บัลลังก์หมอยาเซียน - ตอนที่ 179
ฉู่หมิงชุ่ยคุกเข่าลงที่พื้น ด้วยสีหน้าซีดขาว
คนฉลาดอย่างนาง ทำไมถึงไม่รู้ว่าเสด็จปู่จะเดินหมากแบบนี้？
ตอนนี้สำหรับเสด็จปู่นั้น นางได้กลายเป็นหมากที่ไร้ประโยชน์ไปแล้ว
นางรู้สึกเจ็บปวดทั้งทรวงอก และไม่สนใจอะไรแล้ว พลันถามขึ้นเสียงแข็ง： “เกรงว่าเป็นเสด็จต่างหาที่ไม่อยากให้ข้าอยู่ในตำแหน่งชายาอ๋องฉีแล้ว？ไม่ทราบว่าท่านปู่เลือกใครไว้？ใช่หมิงหยางหรือไม่？”
“เจ้าไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องนี้ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก็พอ” โสว่ฝู่ฉู่พูดออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆ
“เพราะอะไร？” ฉู่หมิงชุ่ยถามขึ้นอย่างเคียดแค้น： “ข้าเพียงแค่ทำผิดไปแค่เรื่องเดียว ทำไมเสด็จปู่ถึงทอดทิ้งข้า？ที่ข้าออกไปส่งโจ๊กข้างนอกก็เป็นคำสั่งของท่าน ถ้าหากบอกว่าต้องรับโทษ เสด็จต่างหากที่ควร…….”
คำว่า ตัวต้นเหตุของเรื่อง ได้เงียบลงทันที แม้ว่านางจะใจกล้าขนาดไหน แต่ก็ไม่กล้าพูดคำนี้ออกมา
แต่ว่าโสว่ฝู่ฉู่กลับพูดขึ้นเสียงแข็ง： “ตัวต้นเหตุของเรื่อง？ถูกต้อง ที่ให้เจ้าไปทำโจ๊กเพื่อสร้างชื่อเสียงให้ตัวเองนั้นล้วนแต่เป็นความคิดข้า แต่น่าเสียดายที่เจ้ากลับไม่สามารถทำสำเร็จแถมยังทำพลาดด้วย ให้เจ้าไปแจกโจ๊กตั้งหลายวัน คนในเมืองหลวงต้องช่วยกันพูดต่ออยู่แล้ว ทำไมเจ้าต้องไปหาฮูหยินเหลียงกับชายาอ๋องชินลุ่ยด้วย？ไม่ว่าจะทำอะไรเจ้ากลับมุ่งหาแต่ผลประโยชน์เท่านั้น เกรงว่าจะทำให้เจ้าเสียแรงเปล่า แล้วใช้โอกาสนี้ทำเพื่อตัวเอง ถ้าหากว่าเจ้าสามารถทำออกมาดี ก็คงไม่ต้องตกมาอยู่ในสถานการณ์วันนี้ ตั้งแต่เรื่องไท่ซ่างหวงป่วย เจ้าก็ใช้ชื่อข้าไปข่มขู่แม่นมสี่ ตอนนั้นข้าก็อยากจะจัดการเจ้าแล้ว เพียงแต่เห็นว่าเจ้าเป็นหลานในไส้ จึงให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง แต่เป็นที่น่าเสียดาย เจ้ากลับไม่รู้จักรักษามัน พอเกิดเรื่องขึ้น เจ้ากลับหาข้ออ้างว่าตัวเองตั้งครรภ์เพื่อให้พ้นผิด โดยไม่มีรู้จักสำนึกเลยสักนิด เจ้าจะอยู่ในตำแหน่งพระชายาต่อไปได้อย่างไร？ข้าไม่มีทางให้เจ้าทำลายชื่อเสียงอ๋องฉีแน่นอน”
ฉู่หมิงชุ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุกข์ทรมาน “แต่ข้าเป็นหลานแท้ๆ ของท่านนะ ท่านคิดเผื่ออ๋องฉี แต่ทำไมไม่นึกถึงข้าบ้าง？”
โส่วฝู่ฉู่จ้องนาง “เพราะว่า อ๋องฉีเป็นหลานชายข้า และก็เป็นความหวังในอนาคตของข้าที่สามารถพึ่งได้”
ฉู่หมิงชุ่ยหัวเราะออกมา พร้อมกับพูดเสียดสี “แต่น่าเสียดาย ที่ท่านต้องผิดหวังแล้ว คนโง่อย่างอ๋องฉี ไม่ได้สนใจในตำแหน่งรัชทายาท และเขาเองก็ไม่มีความสามารถพอที่จะเป็นรัชทายาทด้วย”
โส่วฝู่ฉู่สีหน้าปกติมาก “นั่นมันก็เป็นพัฒนาการ จะโทษใครไม่ได้ ถ้าหากเขาไม่สามารถทำได้ ก็ต้องเป็นอ๋องฉู่”
