬหลังค่อมไม่ให้โอกาสมันเลย มันอ้าปากใหญ่กัด ตรงเอว และส่ายหัวอย่างเมามันพยายามฉีกมันออกจากกัน

ฉินเทียนตกตะลึง

แต่ก็สนใจอะไรมากขนาดนั้นไม่ได้ เขารีบเตะขา และว่ายไปบนทะเลอย่างสุดชีวิต

เสียงดังโครมคราม ในที่สุดเขาก็พุ่งออกมาจากผิวทะเล สูดอากาศบริสุทธิ์ ณ จุดนี้ รู้สึกได้ถึงรสชาติใหม่ของชีวิต

ทะเลรอบ ๆ ปั่นป่วน และมีเลือดไหลออกมา จะเห็นได้ว่า การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไปใต้ก้นทะเล

ใบหน้าของหวังตัวยวี่ซีดเซียว และยังคงไม่ได้สติ ฉินเทียนกอดเธอและว่ายไปไกลอย่างสุดชีวิต

หลังจากหนีออกจากพื้นที่ต่อสู้ได้ในที่สุด น้ำโดยรอบก็สงบลง อยู่ใต้แสงตะวัน ว่านอนสอนง่ายเหมือนเด็กนอนหลับ

ฉินเทียนเห็นแผ่นไม้ลอยลงมาจากเรือในระยะไกล จึงรีบว่ายน้ำไป

ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการทำให้หวังตัวยวี่แบนราบอยู่บนกระดานไม้ แม้ว่าเขาจะยังแช่อยู่ในทะเล แต่การจับกระดานไม้ด้วยมือของเขาก็ง่ายกว่ามาก

ภารกิจเร่งด่วนที่สุดคือการช่วยเหลือหวังตัวยวี่

หลังจากที่เธอสลบไป เธอก็สำลักน้ำอีกครั้ง หากเขาไม่ปลุกเธออย่างรวดเร็ว เธออาจจะไม่สามารถตื่นขึ้นได้อีก แม้ว่าคุณหนูใหญ่จะหยิ่งยโส และไม่มีเหตุผล แต่มันเกี่ยวข้องกับการซื้อขายเห็ดหลินจือเลือดฉินเทียนจะปล่อยให้เธอตายไม่ได้

จะช่วยยังไง ?เขากลับตกที่นั่งลำบากแล้ว

หญิงสาวนอนราบอยู่ตรงหน้าเขา ร่างกายของเธอถูกห่อหุ้มด้วยชุดรัดรูปเกล็ดปลา เป็นลอนคลื่นเหมือนคลื่นทะเล บทกวีปรากฏขึ้นในใจของฉินเทียนโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งมองเหมือนภูเขาจากมุมแนวนอน และยอดเขาจากด้านข้าง

และหลังจากอาการโคม่า ก็ไม่มีความเย่อหยิ่งและการครอบงำเหมือนตอนมีสติแบบนั้นแล้ว ตาทั้งสองข้างปิดสนิท ใบหน้าของเธอซีดเซียว ดูไปแล้วสวยงาม สง่างาม และน่าสงสาร

แม้ว่าสมาธิของฉินเทียนจะดีเยี่ยม แต่เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองอีกสองสามครั้ง รู้สึกกระสับกระส่ายทั้งร่างกายและจิตใจ

เขารีบส่ายหัว สลัดความคิดที่ซับซ้อนออกไป กัดฟัน ทางออกเดียว ในตอนนี้ จึงต้องเป่าปากช่วยหายใจแล้ว

กระดานเล็กเกินไปสำหรับสองคน เขาวางหัวของหวังตัวยวี่ไว้ข้างหน้าเขา ด้วยวิธีนี้ ใบหน้าของหวังตัวยวี่ก็จะปรากฏขึ้นใต้จมูกของเขา

มองไปที่ริมฝีปากทั้งสองนั้น เขาถอนหายใจและกดมันลง

ริมฝีปากแตะกัน

เสียงของปลาวาฬหวีดหวิวในระยะไกล

หวังตัวยวี่ซึ่งไม่ได้สติ ตัวสั่นราวกับหวาดกลัวในยามหลับใหล และทันใดนั้น ก็ลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน

ในเวลาเดียวกันดวงตาทั้งสี่ เปลี่ยนไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เพี๊ยะ !

ฉินไม่รู้ตัวจนกระทั่งถูกตบหน้าอย่างแรงและรีบผลักหวังตัวยวี่ออกไป

“คุณหนูหวัง คุณฟังฉันอธิบายก่อน ฉันกำลังช่วยชีวิตคุณ______”

เดิมทีคิดว่า หวังตัวยวี่จะต้องโกรธอย่างแน่นอน แต่ว่า หวังตัวยวี่กลับไม่สนใจเรื่องเหล่านี้เลย

เธอลุกขึ้นนั่งทันที และพูดด้วยความตกใจว่า “อาเซียงล่ะ? ”

“มันเป็นยังไงบ้าง ? ”

“รีบพูดมา มันไปไหนแล้ว ?”

ขณะที่เธอพูด น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาราวกับเขื่อนที่ระเบิด