บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน - บทที่ 581 ตกตะลึงจนเงียบสนิท

บทที่ 581 ตกตะลึงจนเงียบสนิท

“ผู้อาวุโสเต๋าบงกชเคยกล่าวอะไรกับข้าไว้น่ะหรือ…?”

เฉินซีตกตะลึงเมื่อเห็นประมุขนิกายและผู้อาวุโสทุกคนจ้องมองมาอย่างแน่วแน่ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ลังเลอีกต่อไปและกล่าวว่า “ผู้อาวุโสเต๋าบงกชไม่ได้กล่าวอะไรนัก ท่านเพียงชี้แนะศิษย์เท่านั้น”

“ผู้อาวุโสเต๋าบงกช …ชี้แนะศิษย์คนนี้จริงหรือ?”

การหายใจของเวินหัวถิงกับผู้อาวุโสทุกคนกลายเป็นรวดเร็วในทันที และแม้แต่ดวงตาของพวกเขาก็เป็นสีแดงเหมือนฝูงกระต่าย

“โชคชะตาของเขาต้องยิ่งใหญ่เพียงใดจึงจะสามารถฟังคำชี้แนะที่ลึกซึ้งของผู้อาวุโสได้!?”

ตัวตนเช่นพวกเขาต่างเข้าใจว่า ความสามารถของผู้อาวุโสเต๋าบงกชนั้นอัศจรรย์เพียงใด ผู้อาวุโสท่านนี้ถือกำเนิดจากเจตจำนงของดอกบัวศักดิ์สิทธิ์แห่งความโกลาหลที่สามารถดำรงอยู่มาจนถึงปัจจุบัน และได้ผ่านกาลเวลามามากมายนับไม่ถ้วน แม้ว่าเขาจะไม่เคยมาที่ภพเซียน แต่การบ่มเพาะของผู้อาวุโสท่านนี้ก็ได้บรรลุถึงระดับที่อยู่เหนือภพทั้งสามเหนือล้ำกว่าเบญจธาตุ

เขาแข็งแกร่งยิ่งกว่าเซียนสวรรค์มากมายไม่รู้ตั้งกี่เท่า!

สิ่งสำคัญที่สุดคือ เต๋าบงกชกำเนิดมาพร้อมกับร่างกายแห่งเจตจำนงสวรรค์ และเขาครอบครองแก่นแท้มหาเต๋ามากมายมาตั้งแต่ยุคสมัยที่ความโกลาหลถูกแยกออกจากกันเป็นครั้งแรก หากเป็นในแง่ของความเข้าใจเต๋าแห่งสวรรค์ ทั่วทั้งแดนภวังค์ทมิฬแห่งนี้ มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถเทียบเคียงกับเขาได้

ตอนนี้ตัวตนที่เก่าแก่ดังกล่าวได้ปรากฏตัวและชี้แนะให้แก่เฉินซี แล้วดวงตาของพวกเขาจะไม่แดงด้วยความอิจฉาต่อโชคลาภเช่นนี้ได้อย่างไร?

“หากข้าได้มีโอกาสรับฟังคำชี้แนะจากผู้อาวุโสเพียงคำเดียวแล้วละก็ เหตุใดข้าถึงต้องกังวลว่าจะไม่สามารถผ่านขั้นตอนสุดท้ายของการเป็นเซียนได้…” ผู้อาวุโสที่มีการบ่มเพาะขอบเซียนปฐพีระดับเก้าถอนหายใจด้วยความอาวรณ์

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ก็พากันเห็นด้วยในใจ

ในทางกลับกัน เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เหล่าศิษย์ที่อยู่รอบ ๆ ก็เหมือนกับได้ยินเสียงฟ้าร้องดังก้องอยู่ข้างหู ทำให้พวกเขาตกใจจนถึงขั้นเกิดพายุขึ้นภายในใจของพวกเขา ผู้อาวุโสเต๋าบงกชเป็นตัวตนแบบใดกัน เหตุใดจึงได้รับความเคารพนับถือจากผู้อาวุโสทุกคน?

“จริงสิ ว่าแต่ท่านผู้อาวุโสเต๋าบงกชได้มอบหมายให้เจ้านำอะไรมาให้ข้าหรือ?” ทันใดนั้น เวินหัวถิงฟื้นจากอาการตกใจและถามอย่างเร่งรีบ

ในขณะที่กล่าว แม้การบ่มเพาะของเขาจะทำให้จิตใจมั่นคงอย่างมาก แต่หัวใจของเวินหัวถิงยังคงเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้ และแทบทนไม่ไหวที่จะเห็นว่า ผู้อาวุโสเต๋าบงกชได้ขอให้ชายหนุ่มนำสิ่งใดมาให้แก่ตน

เพียงประโยคเดียวกลับปลุกทุกคนให้ตื่นจากการงุนงง ทันทีที่เวินหัวถิงกล่าวจบ สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปทางเฉินซีอย่างพร้อมเพรียง และสายตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่ลุกโชนอย่างไม่ปิดบังเลยแม้แต่น้อย

ฟุ่บ!