โส่วฝู่ฉู่พูดจบ ก็ออกจากห้องตำราทันที แล้วเหลือเพียงฉู่หมิงชุ่ยที่ทุกข์ทรมานอย่างสาหัสคนเดียว
เดิมทีนั้นนางกลับมาที่บ้านก็เพื่อจะมาขอความช่วยเหลือ แต่ว่าที่แท้คนที่น่าแค้นมากที่สุดไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นเสด็จปู่
ช่างน่าขันนัก
และที่ยิ่งน่าขันมากไปกว่านั้น เขายังบอกว่าถ้าอ๋องฉีเป็นไม่ได้ก็คงเป็นอ๋องฉู่
แต่ตอนแรกนั้นนางได้ยินว่าเขาจะสนับสนุนอ๋องฉีถึงที่สุด ถ้าหากว่าไม่ใช่ประโยคนี้ที่เขาพูดออกมา นางจะยอมยกพี่เห้าให้กับนังแพศยาหยวนชิงหลิงได้อย่างไร？
นางค่อยๆ เดินออกมา ด้านหน้าประตูมีคนรับใช้ของโส่วฝู่ฉู่เฝ้าอยู่
เขาพูดขึ้นด้วยสีหน้าไร้เยื่อใย： “พระชายา ใต้เท้าโส่วฝู่ฉู่กำชับว่า ให้ท่านทำตามที่ใต้เท้าสั่ง ใต้เท้ารับรองว่าสามารถรักษาตำแหน่งชายาของท่านได้อย่างแน่นอน”
ฉู่หมิงชุ่ยโมโหมาก จึงตบหน้าเขาไปอย่างแรง “สุนัขรับใช้ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาพูดกับข้าแบบนี้？เจ้าเองก็ดูถูกข้าอย่างนั้นใช่หรือไม่？”
คนรับใช้ไม่ยอมหลบ จึงโดนเข้าเต็มๆ แต่สีหน้าก็ยังคงไร้อารมณ์เหมือนเดิม ： “พระชายากลับดีๆ ขอรับ！”
ฉู่หมิงชุ่ยออกไปอย่างรวดเร็ว
ตลอดทางกลับมา นางทั้งอึ้งและโมโห พยายามใช้ความคิดหาทางตอบกลับ แต่ก็คิดไม่ออก
นางไม่ได้โง่ที่คิดจะเป็นศัตรูกับเสด็จปู่
แต่ว่าถ้าหากเสด็จปู่ต้องการจะหาหญิงสาวในตระกูลฉู่มาแทนตำแหน่งพระชายาอ๋องฉีของนาง มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก
ก่อนลงรถม้า สีหน้าโมโหและเคียดแค้นเมื่อครู่นั้นนางได้ทิ้งไปหมดแล้ว พลันเปลี่ยนเป็นสีหน้าอ่อนโยนนุ่มนวล
นางสั่งให้สาวใช้ไปเอาซุปที่ห้องครัว แล้วยกไปให้อ๋องฉีด้วยตัวเอง
พออ๋องฉีมองเห็นนาง พลันนึกถึงคำที่นางพูดออกมาวันนี้ เขาก็เงียบไปทันที
ฉู่หมิงชุ่ยค่อยๆ เดินเข้ามา แล้ววางถ้วยซุปลงบนโต๊ะ จากนั้นก็นั่งลง พลางมองอ๋องฉี
อ๋องฉีเองก็ทำได้แค่มองนาง พลันพูดขึ้น： “กลับมาแล้วหรือ？”
นางพยักหน้าเบาๆ แล้วอ้าปากพูด： “พรุ่งนี้ข้าอยากจะเข้าวัง”
ทันใดนั้นอ๋องฉีไม่รู้ว่านางต้องการอะไร จึงตอบรับไปครั้งหนึ่ง แล้วไม่พูดต่อ
อยู่ดีๆ ฉู่หมิงชุ่ยก็เริ่มตาแดงขึ้น น้ำตาเริ่มเอ่อ น้ำเสียงก็เริ่มแหบพร่า “เรื่องที่ข้าได้ทำพลาดไปนั้น ข้าอยากจะชดใช้ ที่จริงสองวันมานี้จิตใจข้าไม่สงบเลย และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เอาแต่เจ็บแปลบ ข้ากลัวมากว่าเรื่องที่ข้าทำลงไปนั้นจะทำให้ท่านเสียหาย และกลัวว่าจะทำให้ท่านต้องโดนลงโทษด้วย ดังนั้นข้าก็เลยคิดหาวิธีเพื่อให้พ้นจากความผิดนี้ ข้าคิดว่าข้าตั้งครรภ์แล้วจริงๆ แต่สุดท้ายกลับเป็นแค่ละครบ้าบอ ข้ารู้สึกเสียใจและอยากรีบเข้าไปกราบทูลเร็วๆ”
