บัญชามังกรเดือด - บทที่ 981 เล่นมุกนี้ให้มันน้อยๆหน่อย

บัญชามังกรเดือด บทที่ 981 เล่นมุกนี้ให้มันน้อยๆหน่อย

ฉินเทียนส่ายหน้าอย่างจนใจกับการกระทำที่ไร้ยางอายแบบนี้ เขาผ่านมาเยอะมากจริงๆ

มีคำกล่าวว่าพญายมเจอง่าย แต่ผีนั้นเซ้าซี้

ต่อให้เป็นมังกรที่แข็งแกร่ง หากไม่ระวัง ก็อาจไม่สามารถเอาชนะงูเจ้าถิ่นได้

คิดได้เช่นนั้นฉินเทียนก็เทน้ำให้ซูเหวินเฉิงอีกแก้ว “ค่อยๆพูด ไม่ต้องรีบ”

“พี่อยู่ในโลกของธุรกิจมาตั้งนาน น่าจะรู้วิธีขับไล่พวกอันธพาลเหล่านี้ดีกว่าใคร ทำไมถึงจนตรอกแบบนี้ได้?”

ซูเหวินเฉิงเงยหน้าขึ้นแล้วดื่มอีกอึกถึงจะเช็ดปากแล้วถอนหายใจอย่างขมขื่น

“พี่เขย ถ้าเรื่องแบบนี้ผมจัดการไม่ได้ แล้วจะอยู่ในโลกธุรกิจได้อย่างไร!”

“ออกไปข้างนอก อยากจะตั้งหลักในพื้นที่ ความจริงสิ่งที่ฉันชอบที่สุดคือพวกอิทธิพลท้องถิ่นแบบนี้”

“ยิ่งพวกเขาขอเงินด้วยอุบายต่างๆ ยิ่งโลภมาก ก็ยิ่งง่ายต่อการถูกควบคุมซื้อตัว ต่อไปในอนาคตไม่ว่าทำเรื่องอะไรก็ย่อมราบรื่น”

“แต่ไอ้พวกนี้ มันไม่ได้มาเพื่อเงิน”

ยิ่งซูเหวินเฉิงพูดก็ยิ่งโกรธ คอเขาแห้งมากอีกครั้ง จึงยื่นมือออกไปจับคอ

“พี่เขย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันมักจะรู้สึกกระหายน้ำมากราวกับว่าไม่ได้ดื่มน้ำมาหลายวัน”

“คอแห้งผากเหมือนถูกไฟลน”

ฉินเทียนไม่ได้สนใจเพราะคิดว่าน่าเกิดจากความกังวลใจที่มากเกินไปของซูเหวินเฉิงในตอนวิ่งมา

เขารินน้ำให้ซูเหวินเฉิงอีกครั้งอย่างอารมณ์ดี ซึ่งก็คือกำลังมองซูเหวินเฉิงกลับใจ เห็นแก่ที่เขาพยายามทำเพื่อซูซู

หากเป็นเมื่อก่อน อย่าพูดถึงรินน้ำเลย เกรงว่าซูเหวินเฉิงอาจไม่สามารถก้าวเข้าอุทยานมังกรได้เลยด้วยซ้ำ

ในเวลานั้นซูซูยังเป็นอัมพาตนั่งอยู่บนรถเข็น สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวราวกับเจ้าหญิงนิทรา

ซูเป่ยซานผู้เฒ่าแห่งตระกูลซูเป็นคนโลภอยู่แล้วใช้ความได้เปรียบยึดครองสิทธิ์ในการครอบครองทรัพย์สินของซูซู รวมถึงกดขี่สองแม่ลูกซูซู

หากไม่ใช่ฉินเทียนที่กลับมาทัน คู่แม่ลูกผู้น่าสงสารจะต้องตายกับการที่ต้องกล้ำกลืนฝืนทนไปตั้งนานแล้ว

ต่อมาภายใต้การจัดการอย่างราบคาบของฉินเทียน ซูเป่ยซานต้องออกจากหลงเจียงด้วยความสิ้นหวัง กลับไปดูแลตัวเองที่บ้านเกิด

ส่วนซูเหวินเฉิงซึ่งเคยชินกับการใช้ชีวิตอย่างตามใจ ก็ไม่ยอมที่จะอยู่อย่างแร้นแค้นในชนบท จึงจำเป็นต้องแบกหน้ามาขอพึ่งพาซูซู

ท้ายที่สุดเป็นเพราะเขาเป็นญาติสนิทมีสายเลือดเดียวกัน ซูซูผู้มีจิตใจดีจึงทนไม่ได้ที่เห็นซูเหวินเฉิงตกอับถึงขั้นนี้ จึงแอบจัดแจงให้เขาไปอยู่ที่อื่น

ในตอนนั้นเกือบทำให้ฉินเทียนเข้าใจผิดว่าซูซูมีผู้ชายคนอื่นข้างนอก

จนกระทั่งฉินเทียนแอบอดทนตามซูซูไปเห็นซูเหวินเฉิงที่หน้าตามอมแมม ความเข้าใจผิดนี้ถึงจะได้รับความกระจ่าง