ด้วยการพลิกมือของเฉินซี แผ่นไม้ไผ่สีเขียวขจีสี่สิบเก้าแผ่นก็ลอยอยู่กลางอากาศ พวกมันทั้งหมดเปล่งกลิ่นอายโบราณของคัมภีร์และมีความเก่าแก่มาก ทำให้คนอื่น ๆ รู้สึกเหมือนว่าได้หวนคืนกลับสู่ยุคบรรพกาลที่ว่างเปล่า ซึ่งในเวลานั้นเหล่าปราชญ์ยังใช้ใบมีดเป็นพู่กันอยู่

สิ่งนี้คือ…

ขณะที่พวกเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายโบราณที่แผ่ออกมาจากแผ่นไม้ไผ่ สายตาของทุกคนที่จดจ่ออยู่ตรงนั้น พวกเขารู้สึกตกตะลึงอยู่ในหัวใจอย่างสุดจะพรรณา

“นี่คือศาสตร์เต๋าทั้งสี่สิบเก้าเคล็ดที่เก็บไว้บนแท่นดอกบัว ศาสตร์เต๋าทุกประเภทมีพลังที่สั่นสะเทือนฟ้าดิน ผู้อาวุโสเต๋าบงกชได้กล่าวไว้ว่า สิ่งเหล่านี้จะเป็นดั่งกระดาษที่ไร้ประโยชน์ หากไม่มีผู้ใดได้ครอบครอง ดังนั้นท่านจึงฝากฝังให้ศิษย์ได้จัดการ” เฉินซีตอบเบา ๆ

เงียบสนิท!

เมื่อได้ยินว่าแผ่นไม้ไผ่เหล่านี้คือศาสตร์เต๋าจำนวนมากที่อยู่บนแท่นดอกบัว ทุกคนรวมถึงท่านประมุขนิกายกับเหล่าผู้อาวุโสต่างก็ตกตะลึงจนลืมหายใจ และไม่กล่าวออกมาเป็นเวลานาน

ดูเหมือนว่าความเงียบเท่านั้นที่สามารถแสดงถึงความตกใจที่เกิดขึ้นในใจของพวกเขาในขณะนี้

พวกเขาตกใจจริง ๆ เพราะอย่างไรแล้ว ศาสตร์เต๋าบนแผ่นไม้ไผ่เหล่านี้ถูกบรรพบุรุษผู้ก่อตั้งทิ้งเอาไว้ ซึ่งศาสตร์เต๋าทุกประเภทล้วนทรงพลังอย่างหาที่เปรียบไม่ได้และสามารถสั่นคลอนยุคสมัยได้อย่างง่ายดาย!

แต่สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ ในประวัติศาสตร์อันยาวนานของนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง ศิษย์ทุกคนที่สามารถก้าวขึ้นไปบนแท่นดอกบัวได้นั้น ล้วนแต่เป็นตัวตนที่โดดเด่นที่สุดในโลก แต่พวกเขากลับได้รับศาสตร์เต๋าเพียงเคล็ดเดียวเท่านั้น

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้รับศาสตร์เต๋าเพียงเคล็ดเดียว แต่ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาทั้งหมดก็กลายเป็นอัจฉริยะที่น่าภาคภูมิใจของแดนภวังค์ทมิฬ เป็นดั่งผู้ปกครองที่ท่องไปทั่วโลกอย่างอิสระและมากด้วยอำนาจที่ยิ่งใหญ่!

ยิ่งไปกว่านั้น นิกายกระบี่เก้าเรืองรองในเวลานั้นสามารถจัดอยู่ในสามอันดับแรกของนิกายเซียนอันยิ่งใหญ่ทั้งสิบอย่างแน่นอน และเย้ยทุกคนด้วยพลังที่ไม่มีใครเทียบได้