นางสูดลมหายใจเข้า พร้อมกับค่อยๆ เงยหน้าขึ้น และพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล “ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจเข้าวังเพื่อไปรับโทษ และรับผิดชอบในสิ่งที่ข้าทำไปทั้งหมด”
คำพูดพวกนี้ อ๋องฉีไม่คาดคิดมาก่อน
เขาจ้องหน้านาง แววตาดูมีความโศกเศร้า เสียใจ โทษตัวเองและปนความหยาบกระด้าง
อ๋องฉีกุมมือนางไว้แล้วพูดขึ้น： “เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะช่วยพูดให้เจ้าเอง”
“อืม！” ฉู่หมิงชุ่ยน้ำตาไหล แต่กลับพยายามฝืนยิ้มออกมา เพื่อให้เขารู้สึกปวดใจ “ขอบคุณที่ท่านยังเชื่อข้า วันนี้ข้า……ข้าเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้น ข้าบ้าไปแล้วจริงๆ”
อ๋องฉีพูดเพื่อปลอบใจ： “ทุกคนต่างมีความรู้สึกนึกคิด เรื่องนอกเมืองหนักหนาขนาดนี้ เจ้ามีใจหวังดี และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เจ้าเองก็ไม่ได้อยากให้เกิด ดังนั้น เสด็จพ่อต้องเข้าใจ และลงโทษเจ้าไม่หนักมาก”
ฉู่หมิงชุ่ยซบลงไปในอกเขา พร้อมกับพูดเสียงสะอึกสะอื้น： “ขอบใจท่านมากที่ยังเชื่อใจข้า”
อ๋องฉีลูปผมนาง ผ่านไปสักพักถึงพูดขึ้นเบาๆ ： “ข้าต้องเชื่อเจ้าอยู่แล้ว เพราะเจ้าเป็นชายาของข้า”
แต่ว่า แววตาของเขากลับดูเหม่อลอย
ที่จริงเขาไม่ใช่คนโง่เขลา
สิ่งที่ฉู่หมิงชุ่ยพูดออกมาในวันนี้นั้น สามารถมองออกว่า นางต้องการอยากได้ตำแหน่งชายาองค์รัชทายาท สายตาที่ดูบ้าคลั่งของนางนั้นสุดท้ายก็ไม่สามารถหลอกเขาได้
แต่ความอ่อนโยนนั้นสามารถแสร้งทำได้
แต่ว่า ลึกๆ ในใจเขาก็หวังว่าตอนนี้นางทำออกมาจากใจจริง
“ถ้าหากว่าเจ้าอยากให้ข้าแย่งตำแหน่งองค์รัชทายาท ข้าก็จะพยายามอย่างเต็มที่ แต่ว่าจะสำเร็จหรือไม่นั้น ข้าเองก็ไม่สามารถกำหนดได้” อ๋องฉีพูด
นางเงยหน้าขึ้นมา พร้อมกับกะพริบตา “ไม่ใช่ว่าข้าหวังให้ท่านแย่งตำแหน่งองค์รัชทายาท ข้าเพียงแค่เชื่อว่าท่านสามารถเป็นคนที่มีความสามารถอีกคนหนึ่ง ดังนั้นท่านต้องพยายามคว้าให้ได้ เสด็จต้องช่วยท่านอย่างแน่นอน”
อ๋องฉียิ้มออกมา แต่ว่าในใจลึกๆ นั้นกลับนิ่งสงบ
เขารู้ดีว่าตัวเองไม่เหมาะ และนางก็รู้เหมือนกัน
คำพูดนี้ฟังดูเป็นเรื่องโกหกมาก
ชุ่ยเอ๋อเป็นคนฉลาด และก็เข้าใจสถานการณ์ นางรู้ดีว่าการแย่งตำแหน่งรัชทายาทนั้นต้องเสี่ยงแค่ไหน
นางไม่ได้แสดงความวิกตกกังวลใดๆ ออกมา เพียงแค่บอกเขาพยายามให้มาก
หางตาที่นางซ่อนไวนั้น มันคือลูกไฟ
เขาไม่เคยเชื่อในคำพูดของหยวนชิงหลิง แต่ว่าตอนนี้กลับรู้สึกเจ็บปวดที่เป็นอย่างที่นางเคยพูดเอาไว้
อ๋องฉีไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไร ในใจนั้นกระวนกระวายไปหมด
เขาวาดหวังกับความรักเอาไว้อย่างสวยงาม
ถ้าหากว่าความรู้สึกมีอะไรแปดเปื้อน หรือมีการนำมันมาใช้ประโยชน์ เขาก็รู้สึกเหมือนว่ากำลังอมแมลงวันอยู่ในปาก