จากนั้นเป็นต้นมาซูเหวินเฉิงจึงได้อยู่ในบริษัทซูยู่ กลายเป็นผู้ช่วยพัฒนาตลาดของเธอ

และหลังจากการเฝ้าสังเกตมาเกือบครึ่งปี ซูเหวินเฉิงก็พยายามทำงานอย่างสุดความสามารถ

แน่นอน สำหรับความพยายามนี้ เป็นเพราะเขารู้ถึงความสามารถที่น่าสะพรึงกลัวของฉินเทียนจึงไม่กล้าที่จะทำอีก หรือว่าเขาต้องการที่จะเปลี่ยนอดีตของเขาจริงๆ ฉินเทียนก็ไม่รู้

แต่ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ไม่สำคัญสำหรับฉินเทียน

ตราบใดที่เขาอยู่ อย่าหวังว่าจะมีใครมาทำร้ายซูซูได้แม้เพียงนิดเดียว!

ต่อให้เป็นสายเลือดญาติสนิทของซูซูก็ตาม ใครที่มาแตะเส้นตายของเขา อย่าคิดว่าจะได้ถอยกลับ!

ซูเหวินเฉิงบ่นพึมพำ ดื่มน้ำแก้วที่สามหมดแล้วเริ่มพูดว่า

ที่แท้ตั้งแต่ที่ซูเหวินเฉิงเข้ามาทำงานในบริษัทซูยู่ถึงจะทุ่มเททำงาน อยากจะสร้างกิจการ

เขากระตือรือร้นที่จะเชิญหลิวชิงไปเมืองไพ่ทางตอนเหนือด้วยกัน

เตรียมจะจัดงานที่ยิ่งใหญ่ที่นั่น เพื่อขยายอาณาเขตธุรกิจของบริษัทซูยู่

เดิมทีซูเหวินเฉิงเป็นคนช่างพูด คุยกับหลิวชิงได้อย่างถูกคอมาโดยตลอด

ในตอนเย็นทั้งสองมาถึงเมืองไพ่

ก่อนมาหลิวชิงได้ติดต่อกับวางเฉียงซัพพลายเออร์ในท้องที่แล้ว

อีกฝ่ายออกมาจากหน้าร้านสูงสามชั้นเพื่อการมาถึงของพวกเขาโดยเฉพาะ ชั้นบนสามารถพักอาศัยได้ ชั้นล่างสามารถใช้เป็นที่โชว์สินค้า

หลังจากวิ่งเต้นมาตลอดทาง หลิวชิงและซูเหวินเฉิงก็เหนื่อยบ้างแล้ว

หลังจากทานอาหารง่ายๆกับวางเฉียงแล้วก็เตรียมที่จะอาศัยอยู่ชั้นบนของร้านเลย

ใครจะคิดว่าในตอนนั้นเองจะมีกลุ่มคนเตะประตูบุกเข้ามา

“วางเฉียงล่ะ? ให้มันออกมา!”

กวงโถวที่เป็นหัวหน้า ใบหน้ามีเนื้อเป็นชั้นๆอัดจนมองไม่เห็นคอ

ด้านหลังกวงโถวยังมีชายหนุ่มที่ผมย้อมสีหลายคน แค่ดูก็รู้ว่าเป็นสมุนของเขา

วางเฉียงเข้าไปหาทันที “พี่กวง ดึกมากแล้ว ลมอะไรหอบคุณมาที่นี่ครับ?”

ในฐานะนายหน้าที่ใหญ่ที่สุดในท้องที่เมืองไพ่ วางเฉียงนั้นเป็นคนปลิ้นปล้อนมาก มีวิธีการจัดการที่ดี

เขาไม่เพียงรู้จักกวงโถวที่เหมือนผีห่าซาตาน แต่ความสัมพันธ์กับเขายังดีอีกด้วย

กวงโถวคนนี้เป็นน้องชายของภรรยาของประธานสมาคมท้องถิ่น โกงกินทุกอย่างราวกับผู้มีอำนาจในท้องถิ่น

วางเฉียงย่อมไม่ทำให้ตัวหายนะต้องขุ่นเคือง ปกติแล้วจะให้ประโยชน์กับเขามากมาย

เรื่องบางเรื่องเพียงแค่วางเฉียงเอ่ยปาก ปกติกวงโถวมักจะจัดการให้อย่างเรียบร้อย

ดังนั้นเมื่อกวงโถวพาพวกเข้ามา วางเฉียงจึงนึกว่าเขามาเบ่งอำนาจขูดรีดเงิน จึงเข้าไปหาด้วยรอยยิ้ม

“ถุ้ย!”

กวงโถวถ่มน้ำลายออกมาแล้วถึงมองวางเฉียงอย่างโหดเหี้ยม “ได้ยินมาว่านายทำธุรกิจใหม่อีกแล้ว?”