แต่น่าเสียดายที่ในช่วงหลายพันปีที่ผ่านมา ไม่มีศิษย์คนใดที่สามารถก้าวขึ้นไปบนแท่นดอกบัวและได้รับมรดกศาสตร์เต๋าที่บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งทิ้งเอาไว้ได้เลยสักคน ดังนั้นด้วยเหตุผลหลายประการ อันดับของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองจึงลดลงทีละน้อย ซึ่งในตอนนี้ อันดับของนิกายในบรรดานิกายเซียนที่ยิ่งใหญ่ทั้งสิบก็ได้ตกลงไปอยู่อันดับที่ต่ำที่สุดในประวัติศาสตร์เลยด้วยซ้ำ และเป็นเรื่องที่น่าเป็นห่วงยิ่ง

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เฉินซีได้ก้าวขึ้นไปบนแท่นดอกบัว และเขาไม่เพียงแต่จะได้รับมรดกศาสตร์เต๋าที่บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งทิ้งไว้เท่านั้น เขายังนำศาสตร์เต๋าทั้งสี่สิบเก้าเคล็ดกลับมาด้วย แล้วจะไม่ทำให้พวกเขาตกใจได้อย่างไร!?

นั่นคือศาสตร์เต๋าทั้งสี่สิบเก้าเคล็ด! ตัวเลขดังกล่าวเป็นตัวเลขที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์อย่างแน่นอน!

เหล่าศิษย์ที่อยู่รอบข้างในขณะนี้ล้วนเข้าใจแล้วว่า เฉินซี… ได้ขึ้นไปบนแท่นดอกบัวและกลายเป็นคนแรกในหมู่พวกเขาที่ได้ขึ้นไปบนแท่นดอกบัว

ความตกใจที่ไม่มีที่สิ้นสุดเป็นเหมือนพายุที่ไม่มีใครเทียบได้และสะท้อนดังก้องอยู่ในหัวใจของทุกคน มันทำให้เกิดพายุหมุนที่ทำให้พวกเขาไม่สามารถฟื้นตัวจากอาการตกใจได้เป็นเวลานาน

“ท่านประมุขนิกาย โปรดเก็บรักษาศาสตร์เต๋าเหล่านี้ไว้ด้วยขอรับ” เฉินซีกล่าวอย่างใจเย็นเพื่อทำลายความเงียบที่ล่องลอยอยู่ในบรรยากาศ เขาทำให้ทุกคนดูเหมือนกับถูกน้ำเย็นสาดใส่จนฟื้นตื่นความฝันและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ในขณะที่ชายหนุ่มกล่าวนั้น แผ่นไม้ไผ่ทั้งสี่สิบเก้าชิ้นได้เปลี่ยนเป็นลำแสงสีเขียวยาวที่พุ่งเข้าหาเวินหัวถิง

เมื่อครั้งที่เขาหยิบแผ่นไม้ไผ่ทั้งสี่สิบเก้าชิ้นออกมา ชายหนุ่มได้คัดลอกศาสตร์เต๋าทั้งหมดด้วยแผ่นหยก และเก็บมันไว้กับตัว ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลว่าตนเองจะไม่สามารถบ่มเพาะมรดกที่บันทึกอยู่ในแผ่นไม้ไผ่เหล่านี้อีกต่อไป

ฟิ้ว!

ขณะที่มองไปยังลำแสงสีเขียวซึ่งก่อตัวขึ้นจากแผ่นไม้ไผ่จำนวนมากที่พุ่งไปยังประมุขนิกาย สายตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็อดไม่ได้ที่จะฉายแววแห่งความร้อนแรงออกมา

“สิ่งเหล่านั้น… คือมรดกศาสตร์เต๋าที่บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งได้ทิ้งเอาไว้ ถ้าข้าสามารถได้รับหนึ่งในนั้น ความแข็งแกร่งของข้าจะเพิ่มขึ้นถึงระดับใดกันนะ?”

“เคล็ดกระบี่ฝังวิญญาณบงการนภา!”

“ศาสตร์เต๋ามหาพันธนาการ!”

“ฝ่ามือหมื่นคลื่นใต้พิภพ!”

“ร่างแปลงเก้าวิญญาณ”

…

เวินหัวถิงไม่อาจยับยั้งตัวเองได้มานานแล้ว เขายื่นมือออกไปเพื่อคว้าแผ่นไม้ไผ่ทั้งหมด ก่อนจะมองผ่านทีละแผ่น ทุกครั้งที่เขาอ่านผ่าน ๆ เจ้าตัวก็อดไม่ได้ที่จะร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจและระมัดระวังกับพวกมันอย่างมาก ราวกับว่าเขากำลังถือสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดในโลก

ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ พากันยืดคอชะเง้อมองเช่นกัน ขณะประเมินแผ่นไม้ไผ่เหล่านั้นจากด้านข้าง ด้วยสายตาที่ฉายแววชื่นชมและความปรารถนาอันแรงกล้า

หากไม่ใช่เพราะเกรงต่อสถานะของประมุขนิกาย พวกเขาคงแย่งชิงแผ่นไม้ไผ่มาและตรวจสอบด้วยตนเองไปตั้งนานแล้ว

แต่เมื่อหัวใจของพวกเขาคันจนสุดจะทน ดวงตาของเหล่าศิษย์ทุกคนที่อยู่โดยรอบก็กลายเป็นสีแดงด้วยความอิจฉา และพวกเขาต่างเบิกตากว้าง แม้ว่าจะมองไม่เห็นอะไรเลย แต่ก็สามารถรับรู้ได้จากสิ่งนี้ว่า พวกเขาโหยหามรดกศาสตร์เต๋าที่เป็นดั่งสมบัติขั้นสุดยอดของนิกายอย่างมาก

“วิเศษ วิเศษนัก สิ่งเหล่านี้คือศาสตร์เต๋าที่บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งเหลือทิ้งไว้!” หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เวินหัวถิงก็เก็บแผ่นไม้ไผ่ไป ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก และน้ำเสียงของเขาก็ฟังดูมีความสุขที่อธิบายไม่ได้

“ฮ่า ๆ ด้วยศาสตร์เต๋าเหล่านี้ เหตุใดนิกายกระบี่เก้าเรืองรองของข้าถึงต้องกังวลว่าไม่อาจฟื้นฟูความรุ่งเรืองเฉกเช่นในอดีตหรือจะไม่อาจยึดครองโลกได้!” ผู้อาวุโสบางคนตื่นเต้นจนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะดังสนั่น

ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ก็มีความยินดีอย่างยิ่งเช่นกัน

อันที่จริง ด้วยระดับการบ่มเพาะของพวกเขา พวกเขาไม่ควรที่จะหวั่นไหวเพราะศาสตร์เต๋าเหล่านี้ แต่พวกมันกลับแตกต่างออกไป นั่นเพราะมรดกเหล่านี้คือสิ่งที่บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งเหลือทิ้งไว้ และพวกมันมีความลึกล้ำอย่างไร้ขอบเขต ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อการบ่มเพาะของพวกเขา

ไม่ใช่แค่นั้น หากศาสตร์เต๋าเหล่านี้ถูกส่งต่อ มันจะช่วยให้นิกายหล่อเลี้ยงบุคคลที่ทรงพลังมากยิ่งขึ้น ถึงขนาดที่สามารถทำให้นิกายกระบี่เก้าเรืองรองเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ได้ในเวลาไม่ถึงพันปี!

นี่คือสิ่งที่พวกเขาให้ความสำคัญมากที่สุด

“เฉินซี เจ้าได้สร้างคุณูปการให้กับนิกายกระบี่เก้าเรืองรองของข้าในวันนี้ ในฐานะประมุขนิกาย ข้าควรจะตอบแทนเจ้าเป็นอย่างมาก บอกข้าซิว่าเจ้าต้องการสิ่งใด ตราบใดที่นิกายกระบี่เก้าเรืองรองครอบครองมัน ข้าจะทำตามคำขอของเจ้า!” ทันใดนั้น เวินหัวถิงมองไปที่เฉินซีและกล่าวด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความฮึกเหิมและความยินดี อีกทั้งยังเผยให้ถึงความเอ็นดู ทำให้ศิษย์คนอื่น ๆ อิจฉาเป็นอย่างมาก

เพราะทุกคนต่างรู้เป็นอย่างดีว่า มรดกศาสตร์เต๋าทั้งสี่สิบเก้าชิ้นนี้ เพียงพอที่จะลบล้างความผิดก่อนหน้านี้ทั้งหมดของเฉินซี และมันก็ถึงขั้นทำให้สถานะในนิกายของเขานั้นดีขึ้นเรื่อย ๆ จนไม่มีใครแตะต้องชายหนุ่มได้

“ศิษย์ไม่มีคำขอใด ๆ ศาสตร์เต๋าทั้งสี่สิบเก้าชิ้นเป็นสิ่งที่ท่านผู้อาวุโสเต๋าบงกชได้มอบหมายให้ข้ามอบให้กับท่านประมุข ดังนั้นข้าจึงไม่กล้าชุบมือเปิบจากสิ่งนี้ได้” เฉินซีประสานมือของเขาขณะที่กล่าว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ “เหตุใดคนผู้นี้กลายเป็นคนถ่อมตัวในพริบตา? กลิ่นอายอันโอหัง กระทำตามอำเภอใจ และไร้กฎเกณฑ์ของเขาก่อนหน้านี้ได้หายไปไหนแล้ว?”