“พี่กวงล้อเล่นแล้ว ธุรกิจใหม่อะไรกัน ก็แค่พี่น้องที่กินด้วยกันเท่านั้น”

วางเฉียงพูดพลางหยิบซองจดหมายออกมาจากกระเป๋าเอกสารทันที “น้ำใจเล็กๆน้อยๆ เป็นค่าชาของพี่กวงและพี่น้อง”

“ตุบ!”

“มุกนี้ให้มันน้อยๆหน่อย! เห็นกูเป็นอะไร!”

กวงโถวเปิดมือของวางเฉียง ทำเอาซองจดหมายตกลงบนพื้น ธนบัตรใหม่ปึกหนึ่งก็หล่นลงมา

วางเฉียงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง หลายปีมานี้เขาและกวงโถวถึงแม้จะเรียกว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบานไม่ได้ แต่ก็ไม่เคยถูกเขากลั่นแกล้งเช่นนี้มาก่อน

“พี่กวง นี่…เฮอะๆ ความผิดของผมเอง มันน้อยเกินไป”

วางเฉียงพูดพลางหยิบซองอีกใบออกมา ก้มตัวลงหยิบเงินที่พื้น แล้วรวมกันยัดใส่มือกวงโถว

ว่ากันว่าทำใจยื่นมือไปตีคนที่สำนึกผิดไม่ลง กวงโถวลังเลอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็รับเงินไป

จากนั้นถึงพูดเสียงเบาว่า “อย่าหาว่าฉันไม่ซื่อสัตย์ ขอเตือนไว้ก่อนว่า อยากมีชีวิตรอด ก็รีบล้มเลิกธุรกิจนี้ตั้งแต่เนิ่นๆ”

ซูเหวินเฉิงที่อยู่ด้านข้างเห็นได้อย่างชัดเจนจึงอดที่จะส่งเสียงเย้ยหยันไม่ได้ “ไร้สาระ ทุกคนต่างเปิดประตูทำธุรกิจ วางแผนเพื่อทำกำไร มีแค่คุยกันว่าทำเงินได้เท่าไหร่ แต่ที่พรรคพวกนายคุยกันนี่ ไม่อาจไม่พูดว่ามันดูเจตนาพูดให้คนอื่นตกใจเกินใจไหม?”

กวงโถวหันขวับมองซูเหวินเฉิง ดวงตารูปสามเหลี่ยมถลึงมองอย่างโหดเหี้ยม “แกมันใครกัน ขนยังขึ้นไม่หมดด้วยซ้ำ ถึงได้กล้าโอ้อวดต่อหน้าพี่กวง!”

“จะบอกให้ว่าในเขตเมืองไพ่ เพียงแค่กูบอกว่าธุรกิจของมึงไม่ดี ก็อย่าคิดจะทำต่อไปเลย!”

ซูเหวินเฉิงที่คิดว่าตนใหญ่มาโดยตลอด จึงทนพวกอิทธิพลท้องถิ่นไม่ไหว

ตอนนี้เมื่อถูกกวงโถวเยาะเย้ยข้อด้อยของตน ในใจก็ยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้น

“พี่กวง? เฮอะ ก็เป็นแค่นักเลงหัวไม้รีดไถเงินไม่ใช่เหรอ? ต่อให้มีอำนาจแค่ไหนก็ยังไม่ใหญ่ไปกว่ากฎหมายจริงไหม?”

“ฉันไม่เชื่อว่า เราทำธุรกิจกันอย่างเปิดเผย แล้วจะยังต้องกลัวนาย!”

“ก็แค่อยากได้เงินไม่ใช่เหรอ ออกอุบายมาตั้งมากมาย คนอย่างฉันไปมาจนทั่วไม่เคยกลัวใครทั้งนั้น!”

ซูเหวินเฉิงยิ่งพูดก็ยิ่งภูมิใจ เขาแทบจะเชิดหน้าขึ้นฟ้า

ฉินเทียนพี่เขยของเขามีวิธีการเหนือคนทั่วไป พวกนักเลงหัวไม้แบบนี้หากก่อเรื่องขึ้นมาจริงๆ แค่ไม่กี่นาทีก็ถูกจัดการแล้วจริงไหม?!

หลิวชิงรีบดึงมือซูเหวินเฉิง กระซิบบอกว่า “ต้องการหาเงินข้างนอก มิตรไมตรีต้องมาก่อน มีอย่างคุณที่ไหนกันที่ทำให้ต้องขุ่นเคืองกันก่อน?”

ซูเหวินเฉิงที่พยายามจะอวดโฉมต่อหน้าหลิวชิง เขาไม่เพียงไม่สำรวม แต่กลับดึงเก้าอี้มานั่งเสียงดัง

“แน่นอนว่ามิตรไมตรีสำคัญต่อการหาเงิน แต่ว่าพวกเขาต้องการหาเรื่อง พวกเราเองก็ไม่จำเป็นต้องกลัว!”