“ดูเหมือนเขาจะกลายเป็นคนละคน!”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! วิเศษ! วิเศษ! วิเศษมาก!” เวินหัวถิงคำรามด้วยเสียงหัวเราะขึ้นไปบนท้องฟ้า และกล่าวชมเชยติดต่อกันถึงสามครั้ง ซึ่งเห็นได้ชัดว่า เขามีความสุขมากเพียงใดในขณะนี้

ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ต่างม้วนเคราของพวกเขาและยิ้มแย้มเช่นกัน ซึ่งสายตาที่พวกเขามองไปที่เฉินซีก็เป็นมิตรอย่างสุดจะพรรณนาและเต็มไปด้วยความชื่นชมเป็นอย่างมาก

ทว่ายกเว้นเยว่ฉือ ใบหน้าของอีกฝ่ายมืดมนจนสุดขีด แต่ไม่ว่าเขาจะโกรธแค้นและต้องการจะจัดการเฉินซีมากแค่ไหน ในตอนนี้ เขาก็ตระหนักได้เป็นอย่างดีว่า หากยังอยู่ในนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง เขาจะไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะสัมผัสเส้นขนบนร่างกายของเด็กคนนี้ได้อีกต่อไป…

ในทางกลับกัน เหลิ่งชิว ผางโจวและศิษย์ทุกคนของยอดเขาจรัสตะวันออก ต่างมองหน้ากันด้วยความขมขื่น พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า สถานการณ์ในวันนี้จะเลวร้ายลงถึงเพียงนี้

โดยเฉพาะตู้เซวียน ในขณะที่เขามองดูสิ่งที่เกิดอยู่ตรงหน้า มันก็ทำให้เขาโกรธจนถึงจุดที่ร่างกายสั่นสะท้าน ใบหน้ากลายเป็นหม่นหมอง และเกือบจะไม่สามารถหักห้ามใจไม่ให้กระอักเลือดออกมา

เพราะเขาคาดเดาได้แล้วว่า ตนเองคงไม่มีโอกาสที่จะล้างความอัปยศอดสูที่ได้รับในวันนี้…

“ดังนั้นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้จึงอยู่ในการคำนวณของชายคนนี้ ไม่แปลกใจเลยที่เขากล้าหยิ่งผยอง! แต่เจ้านี่มันน่าชิงชังจริง ๆ เขาไม่ได้แจ้งให้ข้าทราบล่วงหน้าเสียด้วยซ้ำ ทำให้ข้าต้องกังวลโดยเปล่าประโยชน์” อันเคอย่นปากสีชมพูและมันวาวของนาง ในขณะที่กล่าวด้วยความโกรธ

ขณะที่อันเวยอดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ใบหน้าที่สวยงามของนางราวกับดอกไม้ที่ผลิบานหลังฝนตก ซึ่งให้ความรู้สึกสดชื่นและไม่ธรรมดา จากนั้นหญิงสาวก็กล่าวว่า “ตอนนี้ ในที่สุดเจ้าก็เข้าใจแล้วว่า คนผู้นี้แข็งแกร่งเพียงใดใช่หรือไม่? อย่าได้ลืมที่จะอยู่ห่างจากเขาในภายภาคหน้า มิฉะนั้น เจ้าจะถูกขายทิ้งโดยที่ไม่รู้ตัว”

“ฮึ่ม! เขากล้าหรือ!” อันเคอเหวี่ยงกำปั้นเล็ก ๆ ของนางขณะที่กล่าวอย่างดุเดือด

“เฉินซี เจ้าสร้างคุณูปการครั้งใหญ่ให้กับนิกายกระบี่เก้าเรืองรองของข้าในวันนี้ หากไม่มีรางวัลให้แก่เจ้า นั่นจะไม่ทำให้คนอื่นผิดหวังหรอกหรือ?” ในขณะนี้ ประมุขนิกายหัวเราะเสียงดังลั่นและกล่าวว่า “จริงสิ เรื่องนี้สำคัญเกินไป และเจ้าคงคิดอะไรไม่ออกในตอนนี้ เอาเป็นว่าเจ้าสามารถมาหาข้าได้ทุกเมื่อ หากเจ้าคิดออกแล้วว่าต้องการสิ่งใด จงถือเสียว่า… ข้าเป็นหนี้บุญคุณเจ้าก็แล้วกัน!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนต่างก็ตกตะลึงทันที เขาทำให้ประมุขนิกายยอมรับว่าเป็นหนี้บุญคุณเป็นการส่วนตัว สิ่งนี้ล้ำค่ายิ่งกว่าสมบัติอมตะเสียอีก!